Eurovision 2024: Γιατί οι φίρμες δεν ψωνίζουν πια από το «πανηγύρι» - Πόνος μη μας έρθει, μακάρι…

Eurovision 2024 και οι φίρμες ελληνικής (και ευρωπαϊκής) παραγωγής εκλείπουν, ενώ πια σχεδόν έφηβοι- της Μαρίνας Σάττι εξαιρουμένης- άγνωστοι πάνε και άγνωστοι γυρίζουν…

Είναι- δίχως αμφιβολία- μια τραγουδοπανήγυρη· ένα ημιυπαίθριο παζάρι αοιδών και ασμάτων που διοργανώνεται για τρεις ημέρες κάθε χρόνο, σηματοδοτώντας το τέλος του χειμερινού γκρίζου ουρανού και το «έμπα» του θέρους. Κάπως έτσι, σε άλλες εποχές, θα περιγράφαμε τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Στην εποχή της ηλεκτρονικής μουσικής, της δημιουργίας συνθέσεων με AI, της τραπ, της αειθαλούς ροκ και του ημιθανούς έντεχνου, τα τραγουδάκια που διαγκωνίζονται για ενός 24ώρου δημοσιότητα, θυμίζουν λιβάδι με παπαρούνες: μια φορά ανθίζουν την άνοιξη, βαστούν για λίγες μέρες, άλικες και καμαρωτές κι όποιος κάνει το λάθος να τις κόψει για να «τις έχει» σπίτι, γρήγορα θρηνεί τον μαρασμό τους.

Παρ’ όλα αυτά, ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision είναι η μεγαλύτερη σε τηλεθέαση εκπομπή ψυχαγωγίας στη Μικρή Οθόνη, με σχεδόν 180 εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο, αλλά και η μεγαλύτερη παγκόσμια γιορτή LGBTQ… Κι αν στην Ελλάδα, ακόμα οι καιροί παλιομοδίτικα φυσάνε, πέφτουν και κυλιούνται σαν ζάρια οι θιασώτες του διαγωνισμού, περιμένοντας την Μαρίνα Σάτι μέσα στην 1η πεντάδα των νικητών… Θα δούμε. Όπως αξίζει να «δούμε» και τις προηγούμενες τελευταίες συμμετοχές υπό τη σκέπη της Γαλανόλευκης και τι απέγιναν οι εκπρόσωποί τους.

Από τη Μαρινέλα σε κάποιον Βίκτωρα Βερνίκο

Λοιπόν, αν αρχίσαμε με Μαρινέλλα στο έμπα της Μεταπολίτευσης και με όλα από λίγο... «Λίγο Κρασί Λίγο Θάλασσα...» και τα λοιπά και τα λοιπά, φθάσαμε πέρυσι να μας εκπροσωπεί κάποιος νεαρός Βίκτωρ Βερνίκος, που -δυστυχώς- τα έκανε πολύ θάλασσα...

Και ανάμεσα στα καλλιεργημένα χωράφια των αναγνωρίσιμων ονομάτων των Ελληνικών συμμετοχών (Κουαρτέτο «Μάθημα Σολφέζ», Πωλίνα, Βίσση, Ελπίδα, Βόσσου, Ρουβάς κλπ) ξεπετάχτηκαν διάσημοι άγνωστοι εντολοδόχοι, που πήγαν, τραγούδησαν, γύρισαν και ξεχάστηκαν. Γιατί; Γιατί όλα πλέον έχουν ημερομηνία λήξης και οι τραγουδιστές/τριες που απολαμβάνουν δημοσιότητας ολίγων ημερών «εξαφανίζονται» από το βάρος των καιρών.

Σημειώστε: 2017 Demy, 2018 Γιάννα Τερζή, 2019 Κατερίνα Ντούσκα, 2020 Πανδημία…, 2021 Stefania, 2022 Αμάντα Γεωργιάδη-Τενφιόρντ και 2023 Βίκτωρ Βερνίκος Γιούργκενσεν…

Και μετά σιωπή… Πού πήγαν όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που ονειρεύτηκαν τους «douze points» να τους οδηγούν στην κορυφή -λέμε τώρα- της Ευρώπης;

Και οι άλλοι; Οι διάσημοι; Γιατί τόση απαξίωση πια στον «μεγαλύτερο» διαγωνισμό τραγουδιού του κόσμου; Ταπεινή μας άποψη. Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, είναι τραγουδοπανήγυρη, όπως προαναφέραμε κι αν στο παρελθόν χαμήλωσαν για να τον φτάσουν διάσημοι καλλιτέχνες της ντόπιας παραγωγής για λόγους δικούς τους (προβολή περισσότερη, υποχρεώσεις, χρήμα...) τώρα πόσο πια να χαμηλώσουν; Και γιατί;

Και αναζητείστε τώρα διάσημες ελληνικές παρουσίες που θα φώτιζαν με τη λάμψη τους τον θεσμό του διαγωνισμού… Πώς είπατε;
Να σας βοηθήσω: Ρένα Μόρφη, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Νατάσσα Μποφίλιου, Παυλίνα Βουλγαράκη, Μαρίζα Ρίζου, Πάνος Μουζουράκης, Μίλτος Πασχαλίδης, Κωστής Μαραβέγιας…

Ποιος ή ποια από αυτούς θα ρίσκαραν την είσπαρξη της ειρωνικής χλεύης των πρωινάδικων, την ένταξη στα γραφήματα του Ευαγγελάτου, την αυστηρή κριτική της κυραΤατιάνας και τα πομφολυγώδη σχόλια πανελιστών κατατρυχομένων από σωρεία συμπλεγμάτων και παρορμήσεων... 

Των πανηγυριζόντων αοιδών ημών...

Εκεί κρύβεται η απάντηση: σε ένα πανηγύρι πας για μαλλί της γριάς, για καραμελωμένο μηλαράκι- κοκκοράκι, για να αγοράσεις κινέζικη πεταλούδα με ροδίτσες· με κίνδυνο να σε πατήσει εκδοροσφαγέας με παπούτσι-τρακτέρ Νο 48 και να ξεχάσεις ποιος Άγιος γιορτάζει…
Έτσι και στον Διαγωνισμό πια: τα αστραφτερά στας και οι παγιέττες θαμπώνουν τους νέους καλλιτέχνες, που ταξιδεύουν «φίρμες» και γυρίζουν με ξηλωμένο το στρίφωμα της υστεροφημίας σου. Εκτός και αν νικήσουν, πράγμα δύσκολο με τις γεωπολιτικές αλληλεξαρτήσεις που επικρατούν και τους μεταβλητούς παράγοντες που καθορίζουν την ισχύ των ψήφων…

Από το 2005 του «My Number One» έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια με τις ισορροπίες να αλλάζουν συνεχώς και τα ακούσματα να έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο. Το «ZARI» της Σάττι και των πόσων άλλων δημιουργών δεν θυμόμαστε, μπορεί να πάει καλά, μπορεί και να φέρει «ντόρτια», η ουσία είναι μία: περνάμε καλά, αν δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε γυρίζουμε τον δέκτη στη Eurovision και την άλλη μέρα: «κάτι μου θύμιζε αυτό το τραγούδι… και τα άλλα δενξερωπόσα που άκουσα…».

Κι όπως λέει και το τραγουδάκι που περιμένουμε να φθάσει… ψηλά: Στο μυαλό σου θα μπαινοβγαίνω. Γιατί δε μου 'δωσες το χέρι ούτε για να πιαστώ. Κάποτε είχα πόνο για σένα κρυφό. Τ' αφήνω όλα να βγούνε»… Τα, τα, τα, τα, τα, τα… Κι όλα μένουν τα ίδια γύρω μου απότομα… Πόνος μη μας έρθει, μακάρι!