«Αινιγματικές παραλλαγές», Γιάννης Μπέζος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης -Σωτήρης Τσαφούλιας

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

Είχα την τύχη να δω τις «Αινιγματικές Παραλλαγές» στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Μία παράσταση που καθηλώνει τον θεατή. Αισθάνεται συγκλονισμένος. Μένει στη θέση του μετά το τέλος, μέχρι να συνειδητοποιήσει καλά τί είδε και να μπορέσει να αποχωρήσει. Το αποτέλεσμα που προσλαμβάνει ο θεατής από τη «νουάρ» πλοκή του έργου και από τις ερμηνείες των Γιάννη Μπέζου και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, μπορεί να αποδοθεί μόνον με μία λέξη: μέθεξη. Είναι ίσως από αυτές τις παραστάσεις, που όταν τις δει κάποιος δεν τις ξεχνά.

Ο Ερίκ Eμανουέλ Σμιτ, είναι ένας μάστορας της γραφής. Ο μεγαλύτερος θεατρικός συγγραφέας τα τελευταία πολλά χρόνια στη Γαλλία. Γεννημένος στη Λυών πριν 61 έτη, σπούδασε Φιλοσοφία. Κι αυτό έχει τη σημασία του, αφού έγραψε ένα πολύ βαθύ σε νοήματα και ιδέες έργο, αλλά και πολύ απλό στη σύλληψή του, αφού στην ουσία δύο άνθρωποι συγκρούονται, συζητούν, αντιπαρατίθενται, εκφράζουν ιδέες, συναισθήματα, κρύβονται, αποκαλύπτονται, συμφωνούν, διαφωνούν.

Εκφράζουν απόψεις για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, τη μοναξιά, την εργασία, τον φόβο, την απώλεια. Για κάθε ανθρώπινη πλευρά. Ενσαρκώνουν δύο τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες, ωστόσο στο τέλος καταλαβαίνουν ότι είναι φτιαγμένοι από την ίδια ουσία… Η ενότητα και πάλη των αντιθέτων.

Ένα πολύ δυνατό κείμενο του Σμιτ, σκηνοθετημένο από τον Σωτήρη Τσαφούλια και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, με ρεσιτάλ ερμηνείας από δύο ηθοποιούς διαφορετικών γενεών. Ο Μπέζος δεν ενσαρκώνει πειστικά, αλλά “είναι” ο απομονωμένος νομπελίστας συγγραφέας, εγωιστής, μισάνθρωπος, επηρμένος, αλλά εν τέλει τόσο εύθραυστος, φιλάνθρωπος και αλτρουιστής.

NDP photo

Ο Δαδακαρίδης, είναι ο δημοσιογράφος μια ασήμαντης τοπικής εφημερίδας που πηγαίνει να του πάρει συνέντευξη. Σε έναν πολυσύνθετο και σπαρακτικό ρόλο, πετυχαίνει το απόλυτο. Ένα πινγκ-πονγκ θέσεων, απόψεων και συναισθημάτων απέναντι σε βασικά ζητήματα της ζωής κάθε ανθρώπου, ανάμεσα σε δύο ηθοποιούς και σε δύο ήρωες, που διαλύονται και ξαναενώνονται ο κάθε ένας χωριστά και οι δύο μαζί.

NDP photo

Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, γράφω ως απλός θεατής, που έχω την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Ίσως το φάντασμα της γυναίκας που περιπλανιόταν στο χώρο να μη χρειαζόταν, αλλά αυτό είναι δευτερεύον και επουσιώδες. Το δυνατό κείμενο, με τις δυνατές ερμηνείες, δίνουν μία συγκλονιστική παράσταση, που αν δεν κορεσθούν οι δύο ηθοποιοί, θα την παίζουν για χρόνια με sold out.

Διαβάστε ακόμη