Μια σπουδαία εφεύρεση βάζει φωτιά στη ζωή των ανθρώπων – Ο δημιουργός της πέθανε ξεχασμένος απ’ όλους

Μια μέρα σαν σήμερα, 27 Νοεμβρίου του 1826 από ένα τυχαίο γεγονός εφευρέθηκε ό,τι πιο χρήσιμο στην ανθρωπότητα… μετά την ανακάλυψη της φωτιάς. Κι όμως ο δημιουργός μιας από τις πιο χρήσιμες εφευρέσεις πέθανε ξεχασμένος απ’ όλους…

Ο χημικός Τζον Γουόκερ, πάλευε με τις έρευνές του στο Στόκτον της Αγγλίας, όταν είδε με έκπληξη ότι ένα μικρό ραβδί που ήταν επικαλυμμένο με στερεές χημικές ουσίες πήρε φωτιά, όταν τρίφτηκε πάνω σε σκληρή και τραχιά επιφάνεια. Ο Γουόκερ εντυπωσιάστηκε…

Ο Τζον Γουόκερ είχε δίψα για μάθηση και υψηλές φιλοδοξίες για την καριέρα του· στα πρώτα χρόνια των επαγγελματικών αναζητήσεών του, είχε μαθητεύσει πλάι σε έναν διάσημο χειρουργό της εποχής του, στο Στόκτον της Αγγλίας, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκε πώς απεχθανόταν τις χειρουργικές επεμβάσεις… Και στράφηκε στην πιο ενδιαφέρουσα Χημεία. Αφού σπούδασε ο Τζον Γουόκερ, άνοιξε κατάστημα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως χημικός και φαρμακοποιός στους κατοίκους της μικρής πόλης του.

Τότε ήταν που το κόλλησε το ενδιαφέρον να βρει έναν τρόπο να παράγει φωτιά γρήγορα και άμεσα.
Βρισκόμαστε στην πρώτη 10ετία του 1800 και μέχρι τότε ένα είδος αναπτήρα παρήγαγε φλόγα. Ο αναπτήρας εκείνος ήταν ουσιαστικά ένα μεταλλικό δοχείο που περιείχε εύφλεκτο υγρό και με τριβή τσακμακόπετρας άναβε φωτιά. Επίσης υπήρχε και ένα είδος αναπτήρα με μόνο ένα φυτίλι και μια τσακμακόπετρα που τριβόταν από έναν μικρό τροχό.
Πριν από αυτούς τους αναπτήρες είχε επινοηθεί ένα είδους σπίρτου με κεφαλή από μίγμα χλωριούχου καλίου, θείου, ζάχαρης, και καουτσούκ· άναβε με τη βύθιση της κεφαλής σε μπουκάλι από αμίαντο που περιείχε θειικό οξύ. Αυτό το είδος σπίρτου είχε υψηλό κόστος κατασκευής, αλλά κυρίως ήταν επικίνδυνο στη χρήση του κι έτσι δεν διαδόθηκαν.

Η επανάσταση στην παραγωγή φλόγας

Και φθάνουμε στο εργαστήριο του Τζον Γουόκερ. Ο άγγλος χημικός, ενώ ετοίμαζε ένα μείγμα φωτισμού, ένα ξυλαράκι που είχε βυθιστεί σε αυτό πήρε φωτιά από μια τυχαία τριβή. Ο Γουόκερ εκτίμησε αμέσως την πρακτική αξία της ανακάλυψης του και άρχισε να την εξελίσσει. Το πρώτο σπίρτο τριβής αποτελούνταν από ξύλινο η χαρτονένιο κορμό και ήταν επικαλυμμένο με ένα μείγμα θειούχου αντιμονίου, χλωρικού άλατος ποτάσας και κόμμι. Και τα πρώτα σπίρτα, όπως τα γνωρίζουμε, βγαίνουν στην αγορά: κόστιζαν ένα σελίνι και σε κάθε κουτί υπήρχε ένα μικρό κομμάτι γυαλόχαρτο στο οποίο έπρεπε να τριφτεί το σπίρτο για να ανάψει. Αυτά τα πρώτα σπίρτα πούλησαν μόλις 250 κομμάτια.

Τα πρώτα σπίρτα είχαν διάφορα προβλήματα: η φλόγα δεν ήταν σταθερή και η αρχική αντίδραση ήταν αρκετά βίαιη· επιπλέον, η μυρωδιά που ανέδιδε το σπίρτο ήταν δυσάρεστη.
Ο Τζον Γουόκερ ήταν ευκατάστατος και αρνήθηκε να κατοχυρώσει την εφεύρεσή του· δεν κέρδισε ούτε φήμη ούτε χρήμα από τα σπίρτα του.
Το μικρό σπιρτόξυλο που θα… έβαζε φωτιά στην αγορά εξελίχθηκε στην πορεία για να φθάσει στη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα. Τα σπίρτα κατοχυρώθηκαν για πρώτη φορά με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1836, στη Μασαχουσέτη, μικρότερα σε μέγεθος και ασφαλέστερα στη χρήση τους.
Ο Τζον Γουόκερ πέθανε το 1859 σε ηλικία 78 χρονών, ξεχασμένος για την προσφορά του στην ανθρωπότητα… Τα εύσημα για την εφεύρεσή του αποδόθηκαν μετά τον θάνατό του, όπως συνήθως συμβαίνει...