Κατρίν Κορσινί: Η μάχη των γυναικών δεν έχει κερδηθεί ακόμη

Δυναμική σκηνοθέτις, προσανατολισμένη σε θέματα που τοποθετούν τη γυναίκα σε πρώτο πλάνο, η Κατρίν Κορσινί ήρθε στην Αθήνα στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου τον Μάρτιο με αφορμή την πρεμιέρα της δέκατης ταινίας της, «Μια αγάπη ανέφικτη», που προβάλλεται στις αίθουσες από την Seven Films.

Ένα μελόδραμα που διαπερνά τη Γαλλία του ’50 μέχρι το σήμερα, εστιασμένο στην κοινωνική χειραφέτηση της γυναίκας με πρωταγωνιστές τους Βιρζινί Εφιρά και τον Νιλς Σνάιντερ. Η ταινία κρύβει μέσα της έναν ανέφικτο έρωτα όπως και μια ανέφικτη οικογενειακή τριγωνική αγάπη…Μαζί ένα τραγικό γεγονός που σημάδεψε τη ζωή της Κριστίν Ανγκό, στο αυτοβιογραφικό μπεστ σέλερ της οποίας στηρίζεται το σενάριο, εγείροντας πολλά ερωτήματα, που όπως μας εξηγεί η Κορσινί, σχετίζονται άμεσα με το κοινωνικό στάτους της γυναίκας.

Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο βιβλίο της Κριστίν Ανγκό και θελήσατε να το μεταφέρετε στον κινηματογράφο;

«Η ζωή αυτής της γυναίκας με αναστάτωσε. Όταν τελείωσα το βιβλίο, έκλαιγα - κάτι που μου συμβαίνει σπάνια όταν διαβάζω. Με έκανε να σκεφτώ τη γενιά της μητέρας μου, της θείας μου, που πάντα περίμεναν έναν άντρα να τις σώσει ενώ η ζωή τους κουβαλούσε ένα ψέμα, ένα τραύμα. Ήταν η γενιά που υπέφερε από υποσχέσεις που δεν ευοδώνονταν. Συχνά αυτό επέφερε πόνο στις γυναίκες γιατί αναγκάζονταν να παντρευτούν ακόμα κι αν δεν υπήρχε έρωτας. Στο βιβλίο βρήκα ότι μπορούσα να τα διηγηθώ όλα αυτά καθώς και μια ευρύτερη ιστορία – θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε ένα ιστορικό φιλμ που αρχίζει στη δεκαετία του ’50 και φτάνει ως το σήμερα».

Με ποια κριτήρια επιλέξατε την Βιρζινί Εφιρά για τον πρώτο ρόλο;

«Η Βιρζινί ήταν εκείνη που με βρήκε μέσω του ατζέντη της. Ονειρευόταν να υποδυθεί τον ρόλο της μητέρας έχοντας διαβάσει το βιβλίο. Δεν την ήξερα καλά ως ηθοποιό δραμάτων γιατί γύριζε πολλές κομεντί οπότε της ζήτησα να δοκιμάσουμε να διαβάσουμε μαζί τον ρόλο όπως και κάναμε για μία ολόκληρη μέρα γυρίζοντας με την κάμερα μέχρι που έπεσε το σκοτάδι…Εκεί κατάλαβα ότι είναι εκπληκτική, πανέξυπνη, σεμνή και άγρια. Είχε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και την ποιότητα που ονειρευόμουν για τον χαρακτήρα. Όπως μου είπε, είχε πολλά προσωπικά κοινά στοιχεία με τη Ρασέλ».

Η ταινία θίγει τον φεμινισμό, τις ταξικές διαφορές, ακόμα και τον ρατσισμό, στη μεταπολεμική Γαλλία. Αν συγκρίνατε την εποχή που έζησε η Ρασέλ τη νεότητά της με την εποχή μας, ποιες διαπιστώσεις θα κάνατε ως προς τα θέματα αυτά σήμερα.

«Η ιστορία ξεκινάει 12 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Η χώρα είχε κοπεί στα δύο ανάμεσα στους συνεργάτες των Γερμανών και τους αντιστασιακούς, οπότε η αντισημιτική πλευρά της Γαλλίας ήταν παρούσα και αυτό εκπροσωπείται στη συμπεριφορά του Φιλίπ απέναντι στη Ρασέλ. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που εξακολουθεί να υφίσταται στη σημερινή Γαλλία.

Σε μία ανάγνωση του τελευταίου της βιβλίου η Κριστίν Λανγκό υπέστη αντισημιτικές απειλές. Είναι τρομερό γιατί αυτό το αντισημιτικό αίσθημα είναι παρόν σήμερα όπως και την εποχή του πολέμου. Η άνοδος του ακροδεξιού κόμματος στη Γαλλία, όμοια με την όξυνση της πολιτικής των άκρων και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παραπέμπει στο παρελθόν και προκαλεί φόβο και αγωνία ειδικά στις γυναίκες που βλέπουν να θίγονται δικαιώματά τους (ένα παράδειγμα είναι οι πρόσφατες διαμαρτυρίες κατά των αμβλώσεων). Οι γυναίκες πρέπει να αγωνίζονται πάντα για τη διαφύλαξη των κεκτημένων δικαιωμάτων τους. Είναι σαν μια μάχη που δεν έχει ακόμα κερδηθεί».

Αναπόφευκτα η ταινία σας φέρει μία ιδιαίτερη βαρύτητα στην εποχή του #MeToo αγγίζοντας μια ευρεία γκάμα φεμινιστικών θεμάτων. Το σινεμά αφυπνίζει την κοινωνική μας συνείδηση;

«Το πιστεύω αυτό απόλυτα. Η ταινία αφορά τη μοίρα μιας γυναίκας που ξεχωρίζει στην εποχή της και βλέπουμε πως πετυχαίνει τον στόχο της με τη λογική σκέψη χωρίς να γίνεται θύμα, να βγει από το χάος στο οποίο την έχει βυθίσει αυτός ο άνδρας. Αυτό είναι το δώρο που της κάνει η κόρη της, μεγαλωμένη από μια μητέρα που της έδωσε τη δυνατότητα να έχει υψηλά στάνταρ για τον εαυτό της. Είναι σημαντικό σήμερα οι γυναίκες να πετυχαίνουν στην καλλιτεχνική δημιουργία, σε υψηλές θέσεις στην πολιτική και σε οργανισμούς, ώστε να ακούγεται η γνώμη τους. Μια μάχη που όπως είπα, δεν είναι εύκολη και δεν έχει ακόμα κερδηθεί. Το μήνυμα αυτό υπογραμμίζεται μέσα από την ταινία».

Xρειάζεται συνεπώς να κρατάμε επαναστατική στάση;

«Ναι, έχουμε πολλούς λόγους για να είμαστε επαναστατικοί. Όλα τα κυβερνητικά πόστα, για παράδειγμα, ανήκουν σε άντρες. Οι γυναίκες κρατούν τους ρόλους των γραμματέων αν και είναι αυτές που κάνουν τη δουλειά χωρίς όμως να έχουν την ευθύνη των αποφάσεων. Κι αυτό υπάρχει εντυπωμένο στο θυμικό μιας κοινωνίας ακόμα πατριαρχικής και ιδιαίτερα μπερδεμένης στη στάση της απέναντι στον σεξισμό».