Μετά 80 χρόνια η Ελλάδα παραμένει ασθενής – Ο θανατηφόρος ιός της διχόνοιας που διέσπειραν οι Άγγλοι: Δεκεμβριανά 1944 - Δεκεμβριανά 2008!

Έχουν περάσει ακριβώς 80 χρόνια κι όμως ακόμα η Ελλάδα ασθενεί… Ο ιός της διχόνοιας που διέσπειραν οι Άγγλοι το 1944 προκάλεσε τα Δεκεμβριανά του ‘44, αλλά και τα Δεκεμβριανά του 2008! Ο κακοήθης όγκος δεν συρρικνώθηκε ποτέ.

Ο πόλεμος ψυχορραγούσε στα σκληρά πεδία των μαχών της βόρειας Ευρώπης, αλλά στην Ελλάδα, ή πιο σωστά στην Αθήνα, έπνεε άνεμος ελευθερίας. Οι Γερμανοί έφυγαν στις 12 Οκτωβρίου του 1944 και όταν, λιγότερο από δυο μήνες μετά, 28 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους στην Αθήνα, δεν έφταιγαν οι Ναζί· οι φίλοι μας οι Άγγλοι ήταν οι υπαίτιοί!

Είναι πια ιστορικά αποδεδειγμένο πως η επαίσχυντη απόφαση του Ουίνστον Τσώρτσιλ να στρέψει τα όπλα εναντίον των Ανταρτών που είχαν πολεμήσει στο πλευρό των Βρετανών κατά τη διάρκεια του πολέμου, έσπειρε τους σπόρους για την να ανθίσει και να καρποφορήσει η Ακροδεξιάς στην Ελλάδα· στιφοί και επικίνδυνοι καρποί που μέχρι τις μέρες μας ευδοκιμούν στις αλέες της κοινωνίας.
Η μέρα που άλλαξε την πορεία της Ιστορίας στην Ελλάδα ήταν η 3η Δεκεμβρίου του 1944. Βρετανοί στρατιώτες και αστυνομικοί σκότωσαν Έλληνες· διαδηλωτές άοπλους που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες είχαν όλοι τους- θύματα και θύτες- έναν κοινό εχθρό: τους κατακτητές.

Όμως ουδείς νίκησε εκείνη την ημέρα

«Ακόμα το θυμάμαι πολύ καθαρά, δεν το έχω ξεχάσει», λέει ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος, 16χρονος έφηβος τότε, στα 96 του σήμερα: «Η αστυνομία της Αθήνας πυροβολούσε το πλήθος από την ταράτσα της Βουλής στην πλατεία Συντάγματος. Νέοι άνδρες και οι γυναίκες ξαπλωμένοι μέσα σε λίμνες αίματος· ήταν το απόλυτο σοκ, ο απόλυτος πανικός».
«Ήμουν», λέει ο Τίτος Πατρίκιος, «βαθιά μέσα μου βέβαιος ότι θα νικούσαμε». Όμως ουδείς νίκησε εκείνη την ημέρα. Και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι εκείνο το τραγικό γεγονός που είχε συμβεί τότε θα άλλαζε την ιστορία μιας χώρας που, απελευθερωμένη από τους ναζί κατακτητές μόλις έξι εβδομάδες νωρίτερα, τώρα έτρεχε δίχως φρένα προς έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο!

Όλα άρχισαν όταν ο βρετανικός στρατός- ακόμα σε πόλεμο με τη Γερμανία- έδωσε σε Έλληνες που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί όπλα για να πυροβολήσουν ένα πλήθος πολιτών που διαδήλωνε υπέρ των Ανταρτών και της Αντίστασης με τους οποίους η Βρετανία είχε συμμαχήσει για τρία χρόνια. Και γιατί όχι, αυτοί ήταν που είχαν απελευθερώσει την ελληνική πρωτεύουσα και όχι μόνο, όταν οι άλλοι, οι κυβερνητικοί, οι ταγματασφαλίτες, οι δήθεν πατριδολάτρεις και εθνικόφρονες κρύβονταν ή παρακολουθούσαν από απόσταση εκεί που δεν έφτανε το απόλυτο μέγιστο βεληνεκές του κινδύνου…

Ύπουλη και βρώμικη λογική!

Είκοσι οκτώ άμαχοι, κυρίως νεαρά αγόρια και κορίτσια, σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν. Η λογική της Βρετανίας ήταν ύπουλη και βρώμικη: ο πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ θεώρησε ότι η επιρροή του Κομμουνιστικού Κόμματος στο κίνημα Αντίστασης που υποστήριζε καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (το ΕΑΜ δηλαδή) είχε γίνει ισχυρότερη από ό,τι είχε υπολογίσει· και εκείνη η τάση θεώρησε πως ήταν αρκετή για να τεθεί σε κίνδυνο το σχέδιό του: το να επιστρέψει ο Βασιλιάς στην εξουσία και να κρατηθεί μακριά ο κομμουνισμός. Έτσι, ο Τσώρτσιλ, άλλαξε τακτική εξοπλίζοντας και υποστηρίζοντας τους θιασώτες του Χίτλερ, βάζοντας απέναντι από τις κάνες των όπλων τους δικούς του πρώην συμμάχους.

Κι έτσι φθάσαμε στη Μάχη της Αθήνας· οι Βρετανοί πλάι πλάι με τους φιλοναζί χτυπούν τους ανθρώπους που πολέμησαν τον ναζισμό! Και η συνέχεια είναι φυσικό επακόλουθο: ο αιματηρός Ελληνικός Εμφύλιος, ο Εμφύλιος που ακόμα αγνοούν το ποιος τον προκάλεσε- ίσως από ντροπή, από αλαζονεία ή έλλειψη ενδιαφέροντος- τα εκατομμύρια των βρετανών τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα για να γευτούν αρχαίο πολιτισμό και να καταρρεύσουν έξω από τα μπαρ στη Χερσόνησο ή τον Λαγανά μεθυσμένοι από ερωτικό παροξυσμό…

Η κληρονομιά αυτής της προδοσίας στοιχειώνει από τότε την Ελλάδα· η σκιά της επικρέμεται πάνω από τις ταραχές και τη βία που ξέσπασαν το 2008 μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή από την αστυνομία- περίοδος που ονομάζεται επίσης «Δεκεμβριάνα»- και που κατέδειξε τραγικά την άβυσσο μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.

Δεν υπήρξε ποτέ συμφιλίωση!

Ο Ελληνοκαναδός καθηγητής Αντρέ Γερολυμάτος, που διετέλεσε διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και καθηγητής Ιστορίας έχει γράψει: «Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 1944 και η περίοδος του εμφυλίου πολέμου 1946-49 εμποτίζουν το παρόν· δεν υπήρξε ποτέ συμφιλίωση! Στη Γαλλία ή την Ιταλία, αν είχες πολεμήσει τους Ναζί, σε σέβονταν στην κοινωνία μετά τον πόλεμο, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Στην Ελλάδα, εκείνοι που πολέμησαν τους Ναζί δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν ή βασανίστηκαν από τους ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές, με βρετανική ανοχή-εντολή. Δεν υπήρξε ποτέ δίκη γι’ αυτό το έγκλημα και πολλά από αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα στα χρόνια μας είναι αποτέλεσμα της μη συμφιλίωσης με το παρελθόν»!

Πριν από τον πόλεμο, η Ελλάδα διοικούνταν από μια Κυβέρνηση δικτατορική που δρούσε υπό τη σκέπη του Βασιλέως· έμβλημά της ένα σύμβολο διχασμού: ο διπλούς πέλεκυς. Ο δικτάτορας, πρώην ανώτατος αξιωματικός του Στρατού Ιωάννης Μεταξάς, είχε εκπαιδευτεί ως αξιωματικός στην Αυτοκρατορική Γερμανία, ενώ ο βασιλιάς Γεώργιος Β' (θείος του πρίγκιπα Φιλίππου συζύγου της βασίλισσας; Ελισάβετ - δούκας του Εδιμβούργου) ήταν υποχείριο της Βρετανίας. Η Ελληνική Αριστερά, τότε, είχε ενισχυθεί από μια τεράστια εισροή πολιτικοποιημένων προσφύγων και φιλελεύθερων διανοουμένων από τη Μικρά Ασία, που στριμώχνονταν στις λερές φτωχογειτονιές του Πειραιά και των προαστείων της Αθήνας. Τόσο ο Δικτάτορας όσο και ο Βασιλιάς ήταν ένθερμα αντικομμουνιστές· άλλωστε ο Μεταξάς κατέτρεχε το Κομμουνιστικό Κόμμα, είχε εκτοπίσει στα ξερονήσια και βασανίσει μέλη του.

Τα υπόλοιπα γνωστά: ο Μεταξάς απέρριψε το ιταλικό τελεσίγραφο με το «Όχι» που του έβαλαν στο στόμα δημοσιογράφοι της εποχής, ο Ελληνικός Στρατός αντιστάθηκε και πέρασε στην επίθεση κόντρα στον πολυάριθμο ιταλικό, ακολούθησε η κάθοδος των Ναζί και έπεσε το βαρύ σκοτάδι της Κατοχής σε ολόκληρη τη χώρα. Και οι Έλληνες, στην αρχή αυθόρμητα, αργότερα με οργανωμένες ομάδες – αντιστάθηκαν.

Ελάχιστα χρήσιμοι!

Όπως κατέγραψε το Βρετανικό Στέλεχος Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE): «Η δεξιά πτέρυγα και οι μοναρχικοί ήταν πιο αργοκίνητοι από τους αντιπάλους τους στο να αποφάσισαν να αντισταθούν στην Κατοχή, και ως εκ τούτου ήταν ελάχιστα χρήσιμοι». Έτσι σύμμαχοι της Βρετανίας βρέθηκαν να είναι το ΕΑΜ, μια συμμαχία αριστερών και αγροτικών κομμάτων, στην οποία κυριαρχούσε το ΚΚΕ (σε καμία περίπτωση δεν ήταν το σύνολο) και ο κομματικός στρατιωτικός του βραχίονας, ο ΕΛΑΣ.

Είναι γνωστά, αλλά περιγράφονται με ιστορική τεκμηρίωση από τον Μαρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «Inside Hitler's Greece» (Στην Ελλάδα του Χίτλερ- εκδόσεις Αλεξάνδρεια): «Τα πλήθη μαζεύονταν στους δρόμους έτσι ώστε οι μασκοφόροι πληροφοριοδότες να υποδείξουν τους υποστηρικτές του ΕΛΑΣ στους δημίους της Γκεστάπο». Τα Τάγματα Ασφαλείας λυμαίνονταν τις πόλεις και την περιφέρεια όπου δεν δρούσαν οι Αντάρτες και ο ΕΛΑΣ και σε απάντηση προέβαινε σε επιθέσεις με στόχο τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους.
Μέχρι το φθινόπωρο του 1944, η Ελλάδα είχε σχεδόν καταστραφεί από τις κακουχίες και την πείνα: μισό εκατομμύριο άνθρωποι είχαν πεθάνει- το 7% του πληθυσμού. Ο ΕΛΑΣ είχε, ωστόσο, απελευθερώσει δεκάδες χωριά και είχε γίνει εν δυνάμει κυβέρνηση, διοικώντας τμήματα της χώρας ενώ το επίσημο κράτος απουσίαζε κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, ο ΕΛΑΣ κράτησε τους 50.000 ενόπλους αντάρτες του στις παρυφές της πρωτεύουσας και τον Μάιο του 1944 συμφώνησε για την άφιξη των βρετανικών στρατευμάτων και στο να θέσει τους άνδρες του υπό τον αξιωματικό που τους διοικούσε, τον στρατηγό Ρόναλντ Σκόμπι. Στις 12 Οκτωβρίου οι Γερμανοί υπέστειλαν τη Σβάστικα από την Ακρόπολη. Αρκετοί αντάρτες του ΕΛΑΣ, ωστόσο, βρίσκονταν ήδη στην πρωτεύουσα και καλωσόρισαν τον ηλιόλουστο καιρό της ελευθερίας κατά τη διάρκεια ενός αίθριου εξαήμερου μεταξύ της απελευθέρωσης και της άφιξης των Άγγλων.

Δεν είχαμε ιδέα ότι ήδη εγκαταλείπαμε τη χώρα μας

Ο Αντάρτης που έγραψε Ιστορία στην περίοδο της Κατοχής, ο άνθρωπος που υπέστειλε τη Σβάστικα από την Ακρόπολη πολύ καιρό πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί, ο θρυλικός Μανώλης Γλέζος έχει πει: «Οι Άγγλοι, μέχρι σήμερα, υποστηρίζουν ότι απελευθέρωσαν την Ελλάδα και τη έσωσαν από τον κομμουνισμό. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα: δεν απελευθέρωσαν ποτέ την Ελλάδα. Η Ελλάδα είχε απελευθερωθεί από αντιστασιακές ομάδες ευρέος πολιτικού φάσματος, όχι μόνο από το ΕΑΜ».
Και συνεχίζει ο Μανώλης Γλέζος: «Από τη στιγμή που ήρθαν, ο λαός και η Αντίσταση τους υποδέχτηκαν [τους Βρετανούς] ως συμμάχους. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά σεβασμός και φιλία προς τους Βρετανούς. Δεν είχαμε ιδέα ότι ήδη εγκαταλείπαμε τη χώρα μας και τα δικαιώματά μας»!

»Αυτό που ήθελαν οι αγωνιστές της ελευθερίας- υποστηρίζει ο Γλέζος- «ήταν αυτό που είχαμε πετύχει κατά τη διάρκεια του πολέμου: ένα κράτος που θα κυβερνάται από τον λαό για τον λαό. Δεν υπήρχε σχέδιο κατάληψης της Αθήνας όπως υποστήριζε ο Τσώρτσιλ. Αν θέλαμε να το κάνουμε αυτό, θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει πολύ πριν φτάσουν οι Βρετανοί».

Η νικηφόρα επίθεση του Κόκκινου Στρατού στη Βουλγαρία τον Σεπτέμβριο του 1944 ανάγκασε τη Βέρμαχτ να αποσυρθεί από την Ελλάδα υπό την επίθεση και των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Μετά την αποχώρηση έφτασε το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα, συνοδευόμενο από τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Ρόναλντ Σκόμπι· εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου και οι δύο άνδρες απαίτησαν από τον ΕΛΑΣ να παραδώσει τα όπλα.

Και με αιματοχυσία αν χρειαστεί!

«Είστε υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης στην Αθήνα και για την εξουδετέρωση ή την καταστροφή όλων των μονάδων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που πλησιάζουν στην πόλη. Μπορείτε να εφαρμόσετε οποιουσδήποτε κανονισμούς θέλετε για τον αυστηρό έλεγχο των δρόμων ή για την εξουδετέρωση οποιουδήποτε αριθμού ακραίων ατόμων. Καλό θα ήταν βέβαια αν η εντολή σας ενισχύονταν από την εξουσία κάποιας ελληνικής κυβέρνησης… Μην διστάσετε, ωστόσο, να ενεργήσετε σαν να βρίσκεστε σε μια κατακτημένη πόλη όπου μια τοπική εξέγερση βρίσκεται σε εξέλιξη… Πρέπει να κρατήσουμε και να κυριαρχήσουμε στην Αθήνα. Θα ήταν υπέροχο να το πετύχετε χωρίς αιματοχυσία, αν είναι δυνατόν, αλλά και με αιματοχυσία αν χρειαστεί»! Ο άνθρωπος που έγραψε αυτές τις αράδες δεν ήταν άλλος από τον Βρετανό Πρωθυπουργό Ουίνστον Τσώρτσιλ! Και χρειάστηκε η αιματοχυσία για να ευοδωθούν τα σχέδια της Βρετανίας.

Το πρωινό της Κυριακής 3 Δεκεμβρίου ήταν ηλιόλουστο· πλήθος πολιτών, αντιμοναρχικών, σοσιαλιστών και κομμουνιστών κατευθύνθηκαν προς την πλατεία Συντάγματος. Αστυνομικοί έφραξαν το δρόμο τους, αλλά χιλιάδες διαδηλωτές έσπασαν τον κλοιό· καθώς πλησίαζαν στην Πλατεία, ένας άνδρας με στρατιωτική στολή φώναξε: «Πυροβολήστε τα καθάρματα!»… Και έγινε ό,τι έγινε!
Οι Άγγλοι είχαν στήσει ελεύθερους σκοπευτές πάνω στην Ακρόπολη. «Ούτε οι Γερμανοί δεν το έκαναν αυτό», έλεγε ο Μανώλης Γλέζος. Πυροβολούσαν εναντίον στόχων του ΕΑΜ, αλλά εμείς δεν πυροβολήσαμε για να μην πληγώσουμε το μνημείο»!
Κι όλα γίνανε αίμα και οιμωγές. Οι συνεργάτες των Γερμανών απενοχοποιήθηκαν, εισέβαλλαν στα κύτταρα του κρατικού μηχανισμού (και ακόμα υπάρχουν), και οι Αντάρτες πέθαιναν με μια πίκρα: «εμείς απελευθερώσαμε την Ελλάδα, αλλά οι συνεργάτες των Ναζί κέρδισαν τον πόλεμο, χάρη στους Άγγλους».

Το είχε προβλέψει ο Άρης...

Ο Άρης Βελουχιώτης το είχε πει ξεκάθαρα, αλλά δεν του δόθηκε η αρμόζουσα σημασία: «Αυτά που μας δίνουν οι Εγγλέζοι και εμείς τα δεχόμαστε θα τα πληρώσουμε μια μέρα με αλυσίδες και ας μη μας τα χρεώνουν»… Δικαιώθηκε!

Με την εξόντωση της Εθνικής Αντίστασης, οι Βρετανοί είχαν δρομολογήσει και επισπεύσει έναν εμφύλιο πόλεμο που θα διαρκούσε- σε ευδιάκριτες ή λανθάνουσες μορφές- για περίπου 30 χρόνια, με μια σύντομη επίπλαστη ηρεμία μεταξύ 1963 και 1965· θα τελείωνε- επίσημα- μόνο με την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974, όμως… Όμως ποτέ δεν σταμάτησε ο διχασμός. Οι πληγές παραμένουν ανοιχτές όχι μόνο σε όσους- λίγους πλέον εν ζωή- έζησαν εκείνη την εποχή, αλλά και σε όσους την μελέτησαν ή την ανάγνωσαν πρόχειρα.
Ο Εμφύλιος στην Ελλάδα είναι ένα κακοήθες νεόπλασμα, μια ανώμαλη μάζα ιστού που καταστρέφει τους περιβάλλοντες ιστούς που τελικά σκοτώνουν τον ξενιστή. Η Ελλάδα παλεύει με τους κακοήθεις όγκους της από το 1944 και μετά… 80 χρόνια ο καρκίνος την κατατρώγει! «Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά...»!