Σπύρος Χατζηαγγελάκης στο ethnos.gr: «Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου, από τα λάθη μου έμαθα ποιος πραγματικά είμαι»

Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης δεν είναι απλά ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης. Εκπροσωπεί μια ευφυή, αστεία και δημιουργική προσωπικότητα που ακτινοβολεί χαρά και πάθος για τη ζωή. Αντιμετωπίζει τον εαυτό του με χιούμορ και μοιράζεται αστείες στιγμές με τους γύρω του, δίνοντας έναν μοναδικό χαρακτήρα τόσο στην καθημερινότητά του όσο και στη ζωή των φίλων του. Με καταγωγή από την Ορεστιάδα, η φύση και η εξοχή αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητάς του. Από παιδική ηλικία, ανακάλυψε την απλότητα της ζωής μακριά από τις πολυκατοικίες και τα τσιμέντα. Ηταν ένα αγόρι που αγαπούσε να φτιάχνει δεντρόσπιτα και να τρέχει ελεύθερος στις αλάνες.

Αν και είχε ονειρευτεί να γίνει ποδοσφαιριστής, τελικά η τέχνη του θεάτρου τον κατάκτησε αναπάντεχα. Συμμετέχοντας σε μια θεατρική ομάδα με αρχικό πλάνο να κερδίσει την καρδιά κάποιας κοπέλας, ανακάλυψε τη μαγεία της σκηνής και τη δύναμη της υποκριτικής. Από τότε, δεν σταμάτησε ποτέ να εξερευνά τον κόσμο της Τέχνης. Πέραν όμως από τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, εξελίχθηκε επίσης σε εξαιρετικό «ταβερνιάνη», αφού έχει ανοίξει το δικό του ταχυφαγείο στα Εξάρχεια, με μαμαδίστικο φαγητό. Μάλιστα, αρκετοί συνάδελφοί του καθημερινά βρίσκονται εκεί για να δοκιμάσουν τις σπεσιαλιτέ της ημέρας. Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης αποτελεί ένα δημιουργικό πνεύμα που μας ενθαρρύνει ν' ανακαλύψουμε την ομορφιά της ζωής, μέσα από τη δική του μοναδική προοπτική. Η ζωή είναι τόσο πολύπλευρη όσο και ο ίδιος, και ο Σπύρος αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα αυτής της πολυμορφίας.

Επειτα από έξι χρόνια παρουσίας στη «Μουρμούρα», ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης πρωταγωνιστεί, φέτος, στη νέα σειρά «Ο πρώτος από εμάς» του ΑΝΤ1, όπου υποδύεται με μαεστρία τον Αλκη. Η σειρά, που προβάλλεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 22:30, είναι ένας ύμνος στη φιλία, στην αγάπη, στις σχέσεις, στα σημαντικά της ζωής, στους στόχους και στα όνειρα που κάποιοι δεν καταφέραμε να εκπληρώσουμε ή δεν προσπαθήσαμε καν. «Μετά τη "Μουρμούρα," είχα την ανάγκη να είμαι εξαιρετικά απαιτητικός ως προς τη συνέχεια της πορείας μου. Όταν διάβασα το σενάριο για τη σειρά "Ο πρώτος από εμάς", όμως, δέχτηκα αμέσως. Δεν γινόταν ν' αρνηθώ. Το κείμενο είναι τόσο ρεαλιστικό και αυθεντικό. Μόλις το διάβασα, ταυτίστηκα αμέσως με τον χαρακτήρα. Ο Αλκης μ' έκανε να νιώσω πως έχουμε πολλά κοινά στοιχεία, ειδικά σε ό,τι αφορά την ψυχραιμία, τη διαφάνεια και τη δυνατότητά μου να είμαι τρυφερός και χρήσιμος για τους άλλους. Αυτά τα χαρακτηριστικά συνιστούν θετικά στοιχεία του ρόλου, που επιπλέον, αναγνωρίζω ως δικά μου, και αυτό με έκανε να ταυτιστώ βαθιά με αυτόν τον χαρακτήρα» αναφέρει ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης στο ethnos.gr.

Ως ψυχολόγος, ο Άλκης αντιμετωπίζει τον κόσμο με μια πιο ψύχραιμη και συγκροτημένη στάση. Διανοούμενος, αλλά ποτέ σνομπ, αντιμετωπίζει τα πάντα γύρω του με ενσυναίσθηση. Το σαρκαστικό του χιούμορ αποτελεί τ' όπλο του απέναντι στις δυσκολίες της καθημερινής ζωής. Η σειρά εστιάζει στη φιλία αλλά και στο πώς μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα από τη μία στιγμή στην άλλη. Μάλιστα, ο ήρωας του είναι ο συνδετικός κρίκος που κρατάει την παρέα ενωμένη και όλοι ζητάνε τη συμβουλή του και περιμένουν από εκείνον, να τους δείξει το σωστό δρόμο. Τι ρόλο παίζει για εκείνον η φιλία; «Οι φίλοι μας αποτελούν την οικογένεια που επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας. Διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο και θα έλεγα ότι αυτό ισχύει για τη ζωή κάθε ανθρώπου. Όταν δεν βρίσκομαι κοντά στους φίλους μου, νιώθω στεναχωρημένος, αλλά ταυτόχρονα νιώθω χαρούμενος όταν μοιράζομαι κοινές στιγμές μαζί τους. Οι φίλοι μου είναι μία ευχάριστη νότα στην καθημερινότητά μου και αυτό αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο έμπνευσης για τον ρόλο μου και τη σειρά. Ανήκω σε μία παρέα οκτώ ατόμων, οι οποίοι όλοι είμαστε στενά δεμένοι και πάντα υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, ακριβώς όπως συμβαίνει και στη σειρά. Αυτό αποτελεί μια ακόμα ταύτιση με τον χαρακτήρα του Αλκη» απαντά.

Όπως αναφέρει ο ίδιος, η βασική του παρέα αποτελείται από φίλους που γνώρισε στο θέατρο και συγκεκριμένα από την ομάδα C. for Circus. «Για να γίνει κάποιος φίλος μου, πρέπει να είναι ειλικρινής και καθόλου επιδειξιομανής. Να είναι άνθρωπος που σκέφτεται βαθιά, επικεντρώνεται στην ουσία της ζωής, αναλύει την κοινωνία και τα προβλήματά της. Ν' ασχολείται με θέματα που δεν είναι επιφανειακά, αλλά ανθρώπινα». Τι κουβεντιάζουν όταν είναι όλοι μαζί; «Τα πάντα! Φυσικά, προσπαθούμε, καθώς μεγαλώνουμε και αναλαμβάνουμε νέες ευθύνες, όπως οικογένεια, παιδιά κλπ., ν' αποφεύγουμε όσο γίνεται να συζητάμε τόσο για θεατρικά κείμενα. Στο παρελθόν, ήμασταν εμμονικοί σε συζητήσεις που αφορούσαν αποκλειστικά την Τέχνη. Τώρα, επειδή μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, επικεντρωνόμαστε περισσότερο στην προσωπική ζωή του καθενός, στο να κατανοήσουμε πώς εξελίσσεται, πώς τα πάει, και προσπαθούμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Ετσι, η συζήτησή μας ακολουθεί μια ροή σαν ντόμινο, όπου κάθε θέμα και πρόσωπο αλλάζουν την προσοχή και το περιεχόμενό της».

Η σχέση Αλκη και Κάτιας

Στη σειρά, βλέπουμε τον Άλκη να έρχεται πολύ κοντά με την Κάτια (Αθηνά Οικονομάκου). «Είναι ένας έρωτας που διαρκεί χρόνια και βρίσκει τώρα την ευκαιρία να εκδηλωθεί, αν και δεν θα είναι εύκολο για κανέναν από τους δύο. Η πορεία τους δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, καθώς αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες. Πάντα υπάρχει κάτι που μπαίνει εμπόδιο ανάμεσά τους. Αν και η Κάτια ήταν ο πρώτος έρωτας του Αλκη στο σχολείο, αργότερα ακολούθησαν άλλες σχέσεις. Όταν εκείνος βρέθηκε μ' ένα παιδί στα φοιτητικά του χρόνια, έπρεπε ν' αναλάβει τις ευθύνες του. Ωστόσο, τώρα, αντιλαμβάνονται και οι δύο πως ο χρόνος είναι περιορισμένος, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Αυτό τους κινητοποιεί να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να ξεπεράσουν οποιοδήποτε εμπόδιο ώστε να ζήσουν αυτό που δεν είχαν κάνει ποτέ πριν».

Η απάντησή του, στάθηκε η αφορμή να τον ρωτήσω αν θ' άλλαζε κάτι από τη ζωή του αν είχε τη δυνατότητα να γυρίσει τον χρόνο πίσω. «Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα στη ζωή μου. Αντιλαμβάνομαι τα λάθη που έχω κάνει, και δεν είναι λίγα. Όμως, αυτά είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Κάνουμε λάθη, μαθαίνουμε από αυτά, και μεγαλώνουμε. Είμαστε τα λάθη και τα πάθη μας. Χωρίς αυτά, δεν θα καταλάβαινα ποιος πραγματικά είμαι και τι μπορώ ν' αλλάξω στο μέλλον μου. Οπότε δεν έχω μετανιώσει. Ταυτόχρονα, αναγνωρίζω ότι θα μπορούσα να ενεργήσω διαφορετικά, αλλά δεν μετανιώνω για κανένα από τα πράγματα που έχω κάνει» υπογραμμίζει.

Το κλίμα στα γυρίσματα της σειράς είναι αρκετά ευχάριστο, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος. «Είναι υπέροχο που δεν ήξερα κανέναν από το βασικό καστ και τώρα νιώθω σαν να είμαστε φίλοι εδώ και δεκαετίες. Είμαι ενθουσιασμένος. Περνάμε πολύ καλά μαζί. Βλέπω ανθρώπους που είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και αφιερωμένοι στη δουλειά τους. Συχνά συγκεντρωνόμαστε εκτός πλατό, συνήθως σε σπίτια. Εχω γνωρίσει χαρακτήρες που τους θαυμάζω πολύ. Και αν αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης και φιλίας αποτυπώνεται στο τελικό αποτέλεσμα, τότε ξέρεις ότι είναι αυθεντικό και διαρκές πίσω από τις κάμερες». 

Πώς βλέπετε και σχολιάζετε που η μικρή οθόνη έχει πλημμυρίσει με ελληνικές σειρές;

Αυτό είναι εξαιρετικό για τους ηθοποιούς που, για χρόνια, αγωνίζονταν μόνο μέσω του θεάτρου για την επιβίωσή τους. Προσφέρεται εργασία σε ανθρώπους που δεν είχαν ασχοληθεί ξανά με την τηλεόραση, και τους δίνεται η ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους σε μια μεγαλύτερη μερίδα κόσμου. Ωστόσο, δεν ξέρω κατά πόσο οι ελληνικές παραγωγές είναι προετοιμασμένες για μια τόσο μεγάλη αλλαγή. Στις 30 με 40 παραγωγές που γίνονται πλέον κάθε χρόνο, μόνο οι δέκα είναι προσεγμένες, ενώ στις υπόλοιπες υπάρχει συνεχής βιασύνη και έλλειψη λεπτομέρειας. Πολλές φορές, οικονομικά θέματα και άλλες απαιτήσεις δεν δίνουν τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για τη δημιουργία ποιοτικού αποτελέσματος. Για την υλοποίηση μιας σειράς  απαιτείται η διάθεση αναγκαίου χώρου, χρόνου και οικονομικών πόρων. Σε διαφορετική περίπτωση, αν και η ύπαρξη πολλών παραγωγών είναι θετική, ενδέχεται να υποβαθμιστεί η ποιότητα.

Εχετε σκεφτεί μία καριέρα στο εξωτερικό; 

Δεν έχει περάσει από το μυαλό μου αυτή η προσδοκία. Οταν με καλούν για κάστινγκ ή μου προτείνουν ένα μικρό ρόλο σε κάποια σειρά του εξωτερικού που γυρίζεται στην Ελλάδα, απαντώ αρνητικά. Εδώ τα ελληνικά δεν μπορώ να μιλήσω καλά - καλά. Θα μιλήσω τ' αγγλικά;

Γενικά, κάνετε όνειρα για τον μέλλον; 

Ανήκω σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν κάνουν όνειρα ή σχεδιάζουν το μέλλον τους. Αφήνω τη ζωή ν' αποκαλύπτεται μπροστά μου και προσαρμόζομαι στις περιστάσεις της κάθε περιόδου, δίνοντας προτεραιότητα στην παρούσα στιγμή.

Ωστόσο, δεν μου δημιουργείτε την εντύπωση ενός αυθόρμητου χαρακτήρα...

Στο επαγγελματικό κομμάτι, είμαι αυστηρός, καθώς είμαι τελειομανής. Προσπαθώ να τα έχω όλα υπό έλεγχο. Στην προσωπική μου ζωή, όμως, είμαι πιο χαλαρός. Όπως έρθουν τα πράγματα! 

Επειτα από έξι χρόνια, ολοκληρώθηκε η συμμετοχή σας στη «Μουρμούρα». Πότε θεωρείτε ότι ένας κύκλος ολοκληρώνεται για εσάς και πότε ανοίγει ένας νέος;

Μαζί με τη Μαρία Χάνου, γνωρίζαμε εξαρχής ότι η περσινή χρονιά θα ήταν η τελευταία μας, και ήμασταν αποφασισμένοι γι' αυτό. Ήμουν ανοιχτός σε μια νέα αρχή, και τότε ήρθε στα χέρια μου το σενάριο του «Ο Πρώτος από εμάς». Δεν είχαμε να προσφέρουμε κάτι άλλο στη σειρά, και ήταν φυσικό και αναμενόμενο πως ένας κύκλος είχε ολοκληρωθεί. Αμα συνεχίζαμε, θα το τραβούσαμε από τα μαλλιά και δεν χρειαζόταν. Οταν έχεις δώσει τα πάντα ψυχικά και συναισθηματικά σε κάτι, είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε επαγγελματικό, τότε καλό είναι ν' αρχίζεις ν' απομακρύνεσαι απ' αυτό.

Από τη «Μουρμούρα», τι κρατάτε και τι αφήνετε απ' όλα αυτά τα χρόνια; 

Μόνο καλά πράγματα έχω να θυμάμαι. Ηταν η πιο υγιής επαγγελματική συνθήκη που έχω δουλέψει. Δεν υπήρχε πίεση χρόνου και όλοι οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικοί στη δουλειά τους. Ημουν σ' ένα ασφαλές περιβάλλον και ένιωθα προστατευμένος. Πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη. 

Η σειρά του Alpha ήταν η πρώτη σας δουλειά στην τηλεόραση. Απολαμβάνετε το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας;

Δεν έχει αλλάξει καθόλου ο τρόπος που εκφράζομαι στην καθημερινότητά και γενικά στη ζωή μου. Δε βάζω φρένο σε αυτά που θέλω να κάνω, εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας που έχω.

Εκτός από ηθοποιός, είστε και «ταβερνιάρης», όπως σας αρέσει να σας αποκαλούν. Πώς προέκυψε αυτή η ιδιότητα στη ζωή σας; 

Δεν είχα ποτέ σκεφτεί κάτι τέτοιο, και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατάλαβα ότι αυτή η ιδέα με αφορά. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ, καθώς είμαι ένας χαρακτήρας που απολαμβάνει το μαγείρεμα, όπως και να ενώνει ανθρώπους μέσα από την απόλαυση του φαγητού. Εχω επίσης στενή σχέση με την παράδοση, τις ρίζες μου και τις γιαγιάδες μου που έμεναν στον Εβρο. Ετσι, το να δημιουργήσω ένα μαγαζί εμπνευσμένο από τη μνήμη των γιαγιάδων μου φάνηκε πολύ φυσικό. Δεν ήταν μόνο ένα οικονομικό σχέδιο για τη ζωή μου, αλλά και μια δημιουργική ανάγκη.

Τι μνήμες έχετε από την εποχή που πηγαίνατε στο χωριό διακοπές και μένατε με τις γιαγιάδες σας; 

Για πολλούς ανθρώπους, οι χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις συνδέονται στενά με την περίοδο που πέρασαν χρόνο με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στο χωριό, καθώς και με την επαφή τους με τη φύση. Για εμένα, αυτές οι αναμνήσεις ήταν ιδιαίτερα έντονες. Θυμάμαι, για παράδειγμα, όταν η γιαγιά μου άνοιγε τα παράθυρα για να μπει φρέσκος αέρας, και η μυρωδιά του μαλακτικού από τα φρεσκοπλυμένα ρούχα που ήταν απλωμένα έξω, μ' έκανε να νιώθω απόλυτη χαρά και γαλήνη. Επιπλέον, θυμάμαι έντονα τα παραδοσιακά φαγητά που μου ετοίμαζαν, καθώς και την απλότητα αυτών των ανθρώπων.

Σήμερα, τι σας λείπει περισσότερο από τη ζωή σας;

Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η ηρεμία. Παρόλο που προσπαθώ σκληρά να τη βρω, η καθημερινή μου ζωή απαιτεί από μένα 10 έως 15 ώρες δουλειάς. Αν και οι επιλογές μου συνήθως περιλαμβάνουν δραστηριότητες που απολαμβάνω, αισθάνομαι συχνά την ανάγκη να βρω ώρα, όπου να μην χρειάζεται να κάνω τίποτα. Ν' αράξω στο σπίτι μου ή να περάσω χρόνο στη φύση.

Συνεχίζετε ν' ασχολείστε με τη φωτογραφία;

Πλέον, λόγω των πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων που έχω, δεν ασχολούμαι τόσο συχνά με τη φωτογραφία. Επιλέγω να φωτογραφίζω ακόμα πιο επιλεκτικά από ό,τι έκανα στο παρελθόν.

Τι προσδοκάτε για το μέλλον; 

Μία ελεύθερη Παλαιστίνη! Βρίσκω εξαιρετικά παράξενο το γεγονός ότι ο λαός αυτός, ο οποίος ζει υπό συνθήκες αδικαιολόγητης καταπίεσης για περισσότερα από 55 χρόνια, δεν αναγνωρίζεται επαρκώς από τη διεθνή κοινότητα και τις ηγεσίες όσον αφορά το δικαίωμα στην ελευθερία, ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζεται το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα.