Δ’ Σταυροφορία: Όταν οι Δυτικοί άνοιξαν την Κερκόπορτα της Κωνσταντινούπολης στους Οθωμανούς

Μια μέρα σαν σήμερα, 12 Απριλίου του πολύ μακρινού 1204, οι Σταυροφόροι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη. Η Κερκόπορτα για τα στίφη των Οθωμανών (που επέδραμαν δυο αιώνες μετά) τότε άνοιξε! Είναι η πρώτη άλωση της Βασιλεύουσας και μάλιστα από ομόθρησκους!

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους είχε «προαναγγελθεί» καθώς οι Σταυροφόροι ήδη από το 1189 είχαν καταλάβει την Αδριανούπολη.

Και ενώ η Ιστορία έχει υιοθετήσει πολυσέλιδο κεφάλαιο για την Άλωση από τους Οθωμανούς, το 1453, η κατάκτηση των Σταυροφόρων περνάει (συνήθως) στα γρήγορα… Κι όμως εκείνη η αθλιότητα των ομοθρήσκων ήταν που άνοιξε την Κερκόπορτα στους αλλόθρησκους και έμπασε 400 χρόνια σκλαβιάς στον Ελληνισμό! Από το 1204 και μετά ουδέποτε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανέκαμψε και 250 χρόνια μετά κατέρρευσε ολοσχερώς. Και όπως γράφει ο σερ Έντουιν Πιρς στο βιβλίο του «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204»: «...η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 υπήρξε το πρώτο μεγάλο σφάλμα που διέπραξε η Δύση στο Ανατολικό Ζήτημα. Η Κωνσταντινούπολη υπήρξε επί αιώνες το ισχυρότερο οχυρό άμυνας κατά της Ασίας. Οι Δυτικοί είχαν κάθε συμφέρον να τη διατηρήσουν και να την ενισχύσουν. Αντ’ αυτού εξαπέλυσαν ουσιαστικά την Ασία μέσα στους κόλπους της Ευρώπης»!

Αποβράσματα της κοινωνίας

Επί δυναστείας Αγγέλων («…η ολεθρία των Αγγέλων γενεά» γράφει ο ιστορικός Παπαρηγόπουλος), άδραξαν την ευκαιρία οι καιροσκόποι και χρυσοθήρες Δυτικοί, του πάπα Ιννοκέντιου Γ’ προεξάρχοντος, και μπήκαν στην Πόλη.
Οι Σταυροφόροι προέρχονταν από διάφορα βασίλεια της Δυτικής Ευρώπης, των οποίων τα ξεχωριστά ήθη και έθιμα υπονόμευαν κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενιαίας κεντρικής διοίκησης. Οι Σταυροφόροι συχνά λεηλατούσαν τις χώρες, μέσω των οποίων ταξίδευαν:στη Ρηνανία η Σταυροφορία του Λαού οδήγησε σε σφαγή και δολοφονία χιλιάδων Εβραίων. Οι Σταυροφόροι «…ήταν ένα περίεργο ανακάτωμα από ευσεβείς και θρήσκους άνδρες, αλλά και από αποβράσματα της κοινωνίας, από ανθρώπους, δηλαδή, που ήταν ικανοί για κάθε έγκλημα»!

Κωνσταντινούπολη, λοιπόν και 1204 και Απρίλιος και οι Σταυροφόροι με τον 85χρονο τυφλό Ενετό Δόγη Ενρίκο Ντάντολο επικεφαλής (τον είχαν τυφλώσει οι Βυζαντινοί 33 χρόνια πριν), έχοντας πλάι του τους Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό και Βαλδουίνο της Φλάνδρας, μπαίνουν καβαλάρηδες και- κυρίως- μεκελάρηδες στην Πόλη. Ήδη από τον Μάρτιο οι ορδές των Σταυροφόρων είχαν αρχίσει την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Και μετά συντονισμένες ενέργειες, κι όταν ο καιρός το επέτρεψε, μόλις 70 Σταυροφόροι μπήκαν στην Πόλη κι ακολούθησαν οι υπόλοιποι. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε΄ διέφυγε εκείνο το βράδυ, όταν τον ενημέρωσαν ότι ο εχθρός καταφθάνει, παίρνοντας μαζί του το δημόσιο θησαυροφυλάκιο. Την Τρίτη 13 Απριλίου 1204, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους είχε ολοκληρωθεί. Τρίτη και 13!
Οι Δυτικοί κατακτητές έκαψαν, δήωσαν, βίασαν, τρομοκράτησαν και βανδάλισαν την λαμπερή Κωνσταντινούπολη. Οι σφαγές και η λεηλασία των δημόσιων κτηρίων και των κατοικιών ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Χιλιάδες κάτοικοι της Πόλης δολοφονήθηκαν . Άπληστοι και ακόρεστοι οι διαγουμιστές της Δύσης επέπεσαν πάνω στα θαυμαστά πλούτη και τους θησαυρούς που είχαν συγκεντρώσει αιώνες πολιτισμού στη Bασιλεύουσα.

Τα θαυμαστά Άλογα κάλπασαν για τη Βενετιά!

Τότε ήταν που τα διάσημα σε ολόκληρο τον τότε Κόσμο χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου ξεθεμελιώθηκαν και εστάλησαν να διακοσμούν- μέχρι τις μέρες μας- την πρόσοψη της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Ένα από τα πιο πολύτιμα έργα που καταστράφηκαν ήταν ένα μεγάλο χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή, το οποίο είχε δημιουργήσει ο θρυλικός Λύσιππος, γλύπτης της αυλής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όμως, πολλά άλλα μπρούτζινα ανεκτίμητα έργα τέχνης, πετάχτηκαν στα καμίνια του κέρδους και του μίσους…
Και κάποτε το κακό κόπασε. Μετά 57 χρόνια από την «αποφράδα ημέρα», μόλις 800 πολεμιστές ξαναπήραν την Πόλη. Ο Ντάντολο είχε πεθάνει στην Κωνσταντινούπολη- τι ειρωνεία- και είχε θαφτεί στην Αγία Σοφία! Και οι ελεεινοί Σταυροφόροι άφησαν πίσω τους συντρίμμια και μια Ιστορία βιασμένη.

Κι όπως γράφει ο Πιρς πάλι: «Το φως, το οποίο έκαιγε διαρκώς σε μια γλώσσα που δεν είχε ποτέ λησμονηθεί και που δεν είχε καν αλλοιωθεί στους κόλπους των εγγραμμάτων, είχε σβήσει. Το έγκλημα της Δ’ Σταυροφορίας παρέδωσε την Κωνσταντινούπολη και τη βαλκανική χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας και κατέστησε μάταιες τις προσπάθειες να ανακτηθεί η Συρία και η Μικρασία για χάρη της Χριστιανοσύνης και του πολιτισμού. Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της δυτικής Ευρώπης, αν η προ έξι αιώνων Ρωμανία δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κάποιος να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα ακόμα τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη, αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επιστρέψει υπό μια καλή διακυβέρνηση και υπό μια θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό»... Αυτά…