Μιχάλης Ιγνατίου: Αποκάλυψη το κείμενο της New York Times ή όχημα για την τουρκική προπαγάνδα;

Η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε τις προάλλες ένα κείμενο, που έκανε πάταγο στην Αμερική και προκάλεσε τρομακτική ζημία στην Ελλάδα, σε μία εποχή που η χώρα μας έχει ανάγκη συμπαράστασης:

Διότι είναι θύμα εισβολής (χωρίς εισαγωγικά η λέξη) από την Τουρκία, η οποία χρησιμοποιεί στα σύνορα του Έβρου μετανάστες, αλλά και Σύριους τζιχαντιστές που εκπαίδευσε και χρησιμοποιεί στη Συρία και στη Λιβύη. Ο τίτλος του κειμένου είναι χαρακτηριστικός: “We are like Animals: Inside Greece’s Secret Site for Migrants” (“Είμαστε σαν τα ζώα: Μέσα στην μυστική τοποθεσία για τους μετανάστες στην Ελλάδα)

Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης στο δημοσίευμα περιγράφεται ως «χλιαρή» και της ελληνικής Ομογένειας στην Αμερική περιγράφεται ορθά ως οργισμένη, σύμφωνα με το hellasjournal. Οι ακτιβιστές του HALC απάντησαν στην εφημερίδα στέλνοντας πάρα πολλά μηνύματα. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η διεύθυνση της New York Times έλαβε όλα αυτά τα μηνύματα πολύ σοβαρά και πιστεύεται ότι θα επανέλθει με κάποιες απαντήσεις. Άλλωστε, δίνει πάντα σημασία στους αναγνώστες της.

Για να μην τα πολυλογούμε, το βασικό συμπέρασμα του δημοσιεύματος ήταν ότι η ελληνική κυβέρνηση διαθέτει μία «φυλακή», όπου μεταφέρει τους συλληφθέντες μετανάστες, τους οποίους προφανώς κακομεταχειρίζεται. Αυτό κατάλαβα εγώ… Βαριά η κατηγορία και εάν όντως συμβαίνει, προσωπικά με ενοχλεί, και ως άνθρωπο και ως δημοσιογράφο. Διότι μου θυμίζει αυτά τα απαίσια που έκανε (και προφανώς συνεχίζει να κάνει) η αμερικανική κυβέρνηση όταν συλλαμβάνει τρομοκράτες στη Μέση Ανατολή.

Τη δουλειά των συναδέλφων μου αποφεύγω να την κρίνω διότι ξεκινώ πάντα με το δεδομένο ότι ειδικά οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι είναι και προσεκτικοί στη δουλειά τους και στην πλειοψηφία τους δεν αφήνουν να συναισθήματα τους να καθοδηγούν τα κείμενά τους. Από την άλλη, μελετώντας το δημοσίευμα, διαπιστώνω ότι «μπάζει» στη βασική αρχή της δημοσιογραφίας. Βασίζεται σε μία μόνο επώνυμη πηγή. Και επειδή το θέμα είναι σοβαρότατο έπρεπε να έχει πολλές πηγές να ομιλούν με το όνομα τους. Όχι ανώνυμα. Και έπρεπε να εξεταστούν και τα όποια «συμφέροντα» αυτής της πηγής, μιας και είναι μετανάστης, που προφανώς ήθελε διακαώς να φτάσει στην Ευρώπη και η ελληνική κυβέρνηση δεν του το επέτρεψε.

Υπάρχουν και άλλα σημεία του ρεπορτάζ για τα οποία έχω ενστάσεις, αλλά αυτό είναι θέμα της εφημερίδας. Εργάστηκε στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ ομάδα δημοσιογράφων, άρα περίμενε κανείς περισσότερα και μάλιστα από τη New York Times, η οποία έχει τα εφόδια να ψάξει ένα θέμα όσο και το FBI.

Το άλλο που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό, μελετώντας το κείμενο, είναι ότι ήταν μονόπλευρο. Με όλο το σεβασμό στους δημοσιογράφους, το κείμενο βρίθει από ισχυρισμούς της τουρκικής προπαγάνδας. Είναι τυχαίο άλλωστε ότι το διαφημίζει στα κοινωνικά δίκτυα ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου;

Μα ειλικρινά, οι συνάδελφοι δεν είχαν να πουν καμία κακή κουβέντα για την τουρκική προκλητικότητα; Μόνο ότι κάποιοι Τούρκοι αστυνομικοί έριχναν δακρυγόνα στην ελληνική πλευρά των συνόρων;

Η ελληνική κυβέρνηση, δια του κυβερνητικού εκπροσώπου Στέλιου Πέτσα, διέψευσε το δημοσίευμα. Αλλά η Αθήνα πρέπει να κάνει περισσότερα, διότι το ένα αρνητικό δημοσίευμα φέρνει το άλλο και στο τέλος δεν μπορεί να μαζευτεί τίποτα. Δεν είναι δυνατό, θεωρώ, να έχει κάνει τόσα η Ελλάδα και ο λαός της για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και να διασύρεται με αυτόν τον τρόπο.

Με την επιστολή του στην New York Times, ο βουλευτής Γκας Μπιλιράκης έδειξε τον καλύτερο τρόπο αντίδρασης. Με γεγονότα (facts) και πειστικά επιχειρήματα.

Αφού κατηγόρησε την εφημερίδα για παραπληροφόρηση αναφορικά με το ρεπορτάζ που δημοσίευσε ζητά από τη New York Times να μην μετατρέπεται σε κέντρο διανομής των απόψεων της τουρκικής κυβέρνησης.

Βαριά κατηγορία, αλλά πάρα πολλοί άνθρωποι αυτό ένιωσαν: ότι η εφημερίδα γίνεται όχημα για την τουρκική προπαγάνδα.

Ο βουλευτής το σημειώνει στην επιστολή του: ότι οι πηγές της εφημερίδας είναι όλες τουρκικές -κάτι που κατά γνώμη μου παραβιάζει τη δημοσιογραφική δεοντολογία.

Ο κ. Μπιλιράκης, αναφέρει ότι τα «γεγονότα», όπως τα παρουσιάζει η New York Times, δεν συμφωνούν με τις ενημερώσεις που έχει στη διάθεσή του το Κογκρέσο και οι οποίες προέρχονται βασικά από την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα.

Αναφέρει ακόμα και το βασικό γεγονός όλων όσων συμβαίνουν στα ελληνοτουρκικά σύνορα: ότι η εφημερίδα δεν ασχολήθηκε με την αποσταθεροποιητική κίνηση της Τουρκίας να μεταφέρει χιλιάδες ανθρώπους στα σύνορα της Ευρώπης (όπως θεωρεί, πολύ σωστά, τα σύνορα της Ελλάδας).

Εάν η «μυστική τοποθεσία» σε στυλ …Γκουαντανάμο υπάρχει και αν όντως εκεί γίνονται και βασανιστήρια, η ελληνική κυβέρνηση -αν και βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου- πρέπει να το παραδεχθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της, ειδικά στην περίπτωση που γίνονται βασανιστήρια. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, τότε πρέπει επίσης να το ανακοινώσει. Με πειστικό τρόπο…