The midnight sky: Η νέα ταινία του Κλούνεϊ στο Netflix σε κάνει να λες καραντίνα και να κλαις

Δεν είμαστε λάτρεις του είδους των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, όμως από τη μια η καραντίνα, από την άλλη το «σπρώξιμο» της ταινίας: «Η καλύτερη του Κλούνεϊ το The midnight sky», είπαμε να τη δούμε μόλις «έπεσε» στην πλατφόρμα του Netflix.

Και την είδαμε και η πρώτη σκέψη που μας ήρθε στο νου, έτσι αυθόρμητα ήταν: «υπάρχουν και χειρότερα…». Χειρότερα όχι τόσο για την κατάσταση που βιώνουμε τόσους μήνες σε κλοιό Lockdown, όσο για κάποιες ταινίες… Λοιπόν, έχουμε δει και χειρότερες! Να όπως εκείνη με την Σάντρα Μπούλοκ, το «Gravity», που στο τέλος η πρωταγωνίστρια πέφτει από τον ουρανό σε μια λίμνη και επιστρέφει - όπως εμείς θα κάνουμε κάποτε… - στην κανονικότητα, στεγνή κι ανάλαφρη.

Διαβάστε ακόμα: Night Stalker: H ιστορία του serial killer που στοίχειωσε το Λος Άντζελες έρχεται στο Netflix

Στην ταινία, που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο γοητευτικός, κοντά στα 60 πια, Αμερικανός, καταλαβαίνουμε κάπου στη μέση της ότι η Γη έχει μολυνθεί από την… ματαιοδοξία των ανθρώπων και τα εγκλήματά τους κατά του περιβάλλοντος και ένα θανατικό (να όπως στις μέρες μας…) έχει απλωθεί παντού. Επίσης, κάπου στο τέλος της ταινίας, αντιλαμβανόμαστε ότι το κοριτσάκι που σέρνεται αμίλητο, αγέλαστο πλάι στον Κλούνεϊ, είναι δημιούργημα της φαντασίας του. Επίσης κάπου προς το τέλος καταλάβαμε ότι ο νέος επιστήμονας που εμφανίζεται εμβόλιμος σε τρεις τέσσερεις παρενθέσεις του φιλμ είναι ο Κλούνεϊ στα νιάτα του· λες και δεν μπορούσε να σκουρύνει λίγο το μαλλί και να παίξει τον εαυτό του κάποια χρόνια νεότερο… Τέλος πάντων επειδή όλα προς το τέλος τα καταλάβαμε, είπαμε «τι την είδαμε την αρχή;»

Άλλα μια ταινία αν δεν την πιάσεις από την αρχή έχεις χάσει… το τέλος. Ο πρωταγωνιστής λοιπόν, ο Κλούνεϊ, επιστήμονας αποφασίζει να μείνει πίσω σε μια ερευνητική βάση στους πάγους του Πόλου, όταν οι όλοι άλλοι τρέχουν να φύγουν. Να πάνε πού δεν μάθαμε. Αυτός, με μια σοβαρή ασθένεια που τον υποχρεώνει σε μεταγγίσεις αίματος κάθε τρεις και λίγο, παραμένει, βρίσκει ένα κοριτσάκι κρυμμένο που δεν ήθελε να φύγει (τάχα μου τάχα μου) και προσπαθεί να επικοινωνήσει με ένα διαστημόπλοιο που είχε ταξιδέψει για να κάνει αυτοψία σε έναν δορυφόρο του πλανήτη Δία που ομοιάζει με τη Γη, όπου σχεδιάζουν να πάνε οι άνθρωποι για να τον καταστρέψουν... στο μέλλον. Στο διαστημόπλοιο - άλλη παρωδία - επιστρέφουν περιχαρείς αφού πλάι στον Δία έχουν βρει τη νέα Γη, που μοιάζει με το Κολοράντο, όπως περιγράφουν εκστασιασμένοι (ο Κλούνεϊ δεν έχει δει τα Ζαγοροχώρια σίγουρα…).

Εξαιρετική σκηνή που θα ήθελε να έχει σκηνοθετήσει ο Μάρκος Σεφερλής, όταν το μισό πλήρωμα του σκάφους βγαίνει στο διάστημα (τι πρωτότυπο…) να επισκευάσει το ραντάρ και τις τηλεπικοινωνίες που χάλασαν από συγκρούσεις με διαστημικές πέτρες, υπό τους ήχους του τραγουδιού του Neil Diamond «Sweet Caroline». Η ταινία αναφέρεται στο έτος 2049 και το τραγούδι είναι του 1969. Ογδόντα χρόνια μετά… Diamonds are forever.

Ο πρωταγωνιστής πασχίζει να ενημερώσει τον μαύρο «Αδάμ» και τη λευκή «Εύα» να μην επιστρέψουν στη Γη και να γυρίσουν την πλώρη τους στο άστρο που ο ίδιος είχε ανακαλύψει και που εκεί θα γεννήσουν την καινούργια μιγάδα ανθρωπότητα, μακριά από κορονοϊούς, λιώσιμο των πάγων, μολύνσεις από κοιλαράδες επιχειρηματίες που λερώνουν ό,τι πιάνουν πάνω στη Γη…

Αυτά σε γενικές γραμμές με την ιστορία, το σενάριο δηλαδή, της ταινίας. Σκηνοθετικά καλή, από πλευράς παραγωγής άψογη, αλλά… Αλλά από κάπου έμπαζε αφέλεια, φλυαρία και, όχι επιστημονική αλλά, στείρα φαντασία… Το φωσκολικό φινάλε ήρθε και μας προσγείωσε στην αυστηρή κριτική: «Μα νομίζεις πως μόνο στην Ελλάδα γυρίζουμε μπούρδες;» Ε;

Κι όσοι πίστευαν ότι το «The midnight sky», θα σάρωνε Όσκαρ και Χρυσές Σφαίρες, ας ελπίζουν σε ένα Χρυσό Βατόμουρο και πολύ τους είναι!