Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο σούπερ παιχνιδόκοσμος σε νέες περιπέτειες

«Toy Story 4» - Σκηνοθεσία: Τζος Κούλεϊ / ****
Με τις φωνές των: Τομ Χανκς, Τιμ Αλεν, Ανι Ποτς | (στα ελληνικά) Άλκη Κούρκουλου, Γιώργου Λιάντου, Μαρίας Πλακίδη, Φοίβου Ριμένα

Το τέταρτο μέρος της δημοφιλούς σειράς ταινιών καρτούν της Pixar μετά το «Toy Story 3» (2010), έχει τον καουμπόη Γούντι και την παλιοπαρέα του Μπαζ Λαϊτγίαρ και των υπολοίπων παιχνιδιών να βρίσκονται στο δωμάτιο της μικρούλας Μπόνι, χωρίς πλέον τον Αντι, που τα δώρισε φεύγοντας για το κολέγιο. Την πρώτη ημέρα της μικρής στο νηπιαγωγείο, ο Γούντι, παραπεταμένος από τη νέα του ιδιοκτήτρια αλλά με αίσθημα ευθύνης, την ενθαρρύνει πασάροντάς της ανακυκλώσιμα υλικά από τον σκουπιδοτενεκέ τα οποία και θα αποφέρουν μια αυτοκαταστροφική πλαστική κουταλοπιρουνο-χειροτεχνία, τον Φόρκι! Στην προσπάθεια του να τον διαπαιδαγωγήσει κατά τη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής, ο Γούντι κινδυνεύει σε μια αντικερί που όμως θα τον επανασυνδέσει με την αγαπημένη του, περιπετειώδη, πορσελάνινη Λόλα… Με το πανέξυπνο σενάριό του, τη συναρπαστική του σκηνοθεσία και τους εντυπωσιακά «ψαγμένους» χαρακτήρες του, το «Toy story» (1995) ήταν το πρώτο φιλμ που κατόρθωσε να μετατρέψει την «άψυχη» ψηφιακή τεχνική σε ολοζώντανη κινηματογραφική τέχνη.

Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά και η σειρά συνεχίζεται στον ίδιο αριστοτεχνικό καμβά έντασης και ευρηματικότητας, έχοντας καταστήσει το ψηφιακό σχέδιο αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης του σεναρίου. Νέοι χαρακτήρες εισάγονται εδώ σχεδιασμένοι σε μοτίβα απελευθερωτικού χιούμορ και φαντασίας, αρμονικά συμπορευόμενοι με τις ιδέες περί ενδυνάμωσης της ατομικότητας και της διαφορετικότητας. Η δράση έχει τόσο ρεαλιστική κινητικότητα, ρευστότητα και ενέργεια που τα κασκαντεριλίκια των παιχνιδιών στη μυστηριώδη, συναρπαστική αντικερί και το καλειδοσκοπικό λούνα παρκ θυμίζουν την άλλη κορυφαία στιγμή της Pixar, τον απίθανα λεπτοδουλεμένο «Ρατατούη» (2007). Το σενάριο, δε, βρίσκει πολλούς χαριτωμένους τρόπους να υπερθεματίσει πάνω στο ένστικτο του θανάτου, τον φόβο της αχρηστίας και τελικά της επιβίωσης. Πλούσιο σε συγκινήσεις για παιδιά κάθε ηλικίας (έξτρα ενισχυμένος εδώ ο ανιδιοτελής γονεϊκός χαρακτήρας του Γούντι), πολυεπίπεδο και διασκεδαστικά παιδαγωγικό, αθεράπευτα σινεφιλικό με διακριτές πινελιές θρίλερ, λεπτομερώς εικονογραφημένο, το «Toy Story 4» αγκαλιάζει με θέρμη τον παιχνιδόκοσμο κάθε προηγούμενης δεκαετίας επαναφέροντας τον με φρέσκια ματιά, αναμοχλεύοντας πάντα μέσα μας την παιδικότητα «στο άπειρο και ακόμα παραπέρα…». (2019)

«Η ευτυχία» («Le Bonheur») / Σκηνοθεσία: Ανιές Βαρντά / ****
Παίζουν: Ζαν-Κλοντ Ντρουότ, Κλερ Ντρουότ, Μαρί- Φρανς Μπογιέρ

Ο Φρανσουά, ξυλουργός στο επάγγελμα, ζει αγαπημένα με τη σύζυγό του Τερέζ, μοδίστρα κατ’ οίκον, και τα δύο μικρά παιδιά τους, σε ένα εργατικό προάστιο του Παρισιού, μοιράζοντας τις ηλιόλουστες καλοκαιρινές μέρες σε εξοχικές εξορμήσεις. Μέχρι που η καθημερινότητα του Φρανσουά μεταλλάσσεται καθώς γνωρίζει και ερωτεύεται με πάθος την Εμιλί, υπάλληλο ταχυδρομείου. Η Ανιές Βαρντά έφυγε φέτος από τη ζωή πλήρης ημερών. Η επανέκδοση της «Ευτυχίας», της τρίτης ταινίας της φιλμογραφίας της, μας δίνει την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε το διαχρονικό μοντέρνο έργο της, το πως είναι να προσεγγίζεις το σινεμά απελευθερωμένα, έξω από καλούπια. Εδώ η πρωτοπόρος της νουβέλ βαγκ, αντιμελοδραματική κι όμως κοφτερή σαν μαχαιριά, χωρά μέσα σε ιμπρεσιονιστικά πλάνα, υπαρξιακούς στοχασμούς για την ψευδαίσθηση του έρωτα και της μικροαστικής ευτυχίας ενώ πειραματίζεται με τα ανδρικά και γυναικεία πρότυπα στα επαναστατημένα ‘60s. Η ταινία πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1965 όπου και κέρδισε την Αργυρή Άρκτο. Στην Ελλάδα παρουσιάζεται πρώτη φορά στην ψηφιακά αποκαταστημένη της μορφή σε επιμέλεια της σκηνοθέτη. (1965)

«Ο έρωτας της Βιρτζίνια Γουλφ» («Vita & Virginia») / Σκηνοθεσία: Τσάνια Μπάτον / **,1/2
Παίζουν: Τζέμα Αρτερτον, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι

Στο Λονδίνο του 1920, η δημοφιλής συγγραφέας, μέλος της υψηλής κοινωνίας και διαβόητη για τα εξωσυζυγικά της τερτίπια Βίτα Σάκβιλ Γουέστ παθιάζεται με την θρυλική Βιρτζίνια Γουλφ, την οποία θα κατακτήσει σταδιακά εξωθώντας την σε αναμετρήσεις με τους δικούς της δαίμονες αλλά και στη συγγραφή ορισμένων εμβληματικών έργων της, όπως το «Ορλάντο» το οποίο και ενέπνευσε. Βασισμένη στην αλληλογραφία των δύο επώνυμων προσωπικοτήτων που σκανδάλισαν και κόντραραν τα ταμπού της εποχής με τον απαγορευμένο έρωτα τους όπως και στο θεατρικό πρωτότυπο σενάριο της Αϊλίν Ατκινς, προσέγγιση της σχέσης τους που φέρνει τον λόγο σε πρώτο πλάνο ενώ οι δύο πρωταγωνίστριες τον αποδίδουν παθιασμένα. Άλλο η θεατρικά στυλιζαρισμένη απόδοση στην κάμερα όμως και άλλο η γνήσια κινηματογραφική απόδοση της ιστορίας, με την πλάστιγγα της σκηνοθετικής προσέγγισης να γέρνει προβληματικά προς την πρώτη επιλογή ενώ η ηλεκτρονική μουσική υπογραμμίζει συνεχώς τον μοντερνισμό του εγχειρήματος. (2018)

«Μικρά Αθώα Ψέματα 2» («Nous Finirons Ensemble») / Σκηνοθεσία: Γκιγιόμ Κανέ /**1/2
Παίζουν: Φρανσουά Κλουζέ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ζιλ Λελούς, Μπενουά Μαζιμέλ

Αποφασισμένος να περάσει ένα μοναχικό σαββατοκύριακο στο εξοχικό του, κουβαλώντας προβλήματα που κρύβει, ο Μαξ έρχεται αντιμέτωπος με την ξαφνική επανεμφάνιση των φίλων του από τους οποίους είχε απομακρυνθεί, με αφορμή την έκπληξη που του οργανώνουν για τα 60^α του γενέθλια. Συνέχεια της εμπορικής επιτυχίας του 2010 δια της συγγραφικής πένας και της σκηνοθετικής ματιάς του Γκιγιόμ Κανέ με την αφρόκρεμα των Γάλλων σταρ να επιστρέφει σε ένα κωμικοτραγικό μπρα ντε φερ με τη μέση ηλικία που φαντάζει πιο «βαρύγδουπη» και ανολοκλήρωτη στην προσέγγιση των υπαρξιακών αναζητήσεων της σε σχέση με την πρώτη ταινία, παρά τις φιλότιμες ερμηνείες των πρωταγωνιστών. (2018)

«Κόκκινη έκλειψη» («Rojo») /Σκηνοθεσία: Μπέντζαμιν Ναϊσάτ

Παίζουν: Κλαούντιο Μαρτίνεζ Μπελ, Μάρα Μπεστέλι, Αλφρέντο Κάστρο

Τρίτη μεγάλου μήκους ταινία για τον Αργεντινό Ναϊσάτ που απολαμβάνει της αναγνώρισης του φεστιβαλικού κυκλώματος, με ένα τραγικωμικό αστυνομικό θρίλερ γύρω από τη σταδιακή αποδόμηση της ειδυλλιακής ζωής ενός πετυχημένου δικηγόρου στην επαρχία της Αργεντινής στα μέσα της δεκαετίας του ’70, που βρίσκεται μπλεγμένος σε μια απάτη. Αλληγορικών αποχρώσεων, φωτογραφίζει ευθέως την περίοδο των desaparecidos (αγνοουμένων) της αμείλικτης αργεντίνικης χούντας. (2018)

Επανεκδόσεις

Με νέες ψηφιακές κόπιες επαναπροβάλλονται στις αίθουσες οι «Άγριες φράουλες» (1957, Wild Strawberries *****) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν με τον θρυλικό Σουηδό σκηνοθέτη και ηθοποιό Βίκτορ Σιόστρομ στο ρόλο του ηλικιωμένου γιατρού που έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του, καθώς και το κλασικό κομψοτέχνημα του Λουκίνο Βισκόντι, «Θάνατος στη Βενετία» (1971, «Death In Venice» ****), διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του Τόμας Μαν με τον Ντερκ Μπόγκαρντ στο ρόλο του καταπονημένου συνθέτη που επιζητά την απομόνωση στο ιταλικό θέρετρο αλλά ερωτεύεται απελπισμένα έναν έφηβο. Στις αίθουσες ξανά και η πολιτική μαύρη κωμωδία «Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη« (1966, «Death Of A Bureaucrat») του Κουβανού Τομάς Γκουτιέρεζ Αλέα.