Επιστροφή στο «σπίτι» για τη ΔΗΜΑΡ - Το οδοιπορικό

Η δημιουργία του νέου κόµµατος σηµαίνει ανανέωση του αγώνα για ριζοσπαστικές λύσεις µέσα στο δηµοκρατικό πλαίσιο, όχι φωνακλάδικη στήριξη των λαϊκών αγώνων, για τάχιστη δυνατή έξοδο από την κρίση και ανάπτυξη. Σηµαίνει νέα ορµή στον ευρωπαϊκό προσανατολισµό, ασυµφιλίωτη πάλη κατά των φαινοµένων βίας και του αριστερίστικου εξτρεµισµού, ανοιχτόχερη υιοθέτηση της σύγχρονης ατζέντας του περιβαλλοντικού και οικολογικού κινήµατος».

Ισως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον το 2010, περίπου έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, ο Λεωνίδας Κύρκος συνόψισε σε λίγες γραµµές τους λόγους που οδήγησαν στην ίδρυση της ∆ΗΜΑΡ, την οποία και χαιρέτισε. Οµνύοντας στις αξίες της Αριστεράς, το εγχείρηµα της ∆ΗΜΑΡ αποστασιοποιείται από τον έντονο κινηµατισµό του ανερχόµενου τότε ΣΥΡΙΖΑ, τον σχηµατισµό από τον οποίο και προήλθε. Αναζητά διαφορετικές προσεγγίσεις, δεν αρκείται στην αντιµνηµονιακή ρητορική, ενώ η κρίση µαίνεται και οδηγεί στην αλλαγή των µεταπολιτευτικών δεδοµένων.

Απολογισμός

Πέντε χρόνια αργότερα, στο 4ο Συνέδριο της ∆ΗΜΑΡ, ο απερχόµενος πρόεδρός της, Φώτης Κουβέλης, θα κάνει απολογισµό: Η ∆ΗΜΑΡ -θα πει- «κατέθεσε ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση. Μαζί όµως µε τα λάθη που κάναµε, προσκρούσαµε στην απλουστευτική κοινωνική και πολιτική πόλωση». Μέσα σε αυτή την πενταετία η ∆ΗΜΑΡ θα καταφέρει να καταγραφεί εκλογικά ως υπαρκτό ρεύµα της ευρύτερης Αριστεράς, αλλά στη συνέχεια θα δει τα ποσοστά της να ελαχιστοποιούνται. Είναι η πενταετία όπου η ∆ΗΜΑΡ θα επιχειρήσει να επηρεάσει «εκ των έσω» τις πολιτικές εξελίξεις, συµµετέχοντας σε συγκυβέρνηση µε το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου και τη Ν∆ του Αντώνη Σαµαρά.

Τα πολιτικά όριά της δοκιµάζονται στην οξύτητα της περιόδου. Εξαναγκάζεται σε αποχώρηση (και) λόγω της απόφασης για το κλείσιµο της ΕΡΤ. Εναν χρόνο αργότερα όµως, το 2014, η απόφαση του συνεδρίου της να µην ψηφίσει τον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας που θα προταθεί από την πλειοψηφία συνέβαλε στην ταχύτερη έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Κίνηση που αποκαθιστά δεσµούς. Οι παλµοί από τις «δύο καρδιές» της ∆ΗΜΑΡ, η µία προερχόµενη από την παραδοσιακή Ανανεωτική Αριστερά και η άλλη από την πεποίθηση της προγραµµατικής-θετικής προσέγγισης της πολιτικής, δεν µπόρεσαν ποτέ να συγχρονιστούν.

Οι αποχωρήσεις στελεχών της ∆ΗΜΑΡ το 2014- 2015 συνιστούν σήµερα µια διασπορά σε σχεδόν όλο το πολιτικό φάσµα. Είναι και το βασικό επιχείρηµα των αντιπάλων της -επίσης από όλο το πολιτικό φάσµα-, όταν αµφισβητούν το ότι υπήρξε ποτέ ως ιδεολογικό-πολιτικό σχήµα. Ο πολιτικός χώρος της ∆ΗΜΑΡ, εκπροσωπούµενος από τους δύο προέδρους της, τα τελευταία χρόνια διχάστηκε ανάµεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ∆ΗΣΥ. Εκεί δηλαδή που όντως βρίσκονται τα πολιτικά της «σύνορα». Τα πολιτικά επίδικα αυτού που αποκαλείται «µεταµνηµονιακή εποχή» και οι ευρωπαϊκές προκλήσεις οδήγησαν -όπως ο ίδιος λέει- τον νυν πρόεδρό της, Θανάση Θεοχαρόπουλο, να επιλέξει τη συµπόρευση µε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε µια «προοδευτική συµµαχία», διατηρώντας διακριτό στίγµα. Μια κίνηση που πολλοί αποκάλεσαν «επιστροφή στο σπίτι» και µοιάζει µε το τέλος της οδύσσειας της ∆ΗΜΑΡ, αφού πέρασε από τις πολιτικές συµπληγάδες της τελευταίας 10ετίας.