Σας άρεσε το κρέας; Ήταν από άνθρωπο! Κριτική από εκείνους που γεύτηκαν ανθρώπινη σάρκα - Απίθανες απαντήσεις

Έχετε ολοκληρώσει ένα πλούσιο και εύγευστο δείπνο και σας πλησιάζει ο σερβιτόρος και σας λέει: «Σας άρεσε το κρέας; Ήταν από άνθρωπο!»… Τι παθαίνετε; Σοκ, τουλάχιστον.

Διαβάστε τις απίθανες απαντήσεις εκείνων (των λαίμαργων, διεστραμμένων, ψυχοπαθών, στα όρια της απόγνωσης) που γεύτηκαν ανθρώπινη σάρκα…

Την θυμάστε την ατάκα: «Μακάρι να μπορούσαμε να μιλήσουμε περισσότερο, αλλά έχω έναν παλιό φίλο για δείπνο»… Ήταν ο Χάνιμπαλ Λέκτερ που την έλεγε στο φινάλε της ταινίας «Σιωπή των Αμνών». Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ ήταν ο πιο διάσημος ανθρωποφάγος - ευτυχώς προϊόν της 7ης Τέχνης - που ενσάρκωσε απόλυτα ο Άντονι Χόπκινς.

Όμως ο κινηματογράφος, συνήθως αντιγράφει την πραγματικότητα και στην πραγματική ζωή, υπήρξαν άνθρωποι που έφαγαν συνάνθρωπό τους, και κατέθεσαν την γαστρονομική εμπειρία τους· σαν να γράφεις κριτική έπειτα από ένα πλούσιο δείπνο σε ένα site γαστρονομικού ενδιαφέροντος. Κάπως έτσι…

Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ είχε θέσει κι ένα ερώτημα στη διάρκεια της οσκαρικής ταινίας του Τζόναθαν Ντέμι: «Τι γεύση έχει το ανθρώπινο κρέας, ξέρεις;»… Στους περισσότερους ανθρώπους, αν υποβάλεις το ερώτημα αυτό, θα μείνει αναπάντητο και το στόμα τους ανοιχτό… Ωστόσο, πολλοί εκπρόσωποι του ανθρώπινου είδους σ’ αυτόν τον πλανήτη, έχουν γευτεί την ανθρώπινη σάρκα και περιέγραψαν την εμπειρία τους κομπάζοντας, και αφήνοντας ενεούς όλους εμάς, που έχουμε λιγότερο περιπετειώδεις γεύσεις να μνημονεύσουμε.

Ο συγγραφέας που ήθελε να δοκιμάσει τα πάντα…

Ο αμερικανός συγγραφέας Γουίλιαμ Σίμπρουκ, γοητεύτηκε από τον κανιβαλισμό εκεί κάπου στο 1920. Ο Σίμπρουκ ήταν εξερευνητής και συγγραφέας που κατέγραψε τις εμπειρίες του όταν έζησε με μια φυλή της Δυτικής Αφρικής, που ηρέσκετο στον κανιβαλισμό. Στο μυθιστόρημά του «Jungle Ways», παραδέχτηκε ότι η φυλή δεν του επέτρεψε να συμμετάσχει στο τελετουργικό του κανιβαλισμού τους, αλλά από τότε άρχισε να ενδιαφέρεται διαβολεμένα για να μάθει τη γεύση του ανθρώπινου κρέατος.

Το ενδιαφέρον του Σίμπρουκ μετατράπηκε σε εμμονή και περιέργεια που έπρεπε κάποτε να κορεστούν. Εγκαταλείποντας την Αφρική, ο αμερικανός συγγραφέας, κι ενώ βρισκόταν στο Παρίσι, γνωρίστηκε με νοσηλευτή σε ένα νοσοκομείο και τον παρακάλεσε να του επιτρέψει να πάρει δείγματα ανθρώπινης σάρκας. Πήρε ένα κομμάτι κρέας και το μαγείρεψε για να το φάει!

Ο Σίμπρουκ περιέγραψε αργότερα (αφού είχε χωνέψει…) την εμπειρία του: «Ήταν σαν ένα καλομαγειρεμένο μοσχαρίσιο κρέας, όχι από νεαρό ζώο, αλλά ούτε κι από βοδινό. Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο κρέας που είχα δοκιμάσει… Ήταν ήπιας γεύσης, μεστό, χωρίς έντονες οσμές και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα, το κρέας του κατσικιού, το κυνήγι και το χοιρινό»!

Συνέχισε ο ερευνητής συγγραφέας (κοιλιόδουλο θα τον λέγαμε εμείς), περιγράφοντας: «Το ψητό, από το οποίο έκοψα και έφαγα μια φέτα, ήταν τρυφερό και ενίσχυσε την άποψή μου ότι, από όλα τα κρέατα που συνήθως έχουμε γευτεί, το μοσχαρίσιο είναι εκείνο με το οποίο μπορεί να συγκριθεί το ανθρώπινο». Εμείς τι να πούμε; bonne digestion…

Σαν χοιρινό, αλλά με πιο έντονη γεύση

Ο Άρμιν Μάιβες (Armin Meiwes) έγινε περισσότερο γνωστός ως ο «Rotenburg Cannibal». ‘Ηταν ο άνθρωπος που σκότωσε και έφαγε έναν εθελοντή στη Γερμανία. Το 2001, ο Άρμιν Μάιβες, που εργαζόταν ως τεχνικός υπολογιστών, ανάρτησε μια αγγελία στο διαδίκτυο, ζητώντας έναν «νεαρό, καλογυμνασμένο άντρα» για να τον φάει! Και κάποιος απάντησε: ήταν ο 43χρονος Μπερντ Μπράντες. Οι δύο τους συναντήθηκαν στο σπίτι του Μάιβες, στη μικρή πόλη της Γερμανίας Βούστεφελντ και κατέγραψαν σε βιντεοκασέτα τον ακρωτηριασμό του πέους του Μπράντες (με τη σύμφωνη γνώμη του τελευταίου). Στη συνέχεια οι δύο άνδρες προσπάθησαν να φάνε το κομμένο πέος μαζί. Πριν φθάσει στη πράξη του, ο Μπράντες είχε πιεί 20 υπνωτικά χάπια και ένα ολόκληρο μπουκάλι σιρόπι για τον βήχα. Ο Μάιβες τηγάνισε το πέος με αλάτι, πιπέρι και σκόρδο, σβήνοντάς το με κρασί, ενώ στη συνέχεια πρόσθεσε λίγο λίπος του Μπράντες, αλλά στο μεταξύ το πέος είχε καεί και δεν τρωγόταν… Ο Μάιβες καταβρόχθισε σχεδόν 40 κιλά ανθρώπινου κρέατος!

«Η πρώτη μπουκιά ήταν, φυσικά, πολύ περίεργη», περιέγραψε ο ανθρωποφάγος Άρμιν Μάιβες παραχωρώντας συνέντευξη το 2016 στον «Independent». «Ήταν ένα συναίσθημα που αδυνατώ να περιγράψω με λόγια. Είχα περάσει πάνω από 40 χρόνια ονειρευόμενος κάτι τέτοιο και τότε είχα την αίσθηση ότι πέτυχα αυτή την τέλεια εσωτερική σύνδεση μέσω της σάρκας του. Η ανθρώπινη σάρκα έχει γεύση χοιρινού αλλά ήταν σαφώς πιο δυνατή»!

Νόστιμη η φοιτήτρια...

Ένας άλλος ψυχοπαθής δολοφόνος που έχει γευτεί ανθρώπινο κρέας είναι ο Ισέι Σαγκάβα. Ο Σαγκάβα δολοφόνησε, βίασε και στη συνέχεια έφαγε την ολλανδέζα φοιτήτρια Ρενέ Χάρτεβελτ. Το απεχθές γεγονός συνέβη όταν η Χάρτεβελτ σπούδαζε στο Παρίσι το 1981. Ο κανίβαλος περιέγραψε τις διάφορες περιοχές του σώματος που καταβρόχθισε, λέγοντας ότι «οι γλουτοί έλιωναν στο στόμα σαν ωμή σάρκα τόνου, το στήθος ήταν πολύ λιπαρό και το πλέον εξαιρετικό κομμάτι προερχόταν από τους μηρούς.

Η Ομάια Νέλσον, το 1991, απόλαυσε (αυτό που η ίδια αποκάλεσε) «γλυκιά γεύση» από τα πλευρά του συζύγου της αφού τον δολοφόνησε και μαγείρεψε μέρη του σώματός του, πετώντας στα σκουπίδια κομμάτια που δεν την ενδιέφεραν γαστρονομικά. Πριν από την απεχθή δολοφονία, είχε ισχυριστεί ότι ο σύζυγός της, Μπίλι Νέλσον, την είχε κακοποιήσει σεξουαλικά. Η ανθρωποφάγος σύζυγος, αφού σκότωσε το ταίρι της, έβρασε το κεφάλι και τα χέρια του και του έψησε τα πλευρά σε σάλτσα μπάρμπεκιου τα οποία στη συνέχεια έφαγε με τη συνοδεία κόκκινου κρασιού.

«Εδώ το καλό κρέαααας...»

Εκτός όμως από τους ψυχοπαθείς κανίβαλους υπήρξαν αρκετοί διεστραμμένοι στην Ιστορία που ανάγκασαν άλλους να δοκιμάσουν ανθρώπινο κρέας· συχνά, αυτοί ήταν αδίστακτοι «επιχειρηματίες» που χρησιμοποίησαν το ανθρώπινο κρέας ως μέσο για να αποκομίσουν κέρδος, πουλώντας το «προϊόν» τους σε ανυποψίαστους πελάτες που δεν γνώριζαν το αντικείμενο των αγορών τους.

Ένας από αυτούς τους άθλιους ήταν ο Καρλ Ντένκε, ο οποίος ήταν και κρεοπώλης και δολοφόνος και κανίβαλος· σκότωσε δεκάδες ανθρώπους από το 1903 μέχρι και το 1924 τους οποίους τεμάχιζε, πάστωνε και τους πουλούσε σε ανυποψίαστους πελάτες! Ο Ντένκε διατηρούσε ένα μικρό κρεοπωλείο στην πόλη Ομπερκούτσεντορφ του Μίνστερμπεργκ στη Σιλεσία της τότε Πρωσίας (τώρα Πολωνικό έδαφος) και ήταν γενικά αγαπητός στη γειτονιά. Το κατάστημά του είχε γίνει διάσημο για την πώληση βάζων με «παστό χοιρινό χωρίς πέτσα». Όπως μπορείτε πιθανώς να μαντέψετε, ο Ντένκε πουλούσε ανθρώπινο κρέας στους πελάτες του για αρκετά χρόνια πριν αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Όπως ο Ντένκε και οι Γερμανοί κατά συρροή δολοφόνοι, ο Φριτς Χάαρμαν και Καρλ Γκρόσμαν, στις αρχές του 20ου αιώνα διέπραξαν επίσης αρκετούς φόνους και στη συνέχεια διοχέτευσαν το ανθρώπινο κρέας στη μαύρη αγορά, ισχυριζόμενοι ότι πουλούσαν είτε χοιρινό, είτε κρέας αλόγου. Ο Γκρόσμαν πούλησε το προϊόν του σε μια (ας την ονομάσουμε) καντίνα που έψηνε χοτ ντογκ. Και στις τρεις περιπτώσεις, όσοι είχαν δοκιμάσει και καταθέσει την γευστική τους εμπειρία είχαν την ίδια άποψη: «κάτι σαν χοιρινό, αλλά πιο νόστιμο»!

Σε τρώγω από ανάγκη...

Όμως τα σενάρια που περιγράφουν ανθρώπους που διέπραξαν ανόσιες πράξεις κανιβαλισμού, δεν έχουν όλα τους σκοτεινή και στρεβλή προέλευση. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο κανιβαλισμός ήταν απολύτως δικαιολογημένος με βάση την ανάγκη για επιβίωση. Δεν πάει πάρα πολύς καιρός που οι ναυτικοί – της Μεγάλης Βρετανίας τουλάχιστον – σύμφωνα με το με το «έθιμικο δίκαιο της θάλασσας», έριχναν κλήρο για να καθορίσουν ποιος πρώτος θα σκοτωνόταν και θα μετατρεπόταν σε γεύμα, σε περιόδους έκτακτης ανάγκης.

Σε καταστάσεις που το δικαιολογούσαν, τα πληρώματα των πλοίων έτρωγαν τους ανθρώπους που ήταν ήδη νεκροί. Σε πολλές περιπτώσεις ταξιδιών που δεν είχαν ομαλή εξέλιξη, ο κανιβαλισμός ήταν τρόπος επιβίωσης. Μην λησμονούμε το δυστύχημα των Άνδεων, όταν το 1972, μετά τη συντριβή της πτήσης 571 της Αεροπορίας της Ουρουγουάης στα βουνά των Άνδεων, 16 επιζώντες έζησαν επί 72 ημέρες τρώγοντας τη σάρκα των νεκρών συντρόφων τους, μέχρι να φτάσουν οι διασώστες.

Σε ένα ακόμη ανάλογο παράδειγμα κανιβαλισμού, ο οδηγός των βουνών Άλφρεντ Πάρκερ, ο οποίος αρχικά είχε πει ότι εγκαταλείφθηκε από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής του το 1874, παραδέχτηκε αργότερα ότι τους σκότωσε και τους έφαγε για να επιβιώσει. Πολλά χρόνια μετά την ιστορία, ο Πάρκερ αποκάλυψε ότι ο μυς του στήθους ήταν ό,τι πιο γλυκό κρέας είχε δοκιμάσει στη ζωή του!

Τελικά, φαγώσιμο είναι ό,τι τρώγεται και είναι εύπεπτο, όπως το σκουλήκι για το βάτραχο, ο βάτραχος για το φίδι, το φίδι για το γουρούνι, το γουρούνι για τον άνθρωπο κι ο άνθρωπος για το σκουλήκι. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο; Ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε…