UNESCO: Η ρέγκε ανήκει, πλέον, σε όλο τον κόσμο

Η τζαμαϊκανή ρέγκε μουσική (reggae) βρίσκεται από σήμερα στον κατάλογο της Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας με απόφαση της ειδικής επιτροπής της Unesco που συνέρχεται στο Πορτ Λούις του Μαυρικίου.

Η Unesco επισημαίνει «τη συμβολή» αυτής της τζαμαϊκανής μουσικής στην αφύπνιση των συνειδήσεων παγκοσμίως «για θέματα αδικίας , αντίστασης, αγάπης και ανθρωπισμού» καθώς και «την εγκεφαλική, κοινωνικο-πολιτική, αισθαντική και πνευματική διάστασή της».

Η ρέγκε έρχεται έτσι να συναντήσει περί τις 400 πολιτιστικές παραδόσεις (τραγούδια, χορούς, γαστρονομικές σπεσιαλιτέ ή γιορτές) που ξεκινούν από τη ναπολιτάνικη πίτσα και φθάνουν στο zaouli - την παραδοσιακή μουσική και χορό της φυλής Guro της Ακτής του Ελεφαντοστού.

Η ρέγκε, την υποψηφιότητα της οποίας κατέθεσε στην Unesco η Τζαμάικα, εμφανίσθηκε στη δεκαετία του ΄60. Ενα μουσικό στιλ βγαλμένο από το ska και το rocksteady που ενσωμάτωσε τις επιρροές της τζαζ & μπλουζ της Αμερικής.

Η μουσική έγινε πολύ γρήγορα δημοφιλής στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου την εισήγαγε το πλήθος των τζαμαϊκανών μεταναστών που συνέρευσαν στη χώρα μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εμφανίσθηκε ως η μουσική των καταπιεσμένων, που θίγει κοινωνικά και πολιτικά θέματα, τη φυλακή, τις ανισότητες.

Η ρέγκε είναι αναπόσπαστη από τον ρασταφαρισμό, το πνευματικό κίνημα που θεοποιεί τον αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ και εξυψώνει τη χρήση της ganja (της μαριχουάνα, δηλαδή).

Το 1968, το κομμάτι "Do the Reggay" των Toots and the Maytals ήταν το πρώτο που χρησιμοποίησε την ονομασία “reggae”. Και έπειτα ήρθαν τα μεγάλα κλασικά κομμάτια του Μπομπ Μάρλεϊ και των Wailers, όπως το "No, Woman, No Cry" και το "Stir It Up", που τη έκαναν γνωστή σε όλον τον κόσμο.

«Η ρέγκε είναι αποκλειστικά τζαμαϊκανή», σχολίασε η Ολίβια Γκραντζ, η υπουργός Πολιτισμού της Τζαμάικα πριν από την ψηφοφορία. «Είναι μία μουσική που δημιουργήσαμε και διείσδυσε παντού στον κόσμο».

Κάπως έτσι, λοιπόν, η ρέγκε αναγνωρίζεται και τυπικά, αφού εδώ και χρόνια γνωρίζαμε ότι όντως αποτελεί Άυλη Κληρονομιά της Ανθρωπότητας: μέσα από αγώνες και αντίσταση στην καθεστηκυία, «αφυδατωμένη» πραγματικότητα, απέναντι στους ισχυρούς του κόσμου, ως ασπίδα στους ανήμπορους.

Η κληρονομιά αυτής της μουσικής δεν πνίγηκε μέσα σε ένα κοκτέιλ, σε κάποιο μπιτς μπαρ, αφού αυτές οι νότες θα θυμίζουν πάντα καλοκαίρι. Ο Μπομπ Μάρλεϊ είχε πει: «Τίποτε δεν είναι λάθος, αν σε κάνει ευτυχισμένο».