Γρηγόριος Κυδωνιών: Ο Μητροπολίτης του Αϊβαλή που μαρτύρησε στα χέρια των Τούρκων αρνούμενος να εγκαταλείψει το ποίμνιό του

Το όνομά του ήταν Αναστάσιος Αντωνιάδης ή Σαατσόγλου - Ωρολογάς. Ήταν ιερωμένος που έφτασε στον βαθμό της ιεροσύνης του Μητροπολίτη. Έμεινε στην Ιστορία για τον μαρτυρικό θάνατό του προτάσσοντας τη ζωή του για να προστατεύσει το ποίμνιό του από τα στίφη των Τούρκων.

Ήταν ο Μητροπολίτης Κυδωνιών (Αϊβαλή) Γρηγόριος, που μια μέρα σαν σήμερα σφαγιάζεται με δεκάδες άλλους μικρασιάτες ιερείς και κατοίκους του Αϊβαλή. Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος έσωσε πολλούς φυλακισμένους και μελλοθανάτους και φυγάδευσε το μεγαλύτερο μέρος του ποιμνίου του σε ασφαλείς τόπους, εκτός των τουρκικών ορίων.

Το 1918, ο Γρηγόριος κατηγορήθηκε από τους Τούρκους για εσχάτη προδοσία, δικάστηκε δύο φορές στο Στρατοδικείο της Σμύρνης, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε.

Μετά την αποχώρηση των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών από τις Κυδωνιές, ο Γρηγόριος εισηγήθηκε την αναχώρηση των κατοίκων και τη μεταφορά τους στη Μυτιλήνη, για να αποφύγουν την κακοποίηση από τους Τούρκους· οι υποδείξεις του δεν έγιναν αποδεκτές. Το δράμα των κατοίκων των Κυδωνιών άρχισε στις 22 Αυγούστου του 1922, όταν άτακτος τουρκικός στρατός κατέσφαξε κοντά στην κωμόπολη Φράνελι του Άδραμυττηνού Κόλπου περίπου 3.000 Έλληνες κατοίκους των Κυδωνιών.

Ό μητροπολίτης Γρηγόριος, όταν πληροφορήθηκε τη σφαγή του μητροπολίτη Μοσχονησίων Αμβροσίου και 6.000 κατοίκων, αγωνίστηκε και κατόρθωσε να συγκατατεθούν οι Τούρκοι ώστε να έλθουν ελληνικά πλοία από τη Μυτιλήνη με αμερικανική σημαία και να παραλάβουν 20.000 Έλληνες από τις 35.000 πού κατοικούσαν στις Κυδωνιές. Ό ίδιος όμως αρνήθηκε να αναχωρήσει και στις 30 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν· βασανίστηκε και στις 3 Οκτωβρίου, μαζί με άλλους Ιερείς και προκρίτους των Κυδωνιών πού είχαν επίσης συλληφθεί θανατώθηκε.
Όταν τον συμβούλευσαν να ετοιμασθεί να αποχωρήσει από την πόλη του, εκείνος αρνήθηκε: «Εφόσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται εδώ, θα μείνω και εγώ».

Από την πένα του Ηλία Βενέζη

Γράφει ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του «Μικρασία, Χαίρε»: «Ο Κυδωνίων Γρηγόριος έμεινε στην πόλη με τα γυναικόπαιδα, έκανε ό,τι του περνούσε για τη σωτηρία του ποιμνίου του, διαβήματα εκκλήσεις προς τους Τούρκους, νομίζοντας πως ακόμα το κύρος της Εκκλησίας, τα προνόμια τα σουλτανικά, είχαν σημασία. Σε λίγες μέρες άρχισαν να φτάνουν στο λιμάνι βαπόρια με αμερικανική σημαία, να παραλάβουν τα γυναικόπαιδα. «Η άδεια της αναχωρήσεως ισχύει μόνο για 24 ώρες. Όσοι δεν προλάβουν να φύγουν, θα μεταφερθούν στο εσωτερικό της Ανατολής!».
Ο Δεσπότης πήγε και βρήκε τον Τούρκο φρούραρχο. Είχε πάντα το κουράγιο να μιλά αυστηρά, αν και μάντευε το τέλος που τον περίμενε. Διαμαρτυρήθηκε: πόσοι προλαβαίναν να μπαρκάρουν σε 24 ώρες με τα λίγα μέσα που υπήρχαν;… Επέστρεψε στη Μητρόπολή του κατώδυνος την ψυχήν: «Φύγετε όλοι αμέσως! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!».

Του είπαν να ετοιμασθή να φύγη και εκείνος. Αρνήθηκε: «Εφόσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται εδώ, θα μείνω και εγώ».
Την 30 Σεπτεμβρίου του 1922 οι Τούρκοι ορίσανε ως ημέρα που θα επέτρεπαν και στους παπάδες των ένδεκα μεγάλων εκκλησιών του Αϊβαλιού να φύγουν. Ο Δεσπότης πάλι είπε:
«Εγώ είμαι υποχρεωμένος να μείνω».
Επειδή έμεναν ακόμη χριστιανοί στην πόλη. Και είχε γνωσθεί η τελευταία αγριότητα. Όταν οι Τούρκοι μάζεψαν τους άντρες από 18-45 ετών και τους σκοτώσανε έξω απ’ την πόλη, είχαν εξαιρέσει από αυτή την ομαδική στρατολογία και σφαγή τα σινάφια: τους επαγγελματίες, τους φουρναραίους, τους χτίστες, τους μαραγκoύς. Ο διευθυντής της αστυνομίας τους κάλεσε όλους να παρουσιαστoύνε. Τους πήγαν σ’ ένα λόφο λεγόμενο «Mπογιά» και τους σκότωσαν με τσεκούρια. Ένας μόνο γλύτωσε και είπε το τι έγινε.
Τέλος, πιάσαν τον Δεσπότη και τους παπάδες. Ύστερα από τέσσερις μέρες φυλακή και βασανιστήρια, τους σηκώσανε και τους οδήγησαν έξω από την πόλη… Τους γυμνώσανε, τους δέρνανε, τους βιάζανε να περπατούν ξυπόλυτοι…

Ήμουν με την προτελευταία αποστολή σκλάβων που οι Τούρκοι οδηγούσανε στο εσωτερικό της Aνατολής. Γυμνοί, πεινασμένοι, διψασμένοι, καταματωμένοι, είχαμε φτάσει στην Πέργαμο. Μας ρίξαν σε μιαν αποθήκη. Την άλλη μέρα, κατά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων. Ήταν, σε αξιοθρήνητη κατάσταση, οι παπάδες του Αϊβαλιού: αλλοσούσουμοι, καταματωμένοι κι αυτοί, με ξεσκισμένα ράσα, πεινασμένοι, ξυπόλυτοι, άγριοι απ’ τη μαρτυρική πορεία. Ο Κυδωνίων Γρηγόριος, αν και είχε ξεκινήσει μαζί τους, δεν έφτασε στην Πέργαμο. Έξω απ’ το Αϊβαλί οι Τούρκοι τον ξεχωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους απ’ το κοπάδι και τον παραδώσανε σ’ ένα απόσπασμα εκτελεστικό που είχε, εκτός απ’ τα όπλα και φτυάρια. Οι άλλοι οι παπάδες συνεχίσανε το δρόμο. Σαν πέρασε λίγη ώρα, ακούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότερα. Ένας Τούρκος του αποσπάσματος είπε: «Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζωντανό. Οι ντουφεκιές ήταν για τους άλλους».
Απ’ την Πέργαμο συνεχίσαμε τη μαρτυρική πορεία προς το εσωτερικό της Ανατολής, μαζί με τους παπάδες. Έξω απ’ την Πέργαμο σκότωσαν τον γερο-ιερέα της ενορίας μας, που δεν μπορούσε να βαδίση. Τον παραδώσανε στον όχλο – στους πολίτες και στα παιδιά – που παρακολουθούσαν τη θλιβερή θεωρία. Κι ο όχλος τον σκότωσε μπρος στα μάτια μας με λιθοβολισμό»!

Γεννήθηκε και πέθανε στη γη των προγόνων του

Ο Γρηγόριος, γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1864. Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Σαατσόγλου ή Ωρολογάς - κατά δική του μετάφραση. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και αποφοίτησε το 1889. Η αγιοκατάταξη του μάρτυρα Γρηγορίου Μητροπολίτου Κυδωνιών καθώς και των μαρτύρων μητροπολιτών Χρυσοστόμου Σμύρνης, Προκοπίου Ικονίου, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Ευθυμίου Ζήλων και των συν αυτοίς Μικρασιατών νεομαρτύρων, πραγματοποιήθηκε το 1992 και η μνήμη τους τιμάται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου).