Τι θα γινόταν αν η Ρωσία χτυπούσε με πυρηνικά: Τρύπια η ομπρέλα των ΗΠΑ για τους Ευρωπαίους – Η επόμενη μέρα

Το ερώτημα που φθάνει αγωνιωδώς στα χείλη όλων είναι πλέον: Τι θα γινόταν αν η Ρωσία χτυπούσε με πυρηνικά όπλα; Η ομπρέλα των ΗΠΑ είναι ανοιχτή για τους Ευρωπαίους; Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Θα υπάρξει επόμενη μέρα;

Κατά τη διάρκεια του πολέμου λέγονται τα μεγαλύτερα ψεύδη, όπως έχει εύστοχα διατυπώσει ο Ότο Μπίσμαρκ και κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία ουδείς μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει ειδήσεις από τα πεδία των μαχών, που φθάνουν στον υπόλοιπο κόσμο.

Όπως αποδεικνύεται από τις τελευταίες κινήσεις του Ρώσου Προέδρου, η Ρωσία μετράει σοβαρές αποτυχίες και οι αντεπιθέσεις της Ουκρανίας είναι πλέον δυναμικές. Χθες ο Πούτιν προχώρησε σε ακόμη μία πολεμική κλιμάκωση, επιστρατεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, απειλώντας παράλληλα με το πυρηνικό του οπλοστάσιο!

Το φθινόπωρο μπαίνει συννεφιασμένο, η ενεργειακή κρίση δείχνει χειμώνα βαρύ και η ανησυχία για την επόμενη κίνηση του Ρώσου Προέδρου έχει αρχίσει από καιρό τώρα να είναι το θέμα συζήτησης από τα Γραφεία κυβερνητικών κλιμακίων σε ολόκληρο τον κόσμο μέχρι στις πρωινές συνάξεις μεσηλίκων στα καφενεία και στις βραδινές αντροπαρέες μεταξύ μπύρας και Τσάμπιονς Λιγκ…

Κι ο Πούτιν πια δείχνει να μην έχει πολλές επιλογές κι άλλα όπλα στη φαρέτρα του και - δυστυχώς - ακόμη και η πιθανή χρήση πυρηνικών όπλων δεν είναι εντελώς εκτός συζήτησης…
Αν και, όπως ακούγεται από τους ανταποκριτές και όπως μεταδίδουν τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, οι ρωσικές στρατιωτικές προσπάθειες έχουν αμβλυνθεί και τώρα είναι που πλανάται όλο και περισσότερο, σαν καταιγίδα που κατεβαίνει από τα βουνά, η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει η Ρωσία το πυρηνικό της οπλοστάσιο στην Ουκρανία για να τρομάξει τη Δύση και να σταματήσει τη στρατιωτική υποστήριξη στο Κίεβο και – κυρίως – για να κερδίσει  το χαμένο έδαφος στο πεδίο της ψυχολογίας.

Ακραία κίνηση απελπισίας

Τι θα συνέβαινε, όμως, αν η Ρωσία εξαπέλυε πυρηνική επίθεση; Το πιθανότερο είναι ότι θα ήταν ένα τακτικό χτύπημα, με έναν μικρής εμβέλειας και ισχύος πυρηνικό πύραυλο.
Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι οι Ρώσοι θα περιμένουν έπειτα από αυτό τους Ουκρανούς να τρομοκρατηθούν, να σταματήσουν κάθε αντίσταση και να συρθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Επίσης οι ο ιθύνων νους της όλης επιχείρησης - λέγε με Πούτιν - θα μπορούσε να υποθέσει ότι η Δύση θα αρνιόταν πλέον να υποστηρίξει στρατιωτικά την Ουκρανία, υπό την δαμόκλειο σπάθη μιας κλιμακούμενης πυρηνικής σύγκρουσης.
Εύκολες και ανώδυνες εικασίες, εκπορευόμενες από την ασφάλεια της απόστασης και της ειρήνης που τυλίγει τους περισσότερους - αν όχι όλους - Ευρωπαίους και κυρίως εμάς τους Έλληνες.

Μη λησμονείτε, οι αναγνώστες της Ιστορίας, ότι ο ηγέτης της Γερμανίας κάιζερ Γουλιέλμος αναχώρησε με το πλωτό παλάτι για διακοπές μόλις φάνηκαν τα πρώτα σήματα λυγρά του Μεγάλου Πολέμου· και σύντομα επέστρεψε πριν προλάβει να απολαύσει το αγαπημένο του Sauerkraut με μια παγωμένη σαμπάνια γαλλική..

Η πραγματικότητα όμως, ποια θα είναι αν θα χτυπήσει η Ρωσία με πυρηνικό όπλο; Οι συνέπειες σίγουρα είναι δύσκολο να προβλεφθούν και το πιθανότερο θα ήταν να έχουν δυσμενές αποτέλεσμα πρωτίστως για τους Ρώσους.
Και για να πούμε ένα μέρος της πραγματικότητας που θα ακολουθήσει το ωστικό κύμα μια πυρηνικής έκρηξης, το ρωσικό χτύπημα από κανέναν – ούτε καν από τους πληγέντες Ουκρανούς - δεν θα ερμηνευτεί ως επίδειξη δύναμης, αλλά περισσότερο ως ένδειξη απόλυτης αδυναμίας· ως ακραία κίνηση απελπισίας, καλύτερα!

Η ραδιενέργεια θα χτυπήσει τη Ρωσία!

Και παραβλέπουμε την ισχυρή πιθανότητα ότι το ΝΑΤΟ θα υποχρεωνόταν εκ των καταστάσεων πλέον να αντιδράσει έπειτα από την πυρηνική επίθεση της Ρωσίας και να εφαρμόσει μια ακόμη πιο δυναμική στάση εναντίον της Ρωσίας – άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ και δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πέρα λοιπόν από τα ανακλαστικά της Ατλαντικής Συμμαχίας, είναι εντελώς αμφίβολο ότι η Ουκρανία θα σταματήσει να αμύνεται.
Δεδομένου ότι η γραμμή του μετώπου είναι αυτή τη στιγμή ιδιαίτερα διευρυμένη, ένα πυρηνικό χτύπημα δεν θα επιτύγχανε πολλά περισσότερα από αυτά που θα μπορούσαν να επιτευχθούν - επί του παρόντος - με έναν συμβατικό πόλεμο.

Και κάτι ακόμα: θα ήταν πολύ δύσκολο να ελεγχθεί η εξάπλωση της ραδιενέργειας τις επόμενες ημέρες, αφήνοντας τα στρατεύματα και το έδαφος της ίδιας της Ρωσίας επικίνδυνα εκτεθειμένο.
Σίγουρα η διεθνής απάντηση προς τη Ρωσία θα ήταν ισχυρή και σκληρή. Ίσως ακόμη ακόμη η ρωσική θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να αμφισβητηθεί και πολλές χώρες που υποστηρίζουν, έστω σιωπηρά, τη Ρωσία, όπως η Κίνα, μπορεί να επανεξετάσουν τη θέση τους. Οι κυρώσεις από τη Δύση σίγουρα θα γίνονταν ακόμη πιο ακραίες. Και το φυσικό αέριο; Αυτό είναι άλλη ιστορία, όχι της παρούσης ανάλυσης… Και το πιο σημαντικό: ολόκληρο το εγχειρίδιο των κανόνων σχετικά με τη μη χρήση πυρηνικών όπλων που «εκδόθηκε» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα πεταχτεί στον καλάθι των αχρήστων…

Για την Ουκρανία και για οποιαδήποτε άλλη χώρα που συνορεύει με τη Ρωσία, το μήνυμα θα ήταν σαφές: η Ρωσία είναι μια υπαρξιακή απειλή — και αν δεν τα καταφέρει όπως εκείνη θεωρεί την επιτυχία, θα χρησιμοποιήσει σίγουρα πυρηνικά όπλα.

Η ομπρέλα των ΗΠΑ μπάζει νερά

Οι ευρωπαϊκές χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, θεωρούν ότι μπορούν να βασίζονται στη στρατιωτική ομπρέλα των Ηνωμένων Πολιτειών. Όμως θα πρέπει να θυμόμαστε ότι, ακόμη και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, υπήρξαν συζητήσεις για το αν οι ΗΠΑ θα ήταν πρόθυμες να διακινδυνεύσουν (ξανά) τις ζωές εκατομμυρίων αμερικανών πολιτών υπερασπίζοντας την Ευρώπη με τα δικά τους πυρηνικά όπλα. Λογικό είναι λοιπόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες να ενθαρρύνουν την Ευρώπη να αναλάβει μεγαλύτερη στρατιωτική πρωτοβουλία για τη δική της ασφάλεια.
Μέχρι τώρα, τα πυρηνικά όπλα ήταν κάτι που διέθεταν οι μεγάλες και στρατιωτικά ισχυρές χώρες και όχι οι μικρές (με λίγες εξαιρέσεις).
Σήμερα, η ιδέα της αύξησης του αριθμού μεμονωμένων ευρωπαϊκών χωρών με τα δικά τους πυρηνικά όπλα μπορεί να θεωρηθεί αδιανόητη. Ωστόσο, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλές ευρωπαϊκές χώρες «ονειρεύονταν» πως έχουν στο οπλοστάσιό τους πυρηνικά όπλα!

Μαθήματα Ιστορίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Η Σουηδία είχε το δικό της πρόγραμμα πυρηνικών όπλων μετά τον πόλεμο και πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι η σκανδιναβική χώρα ήταν πιο κοντά στην κατοχή πυρηνικών όπλων από ό,τι πιστεύαμε.
Επίσης, στη δεκαετία του ‘50, η κυβέρνηση του γερμανού καγκελαρίου Κόνραντ Αντενάουερ επεξεργαζόταν την ιδέα της κατασκευής μιας ευρωπαϊκής ατομικής βόμβας με την αρωγή Γαλλίας και Ιταλίας.

Ως αποτέλεσμα, τον Νοέμβριο του 1957, ο γερμανός υπουργός Άμυνας Φραντς Γιόζεφ Στράους υπέγραψε μυστική συμφωνία με τους ομολόγους του από το Παρίσι και τη Ρώμη: στόχος τους ήταν να φύγει η Ευρώπη από την πυρηνική ομπρέλα των ΗΠΑ.

Η ιδέα εγκαταλείφθηκε αργότερα λόγω του Ντε Γκολ που ήθελε η Γαλλία να έχει αποκλειστικά τα δικά της πυρηνικά όπλα. Η ιδέα μιας κοινής ευρωπαϊκής ατομικής βόμβας εξαϋλώθηκε.

Και φθάνουμε στις μέρες μας: ο Κρίστοφ Χόισγκεν, ο σύμβουλος πολιτικής ασφαλείας της πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας Άγκελας Μέρκελ, πρότεινε η Γερμανία να αρχίσει στρατηγικό διάλογο με τη Γαλλία, με θέμα το αν και πώς οι Ευρωπαίοι μπορούν από κοινού να υψώσουν τείχος στην πυρηνική απειλή της Ρωσίας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η γερμανική κυβέρνηση και άλλα κράτη μέλη της Ε.Ε. θα μπορούσαν να συμμετάσχουν οικονομικά στο γαλλικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων, με αντάλλαγμα τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη γαλλικών ατομικών όπλων σε άλλα μέρη της ΕΕ.

Εναλλακτικά, θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόγραμμα, υπό γαλλική ηγεσία. Η πρόταση του προέδρου Μακρόν το 2020 άνοιξε το δρόμο για μια τέτοια εξέλιξη.
Κι όλα αυτά παρέμειναν στο συρτάρι των ιδεών, ενώ σήμερα ο πόλεμος στην Ουκρανία, που άρχισε τον Φεβρουάριο, συνεχίζεται με ένα πυρηνικό χτύπημα από τη Ρωσία να παραμένει μια ατυχής πιθανότητα!

Προς το παρόν και για τις μελλοντικές της προκλήσεις, η Ευρώπη πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματα της, να αναλύσει το τι σημαίνει η απειλή για την ασφάλεια της ηπείρου και τι πρέπει να κάνουν οι ευρωπαϊκές χώρες για να ενισχύσουν την πυρηνική τους αποτροπή. Και μέχρι τότε; Προσευχές…
Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από άρθρο του Tomi Huhtanen στο euobserver.com