«Ένας σύντομος επικήδειος» - Τίτλοι τέλους για «Το Καφενείο του Ρίζου» στο Θησείο

Με θλίψη, συγκίνηση, αλλά και αισιοδοξία ότι θα ξανανταμώσουν και θα ξαναξεφαντώσουν σε όμορφους χώρους στο μέλλον, υποδέχτηκαν οι φίλες και οι φίλοι του Μιχάλη Ρίζου τη μακροσκελή ανάρτησή του στο Facebook εν είδει «σύντομου επικηδείου» για το τέλος της προσπάθειας αναβίωσης του αστικού «Καφενείου του Ρίζου» στο Θησείο. Ο εμπνευστής του εγχειρήματος χωρίς να έχει καμία συγγενική σχέση με τον συνονόματό του -ιδιοκτήτη του τότε καφενείου (λειτουργούσε ως τέτοιο από τη δεκαετία του 1930)- μαζί με μια ενδουσιώδη, όπως την περιγράφει, ομάδα ξαναλειτούργησε το χώρο, που γρήγορα εξελίχθηκε σε στέκι αγαπητό. Δύσκολα έβρισκες άνθρωπο που πέρασε από το καφενείο αυτό και δεν το συμπάθησε με την πρώτη ματιά. Τι τους οδήγησε στην απόφαση να το κλείσουν, αφού το αγαπούσαν και οι ίδιοι και οι πελάτες τους, εξηγείται από τον ίδιο στο ποστ που παραθέτουμε. Πριν από αυτό, όμως, ας κρατήσουμε την πίστη στην επιστροφή των στεκιών που εκφράζει ο Μιχάλης Ρίζος και ας ευχηθούμε να έχει δίκιο: «Πιστεύω πως η εποχή των στεκιών θα επανέλθει, οι συζητήσεις δεν θα στρέφονται στο τι φάγαμε αλλά με ποιους φάγαμε. Πιστεύω επίσης πως το τραγούδι στις γειτονιές θα γυρίσει. Δεν θα συζητάμε ποιον ή ποιαν ακούσαμε αλλά με ποιους τραγουδήσαμε παρέα».

Η ανάρτηση του Μιχάλη Ρίζου για το κλείσιμο του καφενείου

«Σήμερα, ανήμερα των Φώτων του 2025, είναι η τελευταία ημέρα λειτουργίας του Καφενείου μας. Ακολουθεί ένας σύντομος επικήδειος…

Τέλη Φεβρουαρίου του 2020, ύστερα από Γολγοθά γραφειοκρατικών διαδικασιών για την απόκτηση των απαραίτητων αδειών. μια μικρή ομάδα γεμάτη ενθουσιασμό και όραμα για την αναβίωση ενός αστικού καφενείου, αρχίζει να υποδέχεται πελάτες που από την πρώτη κιόλας ημέρα, αγκάλιασαν με θέρμη το νέο στέκι. Η επιλογή όπως έχω ξαναπεί πολλές φορές ήταν ρομαντική. Έχοντας ακούσει τις διηγήσεις για το ιστορικό Καφενείο του Ρίζου που λειτουργούσε στο συγκεκριμένο ακίνητο από τη δεκαετία του 1930, με κάποιον μεταφυσικό τρόπο η μοίρα μας έφερε να εγκατασταθούμε εκεί. Χωρίς να μας συνδέει κάποια συγγένεια βέβαια με την οικογένεια Ρίζου που είχε το πρώτο εκείνο καφενείο αλλά μόνο μια απλή συνωνυμία, θεώρησα ότι το όνομα του νέου τότε εγχειρήματος έπρεπε να είναι Το Καφενείο του Ρίζου.

Ήταν συγκινητικό που οι παλιοί Θησειώτες βλέποντας την ταμπέλα που κρεμάσαμε λίγες ημέρες πριν την έναρξη λειτουργίας, σταματούσαν, ρωτούσαν και φωτογράφιζαν τον χώρο. Και όταν ανοίξαμε τον Φεβρουάριο, η γειτονιά ήρθε να μας γνωρίσει. Ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές σε αυτό το καφενείο. Γίναμε στέκι, κάναμε νέους φίλους, γνωρίσαμε καταπληκτικούς ανθρώπους. Είχαμε και τα δυσάρεστα βέβαια με αποκορύφωμα να μας επιβληθούν 30 ημέρες φυλάκισης με αναστολή επειδή στις 23.15 έπαιζε το ραδιόφωνο - όπως έγραψε η έκθεση των ελεγκτών. Αθωωθήκαμε φυσικά όταν έγινε η δίκη αλλά τα πρώτα σημάδια μιας μη ανοχής από τους κατοίκους σε οτιδήποτε πέραν της οικιστικής χρήσης ακινήτων στην οδό Ακάμαντος είχαν αρχίσει να φαίνονται.

Και κάπως έτσι αρχίσαμε να μαζευόμαστε και να είμαστε σφιγμένοι. Λιγότερες μουσικές βραδιές, λιγότερα τραγούδια και αυστηρό ωράριο. Με τον πληθωρισμό, την αύξηση του ενεργειακού κόστους αλλά και των ενοικίων η συνταγή χωρίς μουσική, τραγούδια και χαρά δεν είναι πετυχημένη. Άλλωστε η εποχή επιβάλλει «υψηλή γαστρονομία» και γαστρονομικούς προορισμούς, κάτι που στην περιοχή του Θησείου δεν είναι εφικτό, καθώς ο νόμος περί χρήσης γης επιτρέπει μόνο λειτουργία καφενείων - δηλαδή όχι εστιατορική προετοιμασία.

Πιστεύω πως η εποχή των στεκιών θα επανέλθει, οι συζητήσεις δεν θα στρέφονται στο τι φάγαμε αλλά με ποιους φάγαμε. Πιστεύω επίσης πως το τραγούδι στις γειτονιές θα γυρίσει. Δεν θα συζητάμε ποιόν ή ποιαν ακούσαμε αλλά με ποιους τραγουδήσαμε παρέα. Για αυτό το εγχείρημα που ακούει στο όνομα το Καφενείο του Ρίζου δεν τελειώνει αλλά βάζει μια άνω τελεία. Μια άνω τελεία ώσπου οι συνθήκες να επιτρέψουν την επαναλειτουργία του κάπου, σε κάποια γειτονιά της Αθήνας που θα εμπνέει χαμόγελα και χαρές.

Μέχρι τότε θα κοιμάμαι περήφανος γνωρίζοντας ότι η ομάδα που ξεκίνησε το Καφενείο με οδηγό την αγαπημένη μας Niki Mavroeidi και συνέχισε με την ακούραστη και υπερέμπειρη Papadimitriou Zouzou, εργάστηκε σωστά και με πάθος.

Ευχαριστώ πραγματικά κάθε συνεργάτη και συνεργάτιδα που απασχολήθηκε στο Καφενείο μας: Ισμήνη, Χριστίνα, Δημήτρη Κ., Δημήτρη Ζα, Βαλάντη, Ζουμπουλία, Βαγγέλη, Κώστα Μπ,, Σωτηρία, Μιχάλη, Κατερίνα Μ., Χριστίνα, Ξένια, Κωνσταντίνε, Γιάννη Σγ,, Μαρία, Μαρίνα, Βαγγέλη Αρ, Κατερίνα, Βαγγέλη Πν,, Ασημίνα, Ρίτα, Κατερίνα Γκ,, Ελένη, Γιώργο, Ζώη, Πανο, Ναταλία, Σπύρο και Σοφία.

Ευχαριστώ τον κόσμο που επισκέφτηκε το Καφενείο έστω και για έναν καφέ, τους συνεργάτες προμηθευτές για την συνέπεια τους, τους καλλιτέχνες που συνέβαλαν σε ωραίες βραδιές και συζητήσεις, την Έφη και την δημιουργική ομάδα της Be Social και φυσικά τους σταθερούς θαμώνες που με τα χρόνια έγιναν φίλοι.

Το μεγαλύτερο ευχαριστώ αξίζουν αφενός η μητέρα μου Ντόρα Ρίζου που ακούραστη γέμισε με αστερόσκονη τον χώρο και τον ομόρφυνε με το δικό της μοναδικό τρόπο και αφετέρου ο αδερφός μου Θέμελης για την υπομονή του δίπλα μας.

Και παραφράζοντας τον αγαπημένο μου τραγουδοποιό… «Θα μας έχει ο Θεός γερούς, θα ανταμώνουμε και θα ξεφαντώνουμε (στα πέρα μέρη)

Εις το επανιδείν,

Μιχάλης Ρίζος»

Διαβάστε ακόμη

Τι προκάλεσε τις καταστροφικές φωτιές στο Λος Άντζελες; Οι «τέλειες συνθήκες» για την πύρινη κόλαση

Διατάχθηκε ΕΔΕ για την πτώση ασανσέρ στον Ερυθρό Σταυρό - Η πρώτη εκτίμηση «δείχνει» πως κόπηκαν τα συρματόσχοινα

Τυλίχθηκε στις φλόγες η εμβληματική πινακίδα του Χόλιγουντ; Χαμός στα social media

Η οικογένεια της Καίτη Γκρέυ έστειλε εξώδικο στους δημιουργούς του «Υπάρχω» για ανακρίβειες