Τότε ήταν οι «νέοι με τα πρησμένα πόδια, που τους έλεγαν αλήτες, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιὰ σαν σημαία», σήμερα είναι άλλοι νέοι· αυτοί με τα «πρησμένα» μυαλά και τα «σπασμένα» πόδια, και με την αφοβία σημαία τους, που κι αυτούς «αλήτες» τους λένε! Ή πιο σωστά «γελοία υποκείμενα», έτσι κύριε δήμαρχε; Κάθε γενιά και τα ιδανικά της και η σημερινή προσηλωμένη στα ψηφιακά δικά της. Ας μην εθελοτυφλούμε, η απουσία του πολέμου από τον τόπο μας τα τελευταία 70 χρόνια κάποιους έχει κάνει μαλθακούς, δίχως αξίες, τρυφηλούς, ανερμάτιστους, δίχως πυξίδες… Κι όπως οι κοπέλες -τα ξεκούρδιστα στρατιωτάκια- που παρέλασαν με βήμα «Monty Python» δήλωσαν: « Ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά…» κι άλλοι, που δεν εκφράζονται με το να παρελάσουν γελοιοποιώντας ένα σαθρό πια σύστημα, «πνίγονται», λένε δε βαριέσαι και απαντέχουν. Ας μην τα βάζουμε με τους νέους. Όταν επιδοκιμάζεις αμέτρητους «κλόουν» στην πολιτική, στις τέχνες, στα γράμματα, να είσαι έτοιμος να παρακολουθήσεις ένα τσίρκο.