Καταρράκτης, κερασιές, μια χούφτα κάτοικοι: Το λιθόκτιστο «κρυφό» χωριό της Ελλάδας που μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής

Εντάξει ναι, το δεχόμαστε. Και, για να ξέρετε, συμφωνούμε: είναι καθαρά θέμα γούστου. Σε άλλους αρέσει το καλοκαίρι με τις θερμοκρασίες που θυμίζουν τις αντίστοιχες στην επιφάνεια του ήλιου και τις απειράριθμες βουτιές στην θάλασσα.

Μερικοί προτιμούν το μελαγχολικό φθινόπωρο, ενώ άλλοι δηλώνουν φανατικοί του χειμώνα και των πολικών, ενίοτε, θερμοκρασιών που οι περισσότεροι δυσκολευόμαστε να ανεχτούμε ακόμα και τα Χριστούγεννα. Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που την άνοιξη δεν την αλλάζουν με τίποτα, επιλέγοντας την τόσο ιδιαίτερη αυτή εποχή του χρόνου για τις καλύτερες αποδράσεις τους.

Μεταξύ μας, τους καταλαβαίνουμε: αν πας στην Αγόριανη την άνοιξη δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως υπάρχει ομορφότερη εποχή. Ή μέρος…

Σαν πίνακας ζωγραφικής, 2,5 ώρες από την Αθήνα

Κι αν η παραπάνω εισαγωγή και το περίεργο, κομματάκι, όνομα του χωριού σας έβαλε σε σκέψεις περί διαγαλαξιακών ταξιδιών προκειμένου να φτάσετε στην εκθαμβωτική περιοχή, ηρεμήστε: είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο φαντάζεστε.

Η Αγόριανη (ή Επτάλοφος, όπως είναι επίσης γνωστή) βρίσκεται στην Φωκίδα και είναι αμφιθεατρικά χτισμένη σε υψόμετρο περίπου 850 μέτρων, στις βορειοανατολικές πλαγιές του Παρνασσού.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως απέχει 2 με 2,5 ώρες οπό την Αθήνα και είναι έτοιμη για να προσφέρει ένα μαγευτικό διήμερο (ου μην και παραπάνω…) στον διψασμένο για φύση και περιπέτεια ταξιδιώτη.

Οι λιγοστοί της μόνιμοι κάτοικοι (είναι κατά τι περισσότεροι από 400) έχουν συνηθίσει την αθρόα προσέλευση των «εγχώριων», κατά βάση, τουριστών όλους τους μήνες- μιλάμε πάντα για την εποχή προ πανδημίας-, καθώς λόγω του γεγονότος πως βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στο χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού, αλλά και της αδιανόητης φυσικής ομορφιάς της είναι χάρμα ιδέσθαι και τις τέσσερις εποχές.

Την άνοιξη, όμως, είναι ένα κλικ πιο… χάρμα!

Πλατάνια, κερασιές, ο καταρράκτης και τα λιθόκτιστα σπίτια

Άμα τη αφίξει του οποιουδήποτε (ιδίως του ανυποψίαστου, που πηγαίνει εκεί για πρώτη φορά) επισκέπτη στην Αγόριανη και μετά την αναγνωριστική βόλτα στο χωριό, είναι δεδομένο πως η έκπληξη θα είναι τεράστια.

Λογικός ο άφατος θαυμασμός, ωστόσο. Τα λιθόκτιστα σπίτια με τις κεραμιδοσκεπές δίνουν τον τόνο, ενώ τα πέτρινα καλντερίμια καθιστούν αυτοστιγμεί σαφές πως η πόλη που άφησες πίσω σου είναι, πια, ένας άλλος κόσμος.

Στην πλατεία του χωριού δεσπόζουν τα δύο «δίδυμα» και επιβλητικά πλατάνια, ενώ τα καφενεδάκια που την… περιτριγυρίζουν και οι ταβέρνες αποτελούν έναν must προορισμό τις ημέρες που θα βρεθούμε εκεί.

Η αλήθεια είναι, όμως, είναι πως όταν μιλάμε για την Αγόριανη, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το σήμα-κατατεθέν του μέρους που δεν είναι άλλο από τον καταρράκτη Μάτεση, που αναμφίβολα αποτελεί το στολίδι του οικισμού.

Στέκει στο τέλος ενός πέτρινου ανηφορικού μονοπατιού που ξεκινάει από την πλατεία και «διακόπτεται» από ένα μικρό ποταμάκι, όμως στο τέλος η ανάβαση αποζημιώνει ακόμα και τον πιο γκρινιάρη άνθρωπο στα χρονικά της γκρίνιας. Μιλάμε, πραγματικά, για φυσικό έργο τέχνης, από εκείνα που δε χορταίνουμε να κοιτάμε. Ο ήχος που κάνει το νερό που πέφτει από τα 20 περίπου μέτρα είναι μια σπάνια ηχητική εμπειρία ζωής.

Πέραν τούτου, αξίζει μια βόλτα μέσα από το ελατόδασος έως και το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη (βρίσκεται γύρω στα 5 χιλιόμετρα από το κέντρο του χωριού), ενώ για τις πιο φιλομαθείς ψυχές υπάρχει και το λαογραφικό μουσείο με εκθέματα από την ζωή του τόπου (παραδοσιακές φορεσιές, σκεύη μαγειρικής, αντικείμενα λαϊκής τέχνης κ.α.).

Εξυπακούεται πως έχει πληθώρα διαδρομών για πεζοπορία στο καταπράσινο τοπίο, ενώ, πιστέψτε μας, εκεί θα φάτε ορισμένους από τους πιο ωραίους μεζέδες ολόκληρης της χώρας.

Η… άλλη πλευρά του Παρνασσού, λοιπόν, μας περιμένει. Πιο ήρεμη, πιο «αθόρυβη», όμως ακόμα πιο θελκτική για τον επισκέπτη.

Βλέπετε, η Αγόριανη έχει φροντίσει να φορέσει το προσωπείο της Σειρήνας και να μας κλέψει την καρδιά με το οπτικό της τραγούδι.

Πάμε στοίχημα πως ούτε εσείς θα μπορέσετε να αντισταθείτε;