Ιστορίες πολέμου: Ο ένας μετρούσε 102 χρόνια, η άλλη μόλις δυο ώρες: ο Χάρος δεν κάνει διακρίσεις (και) στη Γάζα

Οι ιστορίες πολέμου είναι πολλές και πονάνε: ο ένας μετρούσε 102 χρόνια και η άλλη μόλις δυο ώρες ζωής. Ο Χάρος τους πήρε και τους δυο· άλλωστε δεν κάνει διακρίσεις (και) στη Γάζα!

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες το υπουργείο Υγείας της Γάζας είχε ταυτοποιήσει 34. 344 Παλαιστινίους που έχουν σκοτωθεί από τις ισραηλινές επιθέσεις. Το υπουργείο δημοσίευσε λίστα με ονόματα, ηλικίες, φύλο και αριθμούς ταυτότητας, που καλύπτει περισσότερο από το 80% των θυμάτων της παλαιστινιακής πλευράς στον ένα χρόνο των συγκρούσεων.
Μελετώντας αυτή τη λίστα εντοπίζεις τον μεγαλύτερο σε ηλικία νεκρό, 102 χρόνων και λίγες αράδες πιο κάτω ένα νεογέννητο που το πέρασμα του από τη Γη κράτησε μοναχά δυο ώρες!

Ο Αχμέντ αλ Ταχράουι είχε γεννηθεί όταν οι Μικρασιάτες «συνωστίζονταν» (…) στην παραλία της φλεγόμενης Σμύρνης για να σωθούν, τη χρονιά που η Αίγυπτος αποκτούσε την ανεξαρτησία της από τους Βρετανούς Αποικιοκράτες, όταν οι Μελανοχίτωνες του Μουσολίνι γυάλιζαν τις μπότες τους για να παρελάσουν στη Ρώμη· ο Αχμέντ αλ-Ταχράουι είχε γεννηθεί το 1922 στην αλ Μασμίγια, περίπου μισή ώρα οδικώς από τα βόρεια σύνορα της Γάζας, που σήμερα είναι ένας σωρός από ερείπια και σκονισμένη μνήμη. Η πρώτη εργασία του Ταχράουι ήταν μάγειρας σε ένα στρατόπεδο του βρετανικού στρατού κοντά στο χωριό του, όταν κυριαρχούσαν στον τόπο οι υπήκοοι του βασιλιά Γεωργίου του Ε’.

Από το 1948 κυνηγημένος

Οι κάτοικοί του χωριού του Ταχράουι εκδιώχτηκαν από τον τόπο τους κατά τη διάρκεια της Nakba, της καταστροφής δηλαδή, του 1948, όταν περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι τράπηκαν σε φυγή από την πατρίδα τους για να κάνουν χώρο στο κράτος του Ισραήλ.
Ο Ταχράουι ήταν τότε 26 χρονών και πατέρας δύο μικρών γιων· η οικογένεια του άφησε πίσω της την παλιά της ζωή κι έφυγε με τα πόδια, με τον 26χρονο πρόσφυγα να βαστάει στα χέρια μόνο το κλειδί του σπιτιού που δεν θα έβλεπαν ποτέ ξανά.

Τα παιδιά δεν επέζησαν στις κακουχίες της εξορίας. Ο Ταχράουι και η σύζυγός του άρχισαν να ξαναχτίζουν τη ζωή τους από το πρώτο λιθάρι… Το κλειδί του σπιτιού της Μασμίγια κρεμόταν πάντα στον τοίχο του νέου σπιτιού τους.
Ο Tαχράουι ξαναστάθηκε στα πόδια του: εργάστηκε ως ράφτης και στην πορεία διηύθυνε ένα μικρό κατάστημα, ενώ μεγάλωνε την οικογένειά του· έζησε αρκετά χρόνια για να χαϊδέψει τα δισέγγονά του και ήταν το μυαλό του και το σώμα του υγιή μέχρι του τέλους. Το κλειδί του παλιού σπιτιού στόλιζε τον τοίχο της καινούργιας ζωή του.

H παλιά πέτρινη μονοκατοικία του Tαχράουι στο Bureij είχε μια φαγωμένη στέγη από αμίαντο· τα χρόνια και οι καταιγίδες την είχαν ροκανίσει· στην αρχή του πολέμου ο Ταχράουι μετακόμισε με μια από τις κόρες του, ελπίζοντας ότι η τσιμεντένια στέγη του σπιτιού της θα πρόσφερε προστασία από τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές, όμως αλλιώς τα λογαριάζεις κι αλλιώς τα φέρνει η μοίρα: στις 23 Οκτωβρίου, το σπίτι της κόρης του Ταχράουι ήταν ερείπια κι εκείνος χαροπάλευε στο νοσοκομείο.

Δώδεκα άνθρωποι σκοτώθηκαν στον βομβαρδισμό και οκτώ τραυματίστηκαν· ανάμεσά τους και ο Ταχράουι, που διακομίστηκε στο νοσοκομείο με εσωτερική αιμορραγία. Και εκεί «νικήθηκε» από τα χρόνια του… Οι θάλαμοι ήταν γεμάτοι και οι γιατροί έδωσαν προτεραιότητα στους νέους. Ο Ταχράουι πέθανε μια εβδομάδα μετά. Στην αρχή του πολέμου στη Γάζα, ο αιωνόβιος Ταχράουι είχε 126 ζωντανούς απογόνους· μόνο 90 έχουν επιζήσει μέχρι τώρα. Όταν «έφυγε» ο Αχμέντ αλ Ταχράουι, το μεγαλύτερο εγγόνι του ήταν 53 χρονών και το μεγαλύτερο δισέγγονό του πέντε. Πριν αφήσει τη στερνή ανάσα του, ο Ταχράουι, ζήτησε να πιάσει στο χέρι του το κλειδί του σπιτιού από το χωριό που γεννήθηκε... Ήταν το κλειδί που του άνοιξε και την πόρτα των ουρανών...

Δεν πρόλαβε να ζήσει

Η Βάαντ δεν είχε γεννηθεί ακόμη, όταν  βομβαρδισμός των Ισραηλινών έθαψε τη μητέρα της, Σαλάμ αλ-Σαμπάχ κάτω από έναν σωρό ερειπίων. Οι διασώστες έσπευσαν στο σημείο, χωρίς βαρύ εξοπλισμό, οπότε χρειάστηκαν περισσότερο από μία ώρα για να απεγκλωβιστεί η Σαμπάχ, η οποία ήταν εννέα μηνών έγκυος και μητέρα τεσσάρων γιων. Η Σαμπάχ θα έπαιρνε στην αγκαλιά της την πρώτη της κόρη σε λίγες μέρες, αλλά...

Ο Αΐντ Σαμπάχ, διευθυντής της μονάδας επειγόντων περιστατικών στο νοσοκομείο «Kamal Adwan», ήταν εφημερία όταν διακομίστηκαν οι συγγενείς του, όμως... Ήταν πολύ αργά για την ανιψιά του που είχε ήδη καταλήξει, αλλά το αγέννητο μωρό πάλευε ακόμα να κρατηθεί στη ζωή. Οι γιατροί προχώρησαν, δίχως να χάσουν χρόνο, σε καισαρική τομή και εισήγαγαν τη Βάαντ στην Εντατική· επέζησε μόνο δύο ώρες. Το πιστοποιητικό γέννησης και το πιστοποιητικό θανάτου της Βάαντ είχαν ίδια ημερομηνία και ίδια ώρα…

Αυτός είναι ο πόλεμος… Κι αν οι δυο ιστορίες των Παλαιστινίων συγκινούν το ίδιο θα κάνουν ανάλογες ιστορίες Ισραηλινών. Γιατί αυτός είναι ο πόλεμος: αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν. Και όπως οδηγείται η κατάσταση είτε η ανθρωπότητα θα τελειώσει κάποτε τους πολέμους είτε οι πόλεμοι θα αποτελειώσουν την ανθρωπότητα…
Πηγή: Τheguardian