Χείμαρροι, βοσκοτόπια, 18 κάτοικοι: Το «Καπετανοχώρι της Δωρίδος» είναι το ησυχαστήριο που πάντα έψαχνες

Ζούμε μια εξαιρετικά περίεργη συνθήκη, μια περίοδο με έντονες «αναντιστοιχίες»: από τη μία υπάρχει το lockdown λόγω του κορονοϊού που απαγορεύει κάθε κίνηση εκτός νομού, την στιγμή που, από την άλλη, το μυαλό μας επισκέπτεται νοερά τον ένα προορισμό μετά τον άλλο με ρυθμούς ταξιδιωτικού junkie που αρνείται να περιοριστεί στους 4 τοίχους.

Κι αν για ορισμένα μέρη μας νοιάζει λιγότερο κι από τη μονογονική διχοτόμηση της αμοιβάδας, υπάρχουν και κάποια που μας κάνουν να μετράμε τις μέρες για το τέλος της καραντίνας, ούτως ώστε να βρεθούμε και πάλι κοντά τους.

Τρανό παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας η Αρτοτίνα της Φωκίδας…

Το χωριό (;) του Αθανάσιου Διάκου

Δεν είναι ακριβώς σαφές, καθώς υπάρχει μία άτυπη «διαμάχη», με τα δύο μέρη να διεκδικούν την… πατρότητα: η Αρτοτίνα ερίζει μαζί με το χωριό Αθανάσιο Διάκο σχετικά με το ποιο εκ των δύο είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου.

Ανεξαρτήτως του αν η Αρτοτίνα στη Φώκιδα αποτελεί τη γενέτειρα ενός εκ των μεγαλύτερων «πρωταγωνιστών» της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, είναι αδιαμφισβήτητα η πατρίδα των Καπετάν Κόρακα, Ανδρίτσου Σαφάκα, Λουκά Καλιακούδα, Γεράντωνου, Ρούκη, Σκαλτσά και τόσων άλλων οπλαρχηγών της Επανάστασης- όλοι τους γνωστοί οπλαρχηγοί την περίοδο του Αγώνα για την Απελευθέρωση.

Γι’ αυτό το λόγο, εξαιτίας, δηλαδή, των ανδρών που «γέννησε», αιτιολογείται πλήρως και ο χαρακτηρισμός της ως το «Καπετανοχώρι της Δωρίδος», Άλλωστε, η Αρτοτίνα αποτέλεσε ένα από τα κύρια ορμητήρια της Ρούμελης κατά των Τούρκων.

Ένας απόκρημνος Παράδεισος στα 1.350 μέτρα

Η Αρτοτίνα είναι χτισμένη στις απόκρημνες πλαγιές των Βαρδουσίων -τη νοτιότερη απόληξη της Πίνδου στην Στερεά Ελλάδα- και αποτελεί την, τρόπον τινά, πρωτεύουσά τους.

Είναι ένας από τους πιο ορεινούς οικισμούς σε ολόκληρη την Ελλάδα, μιας και το υψηλότερο σημείο της φτάνει τα 1350 μέτρα- ξέρετε τώρα, σ’ εκείνο το υψόμετρο που τα πνευμόνια γεμίζουν με ολοκάθαρο αέρα και τα πάντα γύρω σου δείχνουν να είναι απείρως πιο ζωντανά.

Στην κρημνώδη περιοχή της Αρτοτίνας συντελείται ένα οπτικό θαύμα: από τη μία τα καταπράσινα, ζωογόνα έλατα κι από την άλλη τα ορμητικά νερά των χειμάρρων. Το τοπίο συμπληρώνεται ιδεατά από τα πλούσια βοσκοτόπια, στα οποία, ιδιαίτερα κατά το πρόσφατο παρελθόν, έβοσκαν χιλιάδες γιδοπρόβατα.

Το εντυπωσιακό, μα συνάμα λυπηρό, είναι πως παρά το γεγονός πως παλαιότερα ο τόπος είχε να «επιδείξει» αρκετούς νέους ανθρώπους, στην απογραφή του 2011 κατεγράφησαν 174 κάτοικοι.

Το χειμώνα είναι ακόμα λιγότεροι, μιας και φτάνουν έως και κάτω από τους 20! Σίγουρα ένα… αποκρουστικό νούμερο που, όμως, διασφαλίζει στον περαστικό επισκέπτη την πολυπόθητη ηρεμία που επιζητά όταν φεύγει από την πόλη.

Λαογραφικό μουσείο, μια ταβερνούλα ανοιχτή χειμώνα-καλοκαίρι

Στην Αρτοτίνα υπάρχει μόνο ένα κατάλυμα για να μείνει κανείς (θα πρέπει, όταν η πανδημία αποτελέσει παρελθόν, αν θέλετε να έχετε περισσότερες επιλογές να βρείτε κάποιο δωμάτιο στα κοντινά χωριά, όπως για παράδειγμα τους Πενταγιούς ή το Λιδωρίκι), όμως έχει ορισμένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα για να δει κανείς.

Πρώτο και κυριότερο, φυσικά, το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αρτοτίνας, το οποίο στεγάζεται στο σπίτι του οπλαρχηγού Σαφάκα. Εκεί μπορεί κάποιος να μάθει  πολλά πράγματα για την Επανάσταση του 1821 μέσα από πληθώρα χειρογράφων και επιστολές, ενώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία από όπλα, στολές και αντικείμενα της εποχής.

Πέραν τούτου, στην Αρτοτίνα βρίσκεται και η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, όπου ο επισκέπτης θα βρει το κελί που μόνασε ο Αθανάσιος Διάκος πριν «δοθεί» στον Αγώνα.

Τέλος, στην υπέροχη πλατεία του χωριού με την εκπληκτική θέα στα Βαρδούσια, υπάρχουν 2-3 γραφικά μαγαζάκια και μια ταβέρνα στην οποία θα φάτε ορισμένους από τους ωραιότερους μεζέδες και μερικά αξιομνημόνευτα πιάτα, προκειμένου να ολοκληρωθεί η εκδρομή σας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Χείμαρροι, βοσκοτόπια, έλατα, ηρεμία, ευκαιρία για πεζοπορία και καλό φαγητό, λοιπόν.

Αλήθεια, μπορείτε να σκεφτείτε καλύτερο συνδυασμό;