Πινοσέτ: Σκότωσε, βασάνισε και πέθανε ατάραχος την Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – Γιατί δεν δικάστηκε ποτέ

Ο Αγκούστο Πινοσέτ, σκότωσε, βασάνισε, ταπείνωσε τη Χιλή, αλλά πέθανε ατάραχος την Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δίχως ποτέ να δικαστεί.

Η έκθεση της επιτροπής που διερεύνησε την υπόθεση ήταν εντυπωσιακή: Ο Πινοσέτ, ο στυγνός δικτάτορας της Χιλής ευθυνόταν για περισσότερους από 3.000 θανάτους ανθρώπων και για τον βασανισμό 29.000!
Κι όμως εκείνος ο τύραννος, δεν λογοδότησε ποτέ και πέθανε πλήρης ημερών σε ένα μαλακό κρεβάτι στρατιωτικού νοσοκομείου του Σαντιάγκο, μια μέρα σαν σήμερα, 10 Δεκεμβρίου του 2006. Ο Πινοσέτ ήταν 91 χρονών.

Επί των ημερών της τυραννίας του Πινοσέτ, είχαν σκοτωθεί ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο πρώτος στην Ιστορία εκλεγμένος μαρξιστής ηγέτης, ο Βίκτορ Χάρα, ο «Λόρκα» της Χιλής: ποιητής, τραγουδιστής, συνθέτης και θεατρικός σκηνοθέτης και συγγραφέας και ο νομπελίστας ποιητής Πάμπλο Νερούδα, που αφέθηκε να σβήσει αβοήθητος φυλακισμένος στο σπίτι του, παλεύοντας με τον καρκίνο…

Κι όμως οι Χιλιανοί, ή πιο σωστά πάρα πολλοί Χιλιανοί ξέχασαν ή δεν ήθελαν να μάθουν ποτέ…
Τα χρόνια πέρασαν, και ο Πινοσέτ εγκατέλειψε την εξουσία… Και η διάγνωση των γιατρών έγραφε ότι ο στρατηγός έπασχε από γεροντική άνοια! Συνεπώς δεν ήταν δυνατόν να δικαστεί και να λογοδοτήσει για ό,τι είχε πράξει, αφού δεν είχε σώας τα φρένας… Και ο Πινοσέτ χαμογέλασε ειρωνικά μπροστά σε 300 και βάλε μηνύσεις για εγκλήματα και πέθανε δίχως να περάσει την πύλη των δικαστηρίων.

Είχε σκοτώσει, είχε βασανίσει, είχε ταπεινώσει έναν λαό ολόκληρο κι όμως μπορούσε να λέει χωρίς αιδώ: «Δεν ήμουν εγώ. Δεν θυμάμαι τίποτα. Κι απ’ ό,τι θυμάμαι δεν ήμουν εγώ…»!

Στο τέλος κάτι θυμήθηκε...

Λίγο πριν πεθάνει όμως κάτι θυμήθηκε… Πήρε μια πένα κι ένα κομμάτι χαρτί κι έγραψε με την οίηση και την αλαζονεία που πλημμυρίζει έναν άνθρωπο, βυθισμένο στα χρόνια και τις αμαρτίες, που πίστεψε ότι εκείνος ήταν ο Θεός· δίπλωσε το χαρτί και το έδωσε στη σύζυγό του να το διαβάσει στον λαό του…
«Σήμερα, κοντά στο τέλος της ζωής μου, θέλω να πω ότι δεν τρέφω μνησικακία εναντίον κανενός, ότι αγαπώ την πατρίδα μου πάνω από όλα και ότι αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για όλα όσα έγιναν, που όμως δεν είχαν άλλο στόχο από το να γίνει η Χιλή μεγαλύτερη και να αποφύγει την αποσάθρωση ... Αναλαμβάνω την πλήρη πολιτική ευθύνη για ό,τι συνέβη».

Μετά 15 μέρες ο Πινοσέτ «έφυγε» να βρει τον Θεό για να του εξηγήσει πώς φτιάχνεται σωστά αυτός ο κόσμος…
Και στη Χιλή ξέχασαν το αίμα.
Τη σορό του στρατηγού ακολούθησαν πάνω από 60.000 βαρυπενθούντες αμετανόητοι, ενώ πάνω από 20.000 άνθρωποι είχαν σπεύσει στο λαϊκό προσκύνημα.
Λίγα τετράγωνα πιο πέρα από τη νεκρώσιμη πομπή, χιλιάδες Χιλιανοί από εκείνους που θυμούνταν γιουχάιζαν και διαμαρτύρονταν.
Και στο Σαντιάγκο πια υπάρχει ένας δρόμος που ονομάζεται «11η Σεπτεμβρίου»· μην τρέχει ο νους σας στους Δίδυμους Πύργους και στο χτύπημα στη Νέα Υόρκη· 11 Σεπτεμβρίου ο Πινοσέτ είχε χτυπήσει τη δημοκρατία στη Χιλή. Ο Πινοσέτ πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου ατάραχος και μάλιστα την ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ε, ήταν Θεός!