Συγκινεί και πάλι ο Βασίλης Βασιλικός: Τέτοια εποχή ήμουν διασωληνωμένος-Τα λόγια του Ελύτη

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

Συγκινεί για ακόμη μια φορά ο καθηγητής καρδιολογίας ΑΠΘ και διευθυντής τρίτης καρδιολογικής κλινικής ΑΠΘ Βασίλης Βασιλικός ο οποίος νόσησε από κορονοϊό και έφτασε ένα βήμα πριν το θάνατο.

Για ενάμιση μήνα παρέμεινε διασωληνωμένος και μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες των θεραπόντων γιατρών κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή και να επανακάμψει.

Χρησιμοποιώντας σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στίχους του Οδυσσέα Ελυτη συγκινεί ξανά τονίζοντας μεταξύ άλλων:

«Μου εύχονται το 2021 να μην ξαναέρθει!! Και όμως για εμένα όταν μια από τις πιο σημαντικές χρονιές της ζωής μου. Γιατί άνοιξα τα μάτια μου και άρχισα να έχω επαφή με τον κόσμο την περίοδο των γενεθλίων μου, γιατί είχα κοντά μου όλα τα λατρεμένα μου άτομα, γιατί ξανάμαθα τη ζωή από την αρχή… Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά.

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές».

Όλη η ανάρτηση του Βασίλη Βασιλικού

Πέρσι τέτοια εποχή ήμουν διασωληνωμένος. Φέτος είχα την ευλογία να είμαι υγιής ανάμεσα στους πολυαγαπημενους μου ανθρώπους. Μου εύχονται το 2021 να μην ξαναέρθει!! Και όμως για εμένα ήταν μια από τις πιο σημαντιές χρονιές της ζωής μου. Γιατί άνοιξα τα μάτια μου και άρχισα να έχω επαφή με τον κόσμο την περίοδο των γενεθλίων μου, γιατί είχα κοντά μου όλα τα λατρεμένα μου άτομα, γιατί ξανάμαθα τη ζωή από την αρχή...

Αντί για τις συνηθισμένες ευχές-ευχαριστίες-στερεότυπα θα δανειστώ τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη (αμφισβητείται η κυριότητα) που μου έστειλε ο φίλος μου Θανάσης για την Πρωτοχρονιά:

Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά.

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.

Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ για το τέλος τους.

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.

Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.

Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ…

Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ…

Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.

Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.

Που μπορώ και κλαίω ακόμα.

Και που τραγουδάω… μερικές φορές…

Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν…