Ο μεγάλος δεξιός συνασπισμός στην Τουρκία: Αυξάνεται η δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων

Πριν από τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές η κυβέρνηση Ερντογάν έκανε μια νέα κίνηση στοχεύοντας στη δημιουργία ενός μεγάλου δεξιού συνασπισμού στην Τουρκία. Στόχος είναι να συγκεντρώσει όλα τα δεξιά, εθνικιστικά και συντηρητικά κόμματα που μπορεί να εμφανίζονται ως κεντρώα, αφήνοντας μόνα τους και στο περιθώριο τα αριστερής ιδεολογίας κόμματα, όπως το CHP, το Τουρκικό Εργατικό Κόμμα (TIP) και το φιλο-κουρδικό κόμμα DEM δίνοντάς τους την ταμπέλα των «μοντερνιστών» ή «φιλο-τρομοκρατών».

Χαρακτηρίζεται «απαραίτητος»

Σύμφωνα με την εσωτερική πολιτική αρθρογραφία, η κυβέρνηση βλέπει τον νέο δεξιό συνασπισμό ως απαραίτητο και, το πιο σημαντικό, ως πιο συμβατό για τη δική του ανάγνωση του κόσμου, για την κατανόηση της χώρας και των πολιτικών της συμφερόντων. Ο κατακερματισμός και η έλλειψη σκοπού της αντιπολίτευσης, ειδικά του CHP, επιτρέπει σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εκτός από το CHP, το TIP και το κόμμα DEM, να κατευθυνθούν προς την κυβέρνηση.

Ενόψει των τοπικών εκλογών, οι πολιτικοί φορείς φαίνεται μεν να πολλαπλασιάζονται, αλλά παραδόξως, γίνεται αντιληπτή μια νέα κοινή ευθυγράμμιση μεταξύ των πολιτικών φορέων.

Η απερισκεψία του CHP και η εκ νέου εστίαση του κόμματος DEM αποκλειστικά στο κουρδικό ζήτημα καθιστούν αδύνατο για την αντιπολίτευση να σχηματίσει μια διαφορετική γραμμή στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Η συμμαχία που σχημάτισαν όλα τα μικρά κόμματα με το CHP πριν από τις γενικές εκλογές πέρυσι απέτυχε να μετατραπεί σε κίνημα δημοκρατίας.

Τα νέα πρόσωπα, που όλοι περίμεναν, δεν υπάρχουν ή έχουν απομακρυνθεί από όλα σχεδόν τα κόμματα. Οι οργανωτικοί ιστοί των κομμάτων και τα θεσμικά τους μυαλά έλκονται προς την εξουσία.

Η τουρκική πολιτική διέπεται από μια νέα αντιπαράθεση με τον Ερντογάν μοναδικό πλέι μέικερ. Ηθικός/Ασφαλής Συντηρητισμός – Ανήθικος/Επισφαλής Μοντερνισμός. Η κυβέρνηση ΑΚΡ στο δίλημμα ελευθερία ή ασφάλεια απαντά ασφάλεια και στο δίλημμα δημοκρατία ή πρόνοια απαντά πρόνοια, γιατί αυτά εξασφαλίζουν την επιβίωση του κράτους (όχι των πολιτών).

Οι εκτεταμένες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, η νέα φάση του παγκόσμιου αγώνα για την παγκόσμια κυριαρχία, οι τρομοκρατικές επιθέσεις του PKK, του ISIS και του DHKP-C ενισχύουν τους λόγους για πολιτική ασφαλείας κι όχι ατομικών δικαιωμάτων και δημοκρατίας.

Οι προσβολές έχουν γίνει κοινός τόπος στον πολιτικό διάλογο. Οι οργισμένοι πολιτικοί λόγοι έχουν μετατραπεί σε άμεσες απειλές. Παράδειγμα οι δηλώσεις Ερντογάν κατά πολιτικών αντιπάλων του, όπως της Ακσενέρ, «αυτές είναι οι καλές μέρες που διανύετε στον πολιτικό στίβο» κλπ.

Ψηφοφόροι κουρασμένοι

Από την άλλη πλευρά τώρα, οι ψηφοφόροι δείχνουν κουρασμένοι. Η δυσαρέσκεια ολοένα και αυξάνεται, καθώς και τα τέσσερα κόμματα (AKP, CHP, MHP, DEM) , τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν mainstream, δεν μπορούν να ανταποκριθούν πλέον στις κοινωνιολογικές αλλαγές και κατά μία έννοια έχασαν την αξιοπιστία τους στα μάτια του εκλογικού σώματος, αν και σε διαφορετικούς τόνους και δόσεις. Γι’ αυτό το λόγο σε όλες τις τελευταίες εκλογές, επιλέγουν αυτό για το οποίο έχουν πειστεί ότι είναι ασφαλές και μόνιμο.