Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα τραυλό αγόρι που ήθελε να γίνει ηθοποιός
Μία παράσταση για τη σχέση του ανθρώπου με την εξουσία, για την ελευθερία και τον έρωτα ως το μοναδικό αντίδοτο στην κρατική καταστολή
H ταλαντούχα εικαστικός που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη μας μιλά για τον τρόπο που εμπνέεται και τη δημιουργική της ρουτίνα, τις επιρροές της, αλλά και την αγάπη της για τα παιδιά
«Όμως από φέτος μέσα στην τσάντα θα βρίσκεται και το κινητό κατά τη διάρκεια του μαθήματος»
Πενήντα χρόνια παλιό είναι αυτό το στενόμακρο καφενείο του Ευθύμη
Οι εικαστικοί με το ιδιαίτερο ταλέντο που ζουν και δημιουργούν στη Θεσσαλονίκη
Ο κομφορμιστής συμπαρασύρεται από τη ροή της κίνησης δίχως να επικυρώνει τη διαφορετικότητά του
«Γράφω σ’ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σ’ άλλες ώρες της μέρας»
«Η πατρίδα εορτάζει. Εορτάζει το «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» και το «Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά»
Η στέγαση εξελίσσεται σε πρόβλημα κοινωνικών διαστάσεων
Το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη δίνει φωνή στους ήρωες της να ψιθυρίσουν στα αυτιά των άλλων τις αγωνίες τους, αλλά και την προσωπική ανασφάλεια, που τους προκαλεί η κοινωνική διαφθορά και παρακμή
«Ονειρεύονται τη μέρα που θα φορέσουν το επίσημο τους κοστούμι και θα δώσουν υποσχέσεις αιώνιας πίστης μπροστά στον εκπρόσωπο του νόμου. Θα είναι καλοξυρισμένοι, θα μυρίζουν ένα υπέροχο ακριβό άρωμα, και τα πρόσωπα τους θα λάμπουν από χαρά»