Ο Διογένης Δασκάλου στο Εθνος: «Ο Ζέρβας έχει ένα πεδίο δόξης λαμπρό»

Ο Διογένης Δασκάλου ανεβαίνει στην ταράτσα του ξενοδοχείου Capsis και ατενίζει τη Θεσσαλονίκη από ψηλά. Ο σατιρικός σαξοφωνίστας -έτσι προσδιορίζεται, αφού, όπως λέει, απεχθάνεται τον όρο stand up comedian- παίρνει μαζί του τους Μonie & Monie Conniente, με τους οποίους πορεύεται εδώ και χρόνια και σβήνει 25 κεράκια για την επέτειο τη δική τους και 50 για τα τόσα χρόνια λειτουργίας του ξενοδοχείου.

Απόψε, ο Διογένης Δασκάλου θα είναι στην ταράτσα για μια βραδιά διαφορετική από τις άλλες. Για να χαρίσει μουσική, τραγούδια, σάτιρα και να…κλέψει λίγες στιγμές από τη ζωή των άλλων, αυτών που μένουν στις απέναντι οικοδομές και στα χαμηλότερα πατώματα. «Γιατί όταν κοιτάς από ψηλά, πιάνουνε τόπο τα ποτά», λέει στο «Έθνος» και δεν χάνει την ευκαιρία να απαντήσει με τσιτάτα σε κάθε ερώτηση. 

«Η ταράτσα σου, η αυλή μου», είναι μια αγαπημένη του αραβική παροιμία, αλλά δεν έδωσε αυτόν τον τίτλο στη μουσική παράσταση. Την ονόμασε «Ταρατσογραφία». «Είμαι φανατικός θαυμαστής του Διονύση Σαββόπουλου, και της “Θαλασσογραφίας” του, αλλά εκείνος δεν το ξέρει», αναφέρει. Ελληνικά και ξένα τραγούδια, μελωδίες από την αγαπημένη του τζαζ και το σουίνγκ, ενδιάμεσα πρόζα και κείμενα σπαρταριστά για να σχολιάσει όλα όσα έγιναν και όσα θα ήθελε να γίνουν. 

Α, φυσικά και θα μιλήσει για τις εκλογές. Ναι, θα αναφερθεί και στην εκλογή του νέου δημάρχου, του Κωνσταντίνου Ζέρβα. «Έχει ένα πεδίο δόξης λαμπρό, να αποδείξει ότι είναι αυτό που είναι», θα πει. Ανάλογο σχόλιο είχε κάνει και όταν εκλέχθηκε ο Γιάννης Μπουτάρης. «Δεν φοβάμαι τον κυρ Γιάννη, την αυλή του φοβάμαι», είχε πει τότε. 

Ο Διογένης Δασκάλου είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της Θεσσαλονίκης. Με το φουντωτό μαλλί του, με τα πολύχρωμα μπλουζάκια του, το πάντα βιαστικό περπάτημά του. Και με την χαρακτηριστική φωνή του στην καθημερινή εκπομπή που έχει σε ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης. Έτσι ήταν εκ των ων ουκ άνευ, η πρόταση να είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Από ποιον; 

«Από πολλές πλευρές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε ποιοι μου έκαναν πρόταση. Από το κατακόκκινο, μέχρι το βαθύ μπλε. Αλλά εγώ είμαι μιας άλλης φιλοσοφίας. Θέλω η Θεσσαλονίκη να πουλήσει πολιτισμό στη Βαρκελώνη και όχι να αγοράσει από την Βαρκελώνη. Κάναμε ΔΗΜΗΤΡΙΑ με την Γιόκο Όνο, χωρίς να έρθει η Γιόκο Όνο. Και εν τέλει εγώ δεν θέλω να βγάζει δήμαρχο η κερκίδα ή η εκκλησία. Και σταματώ εδώ», λέει με τον χειμαρρώδη λόγο του. 

Δεν θέλει, επίσης, να είναι ένας στρατευμένος σατιρικός καλλιτέχνης, «δεν θα γίνω ένας Πέπε Γκρίλο, ο κόσμος με ακολουθεί για τις ρέγγες κι όχι για τις μαρέγκες», το συνεχίζει πάντως.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στις Σέρρες, σε ένα περιβάλλον μουσικό με παππού που έπαιζε τούμπα, πατέρα οργανοπαίκτη και μητέρα μέλος χορωδίας, η μουσική ήταν για εκείνον λίγο ως πολύ μονόδρομος. Μικρό παιδάκι ακόμη ο πατέρας του τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στην Φιλαρμονική των Σερρών «Ορφέας». Και λίγο μετά πούλησε το ακορντεόν του για να του πάρει ένα σαξόφωνο. 

Τελειώνοντας την Γ΄ Γυμνασίου ο Διογένης Δασκάλου τελείωσε και αυτό που λέμε εγκύκλιες σπουδές. Κατέβηκε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε με υποτροφία στο Ωδείο, πήγε στην Αθήνα, υπηρέτησε τρία χρόνια στην μπάντα του στρατού, συνέχισε στο Ωδείο Αθηνών και έκτοτε αυτός και το σαξόφωνο είναι ένα και το αυτό. 

Το πρώτο του συγκρότημα στις Σέρρες, ήταν «Τα πτώματα» και έδιναν συναυλίες μέσα από φέρετρα, «χορηγία ενός φίλου που είχε γραφείο τελετών». Από τότε φάνηκε πως αυτή η παρέα θα κάνει κάτι διαφορετικό εκτός από το να παίζει καλή μουσική. 

Είναι επίσης ντανταϊστής, σουρεαλιστής, λάτρης του διαβάσματος, του καλού φαγητού, της παρέας και αγαπά με πάθος τη Θεσσαλονίκη, την ορχηστρική μουσική, τις αφρικανικές μελωδίες, την γυναίκα του, τα παιδιά-ο ίδιος τα λέει.

«Η Αθήνα με τρόμαξε. Δούλεψα εκεί, από το καζίνο, μέχρι τα σκυλάδικα της Βάρης και το Half Note Jazz Club, αλλά υπήρχε ασυμβατότητα μεταξύ μας. Αν και δεν ματιάζω, ματιάζομαι εύκολα, τα τσάκρα μου είναι ορθάνοιχτα». Κι έτσι επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου και συνεχίζει να είναι ένας frontman με εξαιρετικό χιούμορ, απίστευτη  οξυδέρκεια, κοφτερό λόγο και ευρύ πεδίο γνώσεων, ένας «κινητός απορροφητήρας». 

Από τις εμφανίσεις του στον ΜΥΛΟ το 1992 μέχρι σήμερα, ο Διογένης Δασκάλου έχει την ίδια κοσμοθεωρία. «Αντιμετωπίζω τα πάντα στη ζωή σαν να είναι η τελευταία φορά». Και χτίζει παραστάσεις με τα μάτια του θεατή που δεν έχει δει αυτό που θέλει. Προσαρμόζει τις μουσικές βραδιές του, ανάλογα με το κοινό-«αν δεν μπορείς να ελίσσεσαι, πας στο δημόσιο». 

Μια τέτοια παράσταση είναι η σημερινή, η «Ταρατσογραφία». «Μην ξεχάσεις να γράψεις ότι η κράτηση για τραπέζι είναι απαραίτητη…και για κρεβάτι επίσης», φωνάζει και μετά, ακόμη πιο δυνατά: «μην χάσεις τις αναμνήσεις σου. Ζήσε το τώρα. Να έρθεις, ε;»...