Χρυσηίδα Δηµουλίδου: Πρέπει να νιώθω ενοχές επειδή µε αγοράζουν οι αναγνώστες;

Οποιος θεωρεί ότι γράφω «ροζ» λογοτεχνία, δύο τινά συµβαίνουν: Είτε δεν µε έχει διαβάσει καθόλου είτε το κάνει εσκεµµένα, δηλώνει η συγγραφέας, σηµειώνοντας ότι στην αρχή στενοχωριόταν µε τα σχόλια, «τώρα, όµως, ό,τι και να πουν, µε αφήνει παγερά αδιάφορη», ενώ επισηµαίνει ότι θέλει να κάνει εκποµπή στην τηλεόραση, αν και έχει αρνηθεί να πάρει µέρος σε σόου όπως το «Dancing With The Stars»

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 10 λεπτά ┋

Η Χρυσηίδα Δημουλίδου επιμένει να γράφει «με το ένστικτο» ό,τι θα άρεσε και στην ίδια να διαβάσει και αρνείται πεισματικά να απομακρυνθεί από αυτό το μοτίβο. Είναι πολυγραφότατη, πάντα χαμογελαστή και ευγενική με ξεκάθαρες απόψεις. Έχει κατακτήσει όχι μόνο το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, αλλά και εκείνο πολλών χωρών αφού βιβλία της έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει σε πολλές γλώσσες με εξ ίσου μεγάλη επιτυχία.

Επειτα από δύο χρόνια απουσίας, η συγγραφέας επιστρέφει µε το µυθιστόρηµα «Ραγισµένο είδωλο» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το βιβλίο αυτό έχει µια περίεργη ιστορία. Αρχισε να γράφεται πριν από οκτώ χρόνια, το σταµάτησε γράφοντας µόνο 25 σελίδες, συνεχίζοντας µε άλλα µυθιστορήµατα, και το ολοκλήρωσε στην περίοδο της καραντίνας, όταν το ξαναθυµήθηκε και το «ξέθαψε» από τα κιτάπια της. Το 2012, η Χρυσηίδα Δηµουλίδου ήταν καλεσµένη από τον Στράτο Τζώρτζογλου σε µια θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε ο ίδιος. Εκεί ο ηθοποιός ερµήνευε έναν περιθωριοποιηµένο, underground ήρωα.

«Καθόµουν στην πρώτη σειρά και η απόσταση από την ισόγεια σκηνή, έτσι όπως ήταν διαµορφωµένος ο χώρος, ήταν ελάχιστη, τον είχα ακριβώς απέναντί µου και µπορούσα να δω κάθε έκφραση του παραµορφωµένου σχεδόν από το µακιγιάζ προσώπου του. Εντυπωσιασµένη από την ερµηνεία του, που πήγαινε κόντρα στην εξωτερική του εµφάνιση, γεννήθηκε στον νου µου ο δικός µου ήρωας, ένας κινηµατογραφικός ηθοποιός. Μέχρι να τελειώσει το έργο, είχα γράψει στη γραφοµηχανή του µυαλού µου το βιβλίο αυτό» περιγράφει η Χρυσηίδα Δημουλίδου στο «Εθνος της Κυριακής».

Παράλληλα, αν παρατηρήσει κάποιος την συγγραφική της πορεία, θα διαπιστώσει, ότι οι πρωταγωνιστές των τελευταίων βιβλίων της, είναι άντρες. «Τελευταία, οι ιστορίες με πρωταγωνιστές άνδρες, με εξιτάρουν περισσότερο, μια και οι περισσότερες γυναίκες συγγραφείς ασχολούνται με την γυναικεία πλευρά, που θεωρώ υπερκαταναλωμένη, αφήνοντας στην άκρη τους άνδρες, που σε κάποιες περιπτώσεις, παρουσιάζουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Κάθε φορά και, όσο μία ιστορία εξελίσσεται, ανακαλύπτω και αποκαλύπτω περισσότερα πράγματα για το αντρικό φύλο. Είναι λες και κάθονται μπροστά μου και μου αφηγούνται την ιστορία της ζωής τους. Τους μαθαίνω μέσα από τα βιβλία μου, ενώ τους έχω "γεννήσει" εγώ. Είναι κάπως περίεργο, όμως, είναι η αλήθεια».

Εχει χαρακτηριστεί «ροζ», έχουν γραφτεί αµφιλεγόµενα άρθρα για εκείνη και δεν θα µπορούσε να χαρακτηριστεί η αγαπηµένη των βιβλιοκριτικών. Τα βιβλία της, όµως, γίνονται ανάρπαστα µε την έκδοσή τους και όπως πολύ σωστά λέγεται: «Η επιτυχία δεν κρίνεται, αλλά αναλύεται». «Οποιος θεωρεί ότι γράφω “ροζ” λογοτεχνία, δύο τινά συµβαίνουν: Είτε δεν µε έχει διαβάσει καθόλου είτε το κάνει εσκεµµένα. Είµαι η µοναδική συγγραφέας που έχει ασχοληθεί µε κοινωνικά θέµατα για τα οποία δεν τόλµησε να µιλήσει κανείς. Εχω εκδώσει, επίσης, παιδικά παραµύθια και ποίηση. Αν όλο αυτό το έργο ονοµάζεται “ροζ”, τότε οι κριτικοί, που προσωπικά δεν τους παίρνω στα σοβαρά, να ξανακαθίσουν στα θρανία και να µάθουν από την αρχή ελληνικά. Φυσικά ο έρωτας κυριαρχεί σε κάθε βιβλίο, αλλά δεν είναι το ζητούµενο. Εµένα είτε θα µε λατρέψουν είτε θα µε µισήσουν θανάσιµα. Ωστόσο, αν τους ρωτήσεις γιατί µε αντιπαθούν, δεν έχουν να σου δώσουν καµία απάντηση.

Πίσω από τις αρνητικές κριτικές και τα ψεύτικα προφίλ πολλάκις κρύβονται ακόµη και συγγραφείς που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να εκδώσουν το έργο τους ή δεν µπορούν να κάνουν επιτυχίες, δηµιουργώντας “κλίκες” εναντίον µου σε βιβλιοµάδες στο Διαδίκτυο. Επίσης, είναι άνθρωποι που άκουσαν από κάποιους άλλους ότι είµαι ατάλαντη και ανόητη και το επαναλαµβάνουν χωρίς να ψάξουν περισσότερο. Είναι τα λεγόµενα “παπαγαλάκια”, δηλαδή ο εγκέφαλός τους δεν επεξεργάζεται την πληροφορία και ό,τι του δώσεις το επαναλαµβάνει, χωρίς καν να έχουν διαβάσει ένα βιβλίο µου ή έστω µια συνέντευξή µου. Στην αρχή είχα ενοχληθεί πολύ, το πήρα προσωπικά, στενοχωριόµουν µε τα σχόλια. Τώρα, όµως, ό,τι και να πουν µε αφήνει παγερά αδιάφορη, δεν σπαταλάω ούτε δευτερόλεπτο για να εµπλακώ σε τέτοιου είδους βρώµικα παιχνίδια. Τα θεωρώ χάσιµο χρόνου» λέει µε έντονο τόνο στη φωνή της.

Δεν απολογούμαι

Οπως η ίδια δηλώνει, όµως, κανείς δεν κοιτάζει από πού ξεκίνησε και πόσο κόπιασε, πόσες απογοητεύσεις γεύθηκε και πόση δύναµη χρειάστηκε για να συνεχίσει και να φτάσει εδώ όπου είναι σήµερα. «Εχω βγάλει αρκετά χρήµατα από τις πωλήσεις των βιβλίων µου, αφού έχουν πουληθεί δύο εκατοµµύρια αντίτυπα συνολικά στην 25χρόνη πορεία µου. Δεν θα το κρύψω ούτε θα απολογηθώ για την επιτυχία µου, αντίθετα δηλώνω υπερήφανη. Εάν κάποιοι στον χώρο δηλώνουν πως η συγγραφή δεν έχει κέρδη, ούτε µπορείς να ζήσεις από αυτήν, είναι επειδή δεν τους θέλει ο κόσµος. Δηλαδή θα πρέπει να νιώθω ενοχές επειδή µε αγοράζουν οι αναγνώστες;» επισηµαίνει.

Στη συνέχεια της κουβέντας µας τη ρωτάω αν θα ήταν θετική στο να παρουσιάσει κάποια εκποµπή στην τηλεόραση αλλά και αν της έχουν γίνει µέχρι στιγµής προτάσεις από µεγάλα κανάλια της χώρας. «Θα ήθελα να έκανα µια εκποµπή µε κοινωνικό περιεχόµενο. Να έρχεται ο καλεσµένος και να µιλάµε οι δυο µας. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ψυχολόγος για να δώσεις µία απάντηση στο πρόβληµα του άλλου, όταν έχεις ζήσει όπως εγώ, έχεις εµπειρίες και έχεις διαβάσει πολύ. Ανθρωποι που ασχολούνται µε αυτό το είδος της δηµοσιογραφίας µπορούν να κάνουν καλό, να δώσουν λύσεις σε προβλήµατα, ακόµη και να σώσουν ψυχές. Οι παρουσιαστές, αντί να βγαίνουν και να µας δείχνουν συνέχεια ρούχα, παπούτσια και προϊόντα οµορφιάς, θα έπρεπε να κάνουν κοινωνικές εκποµπές µε ικανούς δηµοσιογράφους. Γιατί υπάρχουν αξιόλογοι δηµοσιογράφοι που δυστυχώς τους κατευθύνει το σύστηµα και παρουσιάζονται ως αφελείς, ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο» υπογραµµίζει αρχικά η συγγραφέας και συµπληρώνει: «Ναι, έχω δεχτεί αρκετές προτάσεις από κανάλια για να πάρω µέρος σε σόου -Από το “Dancing With The Stars” µέχρι να πάω να τραγουδήσω-, αλλά είναι κάτι που δεν το σκέφτοµαι καθόλου, δεν µου πάει, θέλω να προσφέρω γνώσεις και λύσεις σε ανθρώπους που έχουν προβλήµατα, αυτό µου αρέσει και αυτό κάνω µέσω των βιβλίων µου».

Η Χρυσηίδα Δημουλίδου είναι από τις γυναίκες που δεν παντρεύτηκαν ποτέ, αλλά ούτε έκαναν και παιδί. Αραγε όσο περνούν τα χρόνια είναι µια απόφαση που έχει µετανιώσει; «Αν ήθελα να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια, θα το είχα κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Συνάντησα στον δρόµο µου αξιόλογους άνδρες που µε ήθελαν, αλλά όταν τα πράγµατα σοβάρευαν, εγώ έφευγα. Κάτι µάλλον µε τρόµαζε. Τους εξηγούσα ότι εγώ δεν είµαι για γάµο και δεσµεύσεις. Μοιάζω µε άνεµο, δεν ήθελα να τους κάνω δυστυχισµένους, άλλωστε το έβλεπαν και οι ίδιοι. Βέβαια, όσο περνάνε τα χρόνια θα ήθελα να είχα αποκτήσει ένα δικό µου παιδί. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό µου να “ζηλεύει” διάφορες φίλες ή συγγενείς µου που έχουν παιδιά και εγγόνια. Οσο µεγαλώνεις οι ανασφάλειες αυξάνονται, ειδικά σε θέµατα υγείας, και αν µου συµβεί κάτι δεν έχω κανέναν» µου απαντά µε παράπονο.

Στη συνέχεια, µου εκµυστηρεύεται ότι αν έγραφε τη βιογραφία της σε βιβλίο, θα βρισκόταν στην κορυφή της λίστας των best sellers για χρόνια µε όλα όσα έχει ζήσει. «Εχω κάνει πολλά πράγµατα στη ζωή µου. Από 16 ετών κρατάω ηµερολόγιο. Ο µόνος και µεγαλύτερος τρόµος µου είναι αν πάθω κάτι πού θα πάνε αυτά τα ηµερολόγια. Εκεί γράφεται όλη η ζωή µου. Καµιά φορά µάλιστα που τα διαβάζω, δεν πιστεύω ότι τα έχω κάνει εγώ όλα αυτά, η ζωή µου υπήρξε ένα πάρτι που σταµάτησε όταν άρχισα τη συγγραφή».

Στις µέρες της καραντίνας η Χρυσηίδα Δημουλίδου βρήκε χρόνο και έγραψε δύο βιβλία. Το ένα ήταν το «Ραγισµένο είδωλο» και το άλλο έχει τίτλο «Το παιχνίδι του νάνου», το οποίο είναι ένα αστυνοµικό µυθιστόρηµα και θα κυκλοφορήσει του χρόνου από τις εκδόσεις Ψυχογιός. «Η καραντίνα, σε προσωπικό επίπεδο, µου έκανε καλό. Στην αρχή, βέβαια, µε τρόµαξε, δεν ήξερα τι ήταν όλο αυτό, όµως τώρα βλέπω τη ζωή και τον κόσµο µε διαφορετικά µάτια και στόχος µου πλέον είναι να µάθω να αγαπώ και τους εχθρούς µου. Ανθρωποι που µου έκαναν κακό θα ήθελα να µπορώ να τους αγκαλιάσω και να τους πω ότι τους συγχωρώ για όλα. Οταν επιτέλους το καταφέρω αυτό, θα είµαι έτοιµη να παραδοθώ και να φύγω από αυτό τον κόσµο».