Ο Τάκης Μόσχος της Γλυκιάς Συμμορίας, του Λαπαθιώτη και των σίριαλ

Ο 68χρονος ηθοποιός Τάκης Μόσχος, γνωστός από τη συμμετοχή του στη θρυλική ελληνική ταινία «Γλυκιά Συμμορία» στον ρόλο του «Αργύρη» και στο «Μετέωρο και Σκιά» του Τάκη Σπετσιώτη στον ρόλο του «Ναπολέων Λαπαθιώτη», νοσηλεύεται εδώ και μέρες σε δημόσιο νοσοκομείο, μετά από διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η κατάσταση της υγείας του γνωστού ηθοποιού είναι σοβαρή. «Ο Τάκης έχει καταφέρει να ξεπεράσει πολλές δύσκολες καταστάσεις στη ζωή του, δίνοντας μεγάλες μάχες. Ελπίζουμε και τώρα να βγει νικητής και να είναι κοντά μας πιο δυνατός», είχε δηλώσει την πρώτη στιγμή της νοσηλείας του άτομο από το περιβάλλον του ηθοποιού. Τα τελευταία νέα για την υγεία του δεν είναι ευχάριστα. Ο Τάκης Μόσχος βρίσκεται σε κώμα, μετά από σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων και χρειάζεται αίμα.

Στο παρελθόν, ο Τάκης Μόσχος είχε δημοσιοποιήσει το πρόβλημά του εθισμού του στα ναρκωτικά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η περιπέτεια που έζησε τον έσπρωξε να αλλάξει τη ζωή του, να φύγει από την Αθήνα και να ζήσει στη Σκόπελο. 

Η Γλυκιά Συμμορία του 1983, σε σενάριο και σκηνοθεσία Νίκου Νικολαΐδη, αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας ταινιών την οποία ο σκηνοθέτης ονόμασε «Τα χρόνια της χολέρας». Ο πρωτότυπος ελληνικός τίτλος είναι μια αναφορά στον ελληνικό τίτλο της ταινίας του 1969 του Σαμ Πέκινπα, «Η άγρια συμμορία», και τη μουσική της ταινίας έχει γράψει ο Γιώργος Χατζηνάσιος. Το 2006 ψηφίστηκε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, ως μια από τις δέκα καλύτερες ελληνικές ταινίες, κατακτώντας την 9η θέση. Η «Γλυκιά Συμμορία» το 1984, κυκλοφόρησε και σαν μυθιστόρημα, από τον δημιουργό της Νίκο Νικολαΐδη.

Σε συνέντευξη που έδωσε το 2012 ο αντισυμβατικός Τάκης Μόσχος μίλησε για την «Γλυκιά Συμμορία», το lifestyle, όσα ξόδεψε σε αυτή τη ζωή και όσα πολύτιμα κέρδισε:

Ζεις πια στη Σκόπελο. Σε αντιστάθμισμα της έντασης μιας προηγούμενης εποχής;
Καταρχάς για ποιον Τάκη θέλεις να μιλήσουμε; Τον προηγούμενο, τον παλιότερο; Ποιόν;

Υπάρχουν πολλοί;
Τουλάχιστον τρεις. Κι ο ένας συνυπήρχε με τον άλλον κατά εποχές. Η προηγούμενη κράτησε πολύ. Είχε πολύ ανησυχία, έκσταση, υπερβολή. Τώρα ζω στην Σκόπελο, με ησυχία, ηρεμία, αυτοσυγκέντρωση. Υπάρχει και μια ενδιάμεση γεμάτη αρρώστια, νοσοκομεία, ζητήματα ζωής και θανάτου. Πέρασα δύο χρόνια μ’ αυτά. Πρώτα χημειοθεραπείες, τις οποίες αποφάσισα να σταματήσω, μετά το φευγιό μου… Αλλά είμαι τυχερός, κι από αυτό γλίτωσα. Ή τουλάχιστον προς το παρόν.

Αυτό αλλάζει τον άνθρωπο συθέμελα…
Ναι, τον αλλάζει πάρα πολύ. Μου ήρθε εντελώς ξαφνικά και με βρήκε τελείως απροετοίμαστο. Καθώς τα τελευταία χρόνια δεν δούλευα συχνά, ήμουν άφραγκος. Αλλά λειτούργησε ένα ένστικτο και μια αυτοσυντήρηση και τη σκαπούλαρα κι από εκεί. Τα παράτησα όλα κι έφυγα στη βόρεια Εύβοια σε ένα φίλο, άραξα, και σιγά σιγά συνήλθα.

Ας μιλήσουμε για τον Τάκη της ανέμελης εποχής, της δόξας.
Δεν πέρασα καμία δόξα. Ένα χλωμό αστεράκι ήμουν. Ένα αντι-αστεράκι.

Εσύ ο ίδιος δεν επιδίωξες μια καριέρα πιο «σημαντική»;
Ακριβώς. Εξαρχής άλλωστε το είδα ως επάγγελμα, βιοποριστικά. Δεν αισθάνθηκα καλλιτέχνης, μου έλαχε στο δρόμο μου. Δεν το έχω σπουδάσει ή ονειρευτεί ποτέ. Ούτε κατά διάνοια. Είχα επιστρέψει μετά από δέκα χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών στη Γερμανία και βρέθηκα στην Αθήνα άφραγκος, άγνωστος, ανέστιος. Ήμουν Χαλκιδαίος και είχα σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήξερα κανέναν εδώ. Έμαθα για μια ταινία που γύριζε ο Κατακουζηνός και πήγα να δουλέψω για το μεροκάματο. Είχα μάθει από τη Γερμανία που έκανα το μοντέλο και έβγαζα γρήγορα και εύκολα λεφτά.

Μιλάς για τον Άγγελο. Μετά ήρθε η Γλυκιά συμμορία και ο Νικολαΐδης;
Κι αυτό πάλι τυχαία. Πήγα για μια ατάκα, μετά μου έδωσε κάτι μεγαλύτερο και τέλος έπαιξα το ρόλο που θα έπαιζε ο Ρέτσος. Από εκεί και πέρα άκουσα μερικά καλά λόγια και άνοιξε ο δρόμος. Είπα στον εαυτό μου «Τάκη, τώρα είσαι ηθοποιός».

Οι ταινίες του Νικολαΐδη τελικά αντικατόπτριζαν τα '80s ;
Νομίζω ότι οι ταινίες του Νικολαΐδη είναι λίγο άχρονες. Είναι τα βίτσια, τα πάθη  και οι εμμονές του ίδιου. Δηλαδή ενός ανθρώπου του ’60. Ήταν ροκ ο Νικολαΐδης.

Η Γλυκιά συμμορία δείχνει ένα απενοχοποιημένο στιλ ζωής που μόλις ξεκινούσε τότε. Το ζούσατε ως γενιά και στην πραγματικότητα;
Μερικά πράγματα εγώ τα είχα ζήσει ως φοιτητής στη Γερμανία. Είχα κλέψει σούπερ μάρκετ, που μετά το κάναμε στη Γλυκιά συμμορία, είχα κάνει ζωή κοινοβίου για πολλά χρόνια με άλλους όμοιους ή και ανόμοιούς μου συμβιώνοντας στο ίδιο σπίτι, και γενικά δεν τα είχα καλά με το κατεστημένο. Ίσως γιατί είχα πατέρα μπάτσο και είχα μια απέχθεια για την εξουσία. 

Πάντως η ταινία έχει καταγραφεί ως έκφραση μιας underground Αθήνας.
Ακριβώς. Ένα ειλικρινές underground, που δεν ντρεπόταν να δείξει ακόμα και πιο βιτσιόζικα ήθη. Λίγο πιο φρικιάρικες καταστάσεις, που για την Ελλάδα ηχούσαν σχεδόν εξωπραγματικές. Άλλο αν τα πράγματα πήγαν αλλού.

Ήταν όμως η αρχή…
Με άλλη μορφή, για άλλους λόγους και από άλλους δρόμους. Μια ψυχωτική εποχή. Μια ψύχωση που πλέον έχει μπει σε κάθε σπίτι, και δεν είναι μόνο κάποιων ομάδων και ιδιαζόντων ανθρώπων.

Μετά από λίγο ήρθε το lifestyle. Δεν νιώθεις ότι σας «έκλεψε» την ελευθεριότητα;
Όχι μόνο. Αλλοίωσε τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Έζησα κι εγώ το lifestyle. Πήγαινα κάθε βράδυ στο Εργοστάσιο φορώντας παπιγιόν, ενώ συγχρόνως ζούσα στα Εξάρχεια με άλλου τύπου παρέες. Παράλληλα κατέβαινα και στην Ομόνοια…

Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν πρόβλημα;
Ίσα ίσα που πολλά που έκανα πριν αρχίσουν να με αναγνωρίζουν, εντάθηκαν. Είπα, δεν θα μπω σε καλούπια επειδή με αναγνωρίζουν.

Πρόλαβες να καβαλήσεις το καλάμι;
Βέβαια. Είχα μια υπεροψία. Όταν ακούς μόνο καλά λόγια, σου την πέφτουν γκόμενες και γκόμενοι, τι περιμένεις; Μέχρι που ξέφυγα και έπεσα βαθιά στα ναρκωτικά. Τώρα, όλα αυτά είναι πολύ μακρινά.

Σου έχουν μείνει απωθημένα;
Όχι. Είμαι πολύ τυχερός και πολύ ευχαριστημένος. Έχω κάνει φοβερά λάθη, κούρασα τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Ξόδεψα χρήματα, υγεία, τύχη.  Αλλά ίσως έπρεπε γιατί τώρα μ’ αγαπάω πάρα πολύ και με προσέχω και με σέβομαι.  

Συνέντευξη Χρήστος Παρίδης 
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΗΟΜΜΕ Ιουνίου 2012 της εφημερίδας Έθνος της Κυριακής 
Αναδημοσίευση lifo.gr.