Ο Οίκος Gucci: Λάμψη από Φώσκολο και αναμνήσεις της Θείας από το Σικάγο

Είδαμε τον «Οίκο Gucci». Από να αρχίσουμε; Από την αίθουσα κατ’ αρχάς: Ο ένας κολλητά στον άλλον κι άσε τον κορονοϊό να περιπλανιέται εντός και εκτός κλειστών χώρων…
Βέβαια τα μέτρα είναι σαφή: Ποσοστό πληρότητας 100% σε αμιγείς χώρους εμβολιασμένων. Όμως είχαμε καλομάθει στις αρχές της σεζόν με δυο καθίσματα δεξιά κι αριστερά μας αδειανά, πράγμα που επέτρεπε να απλωθείς και να απολαύσεις την ταινία δίχως το συνεχές αναμάσημα του ποπ κορν από τους «διπλανούς» σου, χωρίς τη μυρουδιά της ποικιλίας λιωμένων τυριών και των νάτσος από τους πεινασμένους «πίσω» και – κυρίως αυτό – δίχως τα σαχλά σχόλια και τα χαχανητά εν μέσω συγκινητικών σκηνών από άτομα που μόλις είχαν δει ένα νέο βιντεάκι στο Tik Tok τους…

Μην σε παρασύρουν τα ονόματα

Και πάμε τώρα στα της ταινίααας: Ο τίτλος «House of Gucci», που θα πει Ο Οίκος των Γκούτσι. Μάλιστα. Βλέπεις σκηνοθέτη Ρίντλεϊ Σκοτ στην - λίγο πριν τη σήψη - ωριμότητά του, βλέπεις καστ με Αλ Πατσίνο, Lady Gaga, Ανταμ Ντράιβερ, Τζάρεντ Λέτο και Τζέρεμι Άιρονς. Ε, λες καλό θα είναι πρέπει να το δω.

Και πηγαίνεις στην κλειστή αίθουσα και στο δίωρο πάνω αρχίζεις και κοιτάζεις το ρολόι: «Πόσο να θέλει ακόμα;» ρωτάς κι εκεί η ταινία έχει χάσει ένα από τα πέντε αστέρια που θα της έβαζες αν ήταν άριστη.
Να πάμε στο σενάριο; Να πάμε. Η ιστορία του θρυλικού Οίκου «Gucci» και η περίοδος της παρακμής του μέχρι το ουσιαστικό κατακρήμνισμά του, στο βάραθρο των αμαρτιών του. Τα γεγονότα λίγο έως πολύ γνωστά: Το 1995 ο Μαουρίτσιο Γκούτσι δολοφονείται στα σκαλοπάτια των Γραφείων του από πληρωμένους μπράβους που καθοδήγησε η πρώην σύζυγος του. Ε, γύρω από αυτό το γεγονός, αλλά και τις ίντριγκες ανάμεσα στην Αγία Οικογένεια των Γκούτσι περιστρέφεται το σενάριο. Και πόσο να περιστραφεί πια επί σχεδόν δύο ώρες και 40 λεπτά; Στο τέλος είπαμε: «Άντε σκότωσέ τον να τελειώνουμε, να πάμε σπίτια μας»…

Μια κουρασμένη σκηνοθεσία

Πάμε τώρα στο κομβικό σημείο της ταινίας, στη σκηνοθεσία. Κουρασμένος ο Ρίντλεϊ Σκοτ! Από τα χρόνια; Από τη βαρεμάρα; Από την κρίση τρίτης ηλικίας; Πάντως κουρασμένος και κουραστικός! Μετά την ιστορία της απαγωγής του εγγονού του Πωλ Γκέτι («Όλα τα Λεφτά του Κόσμου» - 2017) καταπιάνεται με ακόμη ένα οικογενειακό δράμα του τύπου «συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες» και το αποδομεί με τον τρόπο του. Τι το κάνει; «Λάμψη» του Φώσκολου με μια εσάνς Χόλιγουντ και ένα παπούτσι Gucci…

Και η Θεία από το Σικάγο...

Κι εδώ να ρωτήσω κάτι ο πτωχός το πνεύμα θεατής: Προς τι το αξάν; Η προφορά της Γκάγκα την έκανε Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη; Και γιατί ο επίσης Ιταλός Μαουρίτσιο δεν είχε φλωρεντίνικη προφορά, αλλά καθαρά καλιφορνέζικη; Προς τι όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που βλέπαμε και ακούγαμε σε ταινίες ελληνικών παραγωγών με Γερμανούς στην κατοχή που είχαν μια γελοία προφορά και που και που πετούσαν κι ένα «ράους» ή ένα «παπίερ» ή «αχτούν» και όλοι πια καταλαβαίναμε ότι ήταν Γερμανοί από τη Μανγκουφάνα. Έτσι και στην ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ: Αξάν ιταλικό από πολλούς κι ανάμεσα στα αμερικάνικα να και ένα «αμόρε μίο» ή «μπράβα» και περιμένεις να ξεπεταχτεί κι «Θεία από το Σικάγο» με το «γουέλ» της να σπάσει πλάκα… Ή μιλάς ιταλικά ή κάνεις τον Αμερικάνο… Άλλο ένα αστέρι σβήνει από το πεντάστερο της απόλυτης βαθμολογίας!

Ε, όχι και για Όσκαρ Lady...

Και τώρα στις ερμηνείες των ηθοποιών. «Λέιντι Γκάγκα για Όσκαρ», διαβάζαμε όλο το καλοκαίρι και μόλις οι ειδικοί είδαν την ταινία είπαν τα πρώτα «ναι μεν, αλλά». Καλή η κυρία «Βad Romance», αλλά για Όσκαρ όχι. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: σε μια ταινιούλα σαν κι αυτή του Σκοτ, λογική η… ερμηνειούλα και της Γκάγκα. Όμως οι δυνατοί, πάντα δυνατοί παντού: Ο Αλ Πατσίνο είναι ο μοναδικός λόγος που θα σε προτρέπαμε να ρισκάρεις κορονοϊό και πλαϊνούς λαίμαργους ποπ κορνάτους για να δεις την ταινία. Τα δίνει ΟΛΑ! Ξεχωρίζει σαν τη μεγάλη πέτρα στο χιόνι. Ο Άνταμ Ντράιβερ; Όπως πάντα γλυκανάλατος και αδιάφορος. «Μωρέ ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής», θα ρωτήσεις μετά τρεις μέρες κι απάντηση δεν θα πάρεις. Κι αν ρωτήσεις πάλι «γιατί ηθοποιός αυτό το παλικάρι;» πάλι απάντηση δεν παίρνεις. Ο Τζάρετ Λέτο; Υπερβολικός! Και ο Τζέρεμι Άιρονς; Λιτός, απέριττος και to the point.

Ένα αστέρι και πολύ της είναι!

Πόσα αστέρια έμειναν για βαθμολογία; Τρία; Ε, βγάλτε ένα ακόμα για την πολύωρη ταλαιπωρία του θεατή που άρχισε να χασμουριέται από την π΄ρωτη ώρα και ένα για τις μέτριες και χωρίς χημεία μεταξύ τους ερμηνείες ( Ένας Πατσίνο δεν φέρνει τον βαθμό…) μας έμεινε ένα και παρ’ το «House of Gucci» να μην στο χρωστάμε. Κι όπου ξαναδούμε Ρίντλεϊ Σκοτ μακριά. Το ίδιο χάλι και χειρότερο ήταν και η «Τελευταία Μονομαχία». Δώσε μου ένα σπαθί να κόψω τις φλέβες μου ήταν. Κι ο τάλας ο Ρίντλεϊ έριξε το φταίξιμο στη νεολαία των Millenνials που δεν σηκώνουν τα μάτια από το κινητό για την παταγώδη αποτυχία της «Μονομαχίας» του. Να τα σηκώσουν τα μάτια, να δουν τι κύριε Σκοτ; Φλυαρίες ενός μωροφιλόδοξου; Κι εμείς τώρα περιμένουμε την επόμενη ταινία που «πρέπει» να δούμε….

Τέλος, να ξεκαθαρίσουμε (ξανά) κάτι σημαντικό: Όσες κριτικές ταινιών φέρουν την υπογραφή μας, δεν είναι προϊόν της ειδίκευσης μας στον χώρο της δημοσιογραφίας· είναι η κατάθεση εντυπώσεων και απλού σχολιασμού με την ιδιότητα του θεατή και όχι του κριτικού κινηματογράφου. Αυτά!