Μία κινηματογραφική έκθεση: Τα ποπ χρώµατα του Αλµοδόβαρ

Η τέχνη του κιτς και η ποπ αρτ αποθεώθηκαν κυριολεκτικά στην κινηµατογραφία του Πέδρο Αλµοδόβαρ. Και ασφαλώς η σκηνοθετική του µατιά, αλλά και η αισθητική του, ξεχωριστή εξαρχής, ικανή να δηµιουργεί ιδιόρρυθµους χαρακτήρες -συχνά µε εξτραβαγκάν κοστούµια, παπούτσια και κόµµωση- περιφερόµενους σε σκηνικά µε εκτυφλωτικά χρώµατα, είναι άµεσα αναγνωρίσιµη. Τόσο αναγνωρίσιµη που θα µπορούσε κανείς να στοιχηµατίσει για την ταυτότητα του δηµιουργού ακόµα και αν το έργο δεν ήταν κινηµατογραφικό; Μα ναι. Η παράλληλη ενασχόληση του διάσηµου Ισπανού µε τη φωτογραφία έχει ασφαλώς κοινά χαρακτηριστικά.

Απόδειξη η έκθεσή του µε φωτογραφίες, που µε τίτλο «Περιµένοντας το φως» εγκαινιάστηκε στις 30 Απριλίου στην Γκαλερί Μάρλµπορο της Νέας Υόρκης, όπου και θα παραµείνει µέχρι τα τέλη Ιουνίου. Περιλαµβάνει µόνο νεκρές φύσεις. Και συγκεκριµένα µόνο στιγµιότυπα µε συνθέσεις µαραµένων λουλουδιών, µέσα σε βάζα που το σχήµα και το χρώµα τους παραπέµπει στην ποπ αρτ του ’60 και του ’70, µε φόντο τοίχους βαµµένους σε ανάλογα χρώµατα.

Ο ίδιος ο Αλµοδόβαρ επιµένει ότι µε αυτήν τη φωτογραφική σειρά αποτίει φόρο τιµής στον Βελάσκεθ (και κυρίως στις «Μενίνας») αλλά και στον Τζόρτζο Μοράντι (1890-1964), τον Ιταλό ζωγράφο και χαράκτη που ειδικευόταν στις νεκρές φύσεις, µε προτίµηση στα βάζα µε λουλούδια. Μνηµονεύει ακόµα την αγαπηµένη του σουρεαλίστρια ζωγράφο Μαρούχα Μάγιο (1902-1995). Άλλωστε και στις δικές του φωτογραφίες τα επιλεγµένα άνθη και ο τρόπος που γέρνουν, καθώς υποκύπτουν στη φθορά τους, έχει κάτι το σουρεαλιστικά ανθρωπόµορφο, θυµίζοντας σε κάποιες περιπτώσεις µερικές από τις διασηµότερες κινηµατογραφικές του ηρωίδες.

H αλµοδοβαρική, ξανθιά «Μενίνα» του π.χ. έχει κάτι από τη γοητευτική εκκεντρικότητα της Μαρίζα Παρέδες στις ταινίες του. Η ισπανική ιστορία της Τέχνης και ιδιαίτερα του κινήµατος παραστατικών απεικονίσεων της µετα-φρανκικής περιόδου, που ο ίδιος ονοµάζει «Γυµνή περίοδο», είναι και το κεντρικό θέµα της νέας του ταινίας «Πόνος και Δόξα» (Dolor y gloria), µε ήρωα έναν σκηνοθέτη (τον υποδύεται ο Αντόνιο Μπαντέρας) που ζει αποµονωµένος µε µόνη συντροφιά τη συλλογή του από πίνακες.

Ο χρόνος 

Οι φωτογραφίες των µαραµένων λουλουδιών και ο ήρωας του νέου φιλµ που γερνά µόνος είναι, άραγε, µια ένδειξη ότι τον Αλµοδόβαρ τον απασχολεί ιδιαίτερα πια το πέρασµα του χρόνου; «Ως σκηνοθέτη, ναι, το πέρασµα του χρόνου είναι κάτι που µε επηρεάζει πολύ» απάντησε ο ίδιος στην ερώτηση του artnet. «Στην πραγµατικότητα η νέα µου ταινία µιλάει πολύ για το πέρασµα του χρόνου – το γεγονός τού να µεγαλώνεις και τον πόνο που προϋποθέτει αυτό. Αλλά τα λουλούδια είναι άλλο πράγµα. Θεωρώ µάλιστα ότι τα αποξηραµένα λουλούδια είναι πολύ πιο φωτογενή και ενδιαφέροντα σε όλα τα στάδια της φθοράς τους. Οπότε δεν προσπαθώ να καταθέσω έναν προβληµατισµό σχετικά µε τη φύση του θανάτου ή τον θάνατο της φύσης ή τον δικό µας θάνατο. Ο στόχος µου µε τις φωτογραφίες µου ήταν πραγµατικά να δηµιουργήσω ευχάριστες εικόνες που θα µπορούσαν να συµβιώνουν µε όποιον τις έχει στον τοίχο του...».