Οι ταινίες της εβδομάδας: Το κυνήγι του χρυσοθήρα

«Οι αδελφοί Σίστερς» («The Sisters Brothers») /Σκηνοθεσία: Ζακ Οντιάρ /***
Παίζουν: Τζον Σ. Ράιλι, Χοακίν Φίνιξ, Τζέικ Τζίλενχαλ, Ριζ Αχμέντ

Το 1850 στο Όρεγκον οι αδελφοί Τσάρλι και ο Ιλάι Σίστερς, επαγγελματίες δολοφόνοι, βρίσκονται στο κατόπι ενός χρυσοθήρα με μία μοναδική χημική πατέντα, για λογαριασμό του αφεντικού τους με το παρατσούκλι Commodore. Δεν είναι όμως οι μόνοι που έχουν αναλάβει αυτή την αποστολή καθώς ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ προπορεύεται συνεχώς της πορείας τους στέλνοντας ενοχλητικά γράμματα που υπαγορεύουν τι πρέπει να κάνουν.  Πρώτη αγγλόφωνη, αμερικανική παραγωγή για τον Γάλλο Ζακ Οντιάρ, αριστοτεχνικό δημιουργό σύγχρονων φιλμ νουάρ, υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας με το «Ένας προφήτης» (2009) και βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα για το κοινωνικό δράμα «Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα» (2015).

Ο Οντιάρ μεταφέρει την ομώνυμη, υποψήφια για βραβείο Μπούκερ, νουβέλα, του Πάτρικ Ντεβίτ, στην μεγάλη οθόνη χωρώντας την «κοενική» αντίληψη πάνω στην ανθρώπινη βλακεία και ματαιοδοξία στη σκηνοθεσία και το σενάριό του που συνυπογράφει με τον σταθερό συνεργάτη του Τομά Μπιντεγκέν («Les Cowboys»). Ακόμα και αν το επιμύθιο παραείναι μελωμένο σε σχέση με το υπόλοιπο φιλμ, το γουέστερν του έχει όλα τα υλικά του μυθικού είδους, δύο πρωταγωνιστές με τρομερή χημεία (Ράιλι - Φίνιξ) και  στοχάζεται με ρυθμό, διάχυτη μελαγχολία, ωμό ρεαλισμό αλλά και αυτοσαρκαστική τονικότητα πάνω στην μοναχικότητα των καβαλάρηδων του Φαρ Ουέστ, τη ζωή των απάτριδων κατακτητών της αμερικανικής ενδοχώρας, της κληρονομικής βίας και της γέννησης ενός βασισμένου στον υλισμό έθνους. (2018)

«Οι αγώνες μας» («Nos Batailles») / Σκηνοθεσία: Γκιζιόμ Σενέζ /***
Παίζουν: Ρομέν Ντιρίς, Λουσί Ντεμπέ, Λετισιά Ντος

Ο Ολιβιέ, οικογενειάρχης πατέρας δύο παιδιών και εργάτης συνδικαλιστής σε εργοστάσιο, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με την άδικη συμπεριφορά της διεύθυνσης απέναντι στους εργαζόμενους τους οποίους και προσπαθεί να υπερασπιστεί ως εκπρόσωπος τους. Σχεδόν απών από το σπίτι του λόγω της πολύωρης εργασίας του θα αναγκαστεί να αναμετρηθεί με όλα όσα έχει παραμελήσει όταν η Λορά, υπομονετική και στοργική μητέρα των δύο παιδιών του, τον εγκαταλείψει απροειδοποίητα. Ο Ολιβιέ έχει ξεχάσει να είναι πατέρας και σύζυγος θεωρώντας τις ιδιότητες αυτές ως δεδομένες σε  τούτο το επίκαιρων αντικατοπτρισμών και προβληματισμών οικογενειακό δράμα που στήνει γύρω από τον πρωταγωνιστή Ρομέν Ντιρίς, με σωστά ισορροπημένο χιούμορ, ο Βέλγος Γκιγιόμ Σενέζ έχοντας ως εφαλτήριο προσωπικά βιώματα.

Το σοκαριστικό κενό που αφήνει στην οικογένεια η μυστηριώδης αποχώρηση της μητέρας-συζύγου γίνεται και ο καταλύτης της δράσης σε ένα κοινωνικό φιλμ που τέμνει δύο κόσμους, αυτόν της εργασίας και αυτόν της οικογενειακής ζωής, καθώς η προσωπική διαμάχη συγκρούεται με την πολιτική στράτευση και οι καθημερινοί αγώνες με την ανάγκη της ουσιαστικής ανθρώπινης συμπόρευσης. Ένα πολυβραβευμένο οικουμενικό πορτρέτο του σύγχρονου εργαζόμενου που διαθέτει την άμεση, ζεστή κοινωνική ματιά του Κεν Λόουτς, τον γαλλικό βερμπαλισμό σε ελεγχόμενες δόσεις και τα οικεία σε κάθε θεατή, γερά ριζωμένα στη γη διλήμματα. (2018)

«Σκιά» («Shadow») /Σκηνοθεσία: Ζανγκ Γιμού / ***
Παίζουν: Τσάο Ντεγκ, Λι Σαν, Ράιαν Ζενγκ, Κιανγιάν Γουάνγκ, Τζινγκτσάν Γουάνγκ

Ο Ζανγκ Γιμού («Ιπτάμενα στιλέτα», «Ήρωας») ζωγραφίζει σε όμορφη δίχρωμη παλέτα, εμπνευσμένη από την κινεζική τεχνική της ζωγραφικής με μελάνι και το σύμβολο του Γιν-Γιανγκ, τη δική του επική εκδοχή στην ιστορία των Τριών Βασιλείων της Κίνας: δολοπλοκίες κάθε είδους στροβιλίζονται σε εξοντωτικούς (ανά στιγμές) ρυθμούς καθώς ένας κάποτε πανίσχυρος αλλά τώρα αναγκασμένος να ζει στη σκιά εξαιτίας της σωματικής του κατάπτωσης αρχιστράτηγος, εμπιστεύεται έναν σωσία του σε εξαιρετική φυσική κατάσταση προκειμένου να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο της προστασίας του βασιλείου Πέι.

Σε καλή φόρμα μετά το εφετζίδικο, κενό τερατο-υπερθέαμα του «Σινικού Τείχους» (2016) ο Γιμού παίρνει τον χρόνο του ξετυλίγοντας τον μίτο της πολιτικο-ερωτικής ίντριγκας στο παλάτι και τους βασικούς χαρακτήρες του παιχνιδιού. Στη συνέχεια ενορχηστρώνει με ζήλο άψογες αισθητικά επικο-λυρικές χορογραφίες πολεμικών τεχνών, αυτές που τον ανέδειξαν νούμερο ένα δεξιοτέχνη στο είδος. (2018) 

«Η χήρα» («Greta») / Σκηνοθεσία: Νιλ Τζόρνταν / ** 
Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Κλόε Γκρέις Μόρετζ, Μάικα Μονρόε

Μία ξεχασμένη τσάντα σε βαγόνι του μετρό γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει μία παράδοξη φιλία ανάμεσα στη νεαρή Φράνσις που δυσκολεύεται να αποδεχτεί τον θάνατο της μητέρας της και την πολύ μεγαλύτερή της, Γκρέτα, κάτοχο του χαμένου γυναικείου αξεσουάρ, που κάτω από το προσωπείο της μοναχικής χήρας και αποξενωμένης από την κόρη της μητέρας, κρύβει σατανικά μυστικά. Ειδήμων στην παραμυθένια…διαστρέβλωση μιας ευρείας γκάμας κοινωνικοπολιτικών θεμάτων, ο βραβευμένος με Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου Ιρλανδός δημιουργός Νιλ Τζόρνταν («Το παιχνίδι των λυγμών», «Μάικλ Κόλινς, ο επαναστάτης») ανατρέχει στη φόρμα των ψυχολογικών θρίλερ των 90s, περίπου πέντε χρόνια μετά το βαμπιρικό δράμα «Αιωνιότητα» (2012).

Οξύς εικονογράφος με απολαυστική παρακαταθήκη στο είδος της φαντασίας, ο ίδιος υποκύπτει εδώ στα επιφανειακά κλισέ του ψυχολογικού σοκ συνυπογράφοντας το σενάριο με τον Ρέι Ράιτ. Δείχνει όμως και αμήχανος απέναντι στην Ιζαμπέλ Ιπέρ που πότε πείθει ως επικίνδυνη δολοφόνος και πότε φλερτάρει με την αστειότητα σε μία από τις πολλές κινηματογραφικές εμφανίσεις της μετά την οσκαρική υποψηφιότητα για το «Εκείνη» (2016). Αρχικά πολλά υποσχόμενη αλλά βαθμιαία ελάχιστων εκπλήξεων η πλοκή γύρω από την εμμονή και την εξαπάτηση κουβαλά σκοτεινές φροϋδικές αναφορές, υφέρποντα ερωτισμό και ένα b-movie στιλιζάρισμα που δεν απογειώνεται συνολικά. (2018)

«Arctic»  / Σκηνοθεσία: Τζο Πένα / **
Παίζουν: Μαντς Μίκελσεν, Μαρία Θέλμα Σμαραντότιρ

Η αρχέγονη πάλη του ανθρώπου με τη φύση, όπως αυτή αποτυπώθηκε σε λογοτεχνικούς μύθους αλά «Ροβινσώνας Κρούσος» και κινηματογραφικές επαναπροσεγγίσεις βασισμένες ή όχι σε αληθινά γεγονότα επαναπροσεγγίζεται χωρίς να αποκτά ιδιαίτερες αλληγορικές διαστάσεις σε τούτη την ελαφρώς deja-vu περιπέτεια επιβίωσης του πρωτοεμφανιζόμενου Βραζιλιάνου Τζο Πένα.

Ο Πένα βασίζεται κυρίως στην σωματική εκφραστικότητα του Δανού Μαντς Μίκελσεν για να αφηγηθεί με την μίνιμουμ επεξεργασία τόσο στο διαλογικό μέρος του φιλμ όσο και στο σασπένς, το ηρωικό σθένος ενός εξερευνητή που μετά από την πτώση του μικρού αεροπλάνου στο οποίο επιβαίνει στην παγωμένη ισλανδική τούνδρα και τον τραυματισμό της πιλότου, πρέπει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα επιβιώσουν. (2018) 

«Το πάρκο των θαυμάτων» («Wonder Park») / Σκηνοθεσία: Τζος Απελμπάουμ 
H 8χρονη Τζουν διαθέτει οργιώδη φαντασία - το α και το ω του παιδικού ανιμέισον του Τζος Απελπάουμ. Το μυαλό της φτιάχνει ένα λούνα παρκ-υπερθέαμα για όλη την οικογένεια που καλείται να παρακολουθήσει την ιστορία ενός ορφανού κοριτσιού με πείσμα και αισιοδοξία. (2019)