Τι καταγγέλλει Έλληνας με κορονοϊό στη Σουηδία: Μου έκλεισαν την πόρτα τα νοσοκομεία

Ο Αλέξανδρος Στολτίδης αν και έχει προρσβληθεί από κορονοϊό δεν είναι καν καταγεγραμμένο περιστατικό για τους Σουηδούς, σύμφωνα με τον ίδιο

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Ο Αλέξανδρος Στολτίδης είναι ένας Έλληνας από την Αθήνα που ζει στη Σουηδία και προσβλήθηκε από τον κορονοϊό covid 19. Πριν λίγες ημέρες έγινε το πρόσωπο της ημέρας καταγγέλλοντας μέσω ανάρτησής του στο facebook τη συμπεριφορά του σουηδικού κράτους στο πρόσωπό του όταν ουσιαστικά τον άφησαν μόνο του να ξεπεράσει την ασθένεια.

Αρκετοί, στα σχόλιά τους, αμφισβήτησαν ακόμη και την πραγματική του υπόσταση και άλλοι θεώρησαν ότι υπερβάλλει.
Ο ίδιος περιγράφει στο OPEN TV την ιστορία του και επιβεβαιώνει τα όσα είχε γράψει και δημοσιεύτηκαν.

Μιλάει για την κατάσταση που ήταν όταν έφτασε στο νοσοκομείο με 39 πυρετό, για την εξέτασή του στο δρόμο και για την γενικότερη αντιμετώπιση των ασθενών με κορονοϊό στη Σουηδία.

Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο:

Ας θυμηθούμε την αρχική του ανάρτηση που έγινε viral

«Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Από το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το Σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πάσχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους. Δύο εβδομάδες μάχη με τον κορονοϊό. Υψηλός πυρετός, βήχας, πόνοι στο σώμα, σπασμοί. 14 μέρες συνεχούς αγωνίας.

Δίπλα η Karin σε κάθε δύσκολη στιγμή μου. Κρατούσε το χέρι μου και αποκοιμόταν δίπλα μου. Δύο εβδομάδες που έφτασαν ώστε όποια αγάπη και θαυμασμό είχα για το Σουηδικό κράτος να την εκμηδενίσουν.

Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες αξίες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη.

Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτος, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδέσποτα σκυλιά στον δρόμο όπως κόντεψα εγώ όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω από την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με 39.5 πυρετό και μια υπόσχεση ότι έρχονται να με πάρουν μέσα.

Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτά στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια. Δεν θέλω να κάνω τον γενναίο όμως η αλήθεια είναι ότι μετά από αρκετές εμπύρετες ημέρες δεν φοβόμουν για την ζωή μου.

Τακτοποίησα τις οικονομικές μου υποχρεώσεις, μετέφερα τα χρήματα σε μέλη της οικογένειας μου ώστε αν δεν υπάρξει καλή έκβαση να μην έχουν άλλα στο κεφάλι τους. Έδινα τον αγώνα μου και ότι προκύψει.. Μια φορά μόνο έβαλα τα κλάματα.

Όταν η σύντροφος μου μου είπε για έναν 35χρονο πατέρα τριών παιδιών όπου πήγε το ασθενοφόρο στο σπίτι το οποίο μάλιστα κάλεσε η σύζυγός του για δεύτερη φορά και τους είπαν ότι δεν θα τον παν στο νοσοκομείο γιατί δεν είναι γέρος και είναι δυνατός και θα τα καταφέρει. Την άλλη μέρα πέθανε.

Για αυτόν τον άνθρωπο έκλαψα. Όχι για μένα. Για εμένα δάκρυ δεν έχυσα. Η σύντροφος μου ναι. Εγώ όχι. Οργή ένιωθα και νιώθω όλο αυτόν τον καιρό. Όχι φόβο. Οργή διότι το ανεπτυγμένο κατά τα άλλα αυτό κράτος με την προσδοκία της ολοένα και μεγαλύτερης ανάπτυξης έχει χάσει αυτό που ονομάζεται ανθρωπισμός και υπερισχύει η βαρβαρότητα που συντροφεύουν τα οικονομικά διαγράμματα.

Διαβάστε ακόμη