Στρατής Χατζησταματίου: «Ο,τι περιμένουμε να συμβεί την 3η σεζόν του Σασμού… θα συμβεί»

Ο Στρατής Χατζησταματίου μίλησε στην εκπομπή «Alpha τώρα» και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην τρίτη σεζόν της σειράς «Σασμός». Μιλώντας για τον Μανόλη υπογράμμισε ότι «είναι ένας χαρακτήρας πολύ διαφορετικός από αυτό που εκπροσωπεί το σύμπαν της σειράς, δηλαδή μια κοινωνία που είναι εμποτισμένη στη βία και το μίσος. Είναι πράγματα που τα απεχθάνεται ο Μανόλης κι ως προς αυτό βρίσκω πολλά κοινά. Ο τρόπος που καταδικάζει εσωτερικά κι εξωτερικά το μίσος και βία είναι κάτι που με αφορά πάρα πολύ» τόνισε.

«Ο Μανόλης είναι ένας άνθρωπος της συνεννόησης με τα δικά του προβλήματα. Γιατί όταν ο ορθολογισμός και η υπερσκέψη γιγαντώνονται, ειδικά σε έναν χαρακτήρα πολύ ευαίσθητο, προκαλούνται πολλές εντάσεις και εσωτερικές συγκρούσεις, οι οποίες οδηγούν σε λάθη. Λάθη που μπορούν να αποβούν ολέθρια. Κι αυτό το έχουμε δει στην πορεία της σειράς» πρόσθεσε.

Ο ρόλος του υποκριτικά είναι αρκετά απαιτητικός, για το λόγο ότι χρειάζεται, κάποιες φορές, να παίζει και μέσω της σιωπής. «Ίσως αυτές να είναι οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του υλικού που εξιτάρει τον ηθοποιό. Είναι ένας ρόλος ο οποίος δε μιλάει πολύ. Αλλά επειδή πολλά πράγματα που συμβαίνουν στο Μανόλη συμβαίνουν ερήμην του, τα αντιμετωπίζει, όχι με τα λόγια, αλλά με ψυχικές κι εσωτερικές αντιδράσεις. Αυτό με εξιτάρει στο υλικό του ρόλου».

Επέλεξε την υποκριτική, έχοντας αποφοιτήσει και από τη Νομική Σχολή Αθηνών (εκτός από την Σχολή του Εθνικού Θεάτρου). Τι τον οδήγησε σε αυτή του την απόφαση; «Αυτό είναι ένα ερώτημα που ανακαλύπτω την απάντησή του κάθε μέρα» απαντά. «Είναι κάποια πράγματα ενστικτώδη που με οδηγούν στο να λέω ιστορίες, να παίζω, μια φυσική τάση προς το παιχνίδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτή η διαδικασία που σε βάζει το θέατρο να συγκινήσεις με τη συγκίνησή σου. Αυτό με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Και βλέπω ότι μέρα με τη μέρα με κρατάει και με ενθουσιάζει και με πορώνει ακόμη πιο πολύ αυτή η δυνατότητα της θεατρικής τέχνης».

Στο «Σασμό» η φιλία του Μανόλη με το Νικηφόρο αποτελεί βασικό στοιχείο του πώς ενεργεί κι αποφασίζει ο πρώτος. Στη ζωή του έχει φιλίες; «Μια μεγάλη παρέα ανθρώπων που είναι πολλοί σημαντικοί, είναι στενοί μου άνθρωποι. Είναι ένα καταφύγιο οι φίλοι και είναι τυχερός όποιος άνθρωπος το έχει… Δεν είναι κομμάτι της μυθοπλασίας μόνο. Εάν σου συμβαίνει στη ζωή να έχεις ανθρώπους να μοιράζεσαι στιγμές – κι αυτή είναι η διαφορά από τους οικογενειακούς δεσμούς- δένεσαι με δεσμούς άλλου είδους, είναι υπέροχο».

Αυτές τις ημέρες ο Στρατής Χατζησταματίου βρίσκεται στην Κρήτη, όπου ερμηνεύει τον Ορέστη στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. «Είναι μεγάλη χαρά όταν βρισκόμαστε στην Κρήτη γιατί, πέρα από την ειδική σχέση που έχω με το νησί και λόγω του Σασμού, το κοινό της αγκαλιάζει το καλό θέατρο» ανέφερε. «Στην Κρήτη είναι το φυσικό περιβάλλον του Μανόλη. Φαντάζομαι ότι οι θεατές έχουν μία ειδική σύνδεση και με την ιστορία της σειράς και τη σειρά την ίδια».

Η αποδοχή που γνωρίζει δεν ισχύει μόνο στην Κρήτη. Ο κόσμος του μιλάει, αποκαλώντας τον Μανόλη. «Το Μανόλης είναι όνομα με το οποίο με αποκαλούν στο δρόμο. Το Στρατή δεν το ξέρουν τις περισσότερες φορές. Προσπαθώ να τους το μάθω σιγά - σιγά. Πιστεύω κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό» παραδέχτηκε.

Η «Ηλέκτρα» θα μπορούσε να θυμίζει λίγο βεντέτα, υπάρχει μία σχετική αναλογία με τη σειρά: «Θεματικά και η Ηλέκτρα έχει να κάνει με τοι άσβεστο μίσος και πως αυτό είναι διαχειρίσιμο. Εδώ μιλάμε για μια πολύ πιο μεγάλη δραματουργία που βασίζεται σε αρχέτυπα, πρόκειται για αρχαία τραγωδία. Το μίσος δεν είναι μόνο μέσα στο οικογενειακό πεδίο αλλά είναι και πολιτικό, το πώς διαχειρίζεται το μίσος και τον άσβεστο πόθο για αλλαγή και μια κοινωνία, μια πολιτεία» υποστήριξε.

Για να καταλήξει: «Ο Ορέστης που υποδύομαι δεν επιστρέφει μόνο για να εκδικηθεί το θάνατο του δολοφονημένου πατέρα του από τη μητέρα του και τον εραστή της, αλλά έρχεται για να αποκαταστήσει με έναν τρόπο την φυσική και πολιτική τάξη των πραγμάτων και να καταλύσει μια τυραννία. Κι αυτό είναι το σπουδαίο σε αυτά τα κείμενα: Το πώς το πολιτικό γίνεται προσωπικό και το προσωπικό πολιτικό ταυτόχρονα».