Άντζελα Ζιούτη: «Μην κολυμπάς τη νύχτα»

«Σκέψου, πως αν σου έμεναν μόνο πέντε μέρες ζωής, θα έκανες πράγματα που δεν κάνεις τώρα. Γιατί, όμως να περιμένεις να σου μείνουν μόνο πέντε μέρες ζωής;».

M’ αρέσει να γράφω. Διότι, η γραφή είναι απόλαυση. Τι είναι όμως πραγματικά η απόλαυση; Ο Επίκουρος είπε: «Όταν λοιπόν λέμε, ότι η απόλαυση είναι σκοπός, δεν αναφερόμαστε στην απόλαυση των άσωτων όπως νομίζουν εκείνοι που αγνοούν, ή απορρίπτουν ή παρερμηνεύουν, τη σκέψη μας, αλλά εννοούμε όλα εκείνα που βοηθάνε το σώμανα μην υποφέρει και την ψυχή να γαληνεύει.
Γιατί δεν είναι μόνο ούτε το φαγοπότι, ούτε το να απολαμβάνεις αγόρια και κορίτσια, ούτε όσα μπορεί να προσφέρει ένα πλούσιο γλέντι, που οδηγούν στη γλυκιά ζωή, αλλά είναι η νηφάλια σκέψη που εξερευνά τα αίτια κάθε μας επιλογής ή απόρριψης, με σκοπό να απομακρύνει τον θόρυβο με τον οποίο πλημμυρίζουν τις ψυχές μας τα συνήθως νομιζόμενα».

«Δεν ξέρω, ίσως να έχασε τις αισθήσεις του και να χάθηκε μέσα στο νερό. Ο σύζυγος μου αγαπούσε το νυχτερινό μπάνιο. Πάντα φοβόμουν γι’ αυτό. Πάντα του έλεγα, μην κολυμπάς τη νύχτα. Αλλά αυτός, ύστερα έκανε πάλι το δικό του».

Η γυναίκα που τα καταθέτει αυτά στον ανακριτή είναι η κεντρική μου ηρωίδα. Η Θεανώ Μοσχονά. Ασυμβίβαστη. Ή μάλλον υπάρχει κάτι με το οποίο συμβιβάζεται. Με τον παράδεισο. Τι είναι όμως ο παράδεισος; Ένας νοητικός τόπος, όπου απλά δεν ζητάς τίποτε άλλο.

Ο τίτλος βέβαια του νέου μου βιβλίου είναι και σημειολογικός. Ότι κολυμπάμε σε μία ηθική, κοινωνική και οικονομική νύχτα.

Με το όνομα Νυξ στην ελληνική μυθολογίαείναι γνωστή η θεότητα που προσωποποιούσε τη νύχτα. Είχε γεννηθεί από το χάος και ήταν μητέρα του ερέβους, του ύπνου και του θανάτου. Να λοιπόν γιατί μας φοβίζει όλους η νύχτα. Όμως, ναι. Τη νύχτα διαδέχεται πάντα η ημέρα. Σαν ένα συνεχές εκκρεμές της ύλης και του άυλου. Δεν είμαι αισιόδοξη. Ούτε απαισιόδοξη. Υπάρχει η πραγματικότητα που πρέπει να διορθώσουμε. Ή να αντέξουμε. Το ποτήρι δεν το βλέπω μισοάδειο. Ούτε μισογεμάτο. Το ποτήρι το σπάω. Επειδή, τα αποστήματα πρέπει να τα σπάμε.

M’ αρέσει να γράφω. Επειδή μιλάω. Για ότι συμβαίνει εντός μου. Και για ότι συμβαίνει τριγύρω μου. Για το τραγικό και το λυρικό. Για τις συναισθηματικές κατολισθήσεις και για τον ήλιο που μπαίνει έστω από τις χαραμάδες. Για τη φτώχεια και τον πλούτο. Μιλάω για μένα. Μιλάω για τον άλλον.

Κάποιος έχει πει ότι όταν μιλάς με τον Θεό είναι προσευχή. Όταν ο Θεός μιλάει μαζί σου είναι έμπνευση. Δεν υπάρχει λοιπόν μία λογική εξήγηση. Συχνά το ίδιο το υποσυνείδητο και οι καταγραφές του μας οδηγούν σε νέους δρόμους δημιουργίας.

Μέσα από τις ζωές των χαρακτήρων μου στις οποίες γίνομαι ο πλάστης και ο αφηγητής τους συνάμα αναδύονται κοινωνικά, οικονομικά και φιλοσοφικά θέματα. Βέβαια ο ερωτισμός, το μυστήριο και η έκπληξη συμπορεύονται μαζί συνθέτοντας έτσι την πλοκή.

Η Πελοπόννησος και πιο συγκεκριμένα ο νομός Αχαΐας διαθέτει ανεξάντλητη φύση, συναρπαστική ιστορία, ένα μοναδικό πολιτιστικό μωσαϊκό.Σε συνδυασμό μάλιστα με θεσμούς που φέρνουν στο προσκήνιο το σύγχρονο, πολιτιστικό πρόσωπο της Αχαΐας, αποκαλύπτεται ένας τόπος που παντρεύει αρμονικά το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον.

Για αυτό την επέλεξα και ως τον τόπο της δράσης. Όπως το επέλεξε και ο Γερμανός εμπορικός αντιπρόσωπος Γουσταύος Κλάους για να ανεγείρει την γνωστή ποτοποιία, και παρήγαγε το κρασί Μαυροδάφνη εξαιτίας μίας μελαχρινής πατρινής που αγάπησε αλλά πέθανε νωρίς.

«Δεν γνωρίζω ακόμα ποιο θα είναι το επόμενο μου βιβλίο. Είναι η δικήμου έκπληξη και το δικό μου αναπάντεχο που ίσωςμε περιμένει στη στροφή του δρόμου. Και όπως είπε ο σπουδαίος Γερμανός συγγραφέας Βόλφανγκ Γκαίτε:«Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μεγαλείο από το ξημέρωμα μίας μέρας». Και κάθε μέρα που ξυπνάω τη ζω με αυτοτέλεια και απολαμβάνω τα δώρα της. Ή όπως έχει γράψει ο αγαπημένος μου ποιητής Τάσος Λειβαδίτης: «Αυτά που δεν ζήσαμε. Αυτά μας ανήκουν». Η λογοτεχνία είναι για πάντα. Όπως και οι άνθρωποι είναι για πάντα».

Η Αντζελα Ζιούτη εμφανίστηκε στα γράμματα με τη συλλογή «Ο Θεός κατοικεί σε ουρανοξύστη, 31 ποιήματα της πόλης», Εκδόσεις Παρατηρητής 1999. Ακολούθησαν: «Η Αρχιτεκτονική των σιωπηλών ημερών», Ελληνικά Γράμματα, 2003, (ποίηση). «Ο
ήλιος στο πάτωμα», Φερενίκη, 2009 (μυθιστόρημα), «Ρίξε μαύρη πέτρα» (Θεατρικό έργο) 2015, «Ο άνθρωπος που μιλούσε με τα αγάλματα», Γαβριηλίδης, 2017 (ποίηση).

Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εχει εργαστεί στη Διαφήμιση, στην Εκπαίδευση και ως Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων σε μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Aρθρογραφεί στο Έθνος.