«Δεύτερες Ζωές» - Κατερίνα Σαμψώνα

Ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας Ε.Β. Χουάιτ είχε γράψει πως «τα πάντα στη ζωή είναι κάπου αλλού».

Αυτό πραγματεύεται, αλλά με ελληνικές συντεταγμένες, το βιβλίο της Κατερίνας Σαμψώνα από την Πάτρα και αντιλαμβάνεσαι ότι η πορεία στις ζωές των ανθρώπων δεν έχει ούτε διαβατήριο ούτε εθνικότητα. Ό,τι μπορεί να γίνει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα. Οι περιοχές και τα ονόματα αλλάζουν, αφού οι πεποιθήσεις μένουν ίδιες, ακόμα κι αν οι διαδρομές είναι διαφορετικές - όπως κι οι ζωές μας.

Οι «Δεύτερες ζωές» εστιάζουν σε ένα μείζον θέμα το οποίο θα συνεχίσει να μας απασχολεί και στο μέλλον: το τέλος κι η αρχή σε σταθμούς της ζωής μας, οι οποίοι άλλοτε είναι φωτεινοί από την ελπίδα κι άλλοτε στέκουν χορταριασμένοι, ποτισμένοι με πίκρα. Εδώ περιγράφεται το τέλος κι η αρχή σε μία εποχή κατά την οποία ο ρόλος της γυναίκας είναι περιορισμένος, με ηρωίδες -κυριολεκτικά- δυο γυναίκες οι οποίες κατορθώνουν να ξεχωρίσουν. Κανείς δεν τις προειδοποίησε, όμως, πως για αυτό θα πλήρωναν σκληρό αντίτιμο.

Να κάνω, όμως, τις συστάσεις… Κυρίες και κύριοι, από ‘δω η Μαριώ και η Ειρήνη - μάνα και κόρη. Μεταφερόμαστε στην Κεφαλονιά, στις αρχές του 20ού αιώνα. Η Μαριώ υποτάσσεται στην πίεση του πατέρα της, όπως οι περισσότερες γυναίκες στην εποχή της, και παντρεύεται. Και όπως στις περισσότερες των αντίστοιχων περιπτώσεων, ο γάμος της καταλήγει σε ναυάγιο κι έτσι ανοίγει ο δρόμος της επιστροφής, μαζί με την κόρη της Ειρήνη, στο πατρικό της.

Οι σταθμοί αλλάζουν, τα ταξίδια είναι διαφορετικά, στα οποία, υπό κανονικές συνθήκες, αλλάζουν ζωές. Πάμε Κέρκυρα, μετά Θεσσαλονίκη, ταξίδια γεμάτα έρωτες, απώλειες, ελπίδες, σχέδια, χρήμα, λουσμένα με διαφορετικές προτεραιότητες, πέρα και έξω από συμβάσεις και κοινωνικά δεδομένα. Στις αρχές του Εικοστού αιώνα, μην ξεχνιόμαστε, με όλη την έλλειψη παιδείας, τα σκουριασμένα μυαλά…

«Δεύτερες Ζωές», λοιπόν, με ανατροπές, νέες αρχές, με τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, σε ένα μυθιστόρημα το οποίο φωτίζει και, τελικά, καίει σάπιες πεποιθήσεις εποχών που φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας, με αντιλήψεις στρεβλές οι οποίες μένουν ακόμα ακμαίες -δυστυχώς- και τις οποίες -εν πολλοίς- ακόμη τις βλέπουμε να χαμογελάνε ανάμεσά μας. Με αυτό το μίζερο χαμόγελο που δεν δίνει ευκαιρία στις ζωές, πόσο μάλλον στις δεύτερες ζωές ή στις παράλληλες.

«Μικρούλα μου, είναι βάσανο ο έρωτας», αναφέρεται στο βιβλίο, στο κεφάλαιο «Παραδοχή». Πολλές φορές δε, πιθανώς αποτελείται από κομμάτια που δεν ενώνονται μεταξύ τους. Σαν κάποιες ζωές που έμειναν ασύνδετα παζλ, σαν κάποιες δεύτερες ζωές που γνώρισαν την προδοσία.

«Δεύτερες Ζωές» - Κατερίνα Σαμψώνα

Πάτρα: Εκδόσεις «Πικραμένος», 2018

272σ.· 23,5x14εκ.

ISBN 978-618-5342-12-8.