Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος στο ethnos.gr: «Σκοπός της ζωής μου είναι η απελευθέρωση από τα στερεότυπα»

Απ' όσο θυμάται τον εαυτό του, ο Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος είχε το μικρόβιο του ηθοποιού, αλλά δεν ήξερε πού θα καταλήξει όλο αυτό. Γενικά, πιστεύει ότι το να γίνει κάποιος καλλιτέχνης δεν το επιλέγει συνειδητά. Είναι μια εσώτερη ανάγκη που σιγά - σιγά ωριμάζει και τον ωθεί προς την Τέχνη. Όταν ήταν μικρός, διάβαζε, έβλεπε θέατρο και κινηματογράφο, αισθανόταν κάτι που τότε δεν ήξερε τι ήταν. Είχε μια ταραχή. Τον άγγιζε αυτό που έβλεπε και ήθελε να το αναλύσει.

Μεγαλώνοντας, άρχισε το τοπίο να είναι πιο καθαρό, άρχισε να μετουσιώνει τις εμπειρίες του και την παρατήρηση του κόσμου γύρω του σε Τέχνη, στο χαρτί, στο μυαλό του, παντού. Παρόλα αυτά μόλις τελείωσε το σχολείο ακολούθησε άλλους δρόμους. Σπούδασε πρώτα Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό και αργότερα έκανε μεταπτυχιακό στη Δημοσιογραφία στην Αγγλία. Και κάπως έτσι άρχισε να γράφει δημοσιογραφικά κείμενα, αλλά τώρα τελευταία και μυθοπλασία.

«Για μένα το να γράφω είναι εξίσου σημαντική ανάγκη με το να παίζω. Απλώς έχω αποδεχτεί πως ακόμα είμαι πολύ μικρός και η γραφή μου όσον αφορά τη μυθοπλασία δεν είναι ακόμα προϊόν ώριμης παρατήρησης του κόσμου και υλοποίησης της έμπνευσης. Στα 24 μου, δηλαδή δύο χρόνια πριν, πήρα την απόφαση ν' ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική. Μπήκα σε Δραματική Σχολή, συγκεκριμένα στην Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη και ξεκίνησα ταυτόχρονα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο θέατρο και στην τηλεόραση. Γενικά πιστεύω πως όσο πιο μορφωμένος είναι ένας ηθοποιός, όσο περισσότερες σπουδές και διαφορετικές δουλειές έχει κάνει, τόσο περισσότερες είναι και οι εμπειρίες, οι επιρροές που έχει, οι οποίες, υποκριτικά, μπορούν να διευρύνουν σε τεράστιο βαθμό τους ορίζοντες του» λέει, χαρακτηριστικά, ο ίδιος στο ethnos.gr. 

Αυτή την περίοδο, ο Αλέξανδρος πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά «Η δική μας οικογένεια» του OPEN, όπου υποδύεται τον Στέφανο. Ένα απλό αγόρι που δεν έχει ατζέντα ούτε σκοτεινά σχέδια. Είναι διάφανος και λέει αυτό που νιώθει. Λέει στη Νεφέλη (Κατερίνα Κρανίδη) ότι είναι η αγάπη της ζωής του και της το λέει κάθε φορά που τη βλέπει. Με τέτοιο τρόπο όμως που η Νεφέλη δεν τον παίρνει ποτέ στα σοβαρά. Πιστεύει ότι το λέει για πλάκα. Παρόλο που τη γνωρίζει από παιδί, την ανακάλυψε ως γυναίκα την ημέρα που έκλεισε τα 15, στο πάρτι της, ντυμένη σαν πριγκίπισσα. Από εκείνη τη στιγμή, είναι σίγουρος ότι πρέπει να είναι μαζί. Ανεξάρτητα από τη διαφορά ηλικίας ή τη διαφορά τάξης ή το γεγονός ότι είναι κόρη του ιδιοκτήτη της εταιρείας όπου εργάζεται… το νιώθει στην καρδιά του και πάντα λέει και κάνει ό,τι του λέει η καρδιά του. Ξέρει ότι δεν έχει την εμφάνιση ή τη γοητεία του Ορέστη (Ρένος Ρώτας), αλλά ξέρει ότι έχει το πιο ισχυρό όπλο: την ειλικρινή αγάπη που νιώθει για εκείνη. Η καρδιά του Στέφανου είναι τεράστια, είναι ένα πολύ ευγενικό άτομο.

Πώς νιώθετε όταν οι δικοί σας άνθρωποι σάς βλέπουν στην τηλεόραση;

Νιώθω σίγουρα περήφανος, γιατί συμμερίζομαι τη χαρά τους, αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι έχω και ευθύνη αυτό που θα δουν να είναι ωραίο, να είναι ικανοποιητικό. Όταν σκέφτεσαι ότι οι δικοί σου άνθρωποι κάθονται στον καναπέ μπροστά από μια τηλεόραση για να παρακολουθήσουν εσένα, οι προσδοκίες είναι μεγάλες και αυτό καμιά φορά προσδίδει άγχος, αλλά και μεγάλη χαρά ταυτόχρονα.

Οι γονείς σας ήθελαν ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική; Ή έφεραν αντιρρήσεις;

Έχω την τύχη να έχω δυο καταπληκτικούς γονείς, οι οποίοι από μικρό παιδί με στήριζαν με όλους τους τρόπους σε ό,τι αποφάσιζα να κάνω. Βέβαια υπήρξαν μακρόσυρτες συζητήσεις κατά καιρούς για το θέμα της υποκριτικής. Όπως όλοι ξέρουμε ειδικά όταν γινόμαστε γονείς –δεν είμαι ακόμα γονιός αλλά το φαντάζομαι- υπεραναλύουμε στο μυαλό μας τα πάντα όσον αφορά το μέλλον των παιδιών μας. Έτσι κάνουν και οι δικοί μου γονείς – δυστυχώς ή ευτυχώς- επομένως όταν τους είπα πως αποφάσισα τελικά να ακολουθήσω την υποκριτική υπήρξαν στην αρχή αντιδράσεις του τύπου «πώς θα ζήσεις από αυτό, είναι δύσκολος χώρος, όλοι οι ηθοποιοί πεινάνε» και όλα αυτά τα κλασσικά που ακούμε συνεχώς. Αλλά παρόλα αυτά, εξαιτίας του ότι οι γονείς μου γνωρίζουν από τέχνη και την ακολουθούν, κατάλαβαν γρήγορα πως αυτό με κάνει χαρούμενο και πως το έχω ανάγκη, επομένως με στήριξαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν σε όλες μου τις επιλογές, όπως έκαναν πάντα.

Αν και μικρός σε ηλικία, έχετε πάρει μέρος σε μεγάλες ελληνικές παραγωγές, όπως «Άγριες Μέλισσες», «Σασμός» και φέτος «Η δική μας οικογένεια». Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τις δουλειές σας;

Φέτος, με τη «Δική μας οικογένεια» είναι η πρώτη φορά που έχω πρωταγωνιστικό ρόλο σε καθημερινή σειρά, επομένως αυτή η κατάσταση με τα καθημερινά γυρίσματα είναι πρωτόγνωρη για μένα. Αλλά γενικά είμαι πολύ νέος στο χώρο για να μπορώ να επιλέγω τις δουλειές μου με σταθερά κριτήρια. Ας μη γελιόμαστε, στο χώρο υπάρχει μεγάλος κορεσμός και είναι δύσκολο για ένα νέο ηθοποιό ν' ανελιχθεί. Σιγά - σιγά βέβαια και με τα χρόνια, έχοντας περάσει από πολλές και διαφορετικές δουλειές και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο και στο θέατρο, ένας ηθοποιός έχει πλέον καταλάβει που ανήκει, τι του αρέσει να κάνει περισσότερο και σε τι είναι καλύτερος (πράγμα που κρίνεται και από που παίρνει περισσότερη έμπνευση). Τότε υπάρχουν σίγουρα πολύ περισσότερα κριτήρια για να επιλέξεις τις δουλειές και τις συνεργασίες σου. Εύχομαι κάποια μέρα να βρεθώ και εγώ σε αυτή τη θέση.

Πώς είναι το κλίμα στα γυρίσματα της σειράς του OPEN; 

Γενικά δουλεύουμε πολύ όλοι και πιστεύω πως είμαστε μια δυνατή ομάδα. Προσπαθούμε να καλύπτουμε ο ένας τον άλλον ώστε όλοι μαζί να βγάλουμε μια ωραία δουλειά προς τα έξω. Αυτό που μου αρέσει πολύ είναι ότι ήρθαμε όλοι αρκετά κοντά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ειδικά, οι ηθοποιοί μεταξύ μας έχουμε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις και όχι μόνο εμείς οι μικροί σε ηλικία αλλά και με τους μεγαλύτερους. Γενικά το να υπάρχει οικειότητα σε μια τέτοια δουλειά είναι πολύ σημαντικό, γιατί το άγχος είναι ο χειρότερος εχθρός σ' ένα γύρισμα, πρωτίστως για τους ηθοποιούς, αλλά και για όλο το συνεργείο. Με φιλική διάθεση, καλές διαπροσωπικές σχέσεις πίσω από τις κάμερες και αλληλοκατανόηση, πάντα το αποτέλεσμα θα έχει μια ποιότητα παραπάνω.

Θυμάστε κάποιο αστείο περιστατικό;

Δεν έχω στο μυαλό μου κάποιο αστείο περιστατικό συγκεκριμένα. Οι πιο ωραίες σκηνές είναι στην πίστα μοτοκρός, όπου με τις μεγάλες αποστάσεις, τα χώματα και τη σκόνη από τις μηχανές, σε συνδυασμό με τις φωνές του σκηνοθέτη όταν κάτι δεν πάει καλά, δημιουργούν μια ωραία ατμόσφαιρα έντασης που στο τέλος της ημέρας μένει στη μνήμη σαν μια μοναδική εμπειρία. Μπορεί να μην θυμάμαι κάποιο αστείο περιστατικό, αλλά θυμάμαι αρκετές αστείες ιστορίες που μας λέει ο σκηνοθέτης μας ο Βασίλης ο Θωμόπουλος στα διαλειμματάκια ανάμεσα στις σκηνές.

Στο σήριαλ βλέπουμε τον Στέφανο να διεκδικεί τη Νεφέλη. Θα θέλατε ο έρωτας τους να έχει happy end;

Γενικά θα το ήθελα γιατί ο Στέφανος αγαπάει τη Νεφέλη από μικρό παιδί και θα έπεφτε στη φωτιά για εκείνη. Πιστεύω πως και η Νεφέλη βαθιά μέσα της έχει αισθήματα για το Στέφανο που λόγω της κατάστασης είναι πολύ περίπλοκο να ξεδιαλύνει το τι πραγματικά θέλει. Ο Στέφανος είναι ένας απλός και αυθόρμητος άνθρωπος χωρίς δεύτερες σκέψεις επομένως εκδηλώνει τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του άμεσα. Αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα του λατρεύει η Νεφέλη, γι' αυτό είναι κολλητοί τόσα χρόνια. Η Νεφέλη όμως είναι πολύ πιο μπερδεμένη ερωτικά από το Στέφανο και σαν χαρακτήρας είναι πιο ασταθής όσον αφορά αυτό το κομμάτι. Επομένως, από τα δικά της συναισθήματα και τις δικές της αποφάσεις θα εξαρτηθεί το ποια θα είναι η κατάληξη σε όλο αυτό.

Νομίζω πως και οι τηλεθεατές μας θα ήθελαν το Στέφανος - Νεφέλη να έχει happy end, γιατί στο πρόσωπο του Στέφανου βλέπουν έναν ερωτευμένο άνθρωπο που εννοεί αυτά που λέει και έχει καλοσύνη μέσα του. Κάπως έτσι ταυτίζονται και οι ίδιοι και σκέφτονται δικές τους στιγμές, όπου κυνηγούσαν κάτι πολυπόθητο, είτε αυτό ήταν κάποιος έρωτας, είτε ένα επαγγελματικό όνειρο, είτε οποιαδήποτε άλλη βαθιά επιθυμία.

Εσείς μέχρι πού έχετε φτάσει για έναν έρωτα;

Είχα την τύχη να ερωτευτώ στη μέχρι τώρα ζωή μου και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Ο έρωτας είναι μια σύνθετη έννοια, ένα πολύ περίπλοκο συναίσθημα, το οποίο δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Το ανακαλύπτουμε σιγά - σιγά, χρόνο με το χρόνο. Εγώ πιστεύω στις ενέργειες. Τα πάντα γύρω μας είναι ενέργεια. Και στην υποκριτική αλλά και στη ζωή. Από τη φύση μας έχουμε πολλές και διαφορετικές ενέργειες απέναντι σε όλα. Απέναντι στους άλλους ανθρώπους, απέναντι στα ζώα, στη φύση, στα αντικείμενα, σε όλα.

Προσωπικά έχω βρεθεί στην ίδια θέση με το Στέφανο, δηλαδή να κυνηγάω έναν έρωτα. Προσπαθούσα για καιρό και τελικά οι προσπάθειες μου ανταμείφθηκαν. Μακάρι να συμβεί το ίδιο και στο Στέφανο και να βρει την ησυχία του. Δεν μπορώ να καυχηθώ πως έχω κάνει κάτι ακραίο για τον έρωτα αλλά αυτό που έχει σημασία στο τέλος της μέρας είναι τα μικρά καθημερινά πραγματάκια. Αυτές οι λεπτομέρειες, οι φαινομενικά μικρές αποφάσεις και πράξεις είναι που στο τέλος κάνουν τη διαφορά.

Θυμάστε ποια είναι η πιο «επιτυχημένη» ατάκα που έχετε πει για να φλερτάρετε;

Δεν θυμάμαι, γιατί δεν πιστεύω στις ατάκες. Το παιχνίδι του φλερτ κρίνεται στο ρυθμό, στην ενέργεια στο χώρο, στα βλέμματα και στην πραγματική επικοινωνία των δύο πλευρών. Έχω ζήσει τέτοιες στιγμές και θυμάμαι πως δε με ενδιέφερε το τι λέξεις θα χρησιμοποιήσω σαν «ατάκες», γιατί με το που θα μπεις σε μια τέτοια διαδικασία μ' έναν άλλο άνθρωπο, το παιχνίδι είναι ωραίο να μαίνεται ελεύθερο, χωρίς πολύ σκέψη για το τι ατάκα θ' αρέσει στον άλλον ν' ακούσει. Αν υπάρχει η κατάλληλη ενέργεια, τότε θα έρθει ο ρυθμός της συζήτησης και ο ρυθμός με τη σειρά του θα φέρει και το αντίστοιχο συναίσθημα, αν το φέρει…

Έχετε νιώσει ποτέ ανταγωνισμό από έναν άλλον άντρα για μία γυναίκα που σας άρεσε ερωτικά, όπως γίνεται με τον Ορέστη στη σειρά;

Όχι δεν έχω βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση. Στη ζωή βέβαια ένας τέτοιος «ανταγωνισμός» συνήθως είναι κάπως διαφορετικός απ' ότι στα τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά σενάρια. Δεν ξέρω πώς θα αντιμετώπιζα κάτι τέτοιο αν μου τύχαινε.

Ο Στέφανος είναι ο 1ος οδηγός αγώνων μοτοσικλέτας της DavMak Racing Team. Η δικιά σας σχέση με τις μηχανές ποια είναι;

Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με μηχανές. Οδηγώ μηχανή αλλά προτιμώ τ' αυτοκίνητα. Βέβαια θα παραδεχτώ ότι με μοτοκρός δεν είχα απολύτως καμία επαφή πριν τη σειρά και στο πρώτο γύρισμα που είχαμε με τις μηχανές στην πίστα μου έμαθαν τα πάντα, ακόμα και το πώς τις βάζουμε μπρος. Σε λίγο καιρό και μετά από πολλές σκηνές ελπίζω να βελτιώσω και τα άλματά μου (Γέλια).

Τι σας γοητεύει περισσότερο στον ρόλο σας;

Με γοητεύει ο αυθορμητισμός που έχει σε όλο το μεγαλείο του. Η απλότητά του. Ο Στέφανος θα πει αυτά που νιώθει άμεσα, χωρίς υπαινιγμούς, χωρίς ύπουλες κινήσεις κάτω από το τραπέζι. Δεν είναι διπλωμάτης, δεν είναι πονηρός, είναι απλός, λιτός και αυθεντικός. Αυτή η απλότητα και ο αυθορμητισμός εμένα προσωπικά μου λείπουν στην καθημερινότητά μου. Οι κοινωνίες μας είναι τόσο αυστηρά δομημένες που δεν μας αφήνουν να είμαστε ελεύθεροι και αυθεντικοί. Ακολουθούμε κανόνες οι οποίοι στην πορεία γίνονται στερεότυπα και καταπιέζουν το είναι μας. Μέσα από αυτό το ρόλο υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως είμαι παιδί ξανά!

Υπάρχει κάτι που σας λείπει από την ελληνική τηλεόραση;

Γενικά πιστεύω πως η ελληνική τηλεόραση, ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σπουδαία βήματα προς τη μυθοπλασία και γενικά έχουν ανέβει επίπεδο τα προγράμματα της. Ωστόσο είναι κοινό μυστικό ότι από άποψη ποιότητας έχουμε ακόμα να διανύσουμε πολύ δρόμο για να φτάσουμε στα επίπεδα της τηλεόρασης μεγάλων χωρών του εξωτερικού. Αυτό φυσικά έχει να κάνει και με το budget που έχουν στη διάθεση τους οι ελληνικές παραγωγές. Αλλά το οικονομικό κομμάτι είναι και λίγο μια δικαιολογία. Στην ιστορία του κινηματογράφου για παράδειγμα έγιναν αριστουργήματα μόνο με ψίχουλα. Πιο πολύ μετράει η θέληση, η αγάπη για την τέχνη και τη δημιουργία. Να ξυπνάς το πρωί και να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά μόνο πως θα κάνεις αυτό που αγαπάς ακόμα καλύτερο. Γι' αυτό το λόγο χρειαζόμαστε πολλούς νέους καλλιτέχνες με καινούργιες ιδέες, καινοτομίες και διαφορετικές προσεγγίσεις. Η νέα γενιά καλλιτεχνών είναι το μέλλον που θα κάνει το τοπίο της τηλεόρασης ακόμα καλύτερο και θ' ανεβάσει το επίπεδο. 

Ποια είναι η πιο κρυφή σας «trash» απόλαυση στη μικρή οθόνη;

Γενικά έχω μερικές trash απολαύσεις στη ζωή μου. Θα τις ονόμαζα στιγμές αποφόρτισης, οι οποίες δεν έχουν κάποιο όφελος ή νόημα παρά μόνο τη χαλάρωση. Αλλά σε σχέση με την τηλεόραση δε νομίζω ότι έχω κάποια trash απόλαυση. Ριάλιτι δε βλέπω αν αυτό θες να μάθεις (Γέλια).

Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, να πηγαίνω στο θέατρο, να βλέπω όσες περισσότερες ταινίες μπορώ και να αθλούμαι. Αλλά εδώ και καιρό ο ελεύθερος χρόνος είναι μια άγνωστη λέξη στο λεξικό μου. Δεν έχω χρόνο να δω ούτε τους φίλους και την οικογένειά μου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Το αγαπημένο μου βιβλίο και αυτό που μ' έχει επηρεάσει περισσότερο σαν άνθρωπο είναι η «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη. Είναι ένα φιλοσοφικό βιβλίο που αν αφεθείς ελεύθερος θα σε οδηγήσει σε προσωπικές αλήθειες, βαθύτερα πάθη και επιθυμίες και θα σου αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τη ζωή, τη φύση και τον πλανήτη μας γενικά. Επίσης, μ' έχει επηρεάσει πολύ ο «Ξένος» του Albert Camus, το - για πολλούς διαστροφικο- Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο του Ιμρε Κερτες και οι «Ώρες» του Michael Cunningham. Αυτά τα βιβλία έχουν ως κοινό θέμα την αναγνώριση της ματαιότητας του βαθύτερου σκοπού της ζωής και την απόλαυση της όσο αυτή διαρκεί.

Έχετε βρει ποιος είναι ο δικός σας σκοπός της ζωής;

Η απελευθέρωση. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ζούμε δέσμιοι μέσα σε κοινωνίες, σε στερεότυπα, σε σπίτια, σε πόλεις, σε χώρες, σε θρησκείες, κάτω από διάφορα πολιτικά συστήματα και πάει λέγοντας. Το να μπορέσεις να φτάσεις σ' ένα φιλοσοφικό και πνευματικό στάδιο απόρριψης όλων αυτών και κατανόησης της ζωής γύρω μας και των αξιών της είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Αυτός νομίζω ότι είναι ο στόχος μου. Μια πραγματολογική και αγνή προσέγγιση σε αυτό το ενδιάμεσο διάλειμμα που λέγεται ζωή.

Ως νέος πολίτης της Ελλάδας, αν είχατε να κάνετε μία ερώτηση στον Πρωθυπουργό, ποια θα ήταν αυτή;

Η ερώτηση που θα του έκανα είναι το κατά πόσο είναι εφικτό να συμβαδίζει ένας Πρωθυπουργός και γενικότερα ένας πολιτικός με τις εποχές και ν' αφουγκράζεται τον κόσμο που αλλάζει. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι λίγοι ηγέτες διέθεταν πολιτικό αισθητήριο και αυτό είναι κάτι που λογικά έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους όλοι οι Πρωθυπουργοί. Είναι πολύ δύσκολο ως μια ανθρώπινη οντότητα να είσαι αρκετός, να μπορείς να σηκώσεις το βάρος μια ολόκληρης κοινωνίας, μιας χώρας. Το πώς το αντιμετωπίζεις αυτό είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση και θα ήθελα να την κάνω κάποια στιγμή με κάποιον πολιτικό.