Γιατί η πεσκανδρίτσα δεν είναι μόνο ένα θεσπέσιο έδεσμα, αλλά δείχνει τον δρόμο στα ζευγάρια που θέλουν να γίνουν «ένα»!

Επιθυμείς να γίνεις «ένα» με τον σύντροφό σου; Ναι; Ε, λοιπόν, η πεσκανδρίτσα- εκείνο τα πανάσχημο ψάρι με τη θεσπέσια γεύση- θα μπορούσε να εμπνεύσει τους ερωτευμένους, στέλνοντας τους μήνυμα ζωής από τα βάθη της θάλασσας όπου... υπό την σιγή του γαρ αθανάτου ερώσιν…

Ο θεϊκός αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες, στο βιβλίο του «El libro de los seres imaginarios» (Το Βιβλίο των Φανταστικών Όντων) γράφει, περίπου, πως δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ στη Γη, όταν πεθάνουν γίνονται στον ουρανό ένας άγγελος… Τι τρυφερό!

Ο Μπόρχες, λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει (τον Ιούνιο του 1986) παντρεύτηκε τη Μαρία Κοδάμα (τον Απρίλιο του ’86) και την περίμενε 37 χρόνια στον ουρανό να γίνουν «ένας άγγελος». Στο μεταξύ η Μαρία Κοδάμα απολάμβανε κέρδη εκατομμυρίων δολαρίων από τα πνευματικά δικαιώματα του Μπόρχες. Γιατί αυτό συμβαίνει συνήθως όταν «γίνομαι ένα» με τον σύντροφό μου: κάποιος από τους δύο χάνει την υπόστασή του και ο άλλος- δισυπόστατος πλέον- απολαμβάνει την ανυποστασία του… Έτσι απλά.

Και ας βυθιστούμε τώρα στα 1000 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, εκεί όπου ποτέ δεν έχουν διαβάσει Μπόρχες (σιγά μην έχουν διαβάσει και πολλοί στην επιφάνεια της Γης των Ινφλουένσερ…) και ας μάθουμε για το ψάρι πεσκανδρίτσα (Lophius piscatorius επιστημονικώς) το πόσο μπροστά είναι από τον ποιητικό ευαγγελισμό του αργεντινού συγγραφέα για το «έσονται οι δύο εις σάρκα μία»…

Η θηλυκή πεσκανδρίτσα, λοιπόν, είναι αρκετά μεγαλύτερη σε μέγεθος από την αρσενική. Ο ερωτοχτυπημένος… πεσκανδρίτσος μόλις βρει το ταίρι του, που το ανακαλύπτει με την όσφρηση, το δαγκώνει με τα μυτερά και κοφτερά δόντια του και γίνεται- κυριολεκτικά- ένα με το κορμί της!

Με τα μάτια τα δικά της βλέπει πια...

Το μικρό πανάσχημο ψαρίσιο σώμα του αρσενικού κρέμεται από το θηλυκό σαν εξάρτημα, όπως κάτι άρρωστα ερωτευμένοι· χάνει τον εαυτό του εντελώς, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης των ματιών του- άλλωστε τι νόημα έχουν τα δικά σου μάτια όταν έχεις τα δικά της; Κάποιες αρσενικές πεσκανδρίτσες γίνονται κάτι σαν σταγόνες πάνω στο δέρμα της θηλυκής, σαν ένα δερματικό εξόγκωμα ένα πράγμα!
Κι αυτά δεν τα λέμε εμείς, που η μόνη επαφή μας με την πεσκανδρίτσα είναι τα γκουρμέ πιάτα του Λευτέρη Λαζάρου ή οι τετράκιλες εκείνες που πιάνει στα δίχτυα του ο Μήτσος ο Πόγκας στη Νέα Μάκρη και τις μετουσιώνει σε θεϊκή σούπα η κυρα Δέσποινα, τα υποστηρίζει ο James Maclaine, επιστήμων και ανώτερος επιμελητής ιχθύων στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.
Και ο James Maclaine λέει κάτι εντελώς εντυπωσιακό και εξωπραγματικό: «Τα δύο κορμιά συγχωνεύονται τόσο ολοκληρωτικά ώστε γίνονται μια φυσιολογική οντότητα, με μια συνδυασμένη κυκλοφορία αίματος· ζουν μια ζωή και, στο τέλος, έχουν έναν θάνατο κοινό»!

Πολλοί άνθρωποι, γύρω μας, ζουν (κάπως) σαν τις πεσκανδρίτσες: κάνουν τα πάντα μαζί, η σκέψη τους συμπληρώνει η μια την άλλη, τα «θέλω» τους είναι κοινά, η διασκέδασή τους, η μονότονη καθημερινότητά τους, η επιλογή ανόητων φίλων ή σοβαρών, μετουσιώνει το ζευγάρι «εις σάρκαν μία» κάτω από μια παράξενη ώσμωση, αποτελώντας μια οιονεί συμφυή ενότητα. Κι έτσι... βλέπουν με δυο μάτια αντί για τέσσερα, σκέπτονται με ένα μυαλό, αποφασίζουν δίχως δεύτερη σκέψη με την πρώτη…

Για κάποιους είναι δύσκολο· είναι επώδυνο· είναι όμως και σημαντικό. Γιατί πολλοί εκπλήσσονται όταν ξυπνήσουν ένα πρωί και συνειδητοποιούν πως έχουν χάσει τη χρήση των δικών τους ματιών και ότι βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου.
Για κάποιους άλλους, πάλι, κάτι τέτοιο είναι μαγικό: το να έχουν μπηχτεί τα δόντια του ενός στο σώμα του άλλου και να είναι οι δύο ένα εξάρτημα έρωτα και κατανόησης· σπάνιο.

Η πεσκανδρίτσα της... κοιλιάς μας

Και η πεσκανδρίτσα, που κάποτε οι ψαράδες την πετούσαν από τα δίχτυα τους γιατί τους τρόμαζε η όψη της, περιμένει στα σκοτεινά βάθη της θάλασσας να γίνει ένα με το ταίρι της αγνοώντας τα περί «συμφυούς ενότητος» και εκείνα τα ερωτικά του Μπόρχες: «…να είμαι μαζί σου και να μην είμαι μαζί σου είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να μετρώ τον χρόνο», αλλά και άλλα γήινα πεζά· εκείνη απολαμβάνει τον έρωτα εις σάρκαν μία, μέχρι να βρεθεί σε μια πιατέλα συντροφιά με κριθαράκι!
Υ.Γ: Μια απαραίτητη διευκρίνηση, το παραπάνω κείμενο αφορά την πεσκανδρίτσα των πολύ βαθέων υδάτων, την Ceratioidei, που απολαμβάνει έρωτα και παραβίωση (που σημαίνει «ζω δίπλα») στο έρεβος των βυθών, των αμόλυντων από τους ανθρώπους…