Στο... ντιβάνι της Ουάσιγκτον: Δύο σενάρια made in USA για τον ύποπτο Τραµπ

Η στάση του προέδρου Ντόναλντ Τραµπ στο θέµα της Συρίας και στην παραχώρηση της Μέσης Ανατολής στον Βλαντιµίρ Πούτιν προβληµατίζει τους Αµερικανούς γραφειοκράτες και τους νοµοθέτες, οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά µείνει άφωνοι µε την τροπή που πήραν τα πράγµατα. Η αµερικανική ήττα και το πλήγµα στα στρατηγικά συµφέροντα της υπερδύναµης είναι αδύνατο να χωνευτεί, πόσω µάλλον η παγκόσµια χλεύη για το κατάντηµα της Αµερικής.

Ο Ρεπουµπλικάνος γερουσιαστής Ρόµνι το έθεσε κοµψά µεν αλλά και σκληρά την ίδια στιγµή: Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζει τις ΗΠΑ µια χώρα όπως η Τουρκία, η οποία έχει µύρια προβλήµατα και µε ένα «φύσηµα» της Αµερικής θα µπορούσε να καταρρεύσει η οικονοµία της; ∆εν µπορεί να δεχθεί ο εν λόγω γερουσιαστής και πρώην προεδρικός υποψήφιος ότι η ισχύς της Αµερικής σβήνει και εξαφανίζεται κάθε µέρα που µετρά ο κ. Τραµπ στον Λευκό Οίκο.

Αλλοι δίνουν ως απάντηση τα προσωπικά συµφέροντα του κ. Τραµπ στην Τουρκία, άλλοι ότι επηρεάζεται από ανθρώπους, όπως ο δικηγόρος και πρώην δήµαρχος της Νέας Υόρκης, Ρούντι Τζουλιάνι και το γραφείο λόµπι Μπάλαρντ, που εργάστηκαν ή εργάζονται ακόµα για τον Ερντογάν. Και άλλοι, πιο υποψιασµένοι ίσως, βλέπουν πίσω από όλα το «διαβολεµένο» µυαλό του Βλαντιµίρ Πούτιν να καθοδηγεί αυτό το στρατηγικό παιχνίδι που παίζεται µπροστά στα µάτια µας.

Οι σοβαροί αναλυτές πιστεύουν ότι είναι ένας συνδυασµός των παραπάνω, καθώς οι πληροφορίες που εκπορεύονται από τον Λευκό Οίκο και από στελέχη που εργάστηκαν µε τον κ. Τραµπ αναφέρουν ότι ο Αµερικανός πρόεδρος έλκεται πραγµατικά και κυριολεκτικά από το είδος διακυβέρνησης των προέδρων της Τουρκίας και της Ρωσίας.

Ας εξετάσουµε τα δύο σενάρια:

Το πρώτο σενάριο: Πέραν, λοιπόν, των δικών του οικονοµικών συµφερόντων, ο κΤραµπ εµπιστεύεται τόσο τον κ. Τζουλιάνι όσο και τον Μπράιαν Μπάλαρντ, ιδιοκτήτη της εταιρείας Ballard Partners, η οποία είναι η πιο ισχυρή οµάδα λόµπι στην Αµερική αυτήν τη στιγµή. Και αυτό επειδή ο εν λόγω κύριος είναι στενός φίλος του κ. Τραµπ. Το ίδιο συµβαίνει και µε τον κ. Τζουλιάνι. Και οι δύο είχαν ή έχουν ακόµα οικονοµικά συµφέροντα µε την Τουρκία. Ο κ. Τζουλιάνι αναµείχθηκε και στην υπόθεση της τράπεζας HalkBank, όπως και ο κ. Μπάλαρντ.

Προσπάθησαν να επιτύχουν πολιτική λύση στο σκάνδαλο της παραβίασης του αµερικανικού εµπάργκο στο Ιράν, αλλά απέτυχαν, διότι κάποιοι κυβερνητικοί αξιωµατούχοι αρνήθηκαν να παρανοµήσουν. Σύµφωνα µε τη γνώµη ειδικών, ο κ. Τζουλιάνι και ο κ. Μπάλαρντ παρανόµησαν όταν ζήτησαν από τον πρόεδρο Τραµπ να λήξει το θέµα εξωδικαστικά. Ο Αµερικανός πρόεδρος, όπως λένε όλες οι πληροφορίες, προσπάθησε, αλλά έφαγε τα µούτρα του.

Πιστεύεται, πάντως, ότι ο κ. Τζουλιάνι και ο κ. Μπάλαρντ είναι αυτοί που ανέπτυξαν τις σχέσεις του Αµερικανού προέδρου µε τον κ. Ερντογάν. Αυτή η πτυχή πρέπει να ερευνηθεί, καθώς η τουρκική κυβέρνηση πλήρωσε ειδικά αυτούς τους δύο κυρίους για να έχει πρόσβαση κατευθείαν στον κ.Τραµπ. Ο Ερντογάν δεν κάνει τίποτα τυχαία.

Το δεύτερο σενάριο: Σηµαντικοί νοµοθέτες, όπως η πρόεδρος της Βουλής Νάνσι Πελόσι, έχουν υποστηρίξει ότι το πραγµατικό αφεντικό του κ. Τραµπ είναι ο πρόεδρος της Ρωσίας. Πρόκειται, χωρίς την παραµικρή αµφιβολία, για µια βαριά κατηγορία. Οι ∆ηµοκρατικοί εκφράζουν βάσιµους φόβους ότι ο κ. Πούτιν θα προσπαθήσει να επηρεάσει τις προεδρικές εκλογές του 2020, όπως έπραξε το 2016. Οι φόβοι τους είναι υπαρκτοί, διότι ήδη εντοπίστηκαν πολλοί περίεργοι λογαριασµοί στο Facebook να επιτίθενται µε σφοδρότητα στους ∆ηµοκρατικούς και να υµνούν τον κ. Τραµπ.

Καμία λογική

Μου έλεγε ένας ∆ηµοκρατικός ακτιβιστής ότι τώρα -ακριβώς επειδή κυβερνά ο κ. Τραµπη δουλειά των Ρώσων θα µπορούσε να είναι πιο εύκολη. Οµως θεωρώ ότι είναι πολλοί οι Αµερικανοί κρατικοί υπάλληλοι που θα µιλήσουν εάν δουν κάτι το ύποπτο. Τους ∆ηµοκρατικούς τους προβληµατίζει ότι το 2016, όταν ήταν πρόεδρος ο Μπαράκ Οµπάµα, οι Ρώσοι κατάφεραν να αναµειχθούν στις αµερικανικές εκλογές και να τις επηρεάσουν. Σίγουρα είναι λυπηρό να έχει φτάσει η αµερικανική υπερδύναµη σε αυτό το σηµείο κατάπτωσης. Πολλοί ξένοι ηγέτες δεν υπολήπτονται την Αµερική και δεν τη σέβονται. Και ο βασικός λόγος είναι η συχνή αλλαγή των αποφάσεων του κ. Τραµπ, ο οποίος έχει ισοπεδώσει το έργο των διπλωµατών, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της εξωτερικής πολιτικής. Εάν ο πρόεδρος της αµερικανικής υπερδύναµης επηρεάζεται από τον Πούτιν, τα πράγµατα δεν είναι µόνο σοβαρά αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνα. Και ισοπεδώνουν εντελώς τις Ηνωµένες Πολιτείες.

Ο τρόπος που αντέδρασε ο κ. Τραµπ στο θέµα της Συρίας είναι τουλάχιστον ύποπτος. Πρώτα έδωσε το «πράσινο φως» στον Ερντογάν να εισβάλει, στη συνέχεια -όπως δήλωσε ο ίδιος- έσπευσε να σταµατήσει τον «καβγά» των παιδιών στη... σχολική αυλή (!) και τι ακολούθησε; Η παράδοση της Συρίας στη Ρωσία µε µια συµφωνία που είχε προσφέρει τον Αύγουστο η Αµερική στον Ερντογάν και την οποία είχε απορρίψει. ∆ιότι τι δέχθηκε ο Ερντογάν υπό την πίεση του Πούτιν; \

Ακριβώς την αµερικανική πρόταση. Ολη αυτή η ιστορία δεν έχει καµία απολύτως λογική. Και γι’ αυτό πρέπει να ερευνηθεί. Χρησιµοποιώντας απλά... µαθηµατικά, ο καθένας µπορεί εύκολα να υποψιαστεί µια «συµφωνία» του Τραµπ µε τον Ερντογάν υπό την καθοδήγηση του «δαιµόνιου» Βλαντιµίρ Πούτιν… Ναι, είναι τόσα απλά τα πράγµατα. ∆υστυχώς…