Ρασπούτιν 105 χρόνια μετά: Ερωτική αντεκδίκηση η δολοφονία του – Ποια ήταν η ανατριχιαστική προφητεία που βγήκε αληθινή

Ο Γκριγκόρι Εφίμοβιτς Ρασπούτιν δολοφονήθηκε πριν από 105 χρόνια, αλλά ο βίος η πολιτεία και ο βίαιος θάνατός του εξακολουθούν να μαγνητίζουν το ενδιαφέρον του απλού αναγνώστη που τον θέλγουν οι ιστορίες ίντριγκας, τρόμου και ραδιουργιών, αλλά και οι λάτρεις της Ιστορίας που ακόμα διαβάζουν για τον Σατανικό Καλόγερο και είναι σαν να μαθαίνουν για τη ζωή του πρώτη φορά…

Ο Ρασπούτιν αποκαλούνταν προφήτης, άγιος, μύστης, τσαρλατάνος, σατανάς. Η ζωή του Ρασπούτιν χάνεται ανάμεσα στην ομίχλη του θρύλου και την ξαστεριά της Ιστορίας· είχε φανατικούς θαυμαστές, αλλά και ορκισμένους εχθρούς· ο θάνατός του, ακόμα και σήμερα - 100 τόσα χρόνια μετά - εξακολουθεί να περιβάλλεται από μυστήριο!
Τον Δεκέμβριο του 1916, το πολιτικό κλίμα στη Ρωσική Αυτοκρατορία χειροτέρευε κάθε λεπτό. Η συμμετοχή στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε καταδυναστεύσει (και) τον άμαχο πληθυσμό που φυτοζωούσε, ενώ η οικονομική κατάσταση στη χώρα βούλιαζε στα πεδία των μαχών.

Το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών ήταν βαθύ και ολοένα βάθαινε, προκαλώντας αγωνία και οργή στον πληθυσμό. Η δυσαρέσκεια αυξήθηκε, καθώς πολλοί από τους υπουργούς του, θεωρούσαν τον Τσάρο έναν άνδρα αναποφάσιστο, με αδύναμη θέληση που καθοδηγούνταν και επηρεαζόταν από τη σύζυγό του Αλεξάνδρα, αυτοκράτειρα της Ρωσίας, αλλά και τον αφοσιωμένο φίλο της, καλόγερο Γκριγκόρι Ρασπούτιν.
Ακόμα και τα μέλη της Αυλής ένιωθαν ταπεινωμένα από το γεγονός ότι ένας ρακένδυτος αγρότης από τα βάθη της Σιβηρίας, ο οποίος ήταν διαβόητος για την εκκεντρική και προκλητική συμπεριφορά του.

Σύντομα η φήμη του Ρασπούτιν για τη στενή σχέση του με την Αυτοκράτειρα έγινε το θέμα συζήτησης από την Αγία Πετρούπολη μέχρι το τελευταίο χωριό της αχανούς αυτοκρατορίας, μιας σχέσης που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να συζητείται. Όμως, ο λόγος πίσω από τις συχνές επισκέψεις του Ρασπούτιν στο παλάτι ήταν πολύ βαθύτερος από τις απλές σεξουαλικές υποθέσεις, που γιγαντώνονταν από τα χείλη των πολιτών.

Ο μικρός ήταν η αιτιά...

Η πραγματική αλήθεια έπρεπε να αποσιωπηθεί από τον λαό, καθώς συνδέθηκε άμεσα με τον τσάρεβιτς Αλεξέι, τον 11χρονο διάδοχο του ρωσικού θρόνου. Το αγόρι έπασχε από αιμοφιλία (την είχε κληρονομήσει από την προγιαγιά του βασίλισσα Βικτώρια), μια σπάνια γενετική διαταραχή που σήμαινε ότι οποιοδήποτε μικρό κόψιμο ή χτύπημα στο σώμα του θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκτεταμένη αιμορραγία και να αποβεί μοιραίο. Οι γιατροί είχαν βοηθήσει ελάχιστα και η βασιλική οικογένεια στράφηκε στη μαγεία και στον πατέρα Γρηγόρη για βοήθεια.
Ο Ρασπούτιν όχι μόνο κατάφερνε να σταματάει την αιμορραγία και να ανακουφίζει τον πόνο χωρίς φάρμακα, αλλά είχε επίσης τη δύναμη να στηρίζει ψυχολογικά το παιδί και τη μητέρα του. Έτσι, παρά τις αντιδράσεις της Αυλής και τη δυσαρέσκεια των υπουργών, ο Ρασπούτιν έμεινε πλάι στην βασιλική οικογένεια.

Μεταξύ εκείνων που μισούσαν τον Σατανικό Καλόγερο ήταν και ο πρίγκιπας Φέλιξ Γιουσούποφ, ένας κακομαθημένος νεαρός, που ανήκε σε μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της Ρωσίας και ήταν παντρεμένος με την πριγκίπισσα Ιρίνα, την ανιψιά του Τσάρου.
Ο Γιουσούποφ ήρθε σε επαφή με τον Μέγα Δούκα Ντμίτρι Πάβλοβιτς, ο οποίος ήταν μέλος της βασιλικής οικογένειας, και τον πολιτικό Βλαντιμίρ Πουρίσκεβιτς, με τους οποίους συνωμότησε για να δολοφονήσουν τον Ρασπούτιν. Το σχέδιο ήταν να παρασυρθεί ο Καλόγερος στο σπίτι του Γιουσούποφ με το πρόσχημα να γνωρίσει τη γυναίκα του, την πανέμορφη Ιρίνα. Κι έτσι έγινε.

Λεπτό προς λεπτό η δολοφονία

Αργά το βράδυ, μια μέρα σαν σήμερα, 30 Δεκεμβρίου του 1916, ο Φέλιξ Γιουσούποφ πήρε τον Ρασπούτιν στο αυτοκίνητό του και τον οδήγησε στην έπαυλή του. Κατά την άφιξη του, ο Ρασπούτιν (λέγεται ότι) άκουσε τη θρυλική μελωδία «Yankee Doodle» από τον επάνω όροφο όπου, όπως του εξήγησε ο Φέλιξ, η πριγκίπισσα Ιρίνα έκανε πάρτι. Στην πραγματικότητα, η Ιρίνα βρισκόταν στην Κριμαία και οι μουσικές που άκουσε ο Ρασπούτιν προέρχονταν από τους επίδοξους δολοφόνους του. Το σχέδιο ήταν να οδηγήσουν τον Ρασπούτιν στην τραπεζαρία του υπογείου και να τον δηλητηριάσουν με κέικ και κρασί, τα οποία θα περιείχαν κυάνιο. Ο Ρασπούτιν στην αρχή αρνήθηκε, αλλά έπειτα από κάποια ώρα υποχώρησε.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια έχει καταγραφεί στα απομνημονεύματα του Φέλιξ Γιουσούποφ ως «εφιάλτης».
Ο Ρασπούτιν ήπιε τρία ποτήρια κρασί και επίσης έφαγε αρκετά κομμάτια κέικ, αλλά δεν έδειξε κανένα σημάδι ότι το δηλητήριο τον κατέβαλλε· αντίθετα βρήκε μια κιθάρα, κάθισε σε έναν καναπέ και ζήτησε από τον Φέλιξ να του τραγουδήσει.
Η όλη κατάσταση κράτησε σχεδόν δύο ώρες και ο νεαρός πρίγκιπας άρχισε να αισθάνεται ανήσυχος. Ο Γιουσούποφ κάποια στιγμή δικαιολογήθηκε, ανέβηκε στον επάνω όροφο και ανέφερε στους συνωμότες ότι το δηλητήριο δεν είχε δράσει· ο μεγάλος δούκας Ντμίτρι Πάβλοβιτς του έδωσε το περίστροφό του και ο Γιουσούποφ γύρισε πίσω στο υπόγειο.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του, ο Φέλιξ έστρεψε το περίστροφό του στον Ρασπούτιν, ο οποίος τον κοιτούσε βουβός και τον πυροβόλησε. Η υπόλοιπη ομάδα έσπευσε στο δωμάτιο και είδε τον Φέλιξ να στέκεται ήρεμα πάνω από τον υποτιθέμενο νεκρό. Στη συνέχεια, όλοι αποσύρθηκαν αφήνοντας το «νεκρό» σώμα του Ρασπούτιν στο υπόγειο· πανηγύριζαν και γελούσαν, αλλά ο Φέλιξ είχε την ακαταμάχητη επιθυμία να επιστρέψει για να δει ότι πράγματι ο Ρασπούτιν δεν ανέπνεε. Κατέβηκε ξανά στο υπόγειο, πλησίασε το σωριασμένο κορμί του εύσωμου άνδρα και ξαφνικά συνέβη το απρόοπτο: ο Ρασπούτιν, που ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα δίχως ανάσα, άνοιξε τα μάτια του, ανασηκώθηκε και άρπαξε τον Φέλιξ από το λαιμό. Χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να απελευθερωθεί ο νεαρός πρίγκιπας από τη θανατηφόρα λαβή των χεριών του Καλόγερου. Με τρόμο, ο Γιουσούποφ έτρεξε πίσω στον επάνω όροφο και βαριά βήματα τον ακολούθησαν.
Ο Ρασπούτιν σερνόταν στα σκαλιά, και ο Γιουσούποφ τον άκουγε να ψελλίζει με αγωνία: «Φέλιξ, Φέλιξ…»
Η εκδοχή του πρίγκιπα Γιουσούποφ για τα γεγονότα φαίνεται να είναι γεμάτη ανακρίβειες και μάλλον χτίστηκε για να γοητεύσει τον αναγνώστη των απομνημονευμάτων του. Αν ο Ρασπούτιν τον κοίταζε βουβός και βασικά είχε πυροβοληθεί από τον Φέλιξ, τότε γιατί να πάλευε για τη ζωή του τόσο απελπισμένα λίγα λεπτά αργότερα; Σύμφωνα με τον Πουρίσκεβιτς, ο πρίγκιπας έτρεξε στο γραφείο αναφωνώντας: «Είναι ζωντανός! Φεύγει! Πουρίσκεβιτς, πυροβόλησέ τον!»
Ο Πουρίσκεβιτς βγήκε τρέχοντας από την έπαυλη και είδε τον Ρασπούτιν να τρέχει ακμαίος σ την αυλή. Από τα απομνημονεύματα του Γιουσούποφ, φαίνεται ότι ο Πουρίσκεβιτς πυροβόλησε μία φορά, δεν τον πέτυχε, μετά προσπάθησε ξανά και αστόχησε ξανά.
Η τρίτη σφαίρα βρήκε τον Ρασπούτιν στην πλάτη και η τέταρτη τον χτύπησε ακριβώς στο κεφάλι. Ο Καλόγερος σωριάστηκε στο χιόνι και ο Πουρίσκεβιτς τον πλησίασε και τον πυροβόλησε στον κρόταφο.
Αργότερα, ο Πουρίσκεβιτς θα έδινε μια αμφισβητήσιμη περιγραφή των πράξεών του και το δίχως άλλο είχε κάποιον σημαντικό να προστατεύσει. Το γεγονός είναι ότι ο Πουρίσκεβιτς ήταν δεινός σκοπευτής και δεν δικαιολογούνται τόσες σφαίρες μακριά από τον στόχο.

Ο άριστος σκοπευτής ήταν άλλος...

Είναι ακόμα μυστήριο είναι το ότι, πώς αφού απέτυχε στις δύο πρώτες προσπάθειες από πολύ πιο κοντινή απόσταση, αυτός ο άνδρας, που ασφαλώς θα ήταν υπό καθεστώς ταραχής, εκτέλεσε τέλεια τις δύο τελευταίες βολές, στέλνοντας μάλιστα την τέταρτη σφαίρα απευθείας στο κεφάλι του θύματος.
Ούτε ο πρίγκιπας Γιουσούποφ ούτε ο Πουρίσκεβιτς ανέφεραν στα (κατά τα άλλα υπερβολικά) απομνημονεύματά τους το γεγονός ότι υπήρχε μόνο ένας κορυφαίος σκοπευτής στο σπίτι εκείνο το βράδυ… Ένας άνδρας που έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912, είχε εξαιρετική στρατιωτική εκπαίδευση και, σε αντίθεση με κανέναν από τους συνωμότες, είχε πολύ προσωπικούς λόγους να μισεί τον Ρασπούτιν.

Ήταν ο ίδιος ο Μέγας Δούκας Ντμίτρι Πάβλοβιτς, μέλος της βασιλικής οικογένειας. Ήταν γνωστό στους μοσχοβίτικους κύκλους της υψηλής κοινωνίας ότι, ο Ντμίτρι είχε ζητήσει το χέρι της πριγκίπισσας Όλγας, κόρης του Τσάρου, και ότι ήταν ο Ρασπούτιν εκείνος που έπεισε τον Νικόλαο Β' να τον απορρίψει.
Ο Ρασπούτιν τον λοιδορούσε ανοιχτά, διαδίδοντας φήμες για τις επαίσχυντες ασθένειες σεξουαλικής φύσης που είχε ο Ντμίτρι Πάβλοβιτς. Ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι αμέσως μετά τη διάδοση της είδησης του θανάτου του Ρασπούτιν, η πριγκίπισσα Όλγα έγραψε στο ημερολόγιό της: «Χθες μάθαμε ότι ο πατέρας Γρηγόρι είχε σκοτωθεί. Πρέπει να ήταν ο Ντμίτρι…».

Αντιφάσεις των δολοφόνων

Ο ήχος των πυροβολισμών στην αυλή του παλατιού προσέλκυσε έναν αστυνομικό που βρισκόταν σε υπηρεσία εκεί κοντά. Σύμφωνα με τον ρώσο ιστορικό Έντουαρντ Ραντσίνσκι, ο Γιουσούποφ βρήκε μια δικαιολογία ότι οι πυροβολισμοί έπεσαν από τους καλεσμένους του σε πάρτι.
Ο Πουρίσκεβιτς αργότερα περιέγραψε πως όταν ο πρίγκιπας Γιουσούποφ είδε τον νεκρό άνδρα, άρπαξε ένα ρόπαλο και άρχισε να τον χτυπά στο πρόσωπο πολλές φορές: «Τα χέρια του ήταν βαμμένα με αίμα, έτρεμε σαν να είχε πυρετό».
Ο Πουρίσκεβιτς υποστηρίζει ότι ενημέρωσε τον αστυνομικό που βρέθηκε στο σπίτι και αποκάλυψε τα πάντα για τη δολοφονία. Ο αστυνομικός άκουσε προσεκτικά, επέστρεψε στο αστυνομικό τμήμα και έδωσε αμέσως αναφορά.
Ξημέρωνε όταν ο Πουρίσκεβιτς, μαζί με τον Μέγα Δούκα και ακόμα ένα μέλος της ομάδας, τύλιξαν το πτώμα του Ρασπούτιν με το γούνινο παλτό του και τον απομάκρυναν από το παλάτι· έριξαν το σώμα του Ρασπούτιν στο ποτάμι. Αργότερα, ο Γιουσούποφ και ο Πουρίσκεβιτς προσπάθησαν να αποκρύψουν τα πραγματικά γεγονότα και τη συμμετοχή του Μεγάλου Δούκα.

Μια ανατριχιαστική προφητεία

Ο Γιουσούποφ έγραψε ένα γράμμα στην αυτοκράτειρα ορκιζόμενος ότι δεν είχε καμία σχέση με το θάνατο του προστατευομένου της, αλλά δεν την έπεισε. Ο Φέλιξ εξορίστηκε. Ήταν μια ήπια τιμωρία για απόπειρα φόνου και πολύ λιγότερο βαριά από αυτή του Μεγάλου Δούκα, ο οποίος στάλθηκε για να υπηρετήσει στον στρατό στην Περσία.
Σε μια από τις επιστολές του προς την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα, ο Ρασπούτιν προειδοποιούσε αυτήν και τον Νικόλαο Β' για τα μελλούμενα. Έγραφε: «Αισθάνομαι ότι θα πάψω να ζω πριν από την 1η Ιανουαρίου… Αν με δολοφονήσουν φτωχοί αγρότες τότε εσύ και ο Τσάρος της Ρωσίας δεν πρέπει να φοβάστε. Θα βασιλέψετε κι εσείς και τα παιδιά σας για πολλούς ακόμη αιώνες. Αλλά αν με εξοντώσουν οι ευγενείς και ο Τσάρος της Ρωσίας ακούσει τον ήχο μιας καμπάνας που θα αναγγέλλει ότι ο Γρηγόρι σκοτώθηκε, να ξέρετε ότι ένας από τους συγγενείς σας συμμετείχε στον θάνατό μου και τα παιδιά σας δεν θα ζήσουν περισσότερο από δύο χρόνια…».
Ο Τσάρος, άκουσε τον ήχο της καμπάνας και ρώτησε τι συμβαίνει για να πάρει την απάντηση: σκότωσαν τον Γρηγόρι Εφίμοβιτς…»
Οι συγγενείς του Τσάρου είχαν δολοφονήσει τον Ρασπούτιν 23 ημέρες μετά την αποστολή της επιστολής. Ο Νικόλαος Β', η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα και τα 5 παιδιά τους σφαγιάστηκαν άγρια από τους Μπολσεβίκους 19 μήνες μετά!

Και μια συγκλονιστική λεπτομέρεια: Όταν λίγα 24ωρα μετά θα ανακαλύψουν οι Αρχές, πέρα από τη γέφυρα του Νέβα το πτώμα, ο Γκριγκόρι Εφίμοβιτς Ρασπούτιν ήταν παραμορφωμένος. Το άψυχο κορμί μεταφέρθηκε στο νεκροθάλαμο και ένας γιατρός άρχισε τη νεκροψία. Εντοπίστηκε το τραύμα στην καρδιά και τα άλλα τραύματα από τις σφαίρες, ίχνη δηλητηρίου στο στομάχι, αλλά και κάτι άλλο ακόμα: νερό στους πνεύμονες! Ο Ρασπούτιν δεν πέθανε ούτε από το δηλητήριο, ούτε από τις σφαίρες, ούτε από το ρόπαλο· πνίγηκε στα παγωμένα νερά του Νέβα!