Αλβέρτος Α’: Ποιος ήταν ο βασιλιάς του Βελγίου που όλοι τον θυμούνται για τον τρόπο που πέθανε κι όχι για τη ζωή του

Μια μέρα σαν σήμερα ο βασιλιάς του Βελγίου Αλβέρτος χάνει τη ζωή του στα βουνά. Οι θεωρίες συνωμοσίας τυλίγουν την χώρα του - και όχι μόνο - σαν πυκνή ομίχλη

Ο Αλβέρτος Α' ήταν βασιλιάς του Βελγίου σε μια από τις πλέον ταραχώδεις περιόδους της Ιστορίας. Κυβέρνησε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και επέβλεψε την αναγέννηση της χώρας του μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου. Παρά την περιπετειώδη βασιλεία του, ο κόσμος δεν τον μνημονεύει γι’ αυτό, αλλά τον θυμούνται για τον απροσδόκητο και τραγικό θάνατό του, σε ορειβατικό ατύχημα. Οι συνθήκες γύρω από τον θάνατό του κίνησαν αμέσως υποψίες, οδηγώντας στην αχαλίνωτη διάδοση φημών και θεωριών συνωμοσίας σχετικά με το τραγικό τέλος του μονάρχη. Τι συνέβη, λοιπόν, στον βασιλιά Αλβέρτο του Βελγίου εκείνη τη μοιραία μέρα;

Ο Αλβέρτος Α' γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1875 και ήταν εγγονός του πρώτου βασιλιά των Βέλγων, Λεοπόλδου Α', και ανιψιός του βασιλιά Λεοπόλδου Β'. Ήταν τρίτος στη σειρά της διαδοχής, μετά τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο αδερφό του, αλλά όταν ο Αλβέρτος ήταν μόλις 16 ετών, συνέβη το αναπάντεχο: Ο αδερφός του, πρίγκιπας Μποντουέν, πέθανε από γρίπη. Ήταν μόλις 21 ετών. Ο ξαφνικός θάνατος του πρίγκιπα Μποντουέν πυροδότησε φήμες και θεωρίες συνωμοσίας - συγκεκριμένα, διαδόθηκε μια θεωρία που υποστήριζε ότι ο Πρίγκιπας είχε πεθάνει μυστηριωδώς, όπως ο πρίγκιπας Ράντολφ της Αυστρίας, που βρέθηκε νεκρός (Αυτοκτόνησε – λένε – στο θρυλικό κυνηγετικό περίπτερο Μάγερλινγκ με την 17χρονη ερωμένη του ) μόλις δύο χρόνια νωρίτερα.

Με τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, ο Αλβέρτος θα γινόταν αναπόφευκτα βασιλιάς των Βέλγων. Ο πατέρας του, ο πρίγκιπας Φίλιππος, αν και ο επόμενος στη σειρά για τον θρόνο, ήταν ήδη 54 ετών την εποχή του θανάτου του πρίγκιπα Μποντουέν. Ο πρίγκιπας Φίλιππος θα πέθαινε το 1905, ενώ ο μεγαλύτερος αδερφός του, Λεοπόλδος Β', βρισκόταν ακόμα στο θρόνο. Όταν ο Λεοπόλδος Β' πέθανε το 1909, ο Αλβέρτος στέφθηκε βασιλιάς.
Εκείνη την εποχή ο Αλβέρτος είχε ήδη παντρευτεί, με μια Βαυαρή Δούκισσα, την Ελισάβετ, και το ζευγάρι είχε αποκτήσει τρία παιδιά. Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του κύλησαν σχετικά ομαλά. Στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Λεοπόλδου Β', ένα δημόσιο σκάνδαλο είχε ξεσπάσει σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κονγκό, τη μοναδική αποικιακή περιουσία του Βελγίου. Η βελγική κυβέρνηση είχε αφαιρέσει τον έλεγχο της αποικίας από τον μονάρχη λίγο πριν από το θάνατό του, κάτι που είχε στιγματίσει τη μοναρχία.
Στην αρχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το Βέλγιο βρέθηκε εγκλωβισμένο μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας, και όχι μόνο γεωγραφικά. Οι γερμανικές δυνάμεις απαίτησαν ασφαλή διάδρομο προς τη Γαλλία, υποστηρίζοντας ότι η Γαλλία σχεδίαζε να εισβάλει στο Βέλγιο για να περάσει στη Γερμανία. Το Βέλγιο αρνήθηκε, υποχρεώνοντας τους Γερμανούς να εισβάλουν στο Βέλγιο στις 3 Αυγούστου 1914. Ως αποτέλεσμα, η Βρετανία αναγκάστηκε να κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία την επόμενη μέρα.

Ήρωας του Μεγάλου Πολέμου

Ο Αλβέρτος έγινε διοικητής του βελγικού στρατού και ηγήθηκε σε πολλές μάχες, αλλά τελικά, ο στρατός του, απωθήθηκε σε μια μικρή περιοχή, όπου παρέμεινε οχυρωμένος στα χαρακώματα επί χρόνια. Ο Αλβέρτος πολέμησε μαζί με τους άντρες του ενώ η σύζυγός του πρόσφερε τις υπηρεσίες της ως νοσοκόμα.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο Αλβέρτος και η οικογένειά του επέστρεψαν θριαμβευτικά στις Βρυξέλλες. Βοήθησε στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού τον Απρίλιο του 1919, αλλά η συμβουλή του, να μην τιμωρηθεί σκληρά η Γερμανία, σε μια προσπάθεια να περιορίσει μελλοντική εχθρική συμπεριφορά, αγνοήθηκε. Έκανε επίσης ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση του βασίλειού του.

Ο Αλβέρτος είχε έντονο ενδιαφέρον για την ορειβασία, οπότε όταν ζήτησε από τον οδηγό του να τον φέρει στα βουνά για μια ανάβαση, το απόγευμα της 17ης Φεβρουαρίου 1934, δεν θεωρήθηκε κάτι το ασυνήθιστο. Ανέβηκε στο Roche du Vieux Bon Dieu σε ένα χωριό της Namurois που ονομάζεται Marche-les-Dames. Ο οδηγός του Αλβέρτου τον παρακολούθησε να σκαρφαλώνει στους βράχους. Κάποια στιγμή, ο βασιλιάς έφυγε από το οπτικό πεδίο του οδηγού του: ‘Ηταν η τελευταία φορά που τον είδαν ζωντανό.

Καθώς τα λεπτά της αργοπορίας του μετατράπηκαν σε ώρες, ο οδηγός κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πήγε στο κοντινό χωριό για να ζητήσει βοήθεια και σύντομα μια ομάδα διάσωσης φώναζε στα βουνά το όνομα του βασιλιά. Γύρω στις 2 τα ξημερώματα, ένας από τους εθελοντές σκόνταψε πάνω στο σώμα του Αλβέρτου. Φαινόταν να είχε χτυπήσει στο κεφάλι.
Σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο του βασιλιά, άρχισαν να κυκλοφορούν ψίθυροι για δολοφονία. Ναι, ο βασιλιάς γερνούσε - ήταν 58 χρονών την εποχή που πέθανε - και η όρασή του δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν ένας έμπειρος ορειβάτης με πολυετή πείρα σε αναρριχήσεις. Πολλοί από τους πιο κοντινούς ανθρώπους του, υποστήριξαν ότι ο Αλβέρτος τους είχε πει ότι σχεδίαζε να σταματήσει το ρυψοκίνδυνο σπορ των βουνών, οπότε οι περισσότεροι απορούσαν γιατί να είχε επιχειρήσει μόνος μια τόσο επικίνδυνη ανάβαση;
Τότε ήταν που ένας ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που είχε μετουσιωθεί σε φανατικό φασίστα, ισχυρίστηκε σε ομιλία του, ότι η ώθηση του βασιλιά να διαπραγματευτεί την ειρήνη κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εξοργίσει τους λάθος ανθρώπους και αυτός ήταν ο λόγος που είχε στοχοποιηθεί. Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι πρέπει να δολοφονήθηκε σε άλλη τοποθεσία και ότι το σώμα του του πέταξαν στα βουνά για να φανεί ως αιτία θανάτου η πτώση.
Αγαπημένος μεταξύ των υπηκόων του, η περιοχή όπου πέθανε ο Άλμπερτ έγινε τόπος προσκυνήματος, με πολλούς να παίρνουν αναμνηστικά από την τοποθεσία, όπως πέτρες, φύλλα και χώμα.
Έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Αλβέρτου, ένα από εκείνα τα αναμνηστικά θα έδινε αποκαλυπτικά στοιχεία για τη μοιραία ημέρα του 1934, βάζοντας -περίπου - τέλος στις πιο ευφάνταστες θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τον θάνατο του βασιλιά. Ένας δημοσιογράφος βρήκε συλλέκτη αναμνηστικών που είχε μαζέψει μερικά αιματοβαμμένα φύλλα δέντρων από την τοποθεσία. Αγόρασε τα φύλλα και στη συνέχεια τα έστειλε για εξέταση DNA. Το 2016, το αίμα συγκρίθηκε με δείγματα αίματος απογόνων του Αλβέρτου και αποδείχτηκε, ότι πράγματι ο Βασιλιάς είχε πεθάνει στη σκηνή του ατυχήματος αναρρίχησης.

Αυτά για τους καλόπιστους, γιατί οι συνωμοσιολόγοι ούτε τότε πείστηκαν. Ακόμα επιμένουν ότι ο αγαπημένος βασιλιάς των Βέλγων δολοφονήθηκε και τοποθετήθηκε στο σημείο κάτω από τους βράχους. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν κοντά και το Βέλγιο έπρεπε να απαλλαγεί από έναν Αγγλόφιλο μονάρχη, επέμειναν. Η Ιστορία τους έχει διαψεύσει. Το Βέλγιο στον 2ο Μεγάλο Πόλεμο του 20ου αιώνα, παρά την ουδετερότητα που διατήρησε, κατελήφθη από τους Γερμανούς και μαρτύρησε κάτω από τη μπότα των Ναζί… Αν και εδώ πού τα λέμε, ο διάδοχος του Αλβέρτου, βασιλιάς Λεοπόλδος προσπάθησε να τα βρει με τον Χίτλερ και τους επιτελείς του… Τελικά μήπως τον σκότωσαν τον Αλβέρτο;