Ιστορία αγάπης στην Αττική Οδό: Χωρισμένοι έδωσαν όρκο αιώνιας πίστης μετά το πέρασμα της "Ελπίδας"

Θα θυμόμαστε για χρόνια το πέρασμα του βαρομετρικού χαμηλού "Ελπίδα" και ειδικά όσοι εγκλωβίστηκαν στην Αττική Οδό θα θυμούνται την εμπειρία τους σε όλη τους τη ζωή. Δεν ήταν μόνο η ταλαιπωρία αλλά η εξάντληση, η κόπωση και το αυξημένο αίσθημα της ανασφάλειας για περίπου ένα βασανιστικό 24ωρο.

Το βράδυ της Δευτέρας 24 Ιανουαρίου κάνοντας ρεπορτάζ μέσα στην Αττική Οδό καταγράψαμε δεκάδες ιστορίες και γνωρίσαμε πολλούς απελπισμένους συμπολίτες μας. Ο κάθε ένας είχε την ιστορία του...

Οι πιο "τυχεροί" είχαν εγκλωβιστεί κάτω από το τούνελ. Αυτοί ήταν προστατευμένοι από τη χιονοθύελλα αλλά για ώρες ανέπνεαν το καυσαέριο των μηχανών των αυτοκινήτων και των φορτηγών που ήταν σε λειτουργία. Εκείνοι που είχαν εγκλωβιστεί έξω από το τούνελ είχαν το πλεονέκτημα του καθαρού αέρα αλλά ήταν εκτεθειμένοι στην χιονοθύελλα και το χιόνι αργά και σταθερά κάλυπτε τα αυτοκίνητα τους.

Εκαναν την ανάγκη τους έξω από το αυτοκίνητο

Είδαμε γυναίκες να κάνουν την ανάγκη τους έξω από το αυτοκίνητο τους, οδηγούς που ήταν σε κατάσταση σοκ. Μιλήσαμε με ηλικιωμένους, οικογενειάρχες, στελέχη επιχειρήσεων, επαγγελματίες που πήγαιναν στη δουλειά τους αλλά και πολίτες που δεν περίμεναν ποτέ να γίνουν πρωταγωνιστές σε μία αληθινή κινηματογραφική περιπέτεια. 

Μεταξύ αυτών και μία ιστορία αγάπης μεταξύ δύο νέων παιδιών που το βράδυ της Κυριακής αποφάσισαν να χωρίσουν τις ζωές τους αλλά τελικά μετά τα όσα έζησαν χωρισμένοι σε διαφορετικά σημεία της Αττικής Οδού αρραβωνιάστηκαν και αποφάσισαν να ζήσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους.

"Αδελφέ μπορείς να με βοηθήσεις;"

Η ώρα ήταν δύο τα ξημερώματα της Τρίτης. Φόρτιζα το κινητό μου τηλέφωνο στην πρίζα που υπάρχει στην τηλεφωνική φωλέα εκτάκτου ανάγκης στο τελείωμα του τούνελ της Αττικής Οδού. Με πλησιάζει ένα παλικάρι και με ρωτάει εάν μπορεί να φορτίσει και εκείνος. Παρότι στα  50 μέτρα είχε και άλλη εγκατάσταση ο Νίκος έμεινε κοντά μου για παρέα. Φαινόταν πως ήθελε να μιλήσει και παρατήρησα πως ήταν πολύ ανήσυχος. Ενώ μου περιέγραφε το πως μπήκε στην Αττική οδό κοιτούσε συνεχώς προς το ανοικτό μέρος της Αττικής οδού που τα αυτοκίνητα είχαν ήδη θαφτεί στο χιόνι. Ξαφνικά με κόβει και μου λέει: "Αδελφέ μπορείς να με βοηθήσεις;"

"Ζούμε μία τρέλα. Πρέπει να την βρω..."

Απόρησα γιατί δε μπορούσα να του προσφέρω καμία ουσιαστική βοήθεια αλλά παρόλα αυτά το πήγα παρακάτω και έτσι ξεκίνησε να μου λέει: "Ψάχνω να βρω τη φίλη μου. Έχω περπατήσει πέντε χιλιόμετρα για να την βρω. Εχουν βραχεί τα πόδια μου και έχω παγώσει. Δεν αντέχω άλλο να περπατήσω μέσα στο χιόνι. Και δεν σταματάει και αυτή η χιονοθύελλα. Μπορείς σε παρακαλώ να βγεις μπροστά όσο μπορείς και να δεις εάν υπάρχει ένα μίνι κούπερ ζαχαρί; Θα δεις μία κοπέλα μέσα. Την λένε Δήμητρα. Πες της πως είμαι εδώ και να μη φοβάται. Βέβαια δεν ξέρω εάν βρίσκεται στα πρώτα αυτοκίνητα εδώ μπροστά. Μπορεί να είναι και πιο κάτω προς την Κάντζα όπου μαθαίνω πως και εκεί έχει αποκλεισμένους. Δεν λειτουργεί το κινητό της. Δεν έχει μπαταρία. Μιλήσαμε το απόγευμα. Μου είπε πως ήταν καλά. Είχε τουλάχιστον βενζίνη αλλά δεν είχε μπαταρία. Μου είπε πως έχει περάσει το τούνελ της Αττικής αλλά δεν ήξερε που ακριβώς είναι. Τι να σου πω φίλε... Ζούμε μία τρέλα. Πρέπει να την βρω...".

Δε μου απάντησε ποτέ...

Αφού του εξηγώ πως είναι αδύνατον να περπατήσει από τον κόμβο της Δουκίσσης Πλακεντίας στην Κάντζα εν μέσω της χιονοθύελλας κάνω την προσπάθεια μου. Μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο φτάνω στα πρώτα εγκλωβισμένα αυτοκίνητα στην Δουκίσσης Πλακεντίας αλλά το αυτοκίνητο της Δημήτρας δεν το συνάντησα ποτέ. Τηλεφώνησα στο Νίκο και του είπα πως δεν έχει εγκλωβιστεί εδώ αλλά πιθανότατα πολύ πιο κάτω. Εκεί κάπου ολοκληρώθηκε και η επικοινωνία με το Νίκο. Εγώ συνέχισα το ρεπορτάζ και όταν γύρισα πάλι στο τούνελ μετά από μία ώρα δεν τον είδα. Φαντάστηκα πως κάπου θα τον συναντήσω πάλι ή θα τον καλούσα στο τηλέφωνο αργότερα. Ετσι και έγινε. Μόνο που δε μου απάντησε ποτέ.

Απλή ιστορία δύο ερωτευμένων...

Έμεινα όλο το βράδυ στην Αττική Οδό για το ρεπορτάζ. Μέχρι το μεσημέρι της Τρίτης και στο γυρισμό για τη βάση μου έκανα άλλη μία κλήση στο Νίκο ο οποίος και πάλι δεν απάντησε οπότε και δεν ξανασχολήθηκα.

Σήμερα το πρωί (Κυριακή 30/1) χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο Νίκος. Με αλλαγμένη διάθεση και σχεδόν γελώντας πια με πήρε τηλέφωνο για να με ευχαριστήσει αλλά και να μου πει την περιπέτεια του που ειλικρινά με συγκλόνισε και αποφάσισα με την άδεια του ίδιου και της Δήμητρας Τ. να την δημοσιεύσω. Μία απλή ιστορία δύο ερωτευμένων παιδιών που μέσα από τις δυσκολίες προσπαθούν να βρουν το δρόμου τους και όπως φαίνεται η "Ελπίδα" πεθαίνει τελευταία...

"Επικοινωνήσαμε με τη Δήμητρα το μεσημέρι της Τρίτης. Την απεγκλώβισαν τα ξημερώματα της Τρίτης μαζί με άλλους. Τους είχαν σε ένα λεωφορείο της αστυνομίας μέχρι που την πήγαν σπίτι της", μου είπε αρχικά και στη συνέχεια μου διηγήθηκε την ιστορία τους...

"Σταματήσαμε εγκυμοσύνη"

"Εγώ Κώστα είμαι άνεργος από τον Οκτώβριο. Ανήμερα του Αγίου Αντωνίου πήρα θετική απάντηση για δουλειά στην Κύπρο. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Εγώ 1 Φεβρουαρίου πιάνω δουλειά στην Κύπρο αλλά τώρα με τα γεγονότα μου έδωσαν 10 μέρες παράταση. Μόλις το είπα στην Δήμητρα πως θα πάω Κύπρο στεναχωρήθηκε. Δε μπορεί να με ακολουθήσει γιατί προσέχει τους γονείς της που έχουν προβλήματα υγείας και κάνει και μαθήματα σε κάποια παιδιά και δε μπορεί να τα αφήσει. Εγιναν και άλλα γεγονότα. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε μία εγκυμοσύνη της Δημήτρας. Το βράδυ της Κυριακής αποφασίσαμε να χωρίσουμε μετά από τρία χρόνια σχέσης και μετά από πολλές δυσκολίες που μας έχουν τύχει..."

"Είχαμε υποσχεθεί να μην ξαναμιλήσουμε"

"Αποφασίσαμε να ξενοικιάσουμε το σπίτι μας στη Μεταμόρφωση και να το "διαλύσουμε". Ακούσαμε και για την κακοκαιρία που έρχεται και αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Το πρωί της Δευτέρας έφυγε για το πατρικό της σπίτι της στη Βάρη. Πήρε όλα της τα πράγματα. Εγώ ξεκίνησα να πάω στους γονείς μου στον Γέρακα. Είχαμε υποσχεθεί να μην ξαναμιλήσουμε ούτε στο τηλέφωνο για ένα διάστημα. Ήμουν και εγώ πολύ πιεσμένος. Ήθελα να ηρεμήσω. Και εκείνη κάνει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά και τρέχει όλη μέρα. Τα βλέπαμε όλα μαύρα".

"Εκεί τρελάθηκα..."

"Εγώ μπήκα στην Αττική Οδό γύρω στις 12 το μεσημέρι αλλά πριν φτάσω στο δαχτυλίδι στο Μαρούσι ακινητοποιήθηκα. Εριχνε πολύ χιόνι. Μέσα σε λεπτά σταμάτησαν όλα. Μετά από λίγο με πήρε τηλέφωνο η Δήμητρα και μου είπε πως ακινητοποιήθηκε κάπου στην Αττική Οδό. Το μόνο που ήξερε η Δήμητρα ήταν ότι πέρασε το μεγάλο τούνελ. Της είπα να κάνει υπομονή. Είπαμε τα βασικά και δεν ξαναμιλήσαμε όπως είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο. Δεν φαντάστηκα πως θα γίνει αυτό το κακό. Μετά τις 4 το απόγευμα κι αφού ακούγαμε στο ραδιόφωνο τι γίνεται ξαναμιλήσαμε. Περίμενε εκεί τον απεγκλωβισμό της. Δώδεκα ώρες μετά δε μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της. Εκεί τρελάθηκα. Μετά σας συνάντησα στο τούνελ. Γύρω στις 5 το πρωί με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας. Ήθελε να με δει..."

"Μόνο όταν χάσεις τον άνθρωπο σου μπορείς να καταλάβεις πόσο τον αγαπάς"

"Δε μπορώ να σου περιγράψω τι ένιωθα αυτές τις ώρες που δε μπορούσα να την δω και να είμαι δίπλα της. Μόνο όταν χάσεις τον άνθρωπο σου μπορείς να καταλάβεις πόσο τον αγαπάς. Φίλε, της υποσχέθηκα πως δεν θα την αφήσω ποτέ ξανά. Ποτέ ξανά και για τίποτα. Ακόμα και τώρα έχω τύψεις... Έχουμε κάνει λάθη στη σχέση μας και έτσι αποφάσισα να της κάνω πρόταση γάμου πριν φύγω για την Κύπρο. Χθες βράδυ συναντηθήκαμε με τους γονείς της. Φίλε κλαίγαμε χωρίς λόγο. Η μάλλον υπάρχει λόγος. Είναι μακάβριο αυτό που θα σου πω αλλά αυτό το έχω νιώσει μόνο στο θάνατο δικού μου ανθρώπου. Ετσι ένιωσα...".

"Αλλο η σχέση μας άλλο τα επαγγελματικά"

"Να σου πω την αλήθεια ακόμα δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά το σίγουρο είναι πως θα πάω στην Κύπρο γιατί εδώ δε μπορώ να περιμένω να βρω κάτι καλό σε δουλειά. Δεν ξέρω εάν θα μείνω στην Κύπρο και τα δύο χρόνια του συμβολαίου μου ή εάν θα έρθει η Δήμητρα μαζί μου αλλά το σίγουρο είναι πως αποφασίσαμε να διαχωρίσουμε την σχέση μας από τα επαγγελματικά μας και θα είμαστε μαζί για πάντα".

"Μαρτύριο να είσαι χωριστά με τον άνθρωπο σου"

"Αυτές τις ώρες που μείναμε χωριστά ήταν ένα μαρτύριο. Θα μείνουμε για πάντα μαζί και θα θυμόμαστε για πάντα τις στιγμές που δε μπορούσαμε να βρεθούμε. Να σου πω την αλήθεια επειδή η δουλειά μου έχει να κάνει με τεχνικά έργα και εταιρείες σου λέω πως οι αποζημιώσεις από την Αττική Οδό θα είναι χρονοβόρες. Το θετικό είναι πως και εγώ και η Δήμητρα έχουμε μηχάνημα αυτόματης διέλευσης οπότε πιστεύουμε πως θα αποζημιωθούμε. Αυτό που μας νοιάζει όμως είναι να μην ξαναχωρίσουμε ποτέ και για τίποτα".