«Είμαι ένας μαρμαροτεχνίτης συγγραφέας»: Ο Γιώργος Βιδάλης γράφει για τη νέα του νουβέλα «Πρόσω ανάποδα»

Ο τίτλος της νουβέλας μου, το «Πρόσω ανάποδα» υπονοεί την εγωπάθεια, την ασυνεννοησία, την αλληλοφαγωμάρα, τρία… σπορ στα οποία διαπρέπουμε εμείς οι Ελληνες μια ζωή. Κάπου στο βάθος και κάποιες ξεχασμένες αξίες που θα έπρεπε να τις θυμόμαστε και να τις διατηρούμε όπως η απλότητα, η αρχοντιά, η καλοσύνη.

Το βίωμα, η παρατήρηση και η φαντασία έπλασαν το βιβλίο μου με την τελευταία να έχει τον πρώτο λόγο.
Το κύριο ερέθισμα για να γραφτεί ήταν μια απρόοπτη συνάντηση. Δύο άγνωστοι μεταξύ τους άντρες και διαδοχικά πρώην να βρίσκονται ξαφνικά σε μια ταβέρνα και «οινοβαρείς» να κουβεντιάζουν για μια γοητευτική και προικισμένη γυναίκα που τους έκανε τη ζωή άνω κάτω.

Από σπόντα στη ζωή του βασικού ήρωα, που είναι υπεύθυνος δημοτικής βιβλιοθήκης, εμπλέκονται δύο ηλικιωμένα αδέλφια από την Τήνο (πολυταξιδεμένος και φιλοσοφημένος ο ένας, τυχοδιώκτης σ’Ευρώπη –Αμερική και αμετανόητος δονζουάν ο άλλος). Μέσα από αυτούς τους δύο τελείως αντίθετους χαρακτήρες προσπάθησα να περάσω μερικές σκέψεις για τρόπους ζωής και νοοτροπίες, αξίες και θεωρίες που χάθηκαν και χάνονται, για την Ελλάδα που ταξιδεύει σαν καρυδότσουφλο στο απέραντο πέλαγος του χρόνου, ιδίως από τα μέσα του 20ου αιώνα έως τις μέρες μας περίπου. Υπάρχει επίσης μια ερωτική ιστορία κι ένα έκτακτο ταξίδι στην Τήνο με τα τερτίπια της τύχης να καραδοκούν.

Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται το φθινόπωρο του 2018 με κάποια μικρά φλας μπακ στο παρελθόν σε μέρη όπως η Αλεξάνδρεια, το Αουσμπουργκ, η Νέα Υόρκη.

Τα βασικά μοτίβα του «Πρόσω ανάποδα» είναι οι ατυχίες και οι αναποδιές, η λαχτάρα του ερωτικού σμιξίματος, η ασυνεννοησία κι η εγωπάθεια. Επίσης η μοναχικότητα, που έχει γιγαντωθεί στις μέρες μας με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας (διαδίκτυο, κομπιούτερ, κινητά, κλπ). Ηρθαν καπάκι και τα δυόμισι χρόνια του κορονοϊού, που μας έκαναν το βίο αβίωτο.

Θεωρώ τον εαυτό μου μαρμαροτεχνίτη και όχι μαρμαρογλύπτη συγγραφέα. Κατάγομαι από το γνωστό χωριό της Τήνου, τον Πύργο, που έχει αυτή τη διπλή παράδοση. Γνωρίζω τις δυνάμεις μου, δεν έχει ψηλώσει ο νους μου. Είχα την τύχη να είμαι για 33 χρόνια στην καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, εφημερίδα της μεταπολίτευσης, την «Ελευθεροτυπία» ασχολούμενος με το πολιτιστικό ρεπορτάζ (θέατρο, λογοτεχνία, μουσική). Εχω ασκηθεί στη λιτή, κοφτή γραφή, μου πάει ιδιοσυγκρασιακά, όπως και στο να βλέπω τα πράγματα με χιούμορ και ευαισθησία.

Θεωρώ ότι ενυπάρχουν αυτά τα στοιχεία στη νουβέλα μου με την απαραίτητη λογοτεχνική πλοκή, ορισμένες μικροανατροπές, με εξομολογητική διάθεση και βιβλιοφιλικά αισθήματα. Μαστορεύω με τον τρόπο που μπορώ.
Ευελπιστώ ότι οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες (ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερο) θα «ταξιδέψουν» με τις διαδρομές, περιπέτειες και σκέψεις των προσώπων του βιβλίου μου. Κι ότι στο τέλος της ανάγνωσης θα τους μείνει μια γλυκόπικρη γεύση πικραμύγδαλου.