Σωτηρία: Αυτοψία στα κεντρικά του κορονοϊού - Μαρτυρίες από την «κόλαση» των ΜΕΘ

Στο Νοσοκομείο «Σωτηρία» νοσηλεύονται οι περισσότεροι ασθενείς µε COVID-19. Tο «Εθνος της Κυριακής» κατέγραψε µαρτυρίες από γιατρούς, νοσηλευτές και εργαζόµενους που δίνουν καθηµερινά τη µάχη µε τον φονικό ιό. Είναι οι ήρωες µε τις άσπρες στολές που από την πρώτη στιγµή καταδιώκουν τον αόρατο εχθρό, ο οποίος γιγαντώνεται και σκοτώνει τα πάντα στο πέρασµά του.

Είναι τα ίδια πρόσωπα που δακρύζουν όταν βλέπουν ανθρώπους να σβήνουν αλλά και που χαµογελούν όταν βλέπουν την ελπίδα, η οποία έρχεται µέσα από ασθενείς που κατορθώνουν να βγουν από την εντατική. Ο καθένας έχει να διηγηθεί τη δική του εµπειρία, τη δική του ιστορία για το πώς ζει αυτόν τον σύγχρονο εφιάλτη. Ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικία ή φύλο. Μπορεί να χτυπήσει τους πάντες. Γι’ αυτό και οι εργαζόµενοι στο «Σωτηρία» συχνά µπορεί να νιώθουν φόβο, για τους ίδιους, για τους δικούς τους ανθρώπους. Οταν βέβαια... προλαβαίνουν από τα δεκάδες περιστατικά που εξυπηρετούν.

Tον Γιώργο Κούρτη, προϊστάµενο της Μονάδας Αυξηµένης Φροντίδας που πλέον νοσηλεύει µόνο βαριά περιστατικά µε κορονοϊό, τον «συναντήσαµε» στο διώροφο κτίριο µέσα στην τεράστια έκταση που διαθέτει το νοσοκοµείο «Σωτηρία». Το συγκριµένο κτίριο, όπως και άλλες κλινικές βέβαια, έχει διατεθεί µόνο για τους πάσχοντες από COVID-19, ενώ είναι εξοπλισµένο µε τις πιο εξειδικευµένες µονάδες για τη νόσο. Στον ίδιο χώρο, πριν από λίγα 24ωρα, ένας ασθενής 41 ετών που ήταν διασωληνωµένος ξεπέρασε την κρίσιµη κατάσταση και πλέον νοσηλεύεται σε θάλαµο. «Κάθε µέρα ένα κρεβάτι αδειάζει και ένα άλλο γεµίζει» περιγράφει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Γιώργος Κούρτης, ο οποίος έχε δει πολλά, αφού υπηρετεί στο «Σωτηρία» από το 1988.

Αλλωστε, την ώρα που µας περιγράφει την καθηµερινότητα που ζει µε τον κορονοϊό στην ειδική µονάδα, πραγµατοποιείται ακόµα µία µεταφορά νεαρού ασθενούς µε βαριά συµπτώµατα της νόσου. «Εκείνοι που επωµίζονται όλο το βάρος αυτής της κατάστασης είναι το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Υπάρχει βέβαια φόβος στην πρώτη επαφή, αλλά έχουµε µάθει να βγαίνουµε από τέτοιες σκληρές κρίσεις και έχει αποδειχθεί ότι όποτε χρειάσθηκε να αντιµετωπίσουν καταστάσεις οι νοσηλευτές, βγαίνουν µπροστά και βρίσκουν λύσεις. Μπορεί στην αρχή να φοβάσαι, αλλά µετά µπαίνεις στην καρδιά του προβλήµατος. Εξάλλου το νοσηλευτικό και το ιατρικό προσωπικό έχει µάθει να προσαρµόζεται εύκολα στις δύσκολες καταστάσεις».

Εξετάζοντας ασθενείς µε κορονοϊό, ο Γιώργος Κούρτης διαπίστωσε ότι τα συµπτώµατα είναι περίεργα: «Τέτοια συµπεριφορά ιού δεν έχουµε ξαναδεί, παρότι πριν από λίγα χρόνια αντιµετωπίσαµε τον SARS και τον Η1Ν1, όπου τα συµπτώµατα εµφανίζονταν σταδιακά. Τώρα είναι αλλιώς. Τα συµπτώµατα “τρέχουν” πολύ γρήγορα. Εκεί που βλέπεις µια κάπως καλή κατάσταση, ξαφνικά έρχεται επιδείνωση που δεν την περιµένεις. Το θετικό είναι πως συνήθως οι νέοι σε ηλικία ασθενείς που δεν έχουν υποκείµενα νοσήµατα πάνε καλύτερα. Αυτήν τη στιγµή βέβαια έχουµε έναν ασθενή 43 ετών µε υποκείµενο νόσηµα, που είναι ένας επιβαρυντικός παράγοντας».

«Ξυπνούν με μια ανησυχία»

Ο επικεφαλής της ΜΑΦ, Γιώργος Κούρτης, περιγράφει στο «Εθνος της Κυριακής» πώς αντιδρούν οι ασθενείς όταν βγαίνουν από την καταστολή µέσα στην εντατική. «Ως νοσηλευτές είµαστε πολύ κοντά στους ασθενείς που είναι στη µονάδα. Βέβαια, επικοινωνία δεν υπάρχει όταν είναι διασωληνωµένοι, αλλά όταν ξυπνούν. Οταν βελτιώνεται η κατάσταση της υγείας ενός πάσχοντος, αποσωληνώνεται αλλά µένει στη µονάδα. Οι ασθενείς στις µονάδες, βέβαια, είναι πολύ πιο φοβισµένοι γιατί δεν ξέρουν το αύριο. Εχω βρεθεί κι εγώ στην εντατική του ΚΑΤ έπειτα από ατύχηµα στο παρελθόν και καταλαβαίνω απόλυτα πώς νιώθουν. Συνήθως νιώθουν πιο µεγάλη ασφάλεια στη µονάδα, κάτι σαν ιδρυµατοποίηση. Αλλωστε ξυπνούν µέσα σε µια ανησυχία, µε ένα περίεργο συναίσθηµα. Οταν ξεκινάµε να βγάζουµε τον αναπνευστήρα, βλέπουν πράγµατα πρωτόγνωρα. Βλέπουν ανθρώπους µε στολές που δεν γνωρίζουν καν αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Και πώς να µη φοβάται κανείς όταν έχουµε τουλάχιστον έναν νεκρό κάθε µέρα και είµαστε ακόµα στην αρχή...».

Στο διώροφο κτίριο που έχει στηθεί στο «Σωτηρία» για τη φροντίδα των ασθενών, κάθε νοσηλευτής αναλαµβάνει να φροντίζει περίπου δύο µε τρεις ασθενείς. Είναι οι άνθρωποι που αποτελούν και τον συνδετικό κρίκο µε τους συγγενείς των νοσηλευόµενων. «Τις πρώτες ηµέρες ήταν ασθενείς σε µεγάλες ηλικίες, άνω των 80 ετών. Μετά άρχισαν οι νέοι. Υπάρχει σήµερα ασθενής 39 ετών. Ερχονται οι συγγενείς και δεν τους αφήνουµε φυσικά να µπουν στο κτίριο. Μεταφέρουµε εµείς στους ασθενείς ό,τι έχουν να πουν. Τους λέµε ότι τους σκέφτονται, ότι ανησυχούν, ότι νοιάζονται. Αυτό βέβαια επηρεάζει και εµάς. Μας συγκινεί γιατί µπορεί και εµείς να βρεθούµε στη θέση τους.

Εχουµε αυξηµένες πιθανότητες» λέει ο κ. Κούρτης. Μέσα στις µικρές αίθουσες που έχουν δηµιουργηθεί στο «Σωτηρία» για την ξεχωριστή νοσηλεία των πασχόντων υπάρχουν και οι λεγόµενοι «καθαροί» χώροι. Εκεί όπου δεν επιτρέπεται να εισβάλει ο κορονοϊός. Είναι τα µικρά δωµάτια όπου ξαποσταίνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές και σχεδιάζουν τη φροντίδα των ασθενών ή προµηθεύονται υλικά. Στους «καθαρούς» χώρους δεν χρειάζεται να φορούν τις ειδικές αποπνικτικές στολές. Ούτε καν µάσκες, αφού οι χώροι προστατεύονται ως κόρη οφθαλµού.

«Παρατεταμένες οι νοσηλείες»

Η Μερόπη Μανταίου είναι διευθύντρια της 10ης Πνευµονολογικής Κλινικής του «Σωτηρία». Αρχισε να καταλαβαίνει ότι η κατάσταση δυσκολεύει όταν ξεκίνησαν να φθάνουν τα πρώτα βαριά περιστατικά στα επείγοντα. Σήµερα, σιγά σιγά όλες οι κλινικές του νοσοκοµείου αναφοράς «Σωτηρία» διατίθενται για ασθενείς µε COVID-19. «Οι νοσηλείες πια είναι παρατεταµένες. ∆εν µπαίνει κάποιος µέσα και ξεµπερδεύουµε σε πέντε µέρες. Τα κρεβάτια γεµίζουν αµέσως. Εχουµε πλέον πάνω από 100 βαριά περιστατικά στο νοσοκοµείο» λέει. Η ανησυχία είναι πια έκδηλη και στο προσωπικό του νοσοκοµείου, αφού, όπως λέει η κυρία Μανταίου, ο µέσος όρος ηλικίας των γιατρών είναι τα 60 έτη, καθώς το ιατρικό προσωπικό δεν ανανεώνεται µε ειδικευόµενους: «Φυσικά και φοβόµαστε κι εµείς. Εγώ αντιµετωπίζω προβλήµατα υγείας, όπως και άλλοι γιατροί, και κινδυνεύουµε αντίστοιχα από τον κορονοϊό. Το ΕΣΥ είναι άλλωστε πολύ γερασµένο και ειδικά οι πνευµονολόγοι».

Η κυρία Μανταίου περιγράφει ότι το προσωπικό προσπαθεί καθηµερινά να κάνει οικονοµία δυνάµεων, καθώς ουδείς γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί τελικά και στη χώρα µας η νόσος. Ενα από τα προβλήµατα που αναφέρει είναι πως πλέον τα τεστ που πραγµατοποιούνται για τον εντοπισµό των επιβεβαιωµένων κρουσµάτων καθυστερούν λόγω φόρτου εργασίας, µε αποτέλεσµα να υπάρχει πρόβληµα στη διαχείριση των ασθενών. «Αν, για παράδειγµα, το Παστέρ κάνει έξι ώρες να βγάλει το αποτέλεσµα, το ζήτηµα είναι πού θα πας τον ασθενή. Πού θα τον εντάξεις, σε ποιο χώρο…».

Η Μαντώ Λιαπίκου είναι επιµελήτρια Α’ της 6ης Πνευµονολογικής Κλινικής. Καθηµερινά βλέπει να περνούν µπροστά της φορεία µε ασθενείς που νόσησαν από τον ιό. Βλέπει ότι σιγά σιγά όλες οι κλινικές αφιερώνονται στον πόλεµο κατά του αόρατου εχθρού. «Εχουµε κι εµείς φυσικά µεγάλη ανησυχία για τα µέτρα προστασίας. Στα επείγοντα ντυνόµουν και γδυνόµουν µε άγχος. Εκτός των άλλων, αν, για παράδειγµα, βάλεις τη µάσκα, δεν αντέχεις για πάνω από 2-3 ώρες να τη φοράς. Φοράµε διπλά γάντια, διπλό σκούφο, διπλά ποδονάρια. Ολα διπλά. Και αυτό είναι ασφυκτικό, ειδικά αν η µάσκα είναι η σωστή και διαθέτει και φίλτρο. Αλλά δεν έχουµε πολλές διαθέσιµες. Το πρόβληµα είναι πώς τον βγάζεις όλο αυτόν τον εξοπλισµό γιατί και εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος. Για παράδειγµα, προκειµένου να βγάλεις τη µάσκα πρέπει να σκύψεις για να µη διασπαρεί ο ιός, και βέβαια να βγει από µέσα προς τα έξω για να µη µολυνθείς. Και φυσικά πρέπει να βρεις και τον κατάλληλο χώρο να το κάνεις» περιγράφει η κυρία Λιαπίκου.

Ο Γιώργος Αβραµίδης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Συνδικαλιστικής Νοσηλευτικής Οµοσπονδίας του ΕΣΥ (ΠΑΣΥΝΟ), αναφέρει στο «Εθνος της Κυριακής»: «Οι νοσηλευτές αυτήν τη στιγµή µαζί µε τους γιατρούς είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα στους ασθενείς, συναισθάνονται τον φόβο και την αγωνία τους και προσπαθούν να τους ενθαρρύνουν µε όλες τους τις δυνάµεις. Τον ίδιο φόβο και την ίδια αγωνία αισθάνονται και οι ίδιοι οι νοσηλευτές µήπως κολλήσουν και βέβαια να µη µεταφέρουν τον ιό στις οικογένειές τους».