Γιάννης Χριστοδουλόπουλος: «Το "Ξανασκέψου το!" ανοίγει τα μάτια σ' έναν τομέα για τον οποίο ακούγονται πολλά, αυτόν της Τέχνης»

Μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει ο Γιάννης Πάριος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Γιώργος Νταλάρας, η Τάνια Τσανακλίδου, η Μαρινέλλα και πολλοί άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες. Ο λόγος για τον ταλαντούχο Γιάννη Χριστοδουλόπουλο, ο οποίος κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Ξανασκέψου το!», από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μ' ένα υπόκωφο χιούμορ και απτές αποδείξεις, το βιβλίο πραγματεύεται ιστορίες, παραδείγματα και προσωπικές εμπειρίες που έχει συλλέξει μέσα στα χρόνια γύρω από την Τέχνη και τη σχέση της με τη ζωή.

Με ποια αφορμή ξεκινήσατε να γράφετε το «Ξανασκέψου το!»;

Η αφορμή λίγο - πολύ ήταν η ανάγκη που είχα να καταγράψω κάποιες σκέψεις που είχα σε σχέση με την ενασχόληση και το πάθος μου με την Τέχνη. Ήθελα να υπογραμμίσω έννοιες και ιδεολογίες, στις οποίες είμαι αντίθετος και πάντα εκθέτω, με χιουμοριστικό τρόπο, κάτι σαν ισότιμο διάλογο μεταξύ του αναγνώστη και του συγγραφέα. Υπάρχουν κάποιες φορεμένες αντιλήψεις που δεν προέρχονται από τον πυρήνα της ουσιαστικής Τέχνης, αλλά από φωνές του πουθενά. Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, θέλησα αμέσως να το μοιραστώ και έτσι ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο!

Σε ποιους απευθύνεται;

Απευθύνεται στο ευρύ κοινό, που έχει αναρωτηθεί κατά καιρούς: Τι είναι πιο σημαντικό, η μουσική ή ο στίχος; Υπάρχει ή όχι η παρθενογένεση; Τι είναι έμπνευση; Τι είναι ταλέντο; Τι είναι διάφορες άλλες χαρακτηριστικές ταμπέλες; Γιατί τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά; Τι προσδίδουν στην Τέχνη παραπάνω από την ουσία της;

Γιατί επιλέξατε να δώσετε το συγκεκριμένο τίτλο στο βιβλίο σας; 

Αυτά συνήθως, οπότε τα κυνηγάς, σου βγαίνουν τα αντίθετα! Αυτός είναι ο νόμος: Να μείνει για πάντα μυστικό το πώς θα ήταν αλλιώς, δηλαδή, αν ενεργούσες αυθόρμητα ή αν θα είχες σκεφτεί δυο τρεις φορές παραπάνω. Στο βιβλίο μιλάω για τη γωνία οπτικής θέασης που έχει ο καθένας… Για την αισθητική, τον πολιτισμό, τη ζωή, τον χρόνο, τη ματαιότητα, τη ματαιοδοξία και το αυτονόητο του καθενός… Είναι ο προσωπικός μου πολιτισμός και τίποτα παραπάνω. Δεν αξιώνω από κανέναν να τον υιοθετήσει.

Εσείς λειτουργείτε αυθόρμητα και παρορμητικά γενικά στη ζωή σας ή συνήθως το ξανασκέφτεστε πριν πάρετε μία απόφαση;

Εγώ λειτουργώ αυθόρμητα μέσα μου και έξω μου, αλλά, σε σχέση με τη δουλειά και το επαγγελματικό και το κοινωνικό σύνολο, πολλές φορές μπαίνω στη θέση των άλλων για να έχω την καλύτερη εικόνα μιας κατάστασης, ώστε να μην επαναλαμβάνονται λάθη που έγιναν στο παρελθόν.

Στο βιβλίο σας συμπεριλαμβάνονται προσωπικά σας βιώματα και εμπειρίες. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν ν’ αποτυπωθούν στο χαρτί;

Ήταν εύκολο, γιατί χρησιμοποιώ έναν άμεσο και κατανοητό, όπως μου λένε, τρόπο για να πω ακριβώς αυτά που θέλω να μοιραστώ με τους ανθρώπους που θέλω να επικοινωνήσω. Ήταν καιρό οι σκέψεις αυτές και άλλες τόσες ριζωμένες στο μυαλό μου και ήταν η διαδικασία της καταγραφής και της επεξεργασίας και σχεδίασης του βιβλίου αυτή που πήρε τον περισσότερο χρόνο… Χαίρομαι που το «Ξανασκέψου το!» είναι ένα βιβλίο που, όπως μου λένε, βοηθάει κόσμο και κατά κάποιον τρόπο ανοίγει τα μάτια σε έναν τομέα για τον οποίο ακούγονται πολλά, αυτόν της Τέχνης. Αποσαφηνίζει πράγματα και με τιμάει που με επιβραβεύουν συνάδελφοι. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό, εξίσου με την αναγνώριση του αναγνωστικού κοινού. Χαίρομαι πολύ που οι σκέψεις μου αυτές αποτυπώθηκαν σε χαρτί και που το βιβλίο έχει εξαιρετικό artwork – είναι ένα μικρό στολίδι! Ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό τις εκδόσεις Διόπτρα, που μου έδωσαν την πολυτέλεια να δημιουργήσω ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου!

Φυσικά, το βιβλίο περιέχει προσωπικές εμπειρίες και ερεθίσματα. Και, όπως συνηθίζω να λέω, αυτά που καταγράφω είναι καθαρά η γνώμη μου. Χαίρομαι που μου λένε ότι εκπροσωπείται και η γνώμη πολλών… Αυτό το κρίνει βέβαια ο αναγνώστης, κατανοώντας το περιεχόμενο… Πέρα όμως από την προσωπική εμπειρία, ακόμα κι ένας άνθρωπος που δεν ασχολείται επαγγελματικά με την τέχνη, αν παρατηρήσει όλα αυτά που περιγράφει το βιβλίο, αν δώσει στην καθημερινότητά του μία ευκαιρία για περαιτέρω σκέψη, θα καταλήξει πιθανόν σε διάφορα αποφθέγματα… Επίσης, στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν κάποια quotes που προέκυψαν από έναν δικό μου τρόπο παρατήρησης της πραγματικότητας – προσπαθώ να την τρολλάρω, όπως έκανα από παιδί…

Πώς ανακαλύπτουμε τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας; 

Αν μέσα σου σε τυραννάει η σκέψη που έχει σχέση με κάθε είδους έκφραση με πάθος, αν επιμένει και βρίσκεται ριζωμένη εκεί για καιρό, μάλλον τότε αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσεις για να είσαι ευτυχισμένος!

Θυμάστε την πρώτη σας εμφάνιση μπροστά σε κοινό; 

Ήμουν πάρα πάρα πολύ μικρός. Τη θυμάμαι σαν κάτι πολύ φυσιολογικό, έως και βαρετό. Έπρεπε να δώσω εξετάσεις στο ωδείο σε ηλικία πέντε ή έξι ετών. Πήγα και έπαιξα μία σονάτα του Μότσαρτ και έναν κανόνα του Μπαχ για δίσκαλο αρμόνιο –πολύ δύσκολα skills για εκείνη τη φάση– και μετά έφυγα και γυρίσαμε σπίτι μας! Οι αναμνήσεις είναι ανάμεικτες, γιατί, όσο μεγάλωνα και άρχιζαν οι δραστηριότητες να πληθαίνουν, μπορώ να θυμηθώ πολλές αφετηρίες σαν πρώτες φορές. Πρωτιά η Σπείρα Σπείρα. Πρωτιά φάνταζε μέσα μου, όταν εμφανιζόμασταν με την Πρωτοψάλτη, οι δυο μας σ’ όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πρωτιά ήταν όταν παίξαμε με την Ελεονώρα Ζουγανέλη. Πρωτιά έμοιαζε όταν έπαιξα μπροστά σε ξένο κοινό στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. Και ύστερα είναι και οι εμφανίσεις που έκανα σε Λονδίνο και Άμστερνταμ με τo «Cathedrals». Σαν πρωτιά μου φαίνεται όταν έπαιξα 11 ετών στη «Μελωδία της Ευτυχίας». Πρωτιά ήταν όταν εμφανίστηκα με τον Πάριο το 2009. Πρωτιά ήταν και πέρυσι, όταν εμφανίστηκα μόνος μου στο Faust πριν από την πανδημία. Κάθε φορά είναι και μια συνθήκη διαφορετική. Πάντα, όμως, στη σκηνή με συγκινεί ένας κοινός παρονομαστής. Η αλληλεπίδραση που έχεις σε πραγματικό χρόνο με το κοινό. Σε βάθος. Να διαβάζεις τις λέξεις μέσα από τα μάτια τους, να ξέρεις αν σε παρακολουθούν ή όχι. Όσο περισσότερα είναι τα χιλιόμετρα που κάνει κανείς, τόσο πιο διαφορετικά το αντιλαμβάνεται. Αλλιώς θυμάμαι τον εαυτό μου επί σκηνής όταν ήμουν, για παράδειγμα, έξι ετών και αλλιώς στα τριάντα πέντε… Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

Η καθημερινότητά σας τι περιλαμβάνει συνήθως;

Το default είναι ηρεμία, σκέψη, δράση… Μέσα σε όλα αυτά, χιλιάδες λεπτομέρειες κι άλλες τόσες μικρότερες σκέψεις, συνομιλίες, βόλτες, γέλια, συνειδητοποιήσεις, απαντήσεις, αυτοκριτική, ύπνος…

Τις κακές σας μέρες πώς τις διαχειρίζεστε και σε ποιες περιπτώσεις της ζωής σας, αισθανθήκατε πραγματικά πολύ ευτυχισμένος;

Ευτυχισμένος νιώθω κάθε φορά που σκέφτομαι συλλεκτικές στιγμές που έχω μέχρι τώρα ζήσει. Όταν σκέφτομαι αγαπημένα πρόσωπα και όταν αντιλαμβάνομαι απλά πράγματα, ότι, ας πούμε, μπορώ να δω τον ήλιο και να μυρίσω γύρω μου τι γίνεται… Τις κακές μέρες τις αντιμετωπίζω με υπομονή και ψυχραιμία.