Ινδός ξόδεψε 18 χρόνια από τη ζωή του για να αποδείξει στο κράτος ότι είναι ζωντανός

Ο Lal Bihari είναι ίσως ο πιο διάσημος ζωντανός νεκρός της Ινδίας, ένας από τους πολλούς ανθρώπους που «σκοτώνονται» στα κρατικά αρχεία, ώστε οι συγγενείς να μπορούν να διεκδικήσουν τα υπάρχοντά τους για τον εαυτό τους.

Το να σκοτώνεις κάποιον στα χαρτιά δεν είναι προφανώς τόσο δύσκολο στην Ινδία. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποια χρήματα για δωροδοκία και τοπικούς αξιωματούχους πρόθυμους να κάνουν κάποια βρώμικη δουλειά σε αντάλλαγμα για τα χρήματα αυτά. Τα θύματα είναι συνήθως άνθρωποι που έχουν φύγει από τη γενέτειρά τους για μεγάλο χρονικό διάστημα και οι ένοχοι είναι άπληστοι συγγενείς που προσπαθούν να διεκδικήσουν τη γη τους ή τα σπίτια τους. Αλλά από τη στιγμή που είσαι νεκρός στα επίσημα αρχεία, το να αποδείξεις ότι είσαι πραγματικά ζωντανός είναι πολύ πιο δύσκολο εγχείρημα, ειδικά όταν οι άνθρωποι που προσπαθείς να πείσεις είναι οι ίδιοι που πληρώθηκαν για να σε σκοτώσουν εξ αρχής.

Η ιστορία του Lal Bihari είναι ίσως το πιο διάσημο παράδειγμα του αγώνα ενός «νεκρού»στην Ινδία. Τα βάσανά του ξεκίνησαν το 1976, όταν επέστρεψε στη γενέτειρά του, το χωριό Khalilabad, στο Uttar Pradesh, για πιστοποιητικά κατοικίας, εισοδήματος και κάστας, που χρειάζονταν για να εξασφαλίσει δάνειο για την επιχείρηση με τα κειμήλια που διατηρούσε. Όταν ο υπάλληλος τον κοίταξε για πρώτη φορά και του είπε ότι ο Lal Bihari ήταν νεκρός, εκείνος χαμογέλασε, αλλά ο υπάλληλος δεν του ανταπέδωσε το χαμόγελο...

«Ο Lal Bihari πέθανε πέρυσι», του είπε ο υπάλληλος. «Δεν ξέρω ποιος είσαι».
«Μα είμαι εδώ μπροστά σας», απάντησε ο μπερδεμένος Bihari. «Με ξέρεις. Σε έχω συναντήσει ξανά».
Ο υπάλληλος δεν ενδιαφέρθηκε. Έδειξε στον "νεκρό" ότι τα επίσημα αρχεία έδειχναν ότι είχε πεθάνει στις 30 Ιουλίου 1976, ένα χρόνο πριν, και ότι η γη του είχε περάσει στον ξάδελφό του. Παρόλο που σοκαρίστηκε από την είδηση, ο Lal Bihari ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να διορθώσει τα πράγματα σύντομα. Εξάλλου, ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι δεν είχε πεθάνει. Δεν είχε ιδέα ότι θα περνούσε τα επόμενα 18 χρόνια αγωνιζόμενος για να αναστηθεί.

Ο Bihari ξεκίνησε τον αγώνα του επικοινωνώντας με έναν δικηγόρο, ο οποίος τον κορόιδεψε λέγοντάς του: «Ένας νεκρός ήρθε σε μένα». Στη συνέχεια προσπάθησε να καταθέσει παράπονα στις τοπικές αρχές, τους ίδιους ανθρώπους που τον είχαν κηρύξει αρχικά νεκρό. Σύντομα, οι ντόπιοι άρχισαν να τον κοροϊδεύουν, αποκαλώντας τον "mritak" (νεκρό άνθρωπο) και φάντασμα. Ένιωθε ταπεινωμένος, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Το 1980, ένας πολιτικός με το όνομα Shyam Lal Kanojia έδωσε στον Bihari μια συμβουλή που θα άλλαζε τη ζωή του. Αντί να ντρέπεται για την ιδιότητά του ως mritak, θα έπρεπε αντιθέτως να την αγκαλιάσει και να τη χρησιμοποιήσει για να ντροπιάσει αυτούς που τον είχαν σκοτώσει.
«Η υπόθεσή σου δεν οδηγεί πουθενά», είπε ο Kanojia. «Είσαι ένας mritak. Γιατί να μην αποκαλείς τον εαυτό σου ανοιχτά έτσι για να ντροπιάσεις αυτούς που σου το έκαναν αυτό;».

Από εκείνη την ημέρα και μετά, ο Lal Bihari άρχισε να κάνει τον εαυτό του θέαμα, σε μια προσπάθεια να αναδείξει το πρόβλημά του, και έτσι ανακάλυψε ότι ήταν ένας από τους πολλούς άλλους ζωντανούς νεκρούς στην Ινδία, πολλοί από τους οποίους χρειάζονταν βοήθεια και καθοδήγηση.

Μεταξύ των πολλών που έκανε ήταν και ότι προσπάθησε να κατέβει στις περιφερειακές εκλογές, για να αποδείξει ότι ήταν ζωντανός, διεκδίκησε βοήθεια χηρείας για τη σύζυγό του, επειδή ήταν επίσημα νεκρός, και απήγαγε ακόμη και τον νεαρό ξάδελφό του, οι γονείς του οποίου, όπως πίστευε ο Bihari, είχαν δωροδοκήσει αξιωματούχους για να τον κηρύξουν νεκρό, ενώ ίδρυσε ακόμη και μη κερδοσκοπικό οργανισμό για να βοηθήσει άλλους ζωντανούς νεκρούς. Οι εφημερίδες άρχισαν να γράφουν γι' αυτόν και η ιστορία του διαδόθηκε σε όλη την Ινδία.

Μόλις το 1994 ο Lal Bihari αναστήθηκε στα τοπικά επίσημα αρχεία, και μόνο μετά την άφιξη ενός νέου υπαλλήλου. Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος της ιστορίας του. Αφού πέρασε αυτή τη δοκιμασία 18 ετών, ο Ινδός αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο να βοηθάει άλλους ζωντανούς νεκρούς, μέσω της οργάνωσής του, Mritak Sangh. Έκτοτε έχει βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους, ξεκινώντας έρευνες εναντίον δεκάδων διεφθαρμένων αξιωματούχων. Η απίστευτη ιστορία του μεταφέρθηκε στην κινηματογραφική οθόνη, στην ταινία Kaagaz.

Αν και η ινδική κυβέρνηση περιγράφει το ζήτημα ως «όχι θεσμικό ή ευρέως διαδεδομένο», ο Lal Bihari πιστεύει ότι ο αριθμός των ζωντανών νεκρών στην Ινδία είναι κάπου στις δεκάδες χιλιάδες. Υποκινούμενη από την απληστία, αυτή η μέθοδος της αρπαγής γης  εξακολουθεί να είναι πολύ δημοφιλής στην ασιατική χώρα και φέρνει ακόμη και τα παιδιά αντιμέτωπα με τους γονείς.

«Ο ίδιος μου ο γιος με είχε σκοτώσει», δήλωσε στο Open the Magazine ο Panchu, ένας 75χρονος στο χωριό Adampur. «Αν δεν ήταν ο Lal Bihari, θα ήμουν ακόμα νεκρός».