25η Μαρτίου: Μια μονοήμερη στα άγνωστα μέρη της ορεινής Κορινθίας

Καθώς διανύουμε το τριήμερο της 25ης Μαρτίου, μια πρόταση για μια ήρεμη μονοήμερο είναι η Κορινθία και τα άγνωστα μέρη της. 

Το μοναστήρι του Αγίου Κωνσταντίνου

Ξεκινάμε από το Γελίνι, όπου και ανακαλύπτουμε χτισμένη από το έτος 1011 κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, μια πανέμορφη μονή με μεγάλη ιστορία που μας έρχεται από την Πόλη με μια σπάνια τοιχογραφία του Αγίου Κωνσταντίνου έφιππου.

Πρόκειται για το μοναστήρι του Αγίου Κωνσταντίνου, ένα από τα πιο σημαντικά μα και παλαιότερα μοναστήρια της περιοχής, λαξευμένο στην καρδιά ενός πολύ μεγάλου σχεδόν κατακόρυφου βράχου από ντόπιους μάστορες, με μια υπέροχη θέα στον Κορινθιακό κόλπο.

Το μοναστήρι του Αγίου Κωνσταντίνου, αν και στις μέρες μας είναι εγκαταλελειμμένο και λειτουργεί μονάχα στη γιορτή του πολιούχου του, συνδέεται με πολλούς θρύλους και παραδόσεις της περιοχής. Ωστόσο, κάποτε, όταν το χωριό ήταν πολυπληθές, γνώρισε πολύ μεγάλες δόξες, ιδίως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όπου και απέκτησε σημαντική περιουσία από τις δωρεές των πιστών.

Η πρόσβαση στον ναό γίνεται από ένα και μοναδικό μονοπάτι, κάνοντάς τον μάλιστα να μοιάζει με φρούριο απόρθητο, ένα φυσικό κρησφύγετο, που προστατεύεται από την πρόσβαση εισβολέων. Ο μικρός αυτός ναός, μαυρισμένος από τα χρόνια και τους καπνούς των κεριών, στην αριστερή πλευρά του οποίου δεσπόζει η εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου έφιππου, δύο μικρά κελιά σκαμμένα στον βράχο και ένας μικρός προαύλιος χώρος, αποτελούν πλέον την περιουσία του μοναστηριού, μιας και όλα τα κειμήλια που βρέθηκαν εντός του έχουν μεταφερθεί στη Μητρόπολη Κορίνθου. Ανάμεσα σε αυτά και η αυθεντική σπάνια απεικόνιση του Αγίου, όπου ο θρύλος λέει ότι αυτή και μια παρόμοια στην Κωνσταντινούπολη είναι οι μοναδικές εικόνες που παρουσιάζουν τον Άγιο Κωνσταντίνο έφιππο.

Οι θρύλοι του μοναστηριού 

Πολλοί ωστόσο είναι και οι θρύλοι που έχουν συνδεθεί με το μοναστήρι του Αγίου Κωνσταντίνου. Ένας από αυτούς εξηγεί το παράδοξο φαινόμενο του τεράστιου βράχου που βρίσκεται στην είσοδο του μονοπατιού, στηριζόμενος κυριολεκτικά σε μια μικρή μύτη με φόρα προς τον γκρεμό, φράζοντας με τον τρόπο του την είσοδο στο μοναστήρι.

Ο θρύλος λοιπόν κάνει λόγο για μια κοπέλα, όπου κυνηγημένη από τους Τούρκους πήδηξε κάτω από το διάζωμα, στην άκρη του γκρεμού, παρακαλώντας τον Άγιο να την σώσει. Τότε, ο βράχος αυτός έπεσε και έφραξε την πρόσβαση των εχθρών της, φυλάγοντάς τη από αυτούς και έκτοτε βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση για πάνω από 200 χρόνια, σύμφωνα με το travel inspiration.