Παλιννοστούντες: Δεκάδες οικογένειες στην Ξάνθη ζουν σε ακατάλληλα σπίτια

Με το βλέμμα της γεμάτο συγκίνηση, αλλά και με την αγανάκτηση «ζωγραφισμένη» στη φωνή της η Ελένη Βασιλειάδου, παλιννοστούντας από την πρώην Σοβιετική Ένωση, δείχνει το σπίτι της, στο Νέο Ζυγό Ξάνθης, το οποίο κατέρρευσε πριν από ένα χρόνο, χωρίς, ευτυχώς, να χτυπήσει κάποιο μέλος της οικογένειάς της. Το σπίτι που έμενε τα τελευταία 24 χρόνια, από τότε που ήρθε στην Ελλάδα -την πατρίδα της όπως λέει- για μία καλύτερη ζωή, ήταν πολύ παλιό και παρουσίαζε πολλά προβλήματα. Πλέον η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει σε ένα νοικιασμένο χώρο και να επιβιώνει με την πενιχρή σύνταξη του συζύγου της κ. Ελένης της και τα λίγα μεροκάματα του γιου τους. Ωστόσο, τα χρήματα δε φτάνουν ούτε για τα προς το ζειν.

«Ο άντρας μου παίρνει 400 ευρώ σύνταξη και ο γιος μου κάνει λίγα μεροκάματα κάθε μήνα. Με αυτά τα λίγα χρήματα προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Όσο, όμως κι αν προσπαθούμε, τα χρήματα δε φτάνουν ούτε για να φάμε», λέει η κ. Βασιλειάδου.

Περισσότερες από 80 οικογένειες παλιννοστούντων στο νομό Ξάνθης (μέσα στην πόλη, τον Παλιό και το Νέο Ζυγό, τη Λεύκη, τον Πετεινό και άλλα χωριά) εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες αναγκάζονται να επιβιώσουν σε πολύ παλιά, μικρά και σε πολλές περιπτώσεις ακατάλληλα ή και επικίνδυνα σπίτια. Από παιδιά άκουγαν διάφορες όμορφες ιστορίες για την πατρίδα τους, την Ελλάδα, την οποία είχαν πλάσει στο μυαλό τους ως τη Γη της Επαγγελίας. Όταν τους δόθηκε η δυνατότητα, πήραν την απόφαση να αφήσουν τα σπίτια τους και να χτίσουν ένα καινούργιο νοικοκυριό στην Ελλάδα. Έμαθαν ότι θα τους προσφερθούν και σπίτια για να μείνουν και το τόλμησαν. Όμως, η πραγματικότητα που αντίκρισαν ήταν εντελώς διαφορετική…

«Σε κάποιες από τις οικογένειες των παλιννοστούντων έδωσαν σπίτια και σε άλλες δάνειο. Όμως, σε κάποιες οικογένειες, περισσότερες από 80 στο νομό Ξάνθης, δεν έδωσαν ούτε στέγη ούτε δάνειο. Κάνουμε προσπάθειες, ώστε οι άνθρωποι να βοηθηθούν, αλλά μέχρι τώρα έχουν πέσει στο κενό. Αν δε δοθούν δάνεια και δε βοηθηθούν αυτοί οι άνθρωποι, ώστε να βρουν οι νέοι μία δουλειά, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Απευθύνω έκκληση στην Πολιτεία, να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους. Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν έχουν τα απαιτούμενα ένσημα που ορίζει ο νόμος, ώστε να πάρουν σύνταξη και με τρομερή δυσκολία επιβιώνουν», τονίζει στο ethnos.gr ο πρόεδρος του Συλλόγου Παλιννοστούντων Μαυροθαλασσίτες Ξάνθης και γιατρός στο επάγγελμα, Ζαχαρίας Παπαδόπουλος.

«Μπαίνει νερό από το ταβάνι»

Σε ένα πολύ μικρό και εν πολλοίς ακατάλληλο σπίτι στεγάζει τη ζωή της η ηλικιωμένη Ελένη Φωκαΐδου με το σύζυγό της, Ηρακλή Ξανθόπουλο. Παλιννοστούντες και οι δύο στο Νέο Ζυγό εγκαταστάθηκαν πριν από περισσότερες από δύο δεκαετίες. Με αξιοπρέπεια, αλλά και παράπονο η κ. Ελένη περιγράφει στο ethnos.gr τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν καθημερινά, αφού αναγκάζονται να επιβιώσουν με τα 200 ευρώ του επιδόματος υπερηλίκων που παίρνει ο σύζυγός της και τη μικρή σύνταξη αναπηρίας που δίνεται στην ίδια.

«Ο σύζυγός μου έχει καρδιά κι εγώ αντιμετωπίζω πρόβλημα αναπηρίας. Όταν βρέχει, μπαίνει νερό από το ταβάνι του σπιτιού μας και πολλές φορές πέφτουν σοβάδες», λέει η κ. Ελένη. Για περίπου δέκα χρόνια ο κ. Ηρακλής δούλευε σε οικοδομή, χωρίς να του κολλούνται ένσημα και τη μικρή σύνταξη που έχει σήμερα, την πήρε επειδή δούλεψε για κάποιο διάστημα στην υπηρεσία καθαριότητας του δήμου.

Σε ένα υπόγειο σπίτι γεμάτο υγρασία κι ελάχιστο φυσικό φωτισμό, στην πόλη της Ξάνθης, ζει με την ηλικιωμένη μητέρα του ο 49χρονος Αντώνης Χριστοφορίδης, παλιννοστούντας από την Αρμενία. Άνεργος εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, όπως λέει στο ethnos.gr, ο μεγαλύτερος φόβος του είναι, μήπως κάποιο βράδυ περάσουν παιδιά από το σημείο, κλοτσήσουν τα τζάμια των υποτυπωδών παραθύρων του υπογείου και κομμάτια από γυαλί πέσουν επάνω στη μητέρα του, που θα είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της.

«Πολλές φορές όταν βρέχει, το υπόγειο πλημμυρίζει και γίνονται ζημιές στο σπίτι. Είμαι άνεργος εδώ και σχεδόν τρία χρόνια και αναγκαζόμαστε να ζήσουμε με τα 160 ευρώ σύνταξη που παίρνει η μητέρα μου. Το μόνο που ζητάμε, είναι να βοηθηθούμε, ώστε να φύγουμε από το υπόγειο και να πάμε σε ένα σπίτι, όπου θα ζούμε ως άνθρωποι», λέει ο κ. Χριστοφορίδης. Ο ίδιος και η μητέρα του ήρθαν στην Ελλάδα από την Αρμενία το 1993. «Αφήσαμε τα σπίτια μας και ήρθαμε στην Ελλάδα για μία καλύτερη ζωή. Όμως, ακόμα περιμένουμε…».