Adolescence: Μια οδυνηρή σειρά για τον άγνωστο κόσμο των εφήβων - Η σκηνή που συγκίνησε περισσότερο τους θεατές

Το «Adolescence» έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, με αρκετούς να τη χαρακτηρίζουν ως «αριστούργημα». Η σειρά εμβαθύνει στους κοινωνικούς μηχανισμούς που μπορούν να οδηγήσουν έναν έφηβο στη βία

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 16 λεπτά ┋

Η γυναίκα γεννιέται, μεγαλώνει και ζει μέσα σ' ένα αόρατο κλουβί, φτιαγμένο από κανόνες, προσδοκίες και περιορισμούς. Εκκλησία, κράτος, οικογένεια, σχολείο, όλοι τη διαπλάθουν, όλοι της υπαγορεύουν πώς να περπατά, πώς να μιλά, πώς να ντύνεται, πώς να κινείται, πώς να γεννά και πώς να υπάρχει. Μα το κλουβί δεν στέκει μόνο του, χρειάζεται φύλακα.

Φύλακάς του είναι ο μισογυνισμός, μια σκιώδης παρουσία, πανταχού παρούσα. Δεν γνωρίζει σύνορα, δεν περιορίζεται σε εποχές. Ενσωματώνεται στις αντιλήψεις, διαμορφώνει σχέσεις, θεμελιώνει τις δομές εξουσίας. Παρά τις αμέτρητες αναλύσεις, τις μάχες και τις επαναστάσεις, βρίσκει πάντα τρόπους να επιβιώνει, να μεταμορφώνεται, να προσαρμόζεται στις νέες πραγματικότητες. Και παραμένει εκεί, βαθιά ριζωμένος στη συλλογική μας συνείδηση, σαν ψίθυρος που επιβάλλεται σαν κραυγή.

Η νέα σειρά του Netflix, «Adolescence», σε δημιουργία των Jack Thorne και Stephen Graham, προσφέρει μια ψυχρή και αφοπλιστικά ρεαλιστική ματιά στο έγκλημα, την τοξική αρρενωπότητα και τον επικίνδυνο ρόλο των social media στη διαμόρφωση των σημερινών εφήβων, αναδεικνύοντας παράλληλα τις κοινωνικές παθογένειες που τροφοδοτούν αυτόν τον φαύλο κύκλο. Αν και πραγματεύεται ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, αναπόφευκτα θα συγκριθεί με το «Baby Reindeer», το οποίο έκανε αίσθηση πέρυσι και σάρωσε τα Emmy και πολλά άλλα βραβεία. Σπαρακτικό, ωμό και με καθηλωτικές ερμηνείες, το «Adolescence» αποκαλύπτει πώς έχουμε αποτύχει ως κοινωνία, και πώς θα συνεχίσουμε ν' αποτυγχάνουμε απέναντι στις επόμενες γενιές.

Η σπίθα που άναψε τη φλόγα

Σύμφωνα με τον Guardian, η ιδέα για το σενάριο γεννήθηκε από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, Stephen Graham, ύστερα από μια σειρά αποτρόπαιων εγκλημάτων που τον συγκλόνισαν. Το 2021, η 12χρονη Ava White μαχαιρώθηκε θανάσιμα από έναν 14χρονο στο Λίβερπουλ, την πόλη όπου μεγάλωσε ο Graham. Το 2023, η 15χρονη Elianne Andam δέχτηκε επίθεση με μαχαίρι κουζίνας από τον 17χρονο Hassan Sentamu, έξω από ένα εμπορικό κέντρο στο Κρόιντον. «Με ταράζει βαθιά το θέμα» δήλωσε ο ηθοποιός στην πρεμιέρα της σειράς. «Αναρωτήθηκα, τι συμβαίνει; Πώς φτάσαμε ως εδώ; Τι πάει στραβά με την κοινωνία μας;»

Αυτές οι σκέψεις τον οδήγησαν να προτείνει στον στενό του συνεργάτη και σεναριογράφο, Jack Thorne, να δημιουργήσουν μια σειρά που θα εξερευνά γιατί τα αγόρια οδηγούνται σε τόσο ακραίες πράξεις βίας εναντίον των κοριτσιών. Το αποτέλεσμα ήταν το «Adolescence», μια σειρά τεσσάρων επεισοδίων που αφηγείται την ιστορία της οικογένειας Miller, της οποίας η ζωή καταρρέει όταν ο 13χρονος Jamie συλλαμβάνεται για τη δολοφονία της συμμαθήτριάς του, Katie.

Ως πατέρας του Jamie, ο Eddie –ένας αυτοαπασχολούμενος υδραυλικός σε μια μικρή πόλη του Γιόρκσιρ– περνά την πρώτη ώρα της σειράς σε κατάσταση σοκ. Θέλει να πιστέψει την αθωότητα του γιου του, όπως κάθε γονιός. Ωστόσο, έρχεται αντιμέτωπος μ' ένα βίντεο που παρουσιάζει με ψυχρή ωμότητα τον γιο του να επιτίθεται με μαχαίρι. Η ερμηνεία του Stephen Graham είναι ένα πραγματικό μάθημα υποκριτικής, αλλά δίνει χώρο και στους συμπρωταγωνιστές του να λάμψουν. Ο Ashley Walters παραδίδει μία από τις πιο εξαιρετικές ερμηνείες της καριέρας του, ως ο επικεφαλής ερευνητής Luke Bascombe. Ο ίδιος είχε σκεφτεί να εγκαταλείψει την υποκριτική και να περάσει πίσω από τις κάμερες, αλλά το «Adolescence» του άλλαξε γνώμη, όχι μόνο γιατί βρήκε τη σειρά εξαιρετική, αλλά και γιατί η ιστορία τον άγγιξε προσωπικά. Στην εφηβεία του, είχε καταδικαστεί σε 18 μήνες φυλάκισης για οπλοκατοχή και έχει παραδεχτεί ότι «έκλαιγε σχεδόν κάθε βράδυ» όσο μάθαινε περισσότερες λεπτομέρειες για το σενάριο.

Ο Owen Cooper –ο 15χρονος πρωτοεμφανιζόμενος πρωταγωνιστής– είναι καταπληκτικός ως Jamie. Μεταμορφώνεται από ένα φοβισμένο αγόρι σ' έναν εξοργισμένο νεαρό άντρα μέσα σε δευτερόλεπτα, αναδεικνύοντας τον εαυτό του ως ένα τεράστιο ταλέντο. «Μισώ τις υποθέσεις ανηλίκων» λέει μια νοσοκόμα, καθώς εξετάζει τον Jamie. «Κανείς δεν τις θέλει» απαντά ο αξιωματικός υπηρεσίας. Κι όμως, όλοι συνεχίζουν τη δουλειά τους ψυχρά, μεθοδικά, ενώ η κάμερα κινείται αδιάκοπα στον χώρο, συλλαμβάνοντας κάθε λεπτομέρεια της εφιαλτικής εισόδου του πρωταγωνιστή στον κόσμο της δικαιοσύνης. Η Fatima Bojang είναι ωμή στον ρόλο της Jade, της απαρηγόρητης καλύτερης φίλης της Katie. Η Amelie Pease ξεχωρίζει ως Lisa, η μεγαλύτερη αδερφή του Jamie, που αναδεικνύεται ως η «ήρεμη δύναμη» που κρατά τη διαλυμένη οικογένεια ενωμένη.

Η σκηνοθεσία ξεχειλίζει από λεπτομέρειες που χτίζουν τη σκληρή πραγματικότητα της ιστορίας. Ο Jamie έχει ακόμα ταπετσαρία με πλανήτες στο δωμάτιό του και βρέχεται από τον φόβο όταν τον ξυπνούν ένοπλοι αστυνομικοί. Στο κέντρο κράτησης, βλέπουμε παιδιά με εγκαύματα από καλοριφέρ να ουρλιάζουν στη θέα μιας σαπουνόπερας. Στιγμές όπως ένας ύποπτος υπάλληλος CCTV ή ένας παράλογος συνωμοσιολόγος σε κατάστημα DIY μας υπενθυμίζουν ότι οι απειλές για τις γυναίκες δεν περιορίζονται μόνο στους έφηβους.

Η αόρατη απειλή του διαδικτύου

Στο σπίτι, οι γονείς του βυθίζονται στις ενοχές τους – ενοχές που στρέφονται περισσότερο στον γιο τους, παρά στο θύμα. «Ήταν στο δωμάτιό του, έτσι δεν είναι;» λέει ο Eddie με απόγνωση. «Νομίζαμε ότι ήταν ασφαλής». Πρόκειται για μια ιστορία σκληρή και σκοτεινή, όπου κανείς δεν είναι αθώος. Στα βρετανικά σχολεία, η βία κατά των γυναικών ριζώνει βαθιά, ενώ οι οικογένειες αγνοούν τις διαδικτυακές δραστηριότητες των παιδιών τους. Γονείς μεταδίδουν τοξικά πρότυπα, τροφοδοτώντας έναν φαύλο κύκλο που γεννά αγόρια σαν τον Jamie. Κι έτσι, ο κόσμος γεμίζει σκιές, όπου παιδιά ξεψυχούν από μαχαιριές, σε έρημα, σκοτεινά πάρκινγκ. Τα τελευταία δέκα χρόνια, μάλιστα, ο αριθμός των εφήβων που πεθαίνουν με αιχμηρό αντικείμενο στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει αυξηθεί κατά 240%.

Αν και οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά πώς να περνούν τον δρόμο και να μην μιλάνε σε αγνώστους, σπάνια, τα διδάσκουν πώς να περιηγούνται στο διαδίκτυο. Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην αφελή εικόνα που έχουν οι γονείς για τη ζωή των παιδιών τους και στην πραγματικότητα. Νομίζουν ότι παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται στο Reddit. Νομίζουν ότι κάνουν τα μαθήματά τους ή στέλνουν μηνύματα σε φίλους. Κι όμως, μπορεί να βλέπουν πορνογραφία ή, όπως το διατυπώνει ωμά η υπαστυνόμος Frank, να καταναλώνουν «αυτές τις σαχλαμάρες του Άντριου Τέιτ».

Η υπόθεση του Jamie μετατρέπεται σε μια ανάλυση της νοσηρής επιρροής του λεγόμενου «manosphere», δηλαδή ένα ψηφιακό οικοσύστημα, όπου η τοξική αρρενωπότητα όχι μόνο καλλιεργείται, αλλά μετατρέπεται σε δόγμα. Εκεί, τα «κόκκινα χάπια» υπόσχονται «ξύπνημα», οι «ομάδες αλήθειας» διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, και ο περιβόητος κανόνας 80-20 καλλιεργεί το αφήγημα ότι η γυναικεία επιθυμία είναι ένα παιχνίδι αριθμών, όπου οι «λίγοι» κερδίζουν και οι υπόλοιποι καταδικάζονται στην απόρριψη.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, ο αριθμός των εφήβων που πεθαίνουν με αιχμηρό αντικείμενο στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει αυξηθεί κατά 240%

Είναι ένας χώρος γεμάτος «άλφα αρσενικά», incels (ακούσια αγ@μία), ακτιβιστές των «δικαιωμάτων των ανδρών» και αυτοαποκαλούμενους pickup artists, δηλαδή άνδρες που χτίζουν τις ταυτότητές τους πάνω στην ιδέα ότι οι γυναίκες είναι είτε εμπόδια είτε έπαθλα. Κάτω από τη γυαλιστερή επιφάνεια των meme και των ειρωνικών emoji στο Instagram, κάτω από τις ανώνυμες αναρτήσεις στο Reddit και τα αόρατα νήματα του dark web, η οργή θεριεύει. Και το πιο τρομακτικό; Αυτός ο κόσμος παραμένει σχεδόν άγνωστος για όσους είναι άνω των 40. Δεν είναι τυχαίο που, όπως λέει ο γιος του Bascombe, «οι γονείς σκοντάφτουν στο σκοτάδι, χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα».

Μικρές λεπτομέρειες, μεγάλες αλήθειες

Το δεύτερο επεισόδιο εκτυλίσσεται την επόμενη μέρα και ακολουθεί τους ερευνητές Bascombe και Frank, καθώς επισκέπτονται το σχολείο όπου φοιτούσαν ο θύτης και το θύμα. Καθώς κινούνται στους διαδρόμους, μπαίνουν στις τάξεις και μιλούν με μαθητές και εκπαιδευτικούς. Γίνεται ξεκάθαρο πως αυτό το φρικτό έγκλημα έχει αφήσει το αποτύπωμά του παντού. Η ένταση στον αέρα είναι σχεδόν απτή – μια ανησυχητική ατμόσφαιρα που οι καθηγητές πασχίζουν να διαχειριστούν. Και οι ίδιοι οι έφηβοι, όμως, είναι επικίνδυνα αποστασιοποιημένοι. Η αδυναμία τους ή ίσως και η άρνησή τους να μιλήσουν ανοιχτά με τους ενήλικες αποκαλύπτει την ευαισθησία της νεανικής ψυχής αλλά και το πόσο ελάχιστα κατανοούμε πραγματικά για τον εφηβικό κόσμο.

Η δημιουργία κάθε επεισοδίου απαιτούσε αμέτρητες επαναλήψεις, μέχρι να επιτευχθεί η απόλυτη τελειότητα. Η συνεργασία ανάμεσα στους ηθοποιούς και το τεχνικό επιτελείο ήταν καθοριστική, καθώς κάθε σκηνή μοιάζει με μια περίτεχνα σχεδιασμένη χορογραφία, όπου η παραμικρή λεπτομέρεια έπρεπε να εκτελεστεί με ακρίβεια. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σ' επιλεγμένες τοποθεσίες, προσεκτικά διαμορφωμένες ώστε να επιτρέπουν την ομαλή κίνηση της κάμερας και τη φυσική ροή των πλάνων.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η σκηνή στο δεύτερο επεισόδιο, όπου η κάμερα υψώνεται στον αέρα, διασχίζοντας δρόμους και κτίρια, για να καταλήξει σ' ένα εντυπωσιακό φινάλε που κόβει την ανάσα. Αυτή η καινοτόμος κινηματογραφική τεχνική επιτεύχθηκε μέσω της χρήσης drone, προσφέροντας μια αδιάλειπτη ροή που εντείνει την αγωνία και ενισχύει τον ρεαλισμό.

Πίσω από αυτή τη σκηνοθετική ιδιοφυΐα βρίσκεται ο Philip Barantini, γνωστός από το «Boiling Point». Μαζί με την ομάδα του, αφιέρωσε δύο εβδομάδες σ' εξαντλητικές πρόβες, εξασφαλίζοντας ότι κάθε κίνηση θ' αποδοθεί με απόλυτη ακρίβεια. Επιλέγοντας τη μέθοδο των μονοπλάνων, ο Barantini κατάφερε να διατηρήσει αμείωτη την ένταση, βυθίζοντας τους θεατές σε μια ατμόσφαιρα «σκληρής» αλήθειας και συναισθηματικής φόρτισης.

Το τρίτο επεισόδιο, το οποίο διαδραματίζεται επτά μήνες μετά το πρώτο, είναι αριστουργηματικό. Ο Jamie βρίσκεται πλέον σε κέντρο κράτησης ανηλίκων, περιμένοντας τη δίκη του. Φαίνεται να έχει προσαρμοστεί, αλλά η άφιξη της Briony Ariston, μιας παιδοψυχολόγου που έχει αναλάβει την αξιολόγηση της ψυχικής του κατάστασης, ταράζει την ηρεμία του. Τη βλέπουμε να φτάνει στη φυλακή, να παίρνει μια ζεστή σοκολάτα για τον νεαρό πρωταγωνιστή και να κάθεται απέναντί του σε μια μεγάλη, σχεδόν άδεια αίθουσα. Ο Jamie μοιάζει όπως τον γνωρίσαμε αρχικά. Ησυχος, σχεδόν αδιάφορος, σαν να μην αντιλαμβάνεται πλήρως τη θέση στην οποία βρίσκεται.

Ωστόσο, όσο η Briony τον πιέζει με καίριες ερωτήσεις για την ανδρική του ταυτότητα, τη φιλία, τις σεξουαλικές του σχέσεις, η ατμόσφαιρα βαραίνει. Ο έφηβος αρχίζει να χάνει τον έλεγχο και η κάμερα περιστρέφεται γύρω τους, δημιουργώντας μια αίσθηση εγκλωβισμού – σαν να βρίσκονται και οι δύο μέσα σ' ένα κλουβί. Η ερμηνεία είναι εξαιρετική. Ο Jamie ξεσπά, αφήνοντας να φανούν οι πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού του, ενώ η Briony προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Η ένταση είναι σχεδόν αφόρητη, αλλά αποκαλυπτική. Εκείνη τη στιγμή, γίνεται ξεκάθαρο πώς βλέπει ο Jamie τις γυναίκες – και γιατί η συμμαθήτριά του δολοφονήθηκε τόσο άγρια.

Το επεισόδιο αυτό λειτουργεί σαν καθρέφτης της κοινωνίας. Αντί ν' αναρωτηθεί ποιος είναι ικανός για ένα έγκλημα, ρωτάει γιατί τόσοι νέοι άνδρες καταλήγουν οργισμένοι, μισογύνηδες και βίαιοι. Αν και ο Bascombe και η Frank προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση εναντίον του Jamie, δεν αντλούν καμία ικανοποίηση από αυτό. Ο Bascombe, κάθε φορά που αντικρίζει έναν έφηβο στην αίθουσα ανάκρισης, δεν μπορεί παρά να βλέπει τον δικό του γιο στη θέση του. Η Briony, παρότι εμφανίζεται για περιορισμένο χρόνο στην οθόνη, καταφέρνει να μεταφέρει με εντυπωσιακή ακρίβεια το βάρος της ευθύνης που την επηρεάζει απέναντι στον νόμο, στον Jamie, αλλά και στον ίδιο της τον εαυτό. Στιγμές όπου δείχνει να λυγίζει αποκαλύπτουν το ψυχολογικό κόστος της κατανόησης, μια εμπειρία που δεν βαραίνει μόνο τους χαρακτήρες, αλλά και το ίδιο το κοινό.

Ακόμα κι αν κάποιος νομίζει ότι κατανοεί έννοιες όπως ο «κυβερνοεκφοβισμός» ή το «manosphere», η δύναμη της σειράς «Adolescence» έγκειται ακριβώς στην ανελέητη απεικόνισή τους. Αν και σε κάποια σημεία μοιάζει να βυθίζεται στην αγωνία, δεν είναι μια αφήγηση που εκμεταλλεύεται τον φόβο. Είναι μια ιστορία που κοιτάζει την ανδρική βία κατάματα και απαιτεί από το κοινό να κάνει το ίδιο. Σε χώρες όπως η Αυστραλία, η Γαλλία και η Νορβηγία, έχουν ήδη τεθεί αυστηροί περιορισμοί στη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από ανηλίκους. Η Ελλάδα και η υπόλοιπη Ευρώπη δεν έχουν πάρει κάποια νομοθετική απόφαση μέχρι στιγμής.

Η καρδιά της σειράς, η οικογένεια Miller

Το τελευταίο επεισόδιο επιστρέφει στο σπίτι των Miller. Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την κατηγορία εναντίον του Jamie, αλλά η ζωή τους δεν έχει ηρεμήσει. Οι γείτονες τους κοιτούν με καχυποψία, οι ξένοι τούς αντιμετωπίζουν με δηλητηριώδη σχόλια, ενώ οι ίδιοι παλεύουν με τις αναμνήσεις τους και τις σκέψεις τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά. Νιώθουν πως ζουν στην κόψη του ξυραφιού, και κάθε λάθος βήμα μπορεί να τους καταστρέψει οριστικά.

Πρόσφατα, ο ηθοποιός Fran Kranz έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία «Mass», ένα έργο που εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου μέσα σ' ένα δωμάτιο, όπου οι γονείς ενός μαθητή που διέπραξε ένοπλη επίθεση συζητούν με τους γονείς ενός από τα θύματά του. Το «Mass» καταπιάστηκε με θέματα όπως η εφηβική αποξένωση, ο εκφοβισμός και οι τύψεις. Το ίδιο κάνει και το τελευταίο επεισόδιο του «Adolescence», όπου αποκαλύπτεται επιτέλους τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ, όταν ο Jamie ακολούθησε την Katie στο πάρκο. Και καταλήγει σε μια σκηνή που πιθανότατα θα καταγραφεί ως μία από τις πιο αξέχαστες στην ιστορία της σύγχρονης τηλεόρασης.

Το «Adolescence» αποτελεί την κορυφαία δραματική σειρά του 2025 μέχρι στιγμής. Πρόκειται για ένα τηλεοπτικό πρότζεκτ με στόχο ν' αφυπνίσει συνειδήσεις

Ο όρος «appropriate adult» (κατάλληλος ενήλικας) ίσως είναι άγνωστος σε όσους ζουν εκτός Αγγλίας και Ουαλίας, αλλά στη δραματική ιστορία του «Adolescence» αποκτά παγκόσμια σημασία. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν γονέα, κηδεμόνα ή κοινωνικό λειτουργό που πρέπει να είναι παρών όταν η αστυνομία κρατά ή ανακρίνει ανήλικους. Ο ανήλικος έχει δικαίωμα να επιλέξει τον «appropriate adult» του – συνήθως είναι η μητέρα ή ο πατέρας του – και αυτό το πρόσωπο έχει την ευθύνη να διασφαλίσει ότι το παιδί δεν θα εξαπατηθεί ώστε να πει κάτι που δεν πρέπει ή να παραιτηθεί από δικαιώματα που δεν γνωρίζει ότι έχει.

Η σχέση πατέρα - γιου

Στη σειρά, ο Jamie επιλέγει τον πατέρα του, ως «appropriate adult». Κατά τη διάρκεια της σύλληψης, της κράτησης και της ανάκρισης, ο νεαρός ζητά ξανά και ξανά τον πατέρα του. Ο Eddie θέλει να τον προστατεύσει. Θέλει να τον βοηθήσει. Και, ίσως πάνω απ’ όλα, δεν θέλει να τον απογοητεύσει. Σε μια στιγμή αφοπλιστικής ειλικρίνειας, λέει σ' έναν αστυνομικό: «Απλά δεν θέλω να κάνω λάθος για το παιδί μου». Αυτό είναι το βάρος κάθε πατέρα, στην καθημερινότητα και στις κρίσιμες στιγμές. Θέλουν να βοηθήσουν, να κάνουν το σωστό. Αλλά μερικές φορές, η επιτυχία είναι δύσκολο να προσδιοριστεί.

Η συγκινητική στιγμή έρχεται όταν ο Eddie με δάκρυα στα μάτια, σκεπάζει το παιδικό αρκουδάκι του Jamie στο κρεβάτι και του ζητά συγγνώμη. «Συγγνώμη, γιε μου, έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα». Η σειρά δεν φοβάται ν' αναδείξει το στερεότυπο των ανδρών που μεγαλώνουν χωρίς να μάθουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Ωστόσο, παρά τη σκληρή πραγματικότητα που απεικονίζει, αφήνει ανοιχτό ένα παράθυρο αλλαγής, έναν χώρο όπου η εξέλιξη, η ευαισθησία και η λύτρωση είναι πιθανές. Υπάρχει ακόμα ελπίδα οι άντρες να γίνουν οι ενήλικες που χρειάζεται η κοινωνία, προτού να είναι αμετάκλητα αργά.

Το «Adolescence» είναι βαθιά σκοτεινό αλλά αριστουργηματικά γραμμένο. Αναλύει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια πώς η κουλτούρα του μίσους και της διαδικτυακής ριζοσπαστικοποίησης έχει εισβάλει στις ζωές των νέων ανδρών. Οι Miller δεν ήταν γονείς που αδιαφορούσαν, αλλά η εποχή απαιτεί πλέον περισσότερα από τους ίδιους. Οι έφηβοι χρειάζονται καθοδήγηση, γιατί διαφορετικά, μπορούν να χαθούν σ' ένα ψηφιακό σκοτάδι με τρομακτικές συνέπειες.

Με διθυραμβικές κριτικές και πέντε αστέρια, το «Adolescence» αποτελεί την κορυφαία δραματική σειρά του 2025 μέχρι στιγμής. Πρόκειται για ένα τηλεοπτικό πρότζεκτ με στόχο ν' αφυπνίσει. Μπορεί να μην έχει τον ανοιχτά πολιτικό χαρακτήρα του «Toxic Town», αλλά όσον αφορά τη δυναμική γι' αλλαγή, είναι η πιο επιδραστική σειρά από την εποχή του «Mr Bates vs The Post Office». Είναι ένα ηχηρό καμπανάκι κινδύνου. Ένα κάλεσμα για ν' απομακρύνουμε τους νέους από τις οθόνες και να τους φέρουμε πίσω στην πραγματική ζωή. Με αριστοτεχνική σκηνοθεσία και μ' ερμηνείες που κόβουν την ανάσα, το «Adolescence» είναι μια γροθιά στο στομάχι και μια κραυγή που δεν μπορούμε ν' αγνοήσουμε. Οι ερωτήσεις που θέτει είναι καίριες. Οι απαντήσεις, όμως, είναι δύσκολες. Και το βάρος τους πέφτει πάνω μας.

Διαβάστε ακόμη