Τα απίθανα του Χόλιγουντ: 6 ταινίες τρόμου βασισμένες σε αληθινά γεγονότα που σε κάνουν να τρομάζεις πιο πολύ

Το Χόλιγουντ πάντα σε εκπλήσσει. Διαβάστε τώρα: 6 διάσημες ταινίες τρόμου βασίζονται σε αληθινά γεγονότα! Ποιες είναι αυτές; Σιγά σιγά…
Κάθεσαι αναπαυτικά στις καρέκλες με την πλαστική ψάθα στον θερινό τον κινηματογράφο, έχεις πλάι το αναψυκτικό και τα ποπ κορν σου, χαλαρώνεις περιμένοντας μια ταινία που σου είπαν ότι είναι καλή κι εκεί πάνω στους τίτλους της αρχής διαβάζεις: Το σενάριο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα…

Τώρα, έχεις πάει να δεις θρίλερ κατακαλόκαιρο, να σου ανέβει η αδρεναλίνη η πεσμένη από τον κορονοϊό και από αυτή την εικόνα που βλέπεις και διαβάζεις στην οθόνη, σφίγγεσαι… Γιατί;
Κατά τη γνώμη μας, όταν μια ταινία τρόμου βασίζεται σε κάποια αληθινή ιστορία, η ταινία γίνεται αυτόματα πολύ πιο τρομακτική ki από επαρχιακό νεκροταφείο τα μεσάνυχτα…

Είναι η αλήθεια ότι, δεν θέλουμε καν να πιστέψουμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει ψήγματα αλήθειας στις απολύτως τρομακτικές ταινίες στις οθόνες μας. Κι εδώ παρουσιάζουμε κάποιες από τις πιο τρομακτικές ταινίες του είδους, που βασίζονται σε ιστορικά γεγονότα. Την επόμενη φορά που θα δείτε αυτές τις ταινίες στο σπίτι σας, αφήστε για καλό και για κακό όλα τα φώτα αναμένα…

1. Εφιάλτης στο δρόμο με τις Λεύκες

Η σπονδυλωτή ταινία A Nightmare On Elm Street, που άρχισε το 1984 και συνεχίστηκε με Νο2, Νο3, Νο4, Νο5 και με Εφιάλτες λογής λογής μέχρι το remake του 2010, ακολουθεί μια ομάδα εφήβων που κατοικούν όλοι στον ίδιο δρόμο· ενώ κοιμούνται και ονειρεύονται, τα παιδιά, καταδιώκονται και δολοφονούνται από έναν παραμορφωμένο άνδρα τον θρυλικό πια Φρέντι Κρούγκερ. Αν και το σενάριο ακούγεται υπερβολικό και φρικιαστικό, είναι ακόμα πιο τρομακτικό να μάθεις ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Wes Craven έδωσε μια συνέντευξη το 2014 στην οποία παραδέχτηκε ότι εμπνεύστηκε την ταινία από ένα άρθρο που διάβασε στους L.A. Times κάπου στη δεκαετία του '80. Το άρθρο έγραφε για μια οικογένεια που επέζησε από τα Killing Fields στην Καμπότζη (Τα φονικά πεδία της Καμπότζης, όπου περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν και θάφτηκαν από το καθεστώς των Ερυθρών Χμερ) και διέφυγε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, το μικρότερο σε ηλικία αγόρι της οικογένειας εξακολουθούσε να στοιχειώνεται από εφιάλτες για όσα βίωσε στην Καμπότζη.

Σύμφωνα με τον Craven: «Το μικρό αγόρι, αποκάλυψε στους γονείς του ότι φοβόταν πως αν κοιμηθεί, θα τον έπιανε αυτό που τον κυνηγούσε, γι' αυτό προσπαθούσε τα βράδια να μένει ξύπνιος. Όταν τελικά αποκοιμήθηκε, οι γονείς του νόμιζαν ότι αυτή η κρίση είχε περάσει· τους ξύπνησαν κραυγές μέσα στη νύχτα και όταν έτρεξαν στο παιδί, εκείνο ήταν νεκρό. Είχε πέθανε από ανακοπή στη μέση ενός εφιάλτη. Αυτό το γεγονός που περιγράφτηκε από τον Τύπο ενέπνευσε τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο του «Εφιάλτης στο δρόμο με τις Λέυκες». Και δεν γυρίστηκε μόνο μία ταινία, αλλά ένας ολόκληρος… σιδηρόδρομος ανάλογων φιλμ.

2. To ορφανό

Ακόμα κι αν το φιλμ «Orphan» δεν βασιζόταν σε αληθινή ιστορία, θα ήταν από μόνη της μια εξαιρετικά τρομακτική ταινία. Τι μας αφηγείται; Ένα παντρεμένο ζευγάρι έχει «χάσει» το μωρό του και αποφασίζει να υιοθετήσει ένα εννιάχρονο κορίτσι. Ωστόσο, γίνεται γρήγορα αντιληπτό ότι η υιοθετημένη κόρη δεν είναι αυτή που φαινόταν αρχικά και όσο οι σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη γίνεται όλο και πιο απαίσια και βίαιη.

Αποδεικνύεται ότι το κορίτσι είναι στην πραγματικότητα μια 33χρονη γυναίκα που στη συνέχεια προσπαθεί να σκοτώσει τους θετούς γονείς της.
Η ταινία εμπνεύστηκε από την Barbora Skrlova, μια 33χρονη Τσεχοσλοβάκα που υποδυόταν έναν 13χρονο μαθητή (με το όνομα Αδάμ…) στη Νορβηγία, όταν έφυγε από μια οικογένεια όπου είχε κακοποιηθεί μαζί με τα άλλα παιδιά από τους γονείς της. Η Barbora Skrlova έπασχε από υποφυσιοπάθεια, μια πάθηση που παρουσιάζει μη φυσιολογική μείωση των ορμονών που εκκρίνονται από την υπόφυση, και που της επέτρεψε να μοιάζει με ένα κορίτσι 13 ετών ή ένα αγόρι της ίδιας ηλικίας…

Όμως η ταινία «Το Ορφανό» αντικατοπτρίζεται και σε μια άλλη υπόθεση που συνέβη τέσσερα χρόνια μετά την προβολή της, δηλαδή το 2013. Διαβάστε παρακάτω και ανατριχιάστε…
Ένα ζευγάρι από την Ιντιάνα, η Κριστίν και ο Μάικλ Μπάρνετ βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση με αυτή που παρουσιάζει η πλοκή του «Ορφανού», όταν υιοθέτησαν ένα εξάχρονο κορίτσι από την Ουκρανία, τη Νατάλια Γκρέις. Οι Μπάρνετ λένε ότι υιοθέτησαν τη Νατάλι - η οποία έπασχε από μια μορφή νανισμού γνωστή ως σπονδυλοεπιμεταφυσιακή δυσπλασία - από ένα κέντρο υιοθεσίας στη Φλόριντα το 2010. Είχε ουκρανικό πιστοποιητικό γέννησης, που έγραφε την ημερομηνία γέννησής της ως 4η Σεπτεμβρίου του 2003, γεγονός που την έκανε 6 ετών. Φέρεται ότι βρισκόταν στις ΗΠΑ για δύο χρόνια και η προηγούμενη θετή οικογένειά της την είχε εγκαταλείψει για «αγνωστούς λόγους».

Το σοκ στο μπάνιο...

Το ζευγάρι λέει ότι γρήγορα άρχισε να υποψιάζεται τη Νατάλια, με την Κριστίν να περιγράφει στην εφημερίδα Daily Mail ότι όταν την έκανε μπάνιο για πρώτη φορά, διαπίστωσε ότι η «6χρονη» είχε «ηβική τρίχα».
«Είχε περιόδους. Είχε δόντια ενηλίκων», είπε η Κριστίν, η οποία ισχυρίζεται ότι αφού η Νατάλια άρχισε να έχει βίαια συμπεριφορά - επιτέθηκε σε ένα αγοράκι, έσπρωξε την θετή μητέρα της σε έναν ηλεκτρικό φράχτη και απειλούσε ότι θα σκοτώσει - η οικογένεια ζήτησε ψυχιατρική βοήθεια. Αξιωματούχοι υγειονομικής περίθαλψης και μια κλινική θεραπεύτρια, που φρόντιζε τη Νατάλια, πίστευαν ότι ήταν ενήλικας που υποδυόταν το παιδί.

Το 2013, η οικογένεια οδήγησε τη Νατάλια σε ένα διαμέρισμα στο Λαφαγιέτ της Ιντιάνα, πλήρωσε το ενοίκιο της και την έθεσαν υπό την επίβλεψη υγειονομικής επιτροπής, ώστε να μπορεί να λάβει ψυχιατρική θεραπεία ως ενήλικας. Στη συνέχεια μετακόμισαν στον Καναδά και ούτε γύρισαν να κοιτάξουν πίσω τους. Σκεφτείτε τι είχαν βιώσει…

3. Annabelle

Οι κούκλες δεν είναι ζωντανές… σωστά; Εκτός αν μιλάμε μεταφορικά… Η ταινία του 2014 «Annabelle» δείχνει την πιο απαίσια εκδοχή της παιδικής κούκλας με ένα σενάριο που μοιάζει μ’ εκείνο του «Toy Story» με μια σημαντική διαφορά: αντί η Annabelle να είναι ένα χαρούμενο παιχνίδι που ζωντανεύει, όταν οι ιδιοκτήτες της δεν κοιτούν, είναι μια ανατριχιαστική κούκλα που κυριεύεται από έναν δαίμονα… Η ταινία ακολουθεί ένα ζευγάρι που αγοράζει μια vintage πορσελάνινη κούκλα για να υποδεχτεί το νέο τους μωρό, αλλά η κούκλα σύντομα γίνεται ένας δαίμονας.

Αν και οι χαρακτήρες της ταινίας και η ιστορία της Annabelle είναι όλα - σε μεγάλο βαθμό - προϊόντα μυθοπλασίας, η δαιμονισμένη κούκλα είναι εμπνευσμένη από γεγονότα της πραγματικής ζωής. Η πραγματική Annabelle είναι μια (υποτίθεται) στοιχειωμένη κούκλα, η Raggedy Ann (πάνινη κούκλα - χαρακτήρας που δημιουργήθηκε από τον αμερικανό συγγραφέα Johnny Gruelle (1880–1938) και που εμφανίστηκε σε μια σειρά βιβλίων) και στεγάζεται σε (ένα κλειστό πλέον) μουσείο αποκκρυφισμού που ανήκει σε ερευνητές παραφυσικών φαινομένων τον Ed και τη Lorraine Warren .

Σύμφωνα με το θρύλο, μια φοιτήτρια νοσηλευτικής έλαβε ως δώρο μια κούκλα Raggedy Ann από τη μητέρα της το 1970. Ωστόσο, η κούκλα άρχισε να εμφανίζει περίεργες συμπεριφορές και κάποτε αποκαλύφθηκε ότι η κούκλα κυριευόταν από το πνεύμα μιας νεκρής γυναίκα με το όνομα «Άναμπελ Χίγκινς». Η φοιτήτρια νοσηλευτικής και η συγκάτοικός της συνέχισαν να κρατούν την κούκλα στο διαμέρισμά τους μέχρι που άρχισαν να συμβαίνουν τρομακτικά περιστατικά. Τότε ήταν που ήρθε σε επαφή με τους Warrens οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι ένας δαίμονας είχε μπει στην κούκλα.
Σύμφωνα με τους Warrens, η πραγματική κούκλα Annabelle είναι υπεύθυνη για δύο απόπειρες δολοφονίας, ένα δυστύχημα και μια «σειρά μεταφυσικών δαιμονικών δραστηριοτήτων» σε βάθος χρόνου περισσότερο από 30 χρόνια. Ωστόσο, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η ιστορία της Annabelle είναι απλώς ένας αστικός μύθος. Στην πραγματικότητα, το 1963, ένα επεισόδιο της σειράς Twilight Zone προβλήθηκε με τίτλο «Living Doll». Μετά από αυτό το επεισόδιο, υπήρξε αύξηση στις αναφορές για υποτιθέμενα στοιχειωμένα παιχνίδια. Μην ξεχνάμε οι Αμερικανοί είναι επιρρεπείς στις μεταφυσικές ιστορίες, τις οποίες πιστεύουν σαν να ‘ταν αληθινές…

4. Ψυχώ

Ε, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι μία από τις πιο διάσημες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, το «Psycho» του 1960 βασίστηκε - περίπου - σε φόνους που διαπράχθηκαν από τον κατά συρροή δολοφόνο του Ουισκόνσιν, Εντ Γκέιν. Ο Γκέιν ήταν ερωτευμένος με τη μητέρα του, όπως ο δολοφόνος Νόρμαν Μπέιτς στο «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ
Η ταινία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο βιβλίο του Ρόμπερτ Μπλοκ του 1959, «Psycho».

Χωρίς να το γνωρίζει ο Μπλοκ, έγραψε την ιστορία που ήταν παρόμοια με την πραγματική ζωή του Γκέιν, μόλις 50 χιλιόμετρα μακριά από το μέρος όπου ζούσε ο δολοφόνος. Τα εγκλήματα και οι δολοφονίες του Γκέιν ήρθαν στη δημοσιότητα, λίγο πριν ολοκληρωθεί το μυθιστόρημα. Ο Μπλοκ σοκαρίστηκε με το πόσο πανομοιότυπες ήταν οι ενέργειες και κίνητρα του Μπέιτς στο βιβλίο με τις πραγματικές φρικαλεότητες του Γκέιν. Το «Ψυχώ» δεν είναι η μόνη ταινία τρόμου που εμπνεύστηκε από την απεχθή δράση του Εντ Γκέιν. Ο «Δολοφόνος με το Πριόνι», «Η Σιωπή των Αμνών» και « Ο Χασάπης του Μανχάταν» αντλούν την έμπνευση τους από τον Serial Killer Εντ Γκέιν.

5. Ο Εξορκιστής

Όπως το «Ψυχώ», έτσι και ο «Εξορκιστής» του 1973 δεν είναι μόνο μια από τις πιο διάσημες ταινίες τρόμου, αλλά και μια από τις πιο εβληματικές ταινίες όλων των εποχών· μάλιστα, προτάθηκε για 10 Όσκαρ το 1974! Η ταινία ακολουθεί τη ζωή μιας 12χρονης δαιμονισμένης και την προσπάθεια της μητέρας της να σώσει την ψυχή της επικαλούμενη τη βοήθεια δύο καθολικών ιερέων που της κάνουν εξορκισμό.

Η ταινία του 1973 βασίστηκε στο μυθιστόρημα του 1971, «The Exorcist» , γραμμένο από τον William Peter Blatty, ο οποίος άντλησε την έμπνευση του για το βιβλίο από ένα (υποτιθέμενο) πραγματικό γεγονός που συνέβη στην περιοχή της Ουάσιγκτον γύρω στο 1949. Ο Μπλάτι ήταν ένας 20χρονος αριστούχος Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Georgetown όταν το μάτι του «έπεσε» πάνω σε ένα άρθρο εφημερίδας που θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα. Δημοσιεύτηκε στην «Washington Post» και ήταν μια ιστορία για ένα 14χρονο αγόρι από το Mount Rainier του Μέριλαντ, το οποίο είχε απελευθερωθεί από μια – υποτιθέμενη - κυριαρχία δαιμόνων στο σώμα του με εξορκισμό που είχε γίνει από έναν καθολικό ιερέα.

Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του Μπλάτι, η ιδέα μιας ιστορίας με δαιμονισμένους τον κυριαρχούσε, μέχρι που έγραψε το βιβλίο του το 1971. Το 1993, ο ιστορικός και συγγραφέας Thomas B. Allen δημοσίευσε το βιβλίο Possessed: The True Story of an Exorcism, στο οποίο εντόπισε έναν από τους επιζώντες ιερείς που πραγματοποίησαν τον εξορκισμό του 1949 και από τον οποίο εμπνεύστηκε ο Μπλάτι. Χρησιμοποίησε επίσης ένα αντίγραφο του ημερολογίου άλλου ιερέα που εμπλεκόταν σε αυτή την υπόθεση. Σύμφωνα με τον Άλεν, το 14χρονο αγόρι έπαιζε με μια σανίδα Ouija (πίνακας πνευμάτων ή πίνακας ομιλίας με πνεύματα…), παρόμοια με το 12χρονο κορίτσι της ταινίας. Οι δύο ιερείς, που εμπλέκονται στην αληθινή ιστορία, έπρεπε να εκτελέσουν στην πραγματικότητα την ιεροτελεστία του εξορκισμού στο νεαρό αγόρι μεταξύ 20 και 30 φορές για να το απαλλάξουν από τους δαίμονες!

6. Τρόμος στο Άμιτιβιλ

Το «Amityville Horror» είναι μια ταινία τρόμου του 1979 που αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού που αγοράζει ένα στοιχειωμένο σπίτι, στο οποίο λαμβάνουν χώρα απερίγραπτα τρομακτικές παραφυσικές δραστηριότητες. Η ταινία του 1979 βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Jay Anson του 1977.
Ο Άνσον εμπνεύστηκε το βιβλίο του από ένα ανατριχιαστικό έγκλημα που συνέβη στην πραγματικότητα: Στις 13 Νοεμβρίου 1974, σε ένα σπίτι 40 χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Νέας Υόρκης, ο 23χρονος Ronald J. DeFeo Jr. σκότωσε ολόκληρη την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένων των δύο γονιών και των τεσσάρων αδερφών του, την ώρα που κοιμόντουσαν. Μόλις 13 μήνες αργότερα, το ακίνητο αγοράστηκε από την οικογένεια Lutz, αλλά όταν αυτοί άρχισαν να διαπιστώνουν ότι συμβαίνουν τρομακτικές παραφυσικές δραστηριότητες στο σπίτι, τράπηκαν σε φυγή, μετά μόλις 28 ημέρες από την είσοδό τους στο σπίτι!

Μερικές από τις μεταφυσικές δραστηριότητες που οι Lutz ισχυρίζονται ότι έχουν βιώσει περιλαμβάνουν το να βλέπουν πράσινη λάσπη να βγαίνει από τους τοίχους και τις κλειδαρότρυπες στο σπίτι, να μυρίζουν παράξενες οσμές στις πόρτες, να ακούν φωνές και ουρλιαχτά: «Βγες έξω!»… που τους ξυπνούσαν στις 03:15 κάθε πρωί, που ήταν περίπου η ώρα που είχαν γίνει οι φόνοι. Αν και πολλοί άνθρωποι αμφισβητούν την εγκυρότητα των ισχυρισμών των Lutz, η οικογένεια έκανε ένα τεστ σε ανιχνευτή ψεύδους για να αποδείξει την αλήθεια των όσων υποστήριζαν. Πέρασαν όλοι τους το τεστ!

Και μετά από αυτά επιλέξτε μια από τις ταινίες που σας παραθέσαμε πιο πάνω, καλέστε φίλους, ανάψτε όλα τα φώτα και αν κοιμηθείτε μετά μας ενημερώνετε… Καλή απόλαυση!