Οσα ζήσαμε στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Συναρπαστικές πρεμιέρες, συγκινήσεις και η Μonica Bellucci σε τρελά κέφια

Αυλαία έριξε το 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και τα πιο όμορφα συναισθήματα σε συμμετέχοντες καλλιτέχνες, διοργανωτές και θεατές. Είδαμε ταινίες από κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά και από τη χώρα μας, με ματιές φρέσκιες και διαφορετικές. Σε μια περίοδο που το σινεμά ανανεώνεται και εξελίσσεται, η διοργάνωση άλλαξε φέτος τον τρόπο που απένειμε τα βραβεία της, πραγματοποιώντας την απονομή στην Αποθήκη Γ΄ και επιλέγοντας να πραγματοποιήσει την τελετή στο φως της ημέρας, μ' έναν πιο χαλαρό και παρεΐστικο χαρακτήρα. 

Μέσα σε δέκα μέρες, ζήσαμε συναρπαστικές πρεμιέρες, συναντήσαμε από κοντά τη Μόνικα Μπελούτσι, τον Αλεξάντερ Πέιν, τον Τζέρεμι Ποντέσουα, τον Νίκο Περάκη, αλλά και την αγαπημένη ερμηνεύτρια και κορυφαία δημιουργό, Χάρις Αλεξίου, η οποία υπήρξε ambassador της Αγοράς. «Το να βρίσκομαι δίπλα στη νέα γενιά και να προσφέρω τη στήριξή μου είναι μία από τις βασικές μου προτεραιότητες. Γι' αυτόν τον λόγο αποδέχτηκα την πρόκληση ν' αναλάβω τον ρόλο της ambassador, με την ελπίδα να φέρω στο προσκήνιο την τόσο σημαντική δουλειά που συντελείται στην Αγορά του φεστιβάλ. Εχω παρακολουθήσει όλες τις παρουσιάσεις των πρότζεκτ και έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι αποφάσισαν οι κριτικές επιτροπές. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μετρά στο τέλος είναι η εμπειρία, οι συνδέσεις και οι επαφές που γίνονται εδώ στη Θεσσαλονίκη» ανέφερε η Χάρις Αλεξίου. 

Ανάμεσα στα αφιερώματα που πραγματοποιήθηκαν, φέτος, δεν γινόταν να μην συμπεριληφθεί μια εκδήλωση για τη Μαίρη Χρονοπούλου, η οποία έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Η ταινία που επιλέχθηκε για να προβληθεί ήταν «Το παρελθόν μιας γυναίκας», ένα φιλμ που σπάνια βλέπουμε στη μικρή οθόνη. «Η Μαίρη Χρονοπούλου ήταν μια κυρία με το Κ κεφαλαίο, μια σαγηνευτική γυναίκα όπως είπε ο Ορέστης, με πολύ πλούσιο ταλέντο, ακαταμάχητη ομορφιά και θηλυκότητα, απαράμιλλο στυλ, με φινέτσα και πάνω απ’ όλα με ευθύ χαρακτήρα» σχολίασε ο εκπρόσωπος και υπεύθυνος επικοινωνίας της Finos Film, Στάθης Καμβασινός. Ειδική μνεία, επίσης, έγινε και στον ηθοποιό Σπύρο Φωκά, όταν προβλήθηκε η ταινία «Σόνια» (1980) του Τάκη Κανελλόπουλου, στην οποία ο ηθοποιός κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μόνικα Μπελούτσι: «Η Μαρία Κάλλας έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου»

Η Μόνικα Μπελούτσι, η οποία μαγνήτισε τα βλέμματα στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, έχει χαράξει μια μοναδική και σταθερή πορεία στον χώρο του κινηματογράφου. Με τη δημιουργία ζωντανών χαρακτήρων σε δεκάδες ταινίες, από κωμωδίες μέχρι δράματα και περιπέτειες, εισβάλλει στην ουσία των ρόλων της, αναδεικνύοντας κάθε λεπτομέρεια με εξαιρετική ευαισθησία. Η καριέρα της αντικατοπτρίζει ευφυΐα, γοητεία και ταλέντο, και η ίδια συνεχίζει ν' ακτινοβολεί μ' έναν μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο, καθιερώνοντας τη θέση της στην αιώνια λάμψη του κινηματογράφου.

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, η Μπελούτσι τιμήθηκε με τον «Χρυσό Αλέξανδρο» στην κατάμεστη αίθουσα του «Ολύμπιον» για το σύνολο της προσφοράς της στο σινεμά. Ανεβαίνοντας στο βήμα, η ηθοποιός δέχτηκε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα από το κοινό και η ίδια, συγκινημένη, ευχαρίστησε όλους τους παρευρισκόμενους: «Ευχαριστώ πολύ, ευχαριστώ το φανταστικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Νιώθω μεγάλη τιμή που παραλαμβάνω αυτό το βραβείο και είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη που βρίσκομαι στην Ελλάδα. Θέλω να εκφράσω την απέραντη ευγνωμοσύνη μου στην τεράστια καλλιτέχνη Μαρία Κάλλας, που έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου» δήλωσε και πρόσθεσε «Ευχαριστώ πολύ», μιλώντας στα ελληνικά, καθώς όπως έχει πει, η χώρα μας αποτελεί αγαπημένο της προορισμό. Μετά τη βράβευση της, προβλήθηκε η «Μαλένα» του Tζουζέπε Τορνατόρε μία από τις ταινίες που την καθιέρωσαν στον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Στη συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, νωρίτερα, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος στάθηκε στους παραλληλισμούς που μπορούν να γίνουν ανάμεσα στη Μαρία Κάλλας και τη Μόνικα Μπελούτσι, όπως τη διαχείριση της φήμης και της λατρείας από το κοινό, ρωτώντας παράλληλα πώς βίωσε την πρώτη της εμπειρία στη θεατρική σκηνή με την παράσταση «Μαρία Κάλλας, επιστολές και αναμνήσεις» που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία την περασμένη χρονιά στο Ηρώδειο και μεταφέρθηκε αργότερα στη μεγάλη οθόνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Δημολίτσα.

«Για να είμαι ειλικρινής αρχικά φοβόμουν, καθότι στο θέατρο η σχέση με το κοινό είναι διαφορετική, αφιλτράριστη, πιο άμεση, πιο ειλικρινής και δυνατή. Υποθέτω πως ο σκηνοθέτης Τομ Βολφ με επέλεξε και λόγω και της μεσογειακής εμφάνισης και καταγωγής μου. Ένα άλλο κοινό στοιχείο που μπορώ να εντοπίσω είναι ότι η Μαρία Κάλλας γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, έπειτα ήρθε στην Ελλάδα, έγινε σταρ στην Ιταλία και στη συνέχεια μετακόμισε στο Παρίσι. Όπου και να έζησε, όσο και να λατρεύτηκε από το κοινό, δεν έπαψε να νιώθει ξένη ή έστω φιλοξενούμενη σε έναν τόπο και αυτό είναι κάτι που μπορώ να συναισθανθώ».

Στη συνέχεια, σε ερώτηση του Γιώργου Κρασσακόπουλου σχετικά με το πώς διαχειρίζεται τη διαρκή προσοχή που λαμβάνει από τα ΜΜΕ και το κοινό, η Μόνικα Μπελούτσι απάντησε σχετικά: «Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω πως βρίσκομαι πάντα στο προσκήνιο, παρά μόνο όταν είμαι στη διαδικασία προώθησης μιας νέας ταινίας ή ενός νέου πρότζεκτ. Τις υπόλοιπες στιγμές, για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ να μένω στις σκιές. Στον συγκεκριμένο τομέα, διδάχτηκα πολλά από την Κάλλας, η οποία δεν ήταν απλώς μια θρυλική σοπράνο, αλλά μια θαρραλέα γυναίκα που βρήκε το θάρρος να ζήσει τη ζωή της σύμφωνα με τις επιθυμίες της, βρίσκοντας το κουράγιο να πάρει διαζύγιο σε μια εποχή που μια τέτοια κίνηση ήταν με κάθε τρόπο απαγορευμένη στην Ιταλία. Η Κάλλας ακολούθησε την καρδιά της έχοντας αρχικά θυσιάσει τα νιάτα της στον βωμό της τέχνης και του ταλέντου της. Σε μεγαλύτερη ηλικία, όταν γνώρισε τον Ωνάση, ανακάλυψε εκ νέου τη θηλυκότητά της, την οποία θέλησε να ζήσει στο έπακρο», ανέφερε χαρακτηριστικά, προτού κάνει μνεία στις ομοιότητες που συνδέουν τη Μαρία Κάλλας και την ηρωίδα που υποδύεται στη Μαλένα. «Το κοινό νήμα που ενώνει αυτές τις δύο ταινίες, παρόλο που απέχουν μεταξύ τους περίπου είκοσι χρόνια, είναι ότι έχουν στο επίκεντρό τους δύο γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Σε γενικές γραμμές, νιώθω τυχερή που ξεκίνησα την καριέρα μου στο σινεμά σε ηλικία 25 ετών και όχι νωρίτερα. Στη Μαλένα για παράδειγμα, υποδύομαι μια γυναίκα στα 27 της, ενώ εκείνη την εποχή ήμουν δέκα χρόνια μεγαλύτερη, σε τελική ανάλυση όμως αυτή είναι και η ομορφιά του σινεμά. Σε εκείνη την ηλικία, ήξερα πώς να προστατεύσω τον εαυτό μου, το ίδιο νιώθω πως ισχύει και για την κόρη μου, η οποία επίσης εργάζεται τόσο ως ηθοποιός όσο και ως μοντέλο» είπε.

«Δεν με απασχολεί η ηλικία μου»

Αμέσως μετά, απαντώντας σε ερώτηση για το αν της προκαλεί ανησυχία ο άγραφος νόμος της βιομηχανίας του κινηματογράφου που θέλει τους ηθοποιούς σε μεγαλύτερη ηλικία να δυσκολεύονται να βρουν ενδιαφέροντες ρόλους, δήλωσε πως είναι μάταιο να αντιμάχεσαι το πέρασμα του χρόνου. «Ειλικρινά δεν με απασχολεί η ηλικία μου, είναι μάταιο να παλεύεις ενάντια στον χρόνο, είναι απολύτως βέβαιο πως θα χάσεις. Θα έπρεπε να αισθανόμαστε τυχεροί που μεγαλώνουμε, ιδίως αν μας περιβάλλουν άνθρωποι που μας αγαπούν και τους αγαπάμε. Όσο και να ακούγεται κοινότυπο, τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω ζωντανή και να μη σκέφτομαι τον χρόνο που κυλά είναι η οικογένεια, οι φίλοι μου και το πάθος για τη δουλειά μου. Προσωπικά μιλώντας, νιώθω ευλογημένη που έχω την ευκαιρία μέσα από τη δουλειά μου να γνωρίσω ενδιαφέροντες νέους ανθρώπους και δημιουργούς. Την ίδια στιγμή, όσο μεγαλώνεις, αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που μετρά είναι η αληθινή ζωή. Πιστεύω πως τα όσα περάσαμε με την πανδημία, ανάγκασαν πολλούς από εμάς να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να αποδεχτούμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε».

Αμέσως μετά, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος αναφέρθηκε στις διαφορετικές πτυχές της καριέρας της Μόνικα Μπελούτσι, αλλά και στο πώς αντιμετωπίζει τις αλλαγές που έχουν επέλθει στο σύγχρονο κινηματογραφικό τοπίο, από την επέλαση του streaming μέχρι τη γέννηση του κινήματος του #MeToo. «Έχω συνεργαστεί τόσο με νέους και ανερχόμενους σκηνοθέτες όσο και με έμπειρους δημιουργούς, έχω πάρει μέρος τόσο σε blockbuster παραγωγές όσο και σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Στην πραγματικότητα, αυτό που απασχολεί είναι να μου μεταδώσει ένα πρότζεκτ πάθος και ενδιαφέρον, ορισμένες φορές μάλιστα είναι πολύ ευχάριστη η σκέψη πως η δική σου παρουσία ενδέχεται να βοηθήσει έναν νέο δημιουργό να προωθήσει το έργο του. Για παράδειγμα, τη βραδιά της παράστασης στο Ηρώδειο, σε αυτόν τον μαγικό χώρο, κάτω από φως του φεγγαριού και με συνοδεία αυτή την εκπληκτική ορχήστρα σε διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, ήξερα πως πρέπει να ανταποκριθώ, γιατί οι απαιτήσεις ήταν πολύ υψηλές. Δεν με απασχολεί το μέγεθος μιας παραγωγής, αλλά η δυνατότητα να μάθω καινούργια πράγματα τόσο ως ηθοποιός όσο και ως άνθρωπος», απάντησε αρχικά, προτού σταθεί στο πώς βιώνει και ερμηνεύει τις μεγάλες αλλαγές στο τοπίο της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

«Πλέον εισπράττουμε μεγαλύτερο σεβασμό ως γυναίκες»

Η Μόνικα Μπελούτσι, επίσης, αναφέρθηκε στις συνεργασίες με γυναίκες σκηνοθέτες, στη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κινηματογραφικό τοπίο, αλλά και στην πιθανότητα να περάσει πίσω από την κάμερα. «Η Ιζαμπέλ Ιπέρ είχε πει κάποτε πως κάθε γυναίκα ηθοποιός κρύβει μέσα της μια πριγκίπισσα, η οποία βγαίνει στην επιφάνεια με κάθε συναρπαστικό ρόλο. Ορισμένες φορές, λοιπόν, νιώθω ακριβώς έτσι, σαν να βγαίνει η πριγκίπισσα από μέσα μου. Έχω συνεργαστεί με σπουδαίες σκηνοθέτιδες, πολλές φορές νιώθω πως μπορώ να συνεννοηθώ με μια γυναίκα στο πλατό σχεδόν αυτόματα, μέσα από ένα βλέμμα. Σε μία από τις πρόσφατες δουλειές μου συνεργάστηκα με τη Μαρτζάν Σατραπί, σε μια σκοτεινή κωμωδία, όπου όλα κύλησαν ιδανικά. Πρόκειται για μια σκηνοθέτιδα που ενώ γνωρίζει με απόλυτη ακρίβεια τι θέλει να πετύχει, σου προσφέρει ελευθερία κινήσεων και τη δυνατότητα να αναπτύξεις τον χαρακτήρα με τον δικό σου ρυθμό και τρόπο. Από σεβασμό προς τη δουλειά μου, δεν θα τολμούσα να μεταπηδήσω στη σκηνοθεσία. Απολαμβάνω τη δουλειά του ηθοποιού και έχω ακόμη πολλά να μάθω. Συνολικά μιλώντας, είναι υπέροχο να βλέπεις γυναίκες στην εποχή μας να ενσαρκώνουν ρόλους που τις απεικονίζουν ως ολοκληρωμένες και ζωντανές προσωπικότητες, με πάθη και σεξουαλικότητα, και όχι ως χαρακτήρες περιχαρακωμένους σε συμβατικούς ρόλους. Παλαιότερα, ακόμη και μετά τα σαράντα, ήταν δύσκολο να βρεις ενδιαφέροντες ρόλους. Στην εποχή μας, για να μιλήσω για τα όσα ισχύουν στη Γαλλία όπου ζω, παρατηρεί κανείς πως ηθοποιοί όπως η Ναταλί Μπάιγ, η Σάρλοτ Ράμπλινγκ, η Ιζαμπέλ Ιπέρ και η Φανί Αρντάν εξακολουθούν να βρίσκονται στην κορυφογραμμή του σινεμά. Είμαι αισιόδοξη για τα όσα επιφυλάσσει το μέλλον γιατί έχουμε αλλάξει και εμείς ως γυναίκες, έχει αλλάξει η θέση μας στην κοινωνία. Πλέον εισπράττουμε μεγαλύτερο σεβασμό, έχουμε αποκτήσει αυτοσεβασμό, μιλάμε και ακουγόμαστε περισσότερο».

Κλείνοντας, η Μόνικα Μπελούτσι υπογράμμισε την αναγκαιότητα της προσαρμοστικότητας απέναντι στις αλλαγές που επιβάλλει η εποχή, διευκρινίζοντας παράλληλα πως το πάθος της για το σινεμά και την υποκριτική έχει παραμείνει αμετάβλητο. «Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε, παράγουμε και καταναλώνουμε εικόνες. Σε κάποιες στιγμές θα πρέπει να αποδεχτούμε πως ο κόσμος μεταβάλλεται και πιθανώς να μην είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τις αλλαγές που μεσολαβούν. Παρόλα αυτά, το δικό μου πάθος για το σινεμά δεν έχει αλλάξει. Με τα χρόνια απέκτησα φυσικά περισσότερη εμπειρία, διαμόρφωσα τη δική μου προσέγγιση και μέθοδο, αλλά κατά βάθος νιώθω πως δεν έχω αλλάξει καθόλου από την εποχή που έβλεπα τρεις ταινίες τη μέρα και ξεφύλλιζα με πάθος τα βιβλία με τις φωτογραφίες του Χέλμουτ Νιούτον. Η κινητήρια δύναμη μέσα μου εξακολουθεί να είναι η ίδια. Όσο για τη σκοτεινή αίθουσα, δεν θα πάψει ποτέ να διαθέτει μια δύναμη μυσταγωγική. Είναι όπως το είχε πει και ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Όταν βρισκόμαστε στην αίθουσα, παρακολουθούμε την ταινία με το κεφάλι και το βλέμμα στραμμένο προς τα πάνω. Σαν να αντικρίζουμε κάτι υψηλότερο και ονειρώδες, κάτι που μας υπερβαίνει» κατέληξε σχετικά, εισπράττοντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού.

Δείχνοντας τον δρόμο προς τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη

Για μια ακόμα χρονιά, το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιελάμβανε μια επιλογή ταινιών με LGBTQI+ θεματολογία, συνοδευόμενη από συζητήσεις που εξετάζουν την αγάπη, τον έρωτα, τον έμφυλο προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, καθώς επίσης και θέματα όπως οι φιλικές και ερωτικές σχέσεις, τα ταμπού και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο στη μεγάλη όσο και στη μικρή οθόνη. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης «Σειρές: Δείχνοντας τον δρόμο προς τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη», που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια των Agora Talks, ακούστηκαν διάφορες απόψεις. Ο παραγωγός Peter Carlton υπογράμμισε την ανάγκη να μην αντιμετωπίζουμε τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη ως κάτι περιθωριακό, αλλά ως μια επικρατούσα συνθήκη στην κοινωνία μας.

«Στη Μεγάλη Βρετανία, στον τομέα των οπτικοακουστικών παραγωγών συναντά κανείς ανθρώπους από ένα συγκεκριμένο ακαδημαϊκό και κοινωνικό περιβάλλον και υπόβαθρο. Οποιοσδήποτε δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή αυτομάτως πρέπει να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να καθιερωθεί στον χώρο», ανέφερε σχετικά. Μιλώντας για το "This is England", μια από τις ταινίες στις οποίες δούλεψε, τόνισε: «Είναι μια ταινία για τους skinheads στην Αγγλία, που περνάει κοινωνικά μηνύματα, αλλά δεν μιλάει αποκλειστικά, ούτε ευθέως, για αυτές τις θεματικές, αλλά θίγει ζητήματα ταυτότητας. Προσέλκυσε κοινό όχι γιατί θίγει κοινωνικά ζητήματα, αλλά γιατί είναι ενδιαφέρουσα. Δεν προσπαθώ να υποβιβάσω τη σημασία των κοινωνικών αυτών μηνυμάτων, αλλά πιστεύω πως κανείς δεν παρακολουθεί μια ταινία ή μια σειρά αποκλειστικά για ένα θέμα (κοινωνική τάξη, κοινωνική ταυτότητα, φυλετικές διακρίσεις). Δεν πρέπει να συμπυκνώσουμε όλη τη δομή ενός χαρακτήρα γύρω από τα μειονοτικά χαρακτηριστικά του, αλλά πρέπει με έναν τρόπο να τα φέρουμε στο προσκήνιο».

Βασίλης Κεκάτος: «Ο αδερφός του πατέρα μου ήταν queer»

Παράλληλα, ο δημιουργός της σειράς Milky Way, Βασίλης Κεκάτος, αποκάλυψε στη συζήτηση «Iconic Talks powered by Mastercard:  Η εξέλιξη, οι προκλήσεις και το μέλλον της αναπαράστασης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στον ελληνικό κινηματογράφο και την τηλεόραση» ότι, αν και δεν ανήκει ο ίδιος στον χώρο του queer, ήταν όμως ο αδερφός του πατέρα του, σε μια δύσκολη εποχή, τέλη '70s, αρχές '80s, σε μια σκληρή, πατριαρχική, λαϊκή οικογένεια μεταναστών από την Αυστραλία, που είχε επιστρέψει στην Αθήνα. «Δεν ήταν σπουδαγμένοι άνθρωποι, ο παππούς μου είχε μάθει απλώς να επιβιώνει. Κάποια στιγμή, ο Σπύρος, ο θείος μου, γύρισε και είπε σε ηλικία μόλις 16 ετών πως ο Ορέστης δεν είναι φίλος του, αλλά εραστής του. Σκεφτόμουν χρόνια τη σκηνή αυτή, σε ένα μικροαστικό σαλόνι στην Κυψέλη. Με τον πατέρα του δεν έπαιξαν μπουνιές, τον έστειλε στην Αυστραλία όμως, ίσως και να πίστευε πως το κάνει για καλό, για να ζήσει ο Σπύρος όπως ήθελε και να μην τον κυνηγάνε. Ο θείος μου κουβαλούσε το τραύμα αυτό όλη του τη ζωή, πέθανε νέος στα 49 του. Με έναν τρόπο, η Απόσταση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του. Η κηδεία του στην Κεφαλονιά έγινε με κλειστό φέρετρο, για λόγους καλαισθησίας, θέλαμε να τον θυμόμαστε ωραίο και υγιή. Θυμάμαι να με πιάνουν και να με ρωτάνε αν ο λόγος που δεν ανοίξαμε το φέρετρο ήταν επειδή τον είχαν μαχαιρώσει οι κακές παρέες. Οι γονείς μου δεν μου έκρυψαν ποτέ τη σεξουαλική ταυτότητα του θείου μου, με βοήθησε πολύ αυτό καθώς δεν μιλήσαμε ποτέ για "αποδοχή", αντιθέτως ήταν κάτι το αυτονόητο στο σπίτι μου» δήλωσε αρχικά.

«Υπάρχει πάντα μια καχυποψία από τον κόσμο, "γιατί γράφεις για το ένα και γιατί γράφεις για το άλλο", τη βαριέμαι αφόρητα αυτή τη συζήτηση. Από την πλευρά μου προσπαθώ να μην οικειοποιούμαι το τραύμα. Στην "Απόσταση" δεν μιλάω αποκλειστικά για αυτό το θέμα, αλλά για το φλερτ, που είναι παγκόσμιο. Ειπώθηκε κάποια στιγμή ότι αν η ταινία αυτή δεν ήταν για γκέι δεν θα είχε επιτυχία. Αφού η ταινία ήταν για γκέι, τι ακριβώς άλλο να έλεγε; Την εποχή εκείνη, το καλύτερο κομπλιμέντο για την ταινία έφτανε έως το “δεν σκεφτόμουν ότι είναι γκέι”» πρόσθεσε.

Ο Βασίλης Κεκάτος συνέχισε λέγοντας πόσο τυχερός ένιωθε που καθόταν εκείνη τη μέρα δίπλα στη Δήμητρα Παπαδοπούλου και πόσο εκτιμά τον χαρακτήρα που ενσάρκωσε ο Γιάννης Μπέζος στους «Απαράδεκτους»: «Για να υπάρξει ένας τέτοιος χαρακτήρας στους Απαράδεκτους έπρεπε να είναι αστείος. Ήταν λογικό τότε, αλλά και για πολλά χρόνια μετά, ότι ένας γκέι χαρακτήρας έπρεπε να είναι αστείος, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο σινεμά. Εναλλακτικά, θα μπορούσε να είναι ένας πολύ τραυματισμένος χαρακτήρας, που εμπνέει το στρέιτ κοινό να τον λυπηθεί. Το πιο αποδεκτό πλέον είναι αυτός που δεν φαίνεται και πολύ, που είναι αρρενωπός με μπάσα φωνή, γκέι μέχρι το σημείο που δεν θα ενοχλήσει τον θεατή». Επειτα, αναφέρθηκε στην προσπάθεια της δημιουργικής ομάδας του Milky Way να ξεφύγει από αυτή τη φόρμα και να δημιουργήσει έναν queer χαρακτήρα, όπως ο ίδιος θα ήθελε να είναι και όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες του τηλεθεατή.

Αργότερα, τον λόγο πήρε ο ταλαντούχος ηθοποιός Δημήτρης Τσίκλης, γνωστός από τον ρόλο που είχε στις «Άγριες Μέλισσες», απατώντας στην ερώτηση κατά πόσο πιστεύει ότι έχει αλλάξει σήμερα η εκπροσώπηση ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και πώς την εισπράττει το κοινό: «Οταν συναντήθηκα με τον Λευτέρη Χαρίτο, δέχτηκα τον ρόλο με τον όρο να μην είναι ο χαρακτήρας μου καρικατούρα, αλλά ένας άνθρωπος με ευαισθησίες που προκύπτουν από την προσωπικότητά του και όχι από τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Η σκηνή των φιλιών έχει συζητηθεί τόσο πολύ και είναι κατά βάση αστείο να βλέπεις την κοινωνία να σοκάρεται με δυο χείλη που αγγίζονται αλλά να μένει απαθής απέναντι στη βία. Ηθελα να αλλάξουμε το κεντρικό αφήγημα με το στρέιτ ζευγάρι, ν' ανοίξει ο δρόμος γι' άλλα αφηγήματα που περιλαμβάνουν την αυτοαγάπη, τις φιλίες, τα ομόφυλα ζευγάρια» σχολίασε αρχικά.

«Δεν είχα αντιληφθεί αρχικά τον αντίκτυπο, αλλά αφότου προβλήθηκε το φιλί κατάλαβα πόσο πίσω είμαστε ως κοινωνία. Η ζωή μου άλλαξε πολύ, αλλά εισέπραξα πολλή αγάπη, τόσο από τις Άγριες Μέλισσες όσο και από το Χελιδόνι, το θεατρικό που έκανα μετά. Υπήρξαν βέβαια και τα αρνητικά σχόλια, αλλά εκεί ήταν που κατάλαβα πόσο πρέπει να επιμείνουμε σε τέτοιου είδους παραγωγές και να μιλήσουμε για κάθε άνθρωπο που μάχεται να είναι ελεύθερος σε αυτόν τον κόσμο» πρόσθεσε.

Μία από τις ταινίες που συζητήθηκαν πολύ, με LGBTQI+ θεματολογία, ήταν τα «Περάσματα». Ο Αιρα Σακς κινηματογραφεί με τη γνώριμη, αφοπλιστική του αλήθεια την πολυπλοκότητα των σχέσεων, αναγνωρίζοντας την τρικυμιώδη φύση της επιθυμίας και κοιτάζοντας στα μάτια τις πιο ευάλωτες, αλλά και τοξικές πλευρές των ηρώων του. Από τις ελληνικές πρεμιέρες, η ταινία «Το Καλοκαίρι της Κάρμεν» του Ζαχαρία Μαυροειδή προκάλεσε το θερμό χειροκρότημα των θεατών κερδίζοντας το βραβείο Mermaid. «Τα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στην Ελλάδα έχουν διανύσει μεγάλο δρόμο την τελευταία δεκαετία, ωστόσο η μάχη για την ορατότητα είναι καθημερινή διαπραγμάτευση στη δουλειά, στην οικογένεια, στον διαχειριστή της πολυκατοικίας, στον ψιλικατζή. Νομίζω ότι αυτό το βραβείο συμβάλλει σε αυτή την ορατότητα, γιατί η ορατότητα δεν είναι τι κάνουμε στο κρεβάτι μας, είναι όλα τα υπόλοιπα» είπε ο σκηνοθέτης όταν παρέλαβε το βραβείο. 

Είδαμε πρώτοι τις «17 Κλωστές» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια

Στο πλαίσιο του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη, η ειδική προβολή των τριών πρώτων επεισοδίων της πολυαναμενόμενης σειράς «17 Κλωστές» της COSMOTE TV. Το σενάριο της νέας σειράς υπογράφουν οι Μιρέλλα Παπαοικονόμου και Κάτια Κισσονέργη, ενώ τη σκηνοθεσία ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Η σειρά βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και διαδραματίζεται την περίοδο 1906 - 1909 στα Κύθηρα. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Αντώνης, ένας φιλήσυχος τσαγκάρης που υποδύεται ο Πάνος Βλάχος. Ο Αντώνης είναι ένα αγαπητό πρόσωπο μέχρι τη στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με μία σοβαρή κατηγορία, με αποτέλεσμα η τοπική κοινωνία να τον εξωθήσει σε φυγή.

«Σε μια από τις σκηνές της δολοφονίας, από τα 15 άτομα που παίρνουν μέρος, φανταστείτε ότι τα 10 που θα δείτε είναι πραγματικοί απόγονοι θυμάτων. Ζήτησαν στη μνήμη και προς τιμήν των παππούδων τους να παίξουν στη σκηνή αυτή. Και, μάλιστα, μας είπαν και ιστορίες, τις οποίες δεν προλάβαμε να τις συμπεριλάβουμε γιατί ήταν πολύ αργά. Αλλά γενικά ήταν μια υπέροχη εμπειρία, μ' έναν κόσμο που μας βοήθησε πάρα πολύ» ανέφερε ο Σωτήρης Τσαφούλιας στο Q&A που ακολούθησε μετά το τέλος της προβολής των επεισοδίων. «Για αυτό είπαμε την ιστορία, για να μην ξαναγίνει. Γιατί θεωρώ ότι οι 17 κλωστές είναι πιο επίκαιρες από ποτέ» συμπλήρωσε.

Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, διαβάστηκε στους θεατές και ένα σημείωμα που έστειλε η σεναριογράφος Μιρέλλα Παπαοικονόμου. «Εντελώς καρμικά, οι 17 κλωστές είναι η 17η σειρά της τηλεοπτικής μου καριέρας. Δεκαεπτά υπέροχα ταξίδια, τα καλύτερα της ζωής μου, εμποτισμένα με την αγάπη και την αναγνώριση του κόσμου. Τα αγαπημένα μου Κύθηρα δεν βγάζουν μόνο εξαιρετικό λάδι, μέλι και λαδοπαξίμαδα, αλλά και εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς».

Χρυσός Αλέξανδρος στο «Animal» της Σοφίας Εξάρχου

Το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας - Χρυσός Αλέξανδρος «Θόδωρος Αγγελόπουλος» κέρδισε η ταινία «Animal» της Σοφίας Εξάρχου. «Είμαι πολύ χαρούμενη και συγκινημένη που παίρνω αυτό το βραβείο εδώ, στη Θεσσαλονίκη, στο πιο αγαπημένο μου φεστιβάλ στον κόσμο, εδώ που έρχομαι τόσα χρόνια για να βλέπω ταινίες και να μαθαίνω σινεμά, πριν καν τολμήσω να πω στον εαυτό μου ότι θέλω να κάνω κι εγώ ταινίες» ανέφερε η ίδια την ώρα που κρατούσε στα χέρια το βραβείο της.

Η επιτροπή εντυπωσιάστηκε από το «Animal» και από τη μη στερεοτυπική απεικόνιση ενός ελληνικού νησιού το καλοκαίρι, καθώς και των αθέατων καλλιτεχνών που βρίσκονται εκεί για να ψυχαγωγούν τους τουρίστες. Αυτή η πολυφωνική ταινία συμπυκνώνει το συναίσθημα του να βρίσκει κανείς την αίσθηση της οικογένειας, την αγάπη, μα πάνω απ’ όλα τη λύπη.

«Ηταν μια τεράστια περιπέτεια αυτή η ταινία, είχε απίστευτα πάνω-κάτω και πολλούς διαβολικούς ανθρώπους που προσπάθησαν να την εμποδίσουν, αλλά είχε και πάρα πολλά θετικά. Είχε όλη αυτή την ομάδα που είδατε στο Ολύμπιον και τη Σοφία Εξάρχου, που με αστείρευτη ενέργεια έφερε σε πέρας αυτό το τιτάνιο έργο. Θέλω, φυσικά, να τους ευχαριστήσω όλους. Η ταινία θα βγει στη διανομή τον Ιανουάριο και εύχομαι ν' αγκαλιαστεί από το κοινό όπως έγινε και εδώ» ανέφερε η παραγωγός της ταινίας, Μαρία Δρανδάκη. 

Βραβείο Σκηνοθεσίας – Αργυρός Αλέξανδρος
«Τhe feeling that the time for doing something has passed» της Τζοάνα Άρνοου. Το σκεπτικό της επιτροπής: Η κριτική επιτροπή εκτίμησε το χιούμορ και το στοιχείο του παραλόγου σε αυτή την γλυκόπικρη κωμωδία που έχει στο επίκεντρό της μια γυναίκα, το σώμα της και την έννοια της σεξουαλικότητας.

Το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας απονεμήθηκε εξ ημισείας στις: Δήμητρα Βλαγκοπούλου για την ταινία «Animal» της Σοφίας Εξάρχου και Τζοάνα Αρνοου για την ταινία «Τhe feeling that the time for doing something has passed».

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας
Κώστας Κορωναίος για την ερμηνεία του στην ταινία «Ο Τελευταίος Ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου

Βραβείο Σεναρίου
«Τα Χαμένα Αγόρια / The lost boys» του Ζενό Γκρατόν, Βέλγιο-Γαλλία, 2023

Βραβεία MEET THE NEIGHBORS+

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Χρυσός Αλέξανδρος «Μισέλ Δημόπουλος»
«Ama Gloria» της Μαρί Αματσουκελί, Γαλλία, 2023

Βραβείο Σκηνοθεσίας – Αργυρός Αλέξανδρος
«Σημειώσεις ενός καλοκαιριού / Notes on a summer» του Ντιέγκο Γιορέντε, Ισπανία, 2023

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας
Στη Μούνα Χάουα για την ερμηνεία της στην ταινία Inshallah a boy του Αμτζάντ Αλ Ρασίντ, Ιορδανία, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, 2023

Το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας απονεμήθηκε από τον Ναχουέλ Πέρες Μπισκαγιάρτ εξ ημισείας στους: Ρίτσαρντ Λανγκτον για την ερμηνεία του στην ταινία «We have never been modern» του Μάκιεϊ Χλούπατσεκ και Σομα Σαντορ για την ερμηνεία του στην ταινία «Without Air» της Καταλίν Μολντοβάι, Ουγγαρία, 2023

Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης
«Φόνισσα» της Εύας Νάθενα, Ελλάδα, 2023

Βραβεία FILM FORWARD

Χρυσός Αλέξανδρος
«Samsara» του Λόις Πατίνιο, Ισπανία, 2023

Αργυρός Αλέξανδρος,
Απονεμήθηκε εξ ημισείας στις ταινίες: «All dirt roada taste of salt» της Ρέιβεν Τζάκσον και «Η αυγή του ανθρώπου 3» του Εντουάρντο Γουίλιαμς

Βραβείο Immersive: All Aroound Cinema 

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – Χρυσός Αλέξανδρος Immersive All Around Cinema
«Finally me» του Μάρτσιο Σαλ, Βραζιλία, 2023 

Βραβείο Podcast

Βραβείο Καλύτερου Podcast
«Persistence of Memory» των Κόρτνι Χόουπ Θέροντ και Ρίανον Κιάρα Βον, ΗΠΑ, 2022

Ειδική Μνεία απονεμήθηκε από την Κατερίνα Μπακογιάννη στο podcast: «Όσο αντέξει, θα είμαι δίπλα!» των Δάφνης Ανέστη και Δανάης Δραγωνέα, Ελλάδα, 2023

Βραβείο Mermaid
«Το καλοκαίρι της Κάρμεν / The summer with Carmen» του Ζαχαρία Μαυροειδή, Ελλάδα, 2023

Αναλυτικά όλα τα βραβεία θα τα βρείτε εδώ.