Ένα έγκλημα πολέμου για το οποίο οι θύτες του, οι Ιάπωνες, δεν ζήτησαν, ποτέ συγγνώμη

Η Ιστορία την έχει καταγράψει στο βιβλίο της ως ο Βιασμός της Ναντσίνγκ! Είναι η σφαγή 300.000 ανθρώπων από τον ιαπωνικό στρατό·  η Ιαπωνία δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για εκείνο το έγκλημα πολέμου.

Μια μέρα, σαν τη σημερινή, 7 Ιουλίου του 1937 πέφτει η πρώτη τουφεκιά του Β’ Σινοϊαπωνικού Πολέμου και η Ιαπωνία εισβάλει στην Κίνα. Σύντομα ο Ιαπωνικός Αυτοκρατορικός Στρατός θα δείξει ότι έχει την υπεροπλία και την ισχύ και επίσης σύντομα θα δείξει στους αντιπάλους του το σκοτεινό πρόσωπο της βίας, της απανθρωπιάς, της αθλιότητας.

Μετά την κατάληψη της Ναντσίνγκ (πρωτεύουσα της επαρχίας Γιανγκσού) στις 13 Δεκεμβρίου 1937 οι Ιάπωνες επιδόθηκαν σε μια - χωρίς έλεος- σφαγή αμάχων, αλλά και στρατιωτών. Ο αριθμός των Κινέζων που σκοτώθηκαν στη σφαγή έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών συζητήσεων, με τις περισσότερες εκτιμήσεις να κυμαίνονται από 100.000 έως και 300.000.

Η καταστροφή της Ναντσίνγκ- η οποία ήταν η πρωτεύουσα των Κινέζων Εθνικιστών από το 1928 έως το 1937- διατάχθηκε από τον Ματσούι Ιβάνε, τον στρατηγό του Ιαπωνικού Μετώπου Κεντρικής Κίνας που κατέλαβε την πόλη.
Οι έξι εβδομάδες που ακολούθησαν έμειναν στην Ιστορία ως «Ο βιασμός της Ναντσίνγκ», και αποτελούν ένα από τα πλέον ειδεχθή κεφάλαια στις σελίδες της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τις επόμενες εβδομάδες μετά την κατάληψη της πόλης, Ιάπωνες στρατιώτες εκτέλεσαν τις εντολές του Ματσούι... με περισσή αποφασιστικότητα και ζήλο: διέπραξαν πολυάριθμες μαζικές εκτελέσεις και δεκάδες χιλιάδες βιασμούς. Ο στρατός λεηλάτησε και έκαψε τις γύρω πόλεις, αλλά και την Ναντσίνγκ, καταστρέφοντας περισσότερο από το ένα τρίτο των κτιρίων της.

Στους πρώτους δύο μήνες της ιαπωνικής κατοχής στη Ναντσίνγκ, από τους 600.000 κατοίκους εξοντώθηκαν περίπου οι μισοί. Οι βιασμοί ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο, ενώ οι φόνοι γινόταν πολλές φορές για να ξεσκάσουν οι γιαπωνέζοι στρατιώτες! Πολλοί από αυτούς εξασκούνταν με τις ξιφολόγχες τους πάνω σε αμάχους, που πολλές φορές ήταν έγκυες γυναίκες. Οι εκτελέσεις ήταν μαζικές και χωρίς αφορμή, ενώ οι αποκεφαλισμοί πολλές φορές γίνονταν για ένα στοίχημα και μόνο. Μέχρι σήμερα, Ιάπωνες εθνικιστές αρνούνται την ύπαρξη της Σφαγής. Το ιαπωνικό κράτος δεν έχει ζητήσει ποτέ του συγγνώμη, ενώ στα σχολεία το γεγονός υποβαθμίζεται, με τους Ιάπωνες να υποστηρίζουν πως ναι μεν κάτι συνέβη, αλλά οι νεκροί ήταν κατά πολύ λιγότεροι από ό,τι έχει αναφερθεί.

Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατηγός Ματσούι Ιβάνε και ο αντιστράτηγος που είχε προσωπικά συμμετάσχει σε εκτελέσεις, δολοφονίες και βιασμούς Τανί Χισάο κρίθηκαν ένοχοι για εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο και εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού. Ο Ματσούι παραδέχτηκε ότι γνώριζε κάποια «μεμονωμένα εγκλήματα» που διαπράχθηκαν από μεμονωμένους στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένων βιασμών, λεηλασιών και δολοφονιών, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι είχαν γίνει σφαγές μεγάλης κλίμακας στην πόλη.